Πάει ο παλιός 
ο χρόνος ;

Όλο το προηγούμενο διάστημα ζήσαμε την "ήπια" προσαρμογή της κυβέρνησης και γρήγορα προσγειωθήκαμε ανώμαλα στην πραγματικότητα της συνέχισης της επίθεσης του νεοφιλελευθερισμού στην κοινωνία, στην εκπαίδευση και στον εκπαιδευτικό. Με διαμορφωμένη και την οικονομική πολιτική για τη νέα χρονιά, μετά τη ψήφιση του προϋπολογισμού, αυταπάτες δε μπορούν πια να υπάρχουν..

Ο προϋπολογισμός έχει όλο αυτά τα χαρακτηριστικά που εντείνουν την κοινωνική πόλωση και προδιαγράφουν σκοτεινό το μέλλον όλων των εργαζομένων. "Κλειδώνει" έτσι μια πολιτική που "προσφέρει" π.χ. στους εκπαιδευτικούς αυξήσεις 3% όταν οι πραγματικές αυξήσεις στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης ξεπερνούν το 10%. Πολιτική που δε δίνει στους εργαζόμενους ούτε 1 ευρώ από τη σταθερά σημαντική αύξηση της παραγωγικότητας και του Α.Ε.Π. Πολιτική που όχι μόνο δε δημιουργεί νέες θέσεις δουλειάς, αλλά εξαθλιώνει την εργασία επεκτείνοντας και γενικεύοντας τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και επιβάλλει το καθεστώς της απασχόλησης, της μερικής εργασίας και της ωρομισθίας. Πολιτική που όμως από την άλλη, αυξάνει δραματικά τα κέρδη των επιχειρήσεων και αυξάνει ακόμα περισσότερο την ψαλίδα ανάμεσα στα φτωχότερα και πλουσιότερα στρώματα της κοινωνίας. Πολιτική που καταρρίπτει καθημερινά τους μύθους της ευρωπαϊκής σύγκλισης, αφού οι τιμές είναι πια "Βρυξελλών", οι μισθοί όμως συνεχίζουν να είναι "Αθηνών".

Και τα συνδικάτα;

Αν σταθούμε στη στάση και δράση του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος -και ιδιαίτερα των ηγεσιών του- τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και αποκαλυπτικά. Ακόμα και τώρα που οι πλειοψηφίες τυπικά αντιπολιτεύονται τη νέα κυβέρνηση, όχι μόνο δεν οργανώνουν την απάντηση των εργαζομένων αλλά κυριολεκτικά επιβεβαιώνουν τη διαπίστωση πως έχουν πάρει προ πολλού διαζύγιο από τα συμφέροντα των εργαζομένων και ακολουθούν συνειδητά, πορεία υποταγής και ενσωμάτωσης στην αντιλαϊκή πολιτική. Τι διαφορετικό θα μπορούσε να πει κανείς για τη στάση ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΔΟΕ-ΟΛΜΕ που εξαντλούν την αγωνιστικότητα τους σε εθιμοτυπικές-εκφυλιστικές 24ωρες απεργίες, σε τριήμερα δράσης, που είτε είναι είναι ανύπαρκτα είτε αναστέλλονται και κορυφώνουν την αγωνιστική παρέμβασή τους με "μαζικό" διάβημα των διοικήσεων τη μέρα ψήφισης του προϋπολογισμού. Είναι "ηλίου φαεινότερο" ότι οι εκπρόσωποι του επίσημου συνδικαλισμού, συνηθισμένοι και από την προηγούμενη φιλοκυβερνητική στάση τους, έχουν και τώρα ως κύριο μέλημά τους, πώς να κλείνουν τις μικρές και μεγάλες μάχες με το λιγότερο κόστος για την εκάστοτε κυβέρνηση και τα δικά τους συμφέροντα.

ΔΟΕ: στη γνωστή ρότα του κυβερνητικού συνδικαλισμού

Όμως και στην εκπαίδευση τα πράγματα δεν είναι διαφορετικά: 

Ενώ ο προϋπολογισμός καταγράφει νέα μείωση των εκπαιδευτικών δαπανών παγιώνοντας την πολιτική της υποχρηματοδότησης και της απαξίωσης της δημόσιας εκπαίδευσης, ενώ το Υπουργείο προωθεί την πολιτική της ολικής υπαγωγής της εκπαίδευσης στις ανάγκες της αγοράς, ενώ Καραμανλής και Παπανδρέου συμφωνούν… θεωρώντας την παιδεία ως εμπορικό προϊόν και όχι κοινωνικό αγαθό , ενώ επιμένουν στα ζητήματα της αξιολόγησης, του ελέγχου και της ανταγωνιστικότητας, ενώ έχει φανεί το στίγμα των προθέσεών τους για να αλλάξουν το ρόλο των εκπαιδευτικών και το περιεχόμενο του σχολείου, υποτάσσοντάς το στις προτεραιότητες της αγοράς, ενώ πολλαπλασιάζονται οι συνάδελφοι που ζουν στην αβεβαιότητα της επισφαλούς κακοπληρωμένης εργασίας και της ωρομισθίας ,

