Καλή αρχή

            Η σχολική χρονιά αρχίζει. Τα σχολεία ανοίγουν τις πόρτες τους σε εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές ενώ χιλιάδες εκπαιδευτικοί βρέθηκαν μετέωροι, χωρίς να έχουν ολοκληρωθεί οι διαδικασίες αποσπάσεων, τοποθετήσεων, διορισμών και προσλήψεων αναπληρωτών.

            Η ζωντανή εκπαίδευση καλείται για μια ακόμα φορά να αντιμετωπίσει με αισιοδοξία, αγωνιστικότητα, συλλογική διάθεση, αποφασιστικότητα και φαντασία τα καθημερινά προβλήματα, την πολιτική υποβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης, αλλά και την πολύπλευρη επίθεση στις ανάγκες και τα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας.

            Οι Παρεμβάσεις Κινήσεις Συσπειρώσεις Π.Ε. εύχονται σε όλους τους συναδέλφους, δημιουργική και αγωνιστική σχολική χρονιά και καλή δύναμη που σίγουρα θα τη χρειαστούν για το διδακτικό τους έργο αλλά και για τους αγώνες που έρχονται.

   Ένα καλοκαίρι βγαλμένο από το μεσαίωνα

            Η περίοδος της κυβερνητικής «απραξίας» λοιπόν έληξε ακριβώς όταν άρχισαν τα «μπάνια του λαού». Aυτό το καλοκαίρι προωθήθηκαν ρυθμίσεις, όπως η παράταση της εργάσιμης ημέρας, η κατάργηση του ιστορικού οχτάωρου, η μείωση των υπερωριακών αμοιβών, το νέο ωράριο καταστημάτων. Τέθηκαν οι βάσεις για νέα μέτρα ενάντια στην κοινωνική ασφάλιση με πρώτο θύμα τους τραπεζοϋπάλληλους. Έγινε το πρώτο σημαντικό βήμα για την ιδιωτικοποίηση όλων των ΔΕΚΟ και την κατάργηση της μονιμότητας με πιλότο τον ΟΤΕ και συνένοχες τις συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Ταυτόχρονα, συνεχίζεται η καταλήστευση του εργατικού εισοδήματος, με τη συνεχιζόμενη σκληρή λιτότητα και την ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης, ενώ ετοιμάζονται και εξαγγέλλονται ήδη οι επόμενοι γύροι ακόμα πιο σκληρής οικονομικής πολιτικής στο όνομα «των ελλειμάτων»: πενιχρές αυξήσεις (2-3%), νέο μισθολόγιο – φτωχολόγιο στο δημόσιο, νέα φοροεισπρακτικά μέτρα που θα πλήττουν την εργαζόμενη πλειοψηφία.

Η κυβέρνηση της Ν.Δ, υλοποιώντας τις επιταγές του ΣΕΒ και της Ε.Ε. αξιοποιώντας τη συναίνεση της αντιπολίτευσης, τους αντιλαϊκούς δρόμους που χάραξαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και την προδοτική στάση του υποταγμένου συνδικαλισμού, προχωρά σε μια πρωτοφανή σε έκταση και ένταση επίθεση ενάντια στα δικαιώματα και τις  ανάγκες της ζωντανής εργασίας.

Η επίθεση αυτή που αφορά κάθε εργαζόμενο ξεδιπλώνεται σταδιακά, ξεκινώντας από τους αδύνατους κρίκους, αλλά έχει βάθος, προοπτική και ξεκάθαρους στρατηγικούς στόχους :

ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Ø           Να καθηλώσει τους μισθούς, ανοίγοντας νέο ακόμα πιο σκληρό κύκλο λιτότητας. Να προωθήσει ένα νέο «ενιαίο» μισθολόγιο – φτωχολόγιο  για το δημόσιο (από 1-1-2006), ικανοποιώντας και το σχετικό αίτημα που προβάλλουν ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ, που θα εξισώνει τους μισθούς …προς τα κάτω και θα συνδέει τις πενιχρές αποδοχές με την παραγωγικότητα και την αξιολόγηση.

