ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2005 :

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

ΔΕΝ ΑΚΥΡΩΝΕΤΑΙ, ΔΕΝ ΕΞΑΡΓΥΡΩΝΕΤΑΙ,  ΔΕΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙΤΑΙ !

 

Γιατί κάθε φορά που θέλω να ξεχάσω ακούω εκείνους τους πυροβολισμούς;

Σημεία των καιρών , θα πείτε, ο κόσμος στις μέρες μας γέμισε εγκλήματα

 και τα κυπαρίσια πλάι στις σιδηροδρομικές γραμμές προχωράνε σιωπηλά

σαν αυτούς που έφυγαν στο μέλλον. Ποιος τους θυμάται;

Οι αναμνήσεις μας πηγαίνουν πιο μακριά απ΄αυτά που ζήσαμε…

 

Γι αυτούς που δεν κρέμασαν στο τσιγκέλι της αγοράς τα ιδανικά των Νοέμβρηδων

Στις παράξενες, σιωπηλά εκκωφαντικές μέρες που ζούμε, στις μέρες των μεγάλων διαψεύσεων χρόνων ζωής, του μεγάλου φόβου και της ανασφάλειας, αναβλύζει από κάθε χαραμάδα, σε κάθε ευκαιρία μια παράξενη, απροσδιόριστη δύναμη.

Σαν αυτή του Δαβίδ, του γενναίου ραφτάκου των παραμυθιών. Από ανθρώπους που δεν το βάζει ο νους σου, σε καταστάσεις της πραγματικότητας εξαιρετικά δύσκολες. Κι ας ξυπνούν κάποια βράδια ιδρωμένοι, κι ας δένεται κόμπος το κορμί τους.

Είναι κάτι ατίθασα παιδιά στην Παλαιστίνη που στέκονται ατρόμητα(;) μπρος στις σιδερόφραχτες αρμάδες των Ισραηλινών με μόνο όπλο την πέτρα  και τη σφεντόνα. Με το όνειρο μιας άλλης ζωής στα πετρωμένα μάτια τους.

Είναι οι εξεγερμένοι απόκληροι των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων  οι άνθρωποι χωρίς χτες , χωρίς πατρίδα, χωρίς αύριο, τα σταφύλια της οργής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και ανάπτυξης.

Είναι οι ηρωικές, αλλά τόσο μοναχικές μάχες στα εμπορομάγαζα, για να μη γίνει η ζωή λάστιχο, για λίγα ψήγματα ελεύθερου χρόνου, για να μην μπουν στα "ληγμένα" της εργατικής δύναμης.

Είναι οι δυο κόσμοι χωριστά στο ίδιο καντράν τηλεόρασης. Είναι οι δυο Νοέμβρηδες, οι δυο εξεγέρσεις. Αυτών που εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους στις υπουργικές καρέκλες ή στις αίθουσες συνεδριάσεων των επιχειρήσεών τους, αυτών  που κρέμασαν στο τσιγκέλι της αγοράς το Διομήδη Κομνηνό, περιφέροντάς τον… για ίδιο συμφέρον.

Κι αυτοί οι παλιοί σύντροφοι που δεν πέθαναν, αλλά κατοικούν τώρα στο βάθος των δρόμων - όποιο δρόμο κι αν πάρεις θα τους συναντήσεις. Αυτοί που δε χάθηκαν στην έρημο ή μες στο συνωστισμό, στη θάλασσα ή σε κάποια άκρη της γης ή μέσα στο ίδιο το σπίτι τους και δεν τους αναζήτησε κανείς.

Είναι τα βλέφαρά μας διάφανες αυλαίες

όταν τα ανοίγω βλέπω μπρος μου ό,τι κι αν τύχει

όταν τα κλείνω βλέπω μπρος μου ότι ποθώ.