…η πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΔΟΕ (ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ) βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με την οξύτητα των προβλημάτων, παραμένοντας ουσιαστικά στον αστερισμό της απραξίας και της υποταγής. Από την αρχή και αυτής της χρονιάς κινήθηκε μακριά από τις ανάγκες των εκπαιδευτικών και τα πραγματικά προβλήματα της Παιδείας. O προσανατολισμός και ο πολιτικός βηματισμός του Δ.Σ. της ΔΟΕ δεν καθορίζεται από την ανάγκη απάντησης στους σχεδιασμούς και στις συνολικές επιδιώξεις της κυβέρνησης και του υπουργείου Παιδείας, γι' αυτό και δε συζητά, δεν αναλύει τη κυρίαρχη πολιτική και δε δραστηριοποιείται στην κατεύθυνση συγκρότησης του αντίπαλου εκπαιδευτικού και κοινωνικού μπλοκ που θα αμφισβητήσει την παντοδυναμία της άλλης πλευράς.

Η ΠΑΣΚ στην καλύτερη περίπτωση, κάνει επιδερμική αντιπολίτευση για το ύφος και ήθος της εξουσίας ή τη στελέχωση του διοικητικού μηχανισμού. Δεν αμφισβητεί τίποτα από τον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά προσπαθεί από τη μια να αποδείξει ότι το ΠΑΣΟΚ "τα διαχειρίστηκε καλύτερα" και από άλλη να κατοχυρώσει τη συνδικαλιστική της ύπαρξη και εκπροσώπηση στην ηγεσία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Αυτή όμως η στάση της ΠΑΣΚ επιβεβαιώνει τη διαπίστωση πως, έχοντας πέσει σε βαθιά δομική κρίση προσανατολισμού, αδυνατεί να αρθρώσει οποιοδήποτε αξιόπιστο αντιπολιτευτικό λόγο. Πώς να το κάνει άλλωστε, όταν στους κρίσιμους τομείς της ιδιωτικοποίησης, της αξιολόγησης, της υποταγής της εκπαίδευσης στην αγορά, και όλων των συντηρητικών αναδιαρθρώσεων ο Γ. Παπανδρέου εμφανίζεται δεξιότερος του Κ. Καραμανλή, προωθώντας από κοινού (διάλογος στη Βουλή) ακραία νεοφιλελεύθερα σενάρια. Ταυτόχρονα, η ΠΑΣΚ συνεχίζει να υπερασπίζεται και να αποδέχεται τις βασικές πλευρές των αντιλαϊκών μέτρων και των αντιεκπαιδευτικών επιλογών, που υπηρέτησαν όλο το προηγούμενο διάστημα οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, αποκαλύπτοντας έτσι το βαθύ κυβερνητισμό της συγκεκριμένης παράταξης. Τα κροκοδείλια δάκρυα της ηγεσίας της ΠΑΣΚ και οι λεονταρισμοί τους για αγωνιστική πορεία και προοπτική δε πείθουν και δε ξεγελούν κανέναν. 

Η ΔΑΚΕ ακολουθεί το γνωστό δρόμο του συναινετικού κυβερνητικού συνδικαλισμού με βασικό στόχο να βολέψει όσο το δυνατόν περισσότερα συνδικαλιστικά της στελέχη στη ζεστή αγκαλιά του μηχανισμού διοίκησης και των αδρά αμειβόμενων κυβερνητικών επιτροπών. Ως καθαρόαιμη πια κυβερνητική παράταξη, προσπαθεί εναγώνια να δικαιώσει τις όποιες επιλογές του ΥΠΕΠΘ και αρνείται τη δράση ακόμα και για τα μικρά ζητήματα που έρχονται σε σύγκρουση με τους σχεδιασμούς του (αναπλήρωση-κενά-κίνητρο απόδοσης κ.λ.π.). Προωθεί και προβάλλει θέσεις, που το επόμενο διάστημα θα είναι στην προμετωπίδα της κυβερνητικής επίθεσης π.χ. αξιολόγηση, παίζοντας το ρόλο του προπαγανδιστή των επιχειρούμενων αλλαγών. Η δράση και η στάση της κυβερνητικής παράταξης ιδιαίτερα στο μέλλον θα είναι επικίνδυνη για το κίνημα και τα συμφέροντα των εκπαιδευτικών.