Ø           Να εμπεδώσει την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια ή 37 έτη υπηρεσίας, να μειώσει δραστικά τις συντάξιμες αποδοχές και να αυξήσει τις εισφορές των εργαζομένων. 

Ø        Να γενικεύσει την κατάργηση της μονιμότητας ξεκινώντας από τον ΟΤΕ και τις ΔΕΚΟ σήμερα και  αύριο στο στενό δημόσιο τομέα, αλλά και την εκπαίδευση. Να πετύχει ένα νέο συντριπτικό πλήγμα στις εργασιακές σχέσεις, στο δρόμο που χάραξαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, επιβάλλοντας ευέλικτα και εξοντωτικά ωράρια εργασίας,  επεκτείνοντας το μοντέλο της μαύρης, ανασφάλιστης και ελαστικής «απασχόλησης» και πολλαπλασιάζοντας τις στρατιές των συμβασιούχων, των ωρομισθίων και των απασχολήσιμων.   Να μετατρέψει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας σε συμβάσεις ατομικής διαπραγμάτευσης, που θα υπογράφει ο κάθε εργαζόμενος ξεχωριστά. Ήδη στην εκπαίδευση, εδώ και τρία χρόνια, οι ωρομίσθιοι υπογράφουν μια πρωτοφανή «σύμβαση» που δεν διασφαλίζει ούτε τα στοιχειωδέστερα δικαιώματά τους (έγκαιρη μισθοδοσία, ωράριο, κλπ.)      

Ø     Να ιδιωτικοποιήσει μεγάλα τμήματα του δημόσιου τομέα και να υποτάξει πλήρως τη λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών στους νόμους της αγοράς.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Ø          Να μετατρέψει την παιδεία από κοινωνικό αγαθό σε εμπόρευμα, ξεκινώντας από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, με νομοσχέδια που μεταλλάσσουν τα ΑΕΙ σε επιχειρήσεις στα πλαίσια των κατευθύνσεων της Μπολόνια και του Μπέργκεν. Να θεσμοθετήσει νέο εξεταστικό πλέγμα, να εντείνει τους ταξικούς φραγμούς και να οξύνει τα φαινόμενα παραπαιδείας. Οι ανακοινώσεις της Υπουργού για αλλαγές στο εξεταστικό σύστημα και για περικοπές στους εισακτέους, ανοίγουν νέους δρόμους στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, στα ποικιλόμορφα κέντρα και ινστιτούτα και τους κάθε λογής εμπόρους της γνώσης.

Ø         Να θέσει σε εφαρμογή το θεσμικό πλαίσιο Αρσένη – Ευθυμίου για την αξιολόγηση στην εκπαίδευση. Να χειραγωγήσει τους εκπαιδευτικούς , να κατηγοριοποιήσει τα σχολεία, να απαξιώσει παραπέρα τη δημόσια εκπαίδευση. Οι δηλώσεις της υπουργού για τη δρομολόγηση του νόμου 2986 ,που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ για την αξιολόγηση καθώς και η πραξικοπηματική καθολική γενίκευση της ευέλικτης ζώνης σε όλα τα σχολεία δείχνουν ότι η κυβέρνηση, με προίκα το θεσμικό πλαίσιο του ΠΑΣΟΚ, ετοιμάζει την τελική επίθεση ενάντια στην εκπαιδευτική κοινότητα και το καθεστώς της παιδαγωγικής ελευθερίας.

Ø      Γι αυτό επείγεται κλείσει το ζήτημα της επιλογής των νέων στελεχών εκπαίδευσης, ώστε να έχει έτοιμο το μηχανισμό αξιολόγησης – χειραγώγησης. Ήδη ψηφίστηκε η παράταση της θητείας των προϊσταμένων για ένα ακόμα χρόνο, ενώ προωθείται το «νέο» σύστημα επιλογής που ξανά θα στηρίζει τις κρίσεις σε διαβλητές συνεντεύξεις. Με το νομοθετικό πλαίσιο που σχεδιάζει η κυβέρνηση της Ν.Δ. βάζει στην άκρη τα μεγάλα λόγια «περί σεμνότητας και ταπεινότητας» και επιδιώκει να δημιουργήσει, κατά τα πρότυπα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, το πλαίσιο κομματικού ελέγχου, ασφυχτικής χειραγώγησης και υποταγής, έτσι ώστε να εξασφαλίσει το απαραίτητο «εργαλείο» που θα επιβάλλει τις αντιεκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις.

