Η κυβέρνηση επελαύνει

                η αντιπολίτευση συναινεί

                   ο υποταγμένος συνδικαλισμός υποκλίνεται

Καιρός για δράση…καιρός να πούμε τα δικά μας «ΟΧΙ !»

Τα τύμπανα του κοινωνικού πολέμου ηχούν…

Η περίοδος της κυβερνητικής «απραξίας» έληξε. Η κυβέρνηση της Ν.Δ, υλοποιώντας τις επιταγές του ΣΕΒ και αξιοποιώντας τη συναίνεση της αντιπολίτευσης και την προδοτική στάση του υποταγμένου συνδικαλισμού, προχωρά σε μια πρωτοφανή σε έκταση και ένταση επίθεση ενάντια στα δικαιώματα και τις  ανάγκες της ζωντανής εργασίας.

Η επίθεση αυτή ξεδιπλώνεται σταδιακά, ξεκινώντας από τους αδύνατους κρίκους, αλλά έχει βάθος, προοπτική και ξεκάθαρους στρατηγικούς στόχους :

Ø      Να εμπεδώσει την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια ή 37 έτη υπηρεσίας, να μειώσει δραστικά τις συντάξιμες αποδοχές και να αυξήσει τις εισφορές των εργαζομένων. Να ανατρέψει θεμελιωμένα ασφαλιστικά δικαιώματα όχι μόνο των νέων (μετά το ’92) αλλά και των παλιότερων εργαζόμενων.

Ø      Να καθηλώσει τους μισθούς, ανοίγοντας νέο ακόμα πιο σκληρό κύκλο λιτότητας. Να προωθήσει ένα νέο «ενιαίο» μισθολόγιο – φτωχολόγιο  για το δημόσιο (ικανοποιώντας και το σχετικό αίτημα που προβάλλουν ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ) που θα εξισώνει τους μισθούς …προς τα κάτω και θα συνδέει τις πενιχρές αποδοχές με την παραγωγικότητα και την αξιολόγηση.

Ø      Να γενικεύσει την κατάργηση της μονιμότητας ξεκινώντας από τον ΟΤΕ, σήμερα στις ΔΕΚΟ και στο διευρυμένο δημόσιο, αύριο και στο στενό δημόσιο τομέα. Να πετύχει ένα συντριπτικό πλήγμα στις εργασιακές σχέσεις, στο δρόμο που χάραξαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, καταργώντας τα επαγγελματικά δικαιώματα των πτυχίων, επιβάλλοντας ευέλικτα και εξοντωτικά ωράρια εργασίας,  επεκτείνοντας το μοντέλο της μαύρης, ανασφάλιστης, ευέλικτης και ελαστικής «απασχόλησης» και πολλαπλασιάζοντας τις στρατιές των συμβασιούχων, των ωρομισθίων και των απασχολήσιμων.

Ø      Να μετατρέψει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας σε συμβάσεις ατομικής διαπραγμάτευσης που θα υπογράφει ο κάθε εργαζόμενος ξεχωριστά. Ήδη στην εκπαίδευση, εδώ και τρία χρόνια, οι ωρομίσθιοι υπογράφουν μια πρωτοφανή «σύμβαση» που δεν διασφαλίζει ούτε τα στοιχειωδέστερα δικαιώματά τους (έγκαιρη μισθοδοσία, ωράριο, κλπ.)

Ø      Να εξασφαλίσει τη συναίνεση για νέα αντιεκπαιδευτικά μέτρα μέσα από τον προσχηματικό «εθνικό διάλογο» για την παιδεία. Να μετατρέψει την παιδεία από κοινωνικό αγαθό σε εμπόρευμα, ξεκινώντας από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, με νομοσχέδια που μεταλλάσσουν τα ΑΕΙ σε επιχειρήσεις στα πλαίσια των κατευθύνσεων της Μπολόνια και του Μπέργκεν. Να θεσμοθετήσει νέο εξεταστικό πλέγμα που θα ξεκινά από την Ε’ Δημοτικού, να εντείνει τους ταξικούς φραγμούς και να οξύνει τα φαινόμενα παραπαιδείας.

Ø      Να θέσει σε εφαρμογή το θεσμικό πλαίσιο Αρσένη – Ευθυμίου για την αξιολόγηση στην εκπαίδευση αλλά και συνολικά στο δημόσιο, με όχημα το νέο αντιδραστικό Δημοσιοϋπαλληλικό Κώδικα που ετοιμάζει.