Μ' αυτές τις κομματικές λογικές κινήθηκαν από την αρχή της χρονιάς οι παρατάξεις της πλειοψηφίας στη ΔΟΕ, γι' αυτό και οδήγησαν τον κλάδο στην ήττα και την παραπέρα απογοήτευση. Φέτος ούτε τις γνωστές εθιμοτυπικές κινητοποιήσεις δεν τόλμησαν να ολοκληρώσουν, αφού εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στο "νεκροταφείο ελεφάντων" της ΑΔΕΔΥ, που ούτε τη στοιχειώδη αντιπολίτευση για την τιμή των όπλων δε μπόρεσε να υλοποιήσει. Μετά τη γνωστή 24ωρη του Οκτώβρη, παρά τη δέσμευση πως θα κλιμακώσει άμεσα τις κινητοποιήσεις, η πλειοψηφία της ΔΟΕ ούτε καν συνεδρίασε για να δει τα επόμενα "αγωνιστικά βήματα". ΠΑΣΚ- ΔΑΚΕ είχαν συμφωνήσει πως θα κινηθούν σύμφωνα με τις αποφάσεις της ΑΔΕΔΥ (που παρεπιπτόντως "κορύφωσε" τις ενέργειές της με το χριστουγεννιάτικο τριήμερο των τάχα αγωνιστικών κινητοποιήσεων που δεν το πήρε χαμπάρι κανένας!) 

Τα μεγάλα λόγια των Πολυζωγόπουλου-Παπασπύρου (ή των γραφειοκρατών στη ΔΟΕ) για "καμιά ανοχή" είναι κούφια και δε συγκινούν πια κανέναν εκπαιδευτικό ή εργαζόμενο!. Αυτό όμως που πρέπει να καταλάβουμε είναι πως όλες αυτές οι ενέργειες τους είναι συνειδητές επιλογές που συναινετικά σχεδιάζονται από τα κυβερνητικά και συνδικαλιστικά επιτελεία για να ελέγξουν και να υποτάξουν, τους αγώνες πριν καν εκδηλωθούν, για να μη βρει έκφραση με μαχητικό τρόπο η οργή και η αγανάκτηση των εργαζομένων. Όσο για το βασικό επιχείρημα που χρησιμοποιούν ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ στο εσωτερικό του κλάδου πως… "οι συνάδελφοι δεν ακολουθούν" αυτό μπορεί τώρα να είναι αλήθεια, αλλά κρύβουν τους πραγματικούς λόγους της αποστροφής των συναδέλφων. 

Οι εκπαιδευτικοί δε βλέπουν καμιά προοπτική στις μορφές αγώνα που αποφασίζει ο υποταγμένος συνδικαλισμός, δε βλέπουν ένα περιεχόμενο πάλης που να υπερασπίζεται τα δικαιώματα τους απέναντι στις ληστρικές και αντιεκπαιδευτικές, διαθέσεις και κυρίως δε βλέπουν διάθεση για αποτελεσματικό και νικηφόρο αγώνα που θα αμφισβητεί την κυρίαρχη πολιτική. 

Το αποκορύφωμα στον εκφυλισμό της πλειοψηφίας του Δ.Σ. της ΔΟΕ είναι η απόφαση τους για το επόμενο διάστημα:

Συναινετικά σαν να μην έχει μεσολαβήσει τίποτα αποφάσισαν να προχωρήσουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και μετά τις γιορτές. Με το ίδιο περιεχόμενο, αν και ήδη έχει ψηφιστεί ακόμα ένας αντιλαϊκός προϋπολογισμός, που όχι μόνο προβλέπει σκληρή λιτότητα, αλλά επεκτείνει την αναδιανομή του πλούτου εις βάρος των φτωχών, γενικεύει την ωρομισθία και τις ελαστικές μορφές εργασίας και στην εκπαίδευση, προβλέποντας γι αυτές τεράστια κονδύλια, αν και το ασφαλιστικό ξανανοίγει, αν και η αξιολόγηση είναι προ των πυλών, με νέες μορφές πολύ πιο σύγχρονες και αναγκαίες για τη νέα επιχειρηματική λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος. Με το ίδιο περιεχόμενο αν και ο ψευδεπίγραφος κοινωνικός διάλογος για μια ακόμη φορά θα καταλήξει να θεωρεί τον εκπαιδευτικό και το μαθητή αποκλειστικά υπεύθυνους για την "κοινωνική αναποτελεσματικότητα" του σχολείου, 

Με τις ίδιες μορφές, συσκέψεις, συνεντεύξεις, περιοδείες (τουριστικές) των μελών του Δ.Σ. και… άντε αν προκύψει και μία 24ωρη το Φλεβάρη, για την τιμή των όπλων. Έτσι συνεχίζει, έτσι κλιμακώνει και αποφασιστικά "διεκδικεί" η πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΔΟΕ ! 

