ΕΥΡΩΣΥΝΤΑΓΜΑ : Η ΘΩΡΑΚΙΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ   

Επιτροπή ενάντια στο Ευρωσύνταγμα 

Το σχέδιο της “Συνταγματικής  Συνθήκης”, το  οποίο κατασκεύασε η ψευτοσυντακτική συνέλευση υπό τον κ. Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν  και υιοθέτησε η Σύνοδος της Χαλκιδικής τον Ιούνιο του 2003, επικυρώθηκε τελικά  από τις κυβερνήσεις  των κρατών μελών της Ε.Ε στη  Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών και προωθείται προς επικύρωση σε όλα τα κράτη μέλη ως το μελλοντικό  Σύνταγμα της Ε.Ε.  

Το συνταγματικό αυτό οικοδόμημα, που φτιάχτηκε ερήμην του ελληνικού λαού αλλά και των άλλων λαών  της  Ε.Ε.,  αντανακλά τη θέληση και τα  συμφέροντα  των  πολυεθνικών,  των χρηματιστηρίων και των κυβερνήσεων της Ε.Ε και θεμελιώνεται πάνω στο δραστικό περιορισμό της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας των κρατών μελών, καθώς και των εργατικών, κοινωνικών και δημοκρατικών κατακτήσεων των ευρωπαϊκών λαών. Ολόκληρο το κείμενο του «Ευρωσυντάγματος» συνιστά στην ουσία συνολική και απροσχημάτιστη επίθεση κατά της Δημοκρατίας, ακόμα και αυτής της κουτσουρεμένης δημοκρατίας. 

Ύψιστη στρατηγική φιλοδοξία της «Συνταγματικής Συνθήκης» αναδεικνύεται η επιτάχυνση της ολοκλήρωσης της Ε.Ε. σ’ έναν νέο επιθετικό ισχυρό οικονομικό και στρατιωτικό πόλο, ικανό να διεκδικήσει έναν κυρίαρχο ρόλο στα πλαίσια της Νέας Τάξης πραγμάτων, για το τσάκισμα των λαϊκών αγώνων, των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, για το μοίρασμα της παγκόσμιας λείας. 

Ολόκληρο το κείμενο θωρακίζεται και διαπνέεται από την ιδεολογία «της οικονομίας της ανοικτής αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό». Έτσι το δόγμα του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού οπλίζεται με ευρείες εξουσίες συνταγματικής ισχύος στην κατεύθυνση εδραίωσης και ενοποίησης του κεφαλαιοκρατικού συστήματος και μάλιστα στην πιο ακραία και αντιλαϊκή εκδοχή του. 

Οι αντιδραστικές Συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λευκής Βίβλου, του Άμστερνταμ και της Νίκαιας, καθώς και η ΟΝΕ κατοχυρώνονται πλέον συνταγματικά  και  οι  τέσσερις  βασικές  ελευθερίες  του  νεοφιλελευθερισμού, η  ελεύθερη διακίνηση αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίων και ανθρώπων, διακηρύσσονται ως ο νέος «μωσαϊκός νόμος». Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της  Ευρώπης  που επιχειρείται η «συνταγματοποίηση» του δόγματος  «του τέλους της ιστορίας» και ανακηρύσσεται η σημερινή οργάνωση της κοινωνίας , ο καπιταλισμός ως «αιώνια» με συνταγματική βούλα. 

Ταυτόχρονα θεσμοθετούνται η εδραίωση και συνέχιση ενός απρόσιτου, ολιγαρχικού και γραφειοκρατικού μοντέλου  διακυβέρνησης των χωρών της Ε.Ε, που βασικά χαρακτηριστικά του είναι η αδιαφάνεια, η διεύρυνση των σχέσεων ανισοτιμίας μεταξύ των κρατών μελών υπέρ των ισχυρών χωρών, ο περιορισμός των εξουσιών των κρατών μελών με την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων τους στα όργανα της Ε.Ε., η υποχώρηση του εθνικού δικαίου έναντι του κοινοτικού, η μετατροπή των εθνικών κοινοβουλίων σε διακοσμητικά όργανα, που... απλώς ενημερώνονται και εκφράζουν τη γνώμη τους!.. 