Ø      Να χειραγωγήσει τους εκπαιδευτικούς , να κατηγοριοποιήσει τα σχολεία, να απαξιώσει παραπέρα τη δημόσια εκπαίδευση, να γιγαντώσει τη λογική της ωρομίσθιας δουλειάς , να μειώσει τους διορισμούς, να προχωρήσει σε πρώτη φάση στην κατάργηση των οργανικών θέσεων, στο δρόμο της πλήρους ανατροπής των εργασιακών δικαιωμάτων στην εκπαίδευση.

Ø      Να ιδιωτικοποιήσει μεγάλα τμήματα του δημόσιου τομέα και να υποτάξει πλήρως τη λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών στους νόμους της αγοράς.

Ο στόχος αυτής της επίθεσης δεν είναι απλά ο ΟΤΕ, οι τραπεζοϋπάλληλοι,  οι δημόσιοι υπάλληλοι, ή οι εκπαιδευτικοί. Είναι όλο το μεταπολεμικό οικοδόμημα των εργασιακών, κοινωνικών και μορφωτικών δικαιωμάτων που κατέκτησαν με αγώνες και θυσίες γενιές και γενιές εργαζόμενων. Είναι η επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα της προ Σικάγου εποχής. Είναι η νέα εποχή του άγριου καπιταλισμού που επιδιώκει τη διάλυση κάθε συλλογικής  δράσης, αντίστασης και αγώνα. Ο ΣΕΒ πιέζει για την άμεση υλοποίηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και έχει κάθε λόγο να το κάνει. Μόνο από το ασφαλιστικό των τραπεζών και την ανατροπή θεμελιωμένων ασφαλιστικών δικαιωμάτων, οι τραπεζίτες θα κερδίσουν άμεσα 5 δις € !

ΟΜΕ – ΟΤΕ : Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα

Το συνδικαλιστικό κατεστημένο έχει βαριές ευθύνες για τις εξελίξεις. Η κατάργηση της μονιμότητας φέρει φαρδιά πλατιά στην ούγια, την υπογραφή ενός ιστορικού συνδικάτου : της ΟΜΕ – ΟΤΕ. Η συμφωνία της απροκάλυπτης εξαγοράς, ψηφίστηκε στο πρόσφατο συνέδριο της ΟΜΕ – ΟΤΕ από το σύνολο των αντιπροσώπων της ΠΑΣΚ και της ΔΑΚΕ (μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού οι εξαιρέσεις).

Οι υποκριτικές διαμαρτυρίες του Πολυζωγόπουλου είναι για τα μάτια του κόσμου : δεν τον πιστεύει κανείς ! Με κρύα καρδιά, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες υποχρεώνονται τώρα να μπουν στο χορό των απεργιών και των κινητοποιήσεων κάτω από την ασφυκτική πίεση της εργατικής βάσης. Ο επίσημος συνδικαλισμός μετά από τις διαδοχικές μεταλλάξεις και τους συμβιβασμούς των τελευταίων 20 χρόνων, βλέπει σήμερα πανικόβλητος, το ρόλο του σαν διαμεσολαβητής ανάμεσα στο κράτος και τους εργαζόμενους, να απαξιώνεται πλήρως. Πολύ αργά για δάκρυα.  Η παράδοση άνευ όρων της ΟΜΕ – ΟΤΕ δεν ήταν παρά μια κορυφαία στιγμή σε μια αλυσίδα μικρών και μεγάλων προδοσιών που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας χρόνια τώρα.

Είναι ο υποταγμένος συνδικαλισμός,

που και στην εκπαίδευση :

ü      Ξεπούλησε τη μεγάλη απεργία του ’97 και με συνέπεια στήριξε και στηρίζει τα «ενιαία μισθολόγια – φτωχολόγια» και την υπαγωγή των διεκδικήσεών μας στην ΑΔΕΔΥ.

ü      Επεξεργαζόταν μεικτά συστήματα πρόσληψης με διαγωνισμό και συνέντευξη, μέσω του ΙΠΕΜ – ΔΟΕ,  την ώρα που οι εκπαιδευτικοί μάτωναν στα οδοφράγματα για να υπερασπίσουν την επετηρίδα.