Ταυτόχρονα, με μια κατάπτυστη απόφαση, γεμάτη ψεύδη, περί τάχα απόφασης του συνεδρίου της ΑΔΕΔΥ (που δεν πάρθηκε ποτέ!), επιχειρούν ένα συνδικαλιστικό πραξικόπημα για να αποτρέψουν την εγγραφή των ωρομισθίων σε όλους τους συλλόγους, ενώ ήδη συμμετέχουν σε δεκάδες συλλόγους! Βάζουν έτσι πλάτη στα σχέδια για γιγάντωση της μαύρης και ελαστικής εργασίας στην εκπαίδευση, αμφισβητούν ιστορικά δικαιώματα των εργαζομένων και επιχειρούν να αφήσουν συνδικαλιστικά ακάλυπτο το πιο βαλλόμενο κομμάτι των συναδέλφων. "Αιδώς Αργείοι"!

Εμείς δεν τους ανεχόμαστε, δεν τους αντέχουμε, λέμε… φτάνει πια!!!

Όμως το θέμα δεν είναι τι λέμε εμείς, αλλά τι θα πει ο Κλάδος. Γι' αυτό και δε μπορούμε να συμφωνήσουμε με την τακτική της ΕΣΑΚ-ΔΕΕ που μόνιμα σε ρόλο εισαγγελέα και τιμητή των πάντων, διεκδικεί το αλάθητο, την "ταξική" συνέπεια,την "επαναστατική" αλήθεια και (με την μέθοδο του αναχωρητισμού και της καταγγελιολογίας) επιδιώκει αναποτελεσματικά να ενισχύσει το ΠΑΜΕ. Ούτε βέβαια μπορούμε να συμφωνήσουμε με την τακτική των δυνάμεων του ΣΥΝ, που "προσηλωμένοι στα θεσμικά όργανα" υποτάσσονται στην παρελκυστική τακτική της ΔΟΕ, αρνούνται την αυθεντική δράση και απέχουν από τον συντονισμό των συλλόγων, καταγγέλοντας και υπονομεύοντάς τον. 

Το ζήτημα δεν είναι να φτιάξεις τη δικιά σου παραταξιακή συσπείρωση, αλλά με μαζικά ενωτικά χαρακτηριστικά να δραστηριοποιηθεί και να κινητοποιηθεί ο Κλάδος που θα διεκδικήσει τις ανάγκες και τα δικαιώματα του, που θα αγωνιστεί για να νικήσει. Γι' αυτό κι εμείς προσβλέπουμε στα συνδικαλιστικά κύτταρα του κινήματος που είναι οι πρωτοβάθμιοι σύλλογοι και λέμε πως πρέπει αν θέλουμε να βγούμε από το σημερινό τέλμα να κάνουμε τα σωματεία μας πόλο συσπείρωσης, ενότητας και πάλης. Από εκεί μπορούμε να ξεκινήσουμε, κερδίζοντας πάλι την εμπιστοσύνη των συναδέλφων, έτσι ώστε τα συνδικάτα να πάψουν να είναι χώροι διαχείρισης της μιζέριας και της ήττας και να γίνουν χώροι συλλογικής έκφρασης, όπου οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα διεκδικήσουν ν' αλλάξουν τη ζωή τους και να κατακτήσουν ότι τους αξίζει.

Λαμβάνοντας υπόψιν ότι το προηγούμενο διάστημα μέσα σε ένα κλίμα έντασης της κυβερνητικής επίθεσης και πλήρους απραξίας του υποταγμένου συνδικαλισμού, καταγράφηκαν μια σειρά από μάχες και αγωνιστικές διεργασίες (μάχες πρωτοβάθμιων συλλόγων και συλλόγων διδασκόντων για το ωράριο, τα κενά και τα εργασιακά, κινητοποιήσεις για το κίνητρο απόδοσης, αγωνιστικότητα γύρω από την ωρομισθία), εκτιμούμε ότι ήρθε η ώρα να οργανωθεί από τους συλλόγους και τις επιτροπές αγώνα μια κινητοποίηση πανελλαδικού χαρακτήρα που θα ενοποιήσει σε ένα ανώτερο επίπεδο όλη την κινητικότητα της προηγούμενης περιόδου, θα σπάσει το κλίμα συναίνεσης και αγωνιστικής απραξίας, θα απευθυνθεί δημόσια προς την κοινωνία, θα λειτουργήσει σαν πόλος συσπείρωσης, θα αναδείξει τα πραγματικά προβλήματα, θα επιδιώξει να πετύχει συγκεκριμένες νίκες και θα λειτουργήσει ως αφετηρία για νέο κύκλο αγώνων στην εκπαίδευση.