Προετοιμάζουν έτσι τη μετάβαση από την αρχική Ε.Ε. κυρίαρχων κρατών στην Ε.Ε. των Περιφερειών, καθώς η ανάγκη του μεγάλου κεφαλαίου να υπερβεί κάθε φραγμό  οδηγεί, μέσα από μια αντιφατική πορεία, στην επιβολή μιας Ένωσης η οποία σταδιακά,     αποδυναμώνοντας την κυριαρχία των κρατών, θα χτίζει την Ένωση των περιφερειών, όπου το εκάστοτε Διευθυντήριο θα συγκεντρώνει τον απόλυτο έλεγχο της πολιτικής εξουσίας, απαλλαγμένο από τις πιέσεις των λαών. Στην πράξη αυτό σημαίνει ένταση της ανισότητας και της απόκλισης των οικονομιών, ένταση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης των λαών και των εργαζομένων, οικοδόμηση μιας “Ευρώπης-Φρούριο”.  

Οι θεσμοί και τα όργανα νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, που προβλέπονται στη Συνθήκη, μόνο κατ’ όνομα είναι δημοκρατικοί, δεν πηγάζουν από τη θέληση των ευρωπαϊκών λαών και η ίδια η άσκηση της εξουσίας τους είναι έξω και πάνω από κάθε ουσιαστικό δημοκρατικό και λαϊκό έλεγχο ή συγκατάθεση.  

Έτσι π.χ η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναγορεύεται σε υπέρτατο και ανεξέλεγκτο αφέντη διακυβέρνησης της Ένωσης και συνάμα σε κύρια πηγή νομοθετικής εξουσίας, αφού, εκτός εξαιρέσεων, το αποκλειστικό δικαίωμα εισαγωγής νομοθετημάτων για ψήφιση ασκείται μόνο από την Κομισιόν! «Οι  νομοθετικές  πράξεις  της Ένωσης  μπορούν  να  εκδίδονται  μόνο  βάσει  προτάσεως  της Επιτροπής» [άρθρο Ι.25.2]. Ούτε το Ευρωκοινοβούλιο ούτε ομάδες κρατών ή εθνικών κοινοβουλίων έχουν ισοδύναμο έστω δικαίωμα!.. 

Καταργείται η διάκριση της νομοθετικής εξουσίας από την εκτελεστική, η οποία στην πράξη αναλαμβάνει δικαιοδοσίες απόλυτου νομοθέτη. 

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ( Ε.Κ.) μετατρέπεται σε νομοθετική καρικατούρα και σε υποχείριο της εκτελεστικής εξουσίας. Το Ε.Κ μπορεί ν’ αποφασίζει αλλά μόνο στα πλαίσια συναπόφασης!.. Έτσι για να εγκριθεί ένα νομοθέτημα, απαιτείται να συμφωνήσει, εκτός από το Ε.Κ, και το Συμβούλιο Υπουργών, «αλλιώς η νομοθετική πράξη δεν εκδίδεται» [άρθρο Ι.33.1]. Με τον τρόπο αυτό η βούληση των λαϊκών αντιπροσώπων της Ε.Ε. ακυρώνεται από τη βούληση των κυβερνήσεων!  Έχουμε εδώ τις  κυβερνήσεις  μαζί με την Κομισιόν ν’ ασκούν στην  πράξη νομοθετική απολυταρχία. 

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) είναι ένα ακόμη όργανο με απόλυτες εξουσίες, που ασκεί τη νομισματική πολιτική έξω από κάθε δημοκρατικό και πολιτικό έλεγχο των οργάνων της Ε.Ε. και πάνω από όλες τις εθνικές κυβερνήσεις.  

Από την άλλη, τα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα αναγνωρίζονται και νομιμοποιούνται μόνο και εφόσον αποδέχονται και προωθούν τους σκοπούς της ΄Ένωσης,  «συμβάλλουν στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής συνείδησης» [άρθρο Ι.45.4].  Πρόκειται  για  μια εξαιρετικά επικίνδυνη διάταξη,  η οποία καταργεί τον ελεύθερο αυτοπροσδιορισμό των πολιτικών κομμάτων, ως έκφραση της αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και των κοινωνικών αντιθέσεων, και εδραιώνει την υποταγή τους στο  καθεστωτικό οικοδόμημα που θεμελιώνεται με το  «ευρωπαϊκό σύνταγμα».    

Το «ευρωπαϊκό σύνταγμα» εγκαθιδρύει επίσης την υπεροχή του ευρωπαϊκού δικαίου έναντι του εθνικού.  Η Ε.Ε., που με τη νέα Συνθήκη αποκτά ενιαία νομική προσωπικότητα, θα μπορεί να συνάπτει διεθνείς συμφωνίες και να νομοθετεί. Οι διεθνείς συνθήκες και οι ευρωπαϊκοί νόμοι καθώς και οι ευρωπαϊκοί νόμοι–πλαίσια που εκδίδονται από την Ε.Ε. έχουν αυτόματη εφαρμογή σε όλα τα κράτη μέλη. Όπως ορίζεται στη νέα Συνθήκη: «Το Σύνταγμα και οι κανόνες δικαίου που θεσπίζονται από τα όργανα της Ένωσης στο πλαίσιο της άσκησης των αρμοδιοτήτων που της απονέμονται, υπερέχουν έναντι του δικαίου των κρατών μελών.» [άρθρο Ι.10.1]. Επίσης με το άρθρο Ι.32.1 προστίθεται: «Ο ευρωπαϊκός νόμος αποτελεί νομοθετική πράξη γενικής ισχύος. Είναι δεσμευτικός ως προς όλα τα μέρη του και ισχύει άμεσα σε κάθε κράτος μέλος.»Τα εθνικά κοινοβούλια δεν έχουν δικαίωμα ακύρωσης ή τροποποίησης αυτών των νομοθετημάτων.  

