Δήλωση - τοποθέτηση του Παντελή Βαϊνά

εκπροσώπου των Παρεμβάσεων – Κινήσεων –Συσπειρώσεων

στο Δ.Σ. της ΔΟΕ

11   Ιουλίου 2005

Α ) Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ

Δεκαπέντε μέρες μετά την ολοκλήρωση της 74^ης Γ.Σ κα την εκλογή νέου Δ.Σ. της ΔΟΕ, η συγκρότηση του Δ.Σ. έγινε με σχετική πλειοψηφία και η ΠΑΣΚ, παρά τη σημαντική της ποσοστιαία πτώση, ανέλαβε ξανά όλα τα αξιώματα του Δ.Σ. Ήταν μια προδιαγεγραμμένη εξέλιξη, με την κυβερνητική ΔΑΚΕ να  παραχωρεί ξανά ολόκληρη την  προεδρική φρουρά στην ΠΑΣΚ, χωρίς να έχει αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων στο Δ.Σ. και κυρίως χωρίς να φαίνεται ότι αλλάζει τίποτα από τις θέσεις και τον  βασικό προσανατολισμό  της Ομοσπονδίας.

 Η τελευταία εκτίμηση φαντάζει ως το πιο ουσιαστικό (και αρνητικό συνάμα)  συμπέρασμα από τις εξελίξεις στην Ομοσπονδία, τη στιγμή που η κυβερνητική επίθεση σε όλα τα μέτωπα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

 Την περίοδο που πραγματοποιούνταν η Γ.Σ., η κυβέρνηση της Ν.Δ, υλοποιώντας τις επιταγές του κεφαλαίου και της Ε.Ε, αξιοποιώντας τη συναίνεση της αντιπολίτευσης και την προδοτική στάση του υποταγμένου συνδικαλισμού, προχωρά σε μια πρωτοφανή σε έκταση και ένταση επίθεση ενάντια στα δικαιώματα και τις  ανάγκες της ζωντανής εργασίας.

Η επίθεση αυτή ξεδιπλώνεται σταδιακά, ξεκινώντας από τους αδύνατους κρίκους, αλλά έχει βάθος, προοπτική και ξεκάθαρους  στόχους :

Να ανατρέψει θεμελιωμένα ασφαλιστικά δικαιώματα. Να καθηλώσει τους μισθούς, ανοίγοντας νέο ακόμα πιο σκληρό κύκλο λιτότητας. Να προωθήσει ένα νέο «ενιαίο» μισθολόγιο – φτωχολόγιο  για το δημόσιο και να συνδέσει τους μισθούς με την αξιολόγηση. Να γενικεύσει την κατάργηση της μονιμότητας. Να καταργήσει το 8ωρο και να επιβάλει ευέλικτα και εξοντωτικά ωράρια εργασίας. Να ιδιωτικοποιήσει μεγάλα τμήματα του δημόσιου τομέα και να υποτάξει πλήρως τη λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών στους νόμους της αγοράς.

Να εξασφαλίσει τη συναίνεση για νέα αντιεκπαιδευτικά μέτρα που θα μεταλλάσουν την παιδεία  από κοινωνικό αγαθό σε εμπόρευμα. Να θέσει σε εφαρμογή το θεσμικό πλαίσιο Αρσένη – Ευθυμίου για την αξιολόγηση στην εκπαίδευση. Να χειραγωγήσει τους εκπαιδευτικούς , να κατηγοριοποιήσει τα σχολεία, να απαξιώσει παραπέρα τη δημόσια εκπαίδευση, να γιγαντώσει τη λογική της ωρομίσθιας δουλειάς, να μειώσει τους διορισμούς, να προχωρήσει σε πρώτη φάση στην κατάργηση των οργανικών θέσεων στο δρόμο της πλήρους ανατροπής των εργασιακών δικαιωμάτων στην εκπαίδευση. Να θεσμοθετήσει νέο εξεταστικό πλέγμα που θα ξεκινά από την Ε’ Δημοτικού, να εντείνει τους ταξικούς φραγμούς και να οξύνει τα φαινόμενα παραπαιδείας.

Ο στρατηγικός στόχος αυτής της επίθεσης είναι η κατεδάφιση όλου το μεταπολεμικού οικοδόμημτος των εργασιακών, κοινωνικών και μορφωτικών δικαιωμάτων που κατέκτησαν με αγώνες και θυσίες γενιές και γενιές εργαζόμενων,  η επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα της προ Σικάγου εποχής και η επικράτηση της  νέα εποχής των αναδιαρθρώσεων, της εποχής του άγριου καπιταλισμού που επιδιώκει τη διάλυση κάθε συλλογικής  δράσης, αντίστασης και αγώνα.