ü      Εξαπάτησε τους εκπαιδευτικούς με φήμες για επιδοματικές αυξήσεις και ακόμα και σήμερα έχει υποστείλει κάθε διεκδίκηση και στην πραγματικότητα επαιτεί αποκλειστικά και μόνο τα περίφημα 103 €. Υποθηκεύει έτσι, ακόμα και τους μελλοντικούς αγώνες των εκπαιδευτικών, αφού ήδη έχει περιγράψει με τι ποσό θα τους ξεπουλήσει !

ü      Συναινεί και επαυξάνει για την προώθηση της αξιολόγησης – χειραγώγησης  και αποδεικνύεται το πιο καλό άλλοθι των κυβερνήσεων στη θεσμοθέτηση αντιεκπαιδευτικών επιλογών.

ü      Καλλιεργεί την ηττοπάθεια,  επιβάλλει την αγωνιστική απραξία και εξαντλεί την αγωνιστικότητά του στην άψυχη – τυπική συμμετοχή στις συμβολικές 24ωρες και τρίωρες που πραγματοποιεί μια φορά το εξάμηνο η ΑΔΕΔΥ.

ü      Προσήλθε στον Εθνικό «Διάλογο» για την παιδεία, δίνοντας το άλλοθι στην κυβέρνηση να προχωρήσει σε προειλημμένες αποφάσεις.

ü      Προσπαθεί απεγνωσμένα (και απελπισμένα) να κρατήσει εκτός συνδικάτου τους ωρομίσθιους, επιχειρώντας να αφήσει χωρίς συνδικαλιστική κάλυψη το τμήμα εκείνο που την έχει περισσότερο ανάγκη και διαπαιδαγωγώντας έτσι τη νέα γενιά των εκπαιδευτικών, όχι στη συλλογική αγωνιστική διεκδίκηση, αλλά στις ατομικές λύσεις και στο προσωπικό βόλεμα.

ü      Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση ξεδιπλώνει την επίθεσή της στο ασφαλιστικό, τις εργασιακές σχέσεις και την αξιολόγηση, ο υποταγμένος συνδικαλισμός αφήνει πεισματικά τα ζητήματα αυτά εκτός ημερήσιας διάταξης στην 74^η Γενική Συνέλευση, προκρίνοντας άλλα ζητήματα που προφανώς θεωρεί θεμελιώδους σημασίας, όπως π.χ. το καταστατικό του ΙΠΕΜ – ΔΟΕ και η νέα του σύνθεση ! Προχωρά με διαδικασίες «ψηφίστε – σκουπίστε – τελειώσατε» σε ένα ανούσιο συνέδριο – εξπρές τριών ημερών, αντί να θέσει τους όρους για μια ουσιαστική συζήτηση για την οργάνωση του αγώνα και την υπεράσπιση των πραγματικών αναγκών και δικαιωμάτων μας.

Να υπερβούμε τις λογικές

του κατακερματισμού και της ήττας

Η μάχη που έχουμε μπροστά μας είναι στρατηγικής σημασίας, θα καθορίσει το κοινωνικό και πολιτικό τοπίο για μια μεγάλη περίοδο. Οι ήττες ή οι νίκες του σήμερα, θα διαμορφώσουν σε μεγάλο βαθμό το χάρτη των εργασιακών δικαιωμάτων για όλα τα επόμενα χρόνια.

Για να το πούμε πιο καθαρά : Η κυβέρνηση πρέπει να ηττηθεί στο πεδίο των εργατικών αγώνων και των απεργιών. Αν αυτό δε συμβεί, τότε είναι δεδομένο ότι η επίθεση θα συνεχιστεί μέχρι τη συνολική συντριβή των δικαιωμάτων μας ! Επομένως δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από εκείνη των σκληρών αγώνων. Σε αυτό το πεδίο θα κριθούμε όλοι. Για να αντιμετωπίσουν νικηφόρα την κυβερνητική επίθεση, οι ζωντανές δυνάμεις του κινήματος πρέπει να προχωρήσουν σε μια ποιοτική στροφή στην αντίληψη και τη δράση τους, να πετύχουν ένα νέο επίπεδο ενότητας και αγώνα και να εγκαταλείψουν την «αρχαία σκουριά» και τις λογικές που οδηγούν στην ήττα και τη χρεοκοπία.