Ø    Να επιβάλει τη λογική ενός φτηνού και απαξιωμένου δημόσιου σχολείου με τη γιγάντωση της ωρομίσθιας δουλειάς στο δρόμο της πλήρους ανατροπής των μορφωτικών και εργασιακών δικαιωμάτων στην εκπαίδευση. Η μείωση φέτος κατά 50% των διορισμών δασκάλων αιτιολογεί τα μεγάλα κενά σε εκπαιδευτικό προσωπικό με το ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς. Γίνεται φανερό ότι και φέτος με το «καλημέρα σας» θα ξεκινούν οι πιέσεις από το ΥΠΕΠΘ για απλήρωτες υπερωρίες, συμπτύξεις και συγχωνεύσεις τμημάτων ώστε να αντιμετωπιστούν οι ελλείψεις σε διδακτικό προσωπικό.

Να καταρρίψουμε τους μύθους

            Ο στόχος αυτής της συνολικής επίθεσης δεν είναι απλά οι εμποροϋπάλληλοι, ο ΟΤΕ, οι τραπεζοϋπάλληλοι,  οι δημόσιοι υπάλληλοι, ή οι εκπαιδευτικοί. Είναι όλο το μεταπολεμικό οικοδόμημα των εργασιακών, κοινωνικών και μορφωτικών δικαιωμάτων που κατέκτησαν με αγώνες και θυσίες γενιές και γενιές εργαζόμενων. Είναι η επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα της προ Σικάγου εποχής. Είναι η νέα εποχή του άγριου καπιταλισμού που επιδιώκει τη διάλυση κάθε συλλογικής  δράσης, αντίστασης και αγώνα. Γι αυτό στηρίζεται αχαλίνωτη, η ιδιωτική πρωτοβουλία και ισοπεδώνει ανάγκες και δικαιώματα στο βωμό της «ανταγωνιστικότητας».

             Η ανταγωνιστικότητα βέβαια, όπως απέδειξε το καλοκαίρι που πέρασε,  δεν οδήγησε σε καλύτερες ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες ούτε σε περισσότερη εναέρια ασφάλεια, αλλά σε αγωνιώδεις προσπάθειες για συμπίεση του κόστους. Στόχος είναι το μεγάλο και γρήγορο κέρδος και στο βωμό του κέρδους, της ταχύτητας, της αποδοτικότητας θυσιάζονται τα πάντα ακόμα και ανθρώπινες ζωές. Ποιος ιδιωτικοποιημένος τομέας πρόσφερε καλύτερες και φθηνότερες υπηρεσίες; Στα ιδιωτικοποιημένα τρένα της Θάτσερ και του Μπλερ γίνονται συνέχεια ατυχήματα. Η μετοχοποιημένη ΔΕΗ αυξάνει τον κίνδυνο μπλακ-άουτ. Η «απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών» εκτόξευσε στα ύψη τους λογαριασμούς. Στις εθνικές οδούς του Μπόμπολα οι κακοτεχνίες είναι αμέτρητες και τα διόδια είναι πανάκριβα. Οι εφοπλιστές του Αιγαίου στέλνουν τα πλοία στο πέλαγος με κλίση, αδιαφορούν για την άγονη γραμμή, καταργούν τα φοιτητικά εισιτήρια, μένουν ατιμώρητοι για εγκλήματα όπως το ναυάγιο του Σάμινα. Ακόμα και στην καρδιά της Αυτοκρατορίας, στη Νέα Ορλεάνη, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι μένουν αβοήθητοι απέναντι στις συνέπειες των φυσικών καταστροφών.