Στο επίπεδο της εκτελεστικής εξουσίας καταργείται, κατά κανόνα, η αρχή της ομοφωνίας και της αρνησικυρίας (βέτο) και οι αποφάσεις παίρνονται με την ειδική πλειοψηφία των χωρών μελών που αντιπροσωπεύουν τα 3/5 του πληθυσμού της Ένωσης, εκτός από ειδικές περιπτώσεις, στις οποίες εφαρμόζονται άλλες ειδικές πλειοψηφίες. 

Παράλληλα θεσπίζεται η κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ), στην προοπτική της κοινής άμυνας, η οποία εναρμονίζεται πλήρως με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ “του διαρκούς και προληπτικού πολέμου”, τον ευρωαντλαντικό άξονα και το ΝΑΤΟ.  

Στα πλαίσια αυτά είναι εντελώς φυσιολογική η άρνηση της Ε.Ε. να εμφανιστεί ως εγγυήτρια Ένωση της εδαφικής ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας των χωρών που τη συναποτελούν και στη Συνθήκη διακηρύσσονται ανοιχτά η επιθετική διάσταση της εξωτερικής πολιτικής της, “η αποστολή μη στρατιωτικών και στρατιωτικών δυνάμεων” έξω από τα σύνορα της Ε.Ε., στο όνομα της “ειρήνης ,της πρόληψης συγκρούσεων και της ενίσχυσης της διεθνούς ασφάλειας” [άρθρο Ι.40.1].   

Οι  αποφάσεις της ΚΕΠΠΑ για τα κράτη μέλη είναι υποχρεωτικές. 

Υπάγονται αποκλειστικά στη δικαιοδοσία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και του Συμβούλιου Υπουργών και, εκτός από τις  αφηρημένες διακηρύξεις, δεν υπακούουν σε συνταγματικές ή νομοθετημένες αρχές, όρια ή δεσμεύσεις. Οι αποφάσεις για την ΚΕΠΠΑ, στο μεν Ευρωπαϊκό Συμβούλιο λαμβάνονται με συναίνεση, στο δε Συμβούλιο Υπουργών ομόφωνα, εκτός προβλεπομένων εξαιρέσεων που παίρνονται με ειδική πλειοψηφία.  

Μαζί με την ΚΕΠΠΑ προωθείται η περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της Ε.Ε. με τη δημιουργία “ευρωπαϊκού οργανισμού εξοπλισμών, ερευνών  και  στρατιωτικών  δυνατοτήτων” [άρθρο Ι.40.3].  Η πολιτική της στρατιωτικοποίησης της Ε.Ε., των επεμβάσεων και της αναμέτρησης σημαίνει νέους πολέμους, νέες ληστρικές επιδρομές, νέους εξοπλισμούς, νέα αφόρητα βάρη  για τους λαούς και την ανάπτυξη, νέα φτώχεια και λιτότητα όχι μόνο για τους λαούς της Ε.Ε. αλλά και για τους εργαζομένους των φτωχών και αδύνατων κρατών, την ίδια την εργατική τάξη στις ΗΠΑ και στις άλλες ανεπτυγμένες χώρες 

Με τη ρήτρα αλληλεγγύης [άρθρο Ι.42.1] του “ευρωσυντάγματος’’ κατοχυρώνεται το δικαίωμα της Ένωσης σε στρατιωτικές και άλλες  επεμβάσεις στο εσωτερικό των κρατών μελών για την αντιμετώπιση,   υποτίθεται, τρομοκρατικών  απειλών!..  Στην πραγματικότητα όμως  η λεγόμενη «ρήτρα αλληλεγγύης» προορίζεται να χρησιμοποιηθεί ενάντια στις χώρες και τους λαούς που αμφισβητούν την πολιτική και την κυριαρχία του αντιδραστικού ευρωπαϊκού οικοδομήματος και της νέας τάξης.   