Η ελπίδα δεν βρίσκεται σε κείνους που χτίζουν «κομματικά παλάτια» στην κινούμενη άμμο της ήττας, της συντριβής των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Δεν βρίσκεται στις λογικές της κομματικής περιχαράκωσης, της εγκατάλειψης ουσιαστικά των συνδικαλιστικών, οικονομικών και κοινωνικών αγώνων για χάρη μιας παρατεταμένης κομματικής εκστρατείας που σπέρνει απογοήτευση και ήττες για να θερίσει εκλογικά οφέλη. Ο κόσμος δεν αλλάζει με προσευχές, αλλά δεν αλλάζει ούτε με κατάρες. Η πρωτοφανής τακτική της απομόνωσης, όπως τη γνωρίσαμε και στην εκπαίδευση, της αποχής ακόμα και από τις πρόσφατες απεργιακές συγκεντρώσεις των τραπεζοϋπαλλήλων στο όνομα της διοργάνωσης κομματικών συναθροίσεων, η άρνηση για κοινές πρωτοβουλίες σε μια σειρά χώρους που πλήττονται από τις αναδιαρθρώσεις, δε δημιουργούν όρους νικηφόρας αντιπαράθεσης, αλλά ήττας.

Το εργατικό κίνημα δεν αναπτύχθηκε ποτέ σε αποστειρωμένες συνθήκες καθαρότητας. Οι απεργίες, οι πραγματικοί αγώνες, τα μεγάλα γεγονότα που αλλάζουν το ρου της ιστορίας, πετυχαίνουν νίκες και κατακτήσεις, διαμορφώνουν ταξική συνείδηση και αυτοπεποίθηση, ανατρέπουν τους σιδερένιους συσχετισμούς και ανοίγουν νέους δρόμους, δεν γεννιούνται μέσα σε δοκιμαστικούς σωλήνες κομματικών εργαστηρίων, αλλά μέσα στη βάση των εργαζομένων, εκεί που σε συνθήκες εργατικής δημοκρατίας και άμεσης συμμετοχής, τέμνονται και αντιπαρατίθενται διαφορετικές  γραμμές και αντιλήψεις. Εκεί που οι εργαζόμενοι από την ίδια την εμπειρία τους συμπεραίνουν ποιοι είναι μαζί τους και ποιοι εναντίον τους και προχωρούν στο ξεπέρασμα και την απομόνωση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

Η ελπίδα δεν βρίσκεται ούτε σε εκείνους που θυμούνται την «ενότητα της αριστεράς» κάθε δυο χρόνια, 24 ώρες πριν την κάλπη για το νέο ΔΣ της ΔΟΕ, ενώ όλο το υπόλοιπο διάστημα στέκονται εχθρικά και αρνητικά απέναντι σε κάθε πρωτοβουλία ενότητας στη δράση. Που αρνούνται το συντονισμό, την οριζόντια διασύνδεση και την κοινή δράση των πρωτοβάθμιων εκπαιδευτικών συλλόγων, κάθε απόπειρα συντονισμού του αγώνα μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Που αναδείχτηκαν ως οι πιο συνεπείς υποστηρικτές του επίσημου συνδικαλισμού   και των «θεσμών» του και νομιμοποίησαν με τη συμμετοχή τους τον Εθνικό Διάλογο για την Παιδεία. Για μας η ενότητα δοκιμάζεται στη δράση, στους αγώνες και στη βάση των εκπαιδευτικών. Δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ούτε σαν ένα ακόμα επικοινωνιακό τρυκ για να κερδηθούν κάποιοι αντιπρόσωποι, ούτε σαν ένα.. «μιας μέρας» εκλογικό τέχνασμα για να αλλοιωθούν τα εκλογικά αποτελέσματα. Στα κοινωνικά κινήματα δεν υπάρχουν μαγικά ραβδάκια που μεταμορφώνουν τους κομματικούς μηχανισμούς σε αυτόνομες συλλογικότητες. Με συνδικαλιστικές τρίπλες, τεχνάσματα ή με αντιγραφές δε δημιουργεί κανείς πολιτικό – συνδικαλιστικό ρεύμα, απλά ανακυκλώνει τα αδιέξοδά του.

Η ελπίδα βρίσκεται στην οργάνωση των αγώνων από τους ίδιους τους εργαζόμενους και τους εκπαιδευτικούς

Μπορούμε να νικήσουμε !