            Φτάνει πια! Ως εκπαιδευτικοί και εργαζόμενοι ήρθε η ώρα να απορρίψουμε τους μύθους της «εθνικής οικονομίας», της «ανταγωνιστικότητας», της «εθνικής ανάπτυξης», των «ελλειμμάτων» που χρησιμοποιεί το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του για να εξαπατούν και να υποτάσσουν τους εργαζόμενους, μύθους που δυστυχώς αναμασά και ο κατεστημένος συνδικαλισμός σε όλο το πολιτικοσυνδικαλιστικό του φάσμα!

 Βαριές οι ευθύνες  του υποταγμένου συνδικαλισμού

            Ο επίσημος συνδικαλισμός μετά από τις διαδοχικές μεταλλάξεις και τους συμβιβασμούς των τελευταίων 20 χρόνων, βλέπει σήμερα πανικόβλητος, το ρόλο του σαν διαμεσολαβητής ανάμεσα στο κράτος και τους εργαζόμενους, να απαξιώνεται πλήρως. Η κατάργηση της μονιμότητας φέρει φαρδιά πλατιά στην ούγια, την υπογραφή ενός ιστορικού συνδικάτου. Η παράδοση άνευ όρων της ΟΜΕ – ΟΤΕ δεν ήταν παρά μια κορυφαία στιγμή σε μια αλυσίδα μικρών και μεγάλων προδοσιών του κατεστημένου συνδικαλισμού σε ΔΟΕ, ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΕ  που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας χρόνια τώρα.

            Είναι ίδιος ο υποταγμένος συνδικαλισμός που και στην εκπαίδευση: Ξεπούλησε τη μεγάλη απεργία του ’97, στήριξε και στηρίζει τα «ενιαία μισθολόγια – φτωχολόγια» και την υπαγωγή των διεκδικήσεών μας στην ΑΔΕΔΥ .Εξαπάτησε τους εκπαιδευτικούς πλασσάροντας φήμες για επιδοματικές αυξήσεις, αντί να οργανώσει τους αγώνες για πραγματικές αυξήσεις. Συναινεί στην προώθηση της αξιολόγησης – χειραγώγησης  και αποδεικνύεται το πιο καλό άλλοθι όλων των κυβερνήσεων στη θεσμοθέτηση αντιεκπαιδευτικών επιλογών. Καλλιεργεί την ηττοπάθεια,  επιβάλλει την αγωνιστική απραξία και εξαντλεί την αγωνιστικότητά του στην άψυχη – τυπική συμμετοχή στις συμβολικές 24ωρες και τρίωρες στάσεις που πραγματοποιεί μια φορά το εξάμηνο η ΑΔΕΔΥ.

Ένα νέο κίνημα μπορεί να νικήσει !

            Η σημερινή η κοινωνική δυσαρέσκεια απέναντι στην κυβερνητική πολιτική δεν φτάνει για να διασφαλίσει τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας. Αν δεν μετατραπεί σε αποφασιστικούς αγώνες θα μεταλλαχθεί απλά σε «πολιτικό κόστος» στα παζάρια του κεντρικού πολιτικού σκηνικού.  Απέναντι στη κυβερνητική επίθεση, χρειάζεται να οργανωθούν μαζικοί αγώνες διάρκειας. Αγώνες που στόχο θα έχουν την ανατροπή αυτής της πολιτικής, στόχο θα έχουν να πετύχουν κατακτήσεις και νίκες για τους  εκπαιδευτικούς και τους εργαζόμενους, να ενισχύσουν το  εισόδημα αμφισβητώντας τις πολιτικές λιτότητας, να κατοχυρώσουν ασφαλιστικά, εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, να διασφαλίσουν το καθολικό δικαίωμα στη μόρφωση, στην υγεία, στην περίθαλψη.

        Χρειάζονται αγώνες που δεν θα είναι «τουφεκιές στον αέρα», δεν θα γίνουν «για την τιμή των όπλων», για να αποτελέσουν αγωνιστικό άλλοθι για την συνδικαλιστική γραφειοκρατία, δεν θα καταντήσουν διαπραγματευτικό ατού στα σκληρά παζάρια για την ανάδειξη των νέων στελεχών εκπαίδευσης, καμμένο χαρτί στα πολιτικά παιχνίδια της αντιπολίτευσης ή αγώνες που θα δοθούν με προοπτική την απλή καταγγελία και την ήττα για να αποσπασθούν κομματικά οφέλη.