Σε ότι αφορά τη στάση μας στη ΔΟΕ:

Καταψηφίσαμε την συναινετική απόφαση ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ και επιμένουμε στη διαμόρφωση ενός διεκδικητικού πλαισίου που θα απαντά επίκαιρα στις αιχμές της περιόδου έτσι όπως έχουμε περιγράψει και θα ταιριάζει στην επίθεση που δεχόμαστε και στις ανάγκες της εποχής μας:

Λέμε όχι στα ψίχουλα του 3% και απαιτούμε βασικό μισθό για τον πρωτοδιόριστο καθαρά και αφορολόγητα στα 1400 ευρώ. Λέμε όχι στο στημένο διάλογο, στους μηχανισμούς κατηγοριοποίησης και στις αξιολογήσεις κάθε μορφής που συναινετικά προωθούν και τονίζουμε πως τα συγκεκριμένα ζητήματα είναι αιτίες πολέμου για το σύνολο του εκπαιδευτικού κόσμου που δεν πρόκειται να επιτρέψουμε να υλοποιηθούν Γι' αυτό οργανώνουμε τώρα τις αντιστάσεις μας και ιδιαίτερα για τα ζητήματα της αξιολόγησης που έντεχνα προωθούνται αυτό το διάστημα επαναφέρουμε και υλοποιούμε όλες τις αγωνιστικές προτάσεις που έχουν αποφασίσει οι Γενικές Συνελεύσεις των Συλλόγων. Λέμε όχι στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, λέμε ναι στον αγώνα για τα δικαιώματα των ωρομισθίων, λέμε ότι το πραξικόπημα που επιχειρεί να τους αποκλείσει από τους συλλόγους δε θα περάσει! 

Προτείνουμε να αξιοποιήσουμε την περίοδο αυτή (που θα επιχειρήσει το ΥΠΕΠΘ μέσα από το στημένο και προκαθορισμένο "διάλογο" να επιβάλει τις αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση) να προβάλουμε και να διεκδικήσουμε επιθετικά μια εκπαιδευτική διακήρυξη για τα δικαιώματα και τις μορφωτικές ανάγκες της νέας γενιάς, για ένα σχολείο ενιαίο δωδεκάχρονο δημόσιο δωρεάν, απαλλαγμένο από το βραχνά των εξετάσεων, που θα μορφώνει ολόπλευρα, που θα χωράει όλη τη γνώση και όλα τα παιδιά. Για ένα σχολείο με σταθερές και μόνιμες σχέσεις εργασίας, χωρίς αναπληρωτές και ωρομίσθιους, με παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία, με κυρίαρχο όργανο λειτουργίας του σχολείου το σύλλογο διδασκόντων. 

Με ένα τέτοιο διεκδικητικό πλαίσιο,που πιστεύουμε πως ανταποκρίνεται στις ανάγκες, προτείνουμε και παλεύουμε για την υλοποίηση ενός αγωνιστικού σχεδίου με προοπτική, διάρκεια και διαχείριση από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς και τις Γενικές τους Συνελεύσεις. Κάνοντας σταθερά βήματα που θα εξασφαλίζουν την κοινή δράση, τη μαζική συμμετοχή των συναδέλφων, τη λήψη των αποφάσεων με διαδικασίες βάσης, την κοινωνική αλληλεγγύη και τον οριζόντιο συντονισμό των συλλόγων και την κλιμάκωση του αγώνα. Αν γίνει αποδεκτή αυτή η προοπτική, αυτή η πρόταση από τη βάση του κλάδου, προτείνουμε μέχρι τέλους Φλεβάρη να έχουμε προχωρήσει σε απεργιακές κινητοποιήσεις με συνέχεια που μπορεί να ξεκινάνε με μία 48ωρη και να κλιμακώνονται με επαναλαμβανόμενες απεργιακές κινητοποιήσεις μέχρι την ικανοποίηση των αιτημάτων μας.

Επιστροφή

Περιεχόμενα