Με τη “χάρτα των θεμελιωδών δικαιωμάτων” ακυρώνονται, παρακάμπτονται  ή υποβαθμίζονται βασικά πολιτικά, εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα που προβλέπονται από το ελληνικό Σύνταγμα και τα Συντάγματα άλλων χωρών της Ένωσης. 

Το Ευρωσύνταγμα δεν είναι κάτι έξω από την καθημερινή ζωή, ένα εξωτικό φρούτο. Θα καθορίζει τη ζωή μας, τη δράση μας, τους αγώνες μας. 

Πρέπει να σπάσουμε το πέπλο σιωπής που έχουν υψώσει τα περισσότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η αποπροσανατολιστική προπαγάνδα του πολιτικού και οικονομικού  κατεστημένου γύρω από την υπόθεση του “ευρωσυντάγματος” και τις συνέπειες τις οποίες θα έχει, αν εγκριθεί, για τον ελληνικό λαό και τους άλλους λαούς της Ε.Ε.  

Η αντιδραστική “Συνταγματική Συνθήκη” που προωθείται και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση που επιχειρείται να χτιστεί πάνω στα ερείπια των δημοκρατικών ελευθεριών και των κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων δεν πρέπει να περάσουν!  

Όλοι μας πρέπει να χουμε συνείδηση ότι η τυχόν έγκριση του  «ευρωσυντάγματος» οπλίζει το χέρι της νέας «ιερής συμμαχίας» με αδυσώπητες εξουσίες για να περάσει «δια πυρός και σιδήρου» όσα ακόμη εργασιακά δικαιώματα έχουν απομείνει, για να ολοκληρωθούν οι αντιδραστικές αλλαγές στην κοινωνική ασφάλιση και οι παραπέρα ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ,  για να προωθηθεί το ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων αγροτών, για να προχωρήσει η «αντιτρομοκρατική»  ποινικοποίηση της πολιτικής δράσης  και για να ετοιμάσουν τους ευρωστρατούς τους και τις πολεμικές βιομηχανίες τους με στόχο νέες επεμβάσεις και πολέμους, έχοντας ξεμπερδέψει με τη δημοκρατία, τα εθνικά κοινοβούλια και με τις πιέσεις τις οποίες ασκούν οι λαοί  πάνω στις κυβερνήσεις των κρατών μελών. 

Ο αγώνας κατά του «ευρωσυντάγματος» πρέπει να γίνει από την οπτική της ανατροπής των αντιλαϊκών θεσμών και πολιτικών της Ε.Ε. Δεν πρέπει να μείνουμε στην άμυνα. Πρέπει να γίνει από τη θέση της υπεράσπισης και της διεύρυνσης των εργασιακών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και του ελληνικού λαού, της υπεράσπισης των ελευθεριών και δικαιωμάτων σε όλες τις χώρες και για όλους τους λαούς. 

Οι μαζικές και μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις από το Σιάτλ μέχρι τη Γένοβα, την Πράγα και τη Χαλκιδική, οι μεγάλοι εργατικοί αγώνες στην Ευρώπη, όπως η γενική απεργία στη Γαλλία κατά της διάλυσης της κοινωνικής ασφάλισης, η πορεία του ενός εκατομμυρίου εργαζομένων στη Ρώμη για την υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων και των συντάξεών τους, η πανελλαδική απεργία και η ογκώδης εργατική διαδήλωση στη χώρα μας ενάντια στην κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης, αντίστοιχες εργατικές απεργίες και κινητοποιήσεις σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες ενάντια στις πολιτικές της Ε.Ε., οι μαζικές αντιπολεμικές κινητοποιήσεις σε όλο τον κόσμο, η αντίσταση του ιρακινού λαού ενάντια στην ιμπεριαλιστική κατοχή της χώρας του, η αδάμαστη πάλη του παλαιστινιακού λαού, οι αγώνες των εργαζομένων και των λαών στη Λατινική Αμερική, στις ΗΠΑ και αλλού ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, τους πολέμους και τη νέα τάξη έδειξαν ότι οι λαοί, οι εργαζόμενοι είναι αντίθετοι στις πολιτικές της κυριαρχίας της μίας χώρας πάνω στην άλλη, στον πόλεμο, στις επεμβάσεις, στην τρομολαγνεία και στους τρομονόμους, στην εξάρθρωση των κρατών εθνών, στην υποτέλεια, στην παγκοσμιοποίηση της ανεργίας, της φτώχειας και της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, της καταστροφής και της καταλήστευσης του φυσικού περιβάλλοντος.

(δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ρωγμές εν Τάξει», τεύχος 17, Χειμώνας – Άνοιξη 2005)

Επιστροφή

Περιεχόμενα