Η ελπίδα βρίσκεται στους αγώνες και τις απεργίες που ήδη ξεδιπλώνεται σε μια σειρά κλάδους, με αιχμή σήμερα την απεργία των τραπεζοϋπαλλήλων που φθάνει στην τρίτη βδομάδα και χρειάζεται την ολόπλευρη αλληλεγγύη μας.Η ελπίδα βρίσκεται στις μικρές και μεγάλες αγωνιστικές πρωτοβουλίες που ξεδιπλώνονται στη βάση των ίδιων των εργαζομένωνστους εργασιακούς χώρους που βρίσκονται στο επίκεντρο της επίθεσης (Τράπεζες, ΟΤΕ, ΔΕΗ, εμποροϋπάλληλοι, Πρωτοβουλία για το ωράριο κλπ.) που δημιουργούν τις προϋποθέσεις αναγέννησης του ταξικού συνδικαλισμού.

Η ελπίδα βρίσκεται στο μεγαλειώδες ΟΧΙ που όρθωσαν οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί εργαζόμενοι απέναντι στο Ευρωσύνταγμα που προωθεί τον ολοκληρωτισμό της αγοράς, τη λιτότητα, την αποδόμηση των κοινωνικών και εργατικών κατακτήσεων και ελευθεριών και την πλήρη υποταγή στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Το μήνυμα του γαλλικού δημοψηφίσματος, μήνυμα αντίστασης, αγώνα και ελπίδας, αλλάζει τα δεδομένα στην Ευρώπη και αποτελεί ισχυρό πλήγμα απέναντι στην Ε.Ε. και τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Αποδεικνύει, ότι η κυρίαρχη πολιτική δεν είναι ούτε δεδομένη, ούτε ανίκητη,  ότι οι λαοί έχουν τα αγωνιστικά αποθέματα να αντισταθούν και να νικήσουν.

Η ελπίδα βρίσκεται στη συσσωρευμένη εμπειρία των εκπαιδευτικών για την οργάνωση του αγώνα μέσα από Γενικές Συνελεύσεις, Επιτροπές Αγώνα και οριζόντιο συντονισμό της δράσης, μέσα από την ανάδειξη ενός διεκδικητικού πλαισίου αιτημάτων που θα εκφράζει τις πραγματικές μας ανάγκες και θα συνοδεύεται από μορφές πάλης που θα οδηγούν σε νίκες και ανατροπές. Η ελπίδα βρίσκεται στους αγώνες και στο συντονισμό των Πρωτοβάθμιων Συλλόγων, που σήκωσαν και φέτος το βάρος της αγωνιστικής απονομιμοποίησης - αποκάλυψης του στημένου διαλόγου και ανάγκασαν τις εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες να αποχωρήσουν.

Αυτή την αντίληψη δεσμευόμαστε ότι θα υπηρετήσουμε σαν Παρεμβάσεις – Κινήσεις – Συσπειρώσεις την επόμενη περίοδο. Δεν πρόκειται να υποκλιθούμε ούτε στους συσχετισμούς, ούτε στον υποταγμένο κυβερνητικό και κομματικό συνδικαλισμό, μπροστά στην ανάγκη να βγουν στο προσκήνιο οι ανάγκες και οι αγώνες των ίδιων των εκπαιδευτικών. Και βέβαια, χωρίς να έχουμε αυταπάτες για το χαρακτήρα τους , δε θα διστάσουμε στα όργανα που συμμετέχουμε είτε στη ΔΟΕ είτε στους συλλόγους, μα πρώτα απ’ όλα στη βάση των εκπαιδευτικών να προωθήσουμε  πρωτοβουλίες και αποφάσεις, που θα συμβάλλουν στην ανάπτυξη του κινήματος

 Δεν πρόκειται να δείξουμε καμιά ανοχή στην κυβερνητική πολιτική της λιτότητας ,της φτώχειας και της ελαστικής εργασίας. Στεκόμαστε αντίπαλοι, στην αξιολόγηση και το σχολείο της αγοράς και μας εμπνέει η ανάγκη για ένα πανεκπαιδευτικό κίνημα που (συντονισμένο με όλα τα αγωνιζόμενα τμήματα της κοινωνίας) θα διεκδικεί: οικονομική αξιοπρέπεια , παιδαγωγική ελευθερία , σταθερή και μόνιμη δουλειά, δημόσια δωρεάν εκπαίδευση, ενάντια στα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της διεθνούς και της εγχώριας ολιγαρχίας που εκφράζουν η Ε.Ε., η Νέα Τάξη των ΗΠΑ, οι ελληνικές κυβερνήσεις και τα κάθε λογής πολιτικά τους στηρίγματα. 

Επιστροφή

Περιεχόμενα