      Για το χώρο της εκπαίδευσης οι αγώνες αυτοί θα αποδειχτούν κρίσιμοι αφού την επόμενη περίοδο θα ανοίξουν μια σειρά μέτωπα : νέο μισθολόγιο, ΔΥΚ, αξιολόγηση, ασφαλιστικό. Η δυνατότητα να αναπτυχθεί ένα μαζικό και μαχητικό κίνημα βάσης πριν ξεδιπλώσει η κυβέρνηση την επίθεση της στα παραπάνω μέτωπα θα αποτελέσει ένα ισχυρό πλεονέκτημα για τις δυνάμεις της ζωντανής εκπαίδευσης.

      Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι ένα τέτοιο κίνημα, είναι ανεπιθύμητο σε όλες τις κατεστημένες παραδοσιακές συνδικαλιστικές συνιστώσες. Γι’ αυτό η πρότασή μας απευθύνεται κατά κύριο λόγο στη βάση των εκπαιδευτικών. Γνωρίζουμε τις δυσκολίες. Γνωρίζουμε πολύ καλά και από πρώτο χέρι την οικονομική δυσχέρεια των εκπαιδευτικών – αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης λιτότητας  καθώς και τη δυσκολία να αντέξουμε μακρόχρονους απεργιακούς αγώνες. Ωστόσο θέλουμε να συνεχίσουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους : νικηφόρος αγώνας μπορεί να είναι μόνο ο σκληρός και μακρόχρονος αγώνας, που θα έχει σωστό περιεχόμενο και αιτήματα, συμμαχίες, θα ελέγχεται από την ίδια τη βάση και όχι από τον υποταγμένο συνδικαλισμό. Ένας τέτοιος αγώνας αποτελεί άλλωστε και τη μοναδική ελπίδα για να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας, για να αλλάξει ριζικά η πραγματικότητα στο δημόσιο σχολείο και στη ζωή μας, για να βγούμε από το φαύλο κύκλο της οικονομικής και κοινωνικής απαξίωσης.

     Ένας τέτοιος αγώνας μπορεί να γεννηθεί μόνο με τη δράση και την πρωτοβουλία των ίδιων των εκπαιδευτικών της βάσης. Οι Γενικές Συνελεύσεις, οι Επιτροπές Αγώνα, ο οριζόντιος συντονισμός, ο έλεγχος των κινητοποιήσεων από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε, αν θέλουμε να νικήσουμε.

Ας εγερθούμε!

      Καλούμε κάθε μαχόμενο εκπαιδευτικό να συμβάλλει στο σχολείο , στο σύλλογο και στη Γ.Σ., ώστε να παρθούν παντού αγωνιστικές αποφάσεις, να συγκροτηθούν επιτροπές αγώνα, να οργανωθούν καμπάνιες ενημέρωσης των γονιών και των εργαζόμενων. Κάθε Σύλλογος να μετατραπεί σε κέντρο αγώνα, ενημέρωσης και δράσης.. Να προχωρήσει ο οριζόντιος συντονισμός των Συλλόγων και ΕΛΜΕ στην κατεύθυνση της οργάνωσης απεργιακών αγώνων με περιεχόμενο τις πραγματικές μας ανάγκες με σχέδιο, με διάρκεια  και νικηφόρα προοπτική.

     Σε κανένα σχολείο, κανείς εκπαιδευτικός να μην υποκύψει στο διοικητικό αυταρχισμό, σε αυθαιρεσίες, σε πιέσεις για «απλήρωτες υπερωρίες», συγχωνεύσεις τμημάτων, για καταστρατήγηση των ωραρίων, στο κουκούλωμα των ελλείψεων  και άλλα αντιεκπαιδευτικά μέτρα.

     Ας είναι φέτος η δική μας χρονιά, η χρονιά των αναγκών και των δικαιωμάτων μας!

Σεπτέμβρης 2005

www.paremvasis.gr