Α. Εμπειρίκος

Γυρίζουμε την πλάτη μας...... στην πιο ωμή πραγματικότητα που γεννά η καθεστωτική λαίλαπα με τωρινό διαχειριστή τη Νέα Δημοκρατία. Καύσιμη ύλη της κερδοφορίας του κεφαλαίου οι αλλεπάλληλοι γύροι λεηλασίας των εργατικών δικαιωμάτων, η ένταση της εκμετάλλευσης. Ατμομηχανή ο διαρκής πόλεμος, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, η διεθνής και εσωτερική θωράκιση του πιο γερασμένου, αναχρονιστικού συστήματος από τον "κοινωνικό εχθρό" τους εργαζόμενους, τις διεκδικήσεις τους αλλά και τα σύγχρονα κινήματα , τις ριζοσπαστικές τάσεις ρήξης και ανατροπής. Ο Εχθρός Λαός στην  παράσταση,  όπως εκείνο το Νοέμβρη του 73, απέναντι από το Πολυτεχνείο.                                                                                   

Γυρίζουμε την πλάτη μας ..... στις σιδερόφραχτες στρατιές της Νέας Τάξης, που διεκδικούν το ρόλο των Σταυροφόρων αλλά και των Ταλιμπάν της καθεστηκυίας κατάστασης απέναντι στους ....άπιστους εργαζόμενους.

Γυρίζουμε την πλάτη.... στην ασφάλεια της Ασφάλειας, των καμερών, της Δημοτικής Αστυνομίας, των δικτύων παρακολούθησης, του εξευτελισμού του δημόσιου βίου, των οργουελιανών μεθόδων καταστολής και κρατικής βίας.

Γυρίζουμε την πλάτη... στο σχολείο της αγοράς, στην εκπαίδευση - επιχείρηση, στον ιδεολογικό καταναγκασμό των αναλυτικών προγραμμάτων, της "ευέλικτης ζώνης", τη δικτατορία της αξιολόγησης και των κανονισμών.

Τα όνειρα μας αψηλάφιστες λέξεις που φλέγονται αλλά δε σβήνουν, επιθυμίες ανείπωτες που διεκδικούν τη θέση τους στη ζωή, δρόμοι αδιάβατοι που θέλουμε να διασχίσουμε, σιωπές που σπαν το φράγμα του ήχου, στίχοι και τραγούδια.

Δεν θα εγκαταλείψουμε τις επιλογές της μαζικής δράσης και των κινημάτων πολιτικής ανυπακοής, δε θα πάψουμε να αμφισβητούμε με όρους μαζικού κινήματος τα όρια «νομιμότητας» (δηλ. τους όρους ήττας των κοινωνικών κινημάτων) που θέτουν κατά καιρούς οι κρατούντες. Αυτός είναι άλλωστε ο δρόμος που άνοιξε η εξέγερση του Πολυτεχνείου, όλοι οι αγώνες που δώσαμε το προηγούμενο διάστημα, μικροί ή μεγάλοι νικηφόροι ή ηττημένοι  στα εξεταστικά το ’98, στη μεγάλη απεργία του ’97, στις φοιτητικές καταλήψεις ενάντια στον Κοντογιαννόπουλο παλιότερα κλπ.

Αυτή είναι η πολιτική ρωγμή που άνοιξε το Πολυτεχνείο και πασχίζουν να κλείσουν οι κρατούντες σήμερα. Αυτός είναι και ο δρόμος που καλούμαστε να βαδίσουμε. Τα όνειρά μας πατούν στη γη, γιατί εκεί γεννήθηκαν και εκεί θα νικήσουν.

Καλούμε όλους του εκπαιδευτικούς φορείς, Συλλόγους Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας, ΕΛΜΕ, κλπ, να πάρουν μαζικά και αποφασιστικά μέρος στην πορεία από το Πολυτεχνείο στην Αμερικάνικη Πρεσβεία.

Καλούμε όλες και όλους τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς, να αναδείξουν και φέτος μαζί με τους μαθητές τους, με φαντασία και μεράκι, τη γιορτή του Πολυτεχνείου και της Εθνικής Αντίστασης στα σχολεία, τιμώντας τα δύο αυτά ορόσημα του λαϊκού κινήματος, τιμώντας τον – τόσο συκοφαντημένο τα τελευταία  χρόνια – αντιδικτατορικό αγώνα και το κορυφαίο του γεγονός : την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

 

Στους εθελοντές του αύριο, στο δάκρυ των μελλούμενων

λοιπόν, η ύστερη ελπίδα μας!!!

Απ΄ τους ναυαγούς του ..."τετελεσμένου μέλλοντος"

θα γεννηθεί της επανάστασης η κόρη....

Και στο όνομα της - αυτό που σκέφτεσαι-

θα ορκιστούν ξανά .... της ζωής ποιητές.