Β ) ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΠΙΣΗΜΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΔΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ

Οι Παρεμβάσεις-Κινήσεις-Συσπειρώσεις εκτιμούν ότι μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον κυβερνητικής επίθεσης, όλες οι εξελίξεις στο συνδικάτο αποκαλύπτουν ότι σήμερα, αυτό που γνωρίσαμε ως τον επίσημο κατεστημένο συνδικαλισμό σε όλο του το πολιτικοσυνδικαλιστικό φάσμα, έχει, μετά από μια μακρόχρονη διαδικασία αντιδραστικής εργοδοτικής μετάλλαξης, χάσει κάθε στοιχειώδη δυνατότητα εκπροσώπησης αναγκών και δικαιωμάτων των εργαζομένων. Κυρίως όμως,  δε μπορεί ούτε να αναλάβει, ούτε να  οργανώσει, ούτε να διαχειριστεί τον αναγκαίο, ενιαίο και συντονισμένο αγώνα των εργαζομένων, ενάντια στην αντιδραστική πολιτική της Ν.Δ.

Μια τέτοια εκτίμηση επιβεβαιώθηκε και στην 74^η Γ.Σ. της ΔΟΕ, με:

Τη θεματολογία- πρόκληση του συνεδρίου με κοινές εισηγήσεις από ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ, που άφησε απ’έξω κάθε συζήτηση για τα θέματα που πραγματικά «καίνε»: ασφαλιστικό, λιτότητα, εργασιακά, αξιολόγηση, εξετάσεις ,διορισμοί, ωρομισθία, (ενώ εισήχθη ως φλέγον το ζήτημα της διανομής των αξιωμάτων του ΙΠΕΜ!). Την εμμονή να θεωρηθούν ως «κλειδωμένες» βασικές θέσεις-ντροπή του συνδικάτου που διαμορφώθηκαν τα προηγούμενα χρόνια από το κεντροδεξιό νεοφιλελεύθερο μπλόκ (π.χ αξιολόγηση, διορισμοί, μισθολόγιο), την απαράδεκτη, απεγνωσμένη και απελπισμένη προσπάθεια να μη φτάσει στο συνέδριο η φωνή των ωρομισθίων ( που σαρώθηκε από τη ζωντανή εκπαίδευση και τους πρωτοβάθμιους συλλόγους). Την απόρριψη της πρότασης των Παρεμβάσεων για μια ουσιαστική συζήτηση-απάντηση του εκπαιδευτικού κινήματος από τη σκοπιά των πραγματικών αναγκών, των αναγκαίων αγώνων και της ρήξης-ανατροπής της αντιλαΪκής και αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Την άρνηση έμπρακτης έκφρασης αγωνιστικής αλληλεγγύης απέναντι στους  εργαζόμενους που κινητοποιούνταν τις μέρες διεξαγωγής του συνεδρίου ενάντια στην κυβερνητική επίθεση.

Είναι φανερό ότι την ώρα που η κυβέρνηση επελαύνει και η αντιπολίτευση συναινεί, ο υποταγμένος συνδικαλισμός προσπαθεί απλά να περισώσει, όχι δικαιώματα εργαζομένων, αλλά ότι απέμεινε από το διαμεσολαβητικό του ρόλο ανάμεσα στο κράτος και τους εργαζόμενους. Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν γιατί  το κίνημα της ζωντανής εκπαίδευσης και το ανεξάρτητο ριζοσπαστικό ρεύμα βρίσκονται σε κατάσταση ρήξης με τις θέσεις και την πρακτική του υποταγμένου συνδικαλισμού. Και η ρήξη  αυτή  δε θα μπορούσε σε καμιά περίπτωση να γεφυρωθεί με κάποιο έωλο, ανεπαρκές  και πολιτικά  αναντίστοιχο ντοκουμέντο του συνεδρίου, που θα ψήφιζαν «από τα πάνω» οι Παρεμβάσεις, ερήμην των Γ.Σ που επί της ουσίας το μόνο που θα προσέφερε ήταν ένα επικοινωνιακό άλλοθι-ανάσα στην πολιτικά μεταλλαγμένη -συντηρητική ΠΑΣΚ, που κατά τα άλλα κομπάζει ότι 99% των αποφάσεων του συνδικάτου τις παίρνει μαζί με την νεοφιλελεύθερη κυβερνητική ΔΑΚΕ. Το πολιτικοσυνδικαλιστικό μπλοκ που ηγεμονεύει  σε επίπεδο αποφάσεων Γ.Σ. του κλάδου και Δ.Σ. της ΔΟΕ και χρησιμμοποιείται σήμερα ως το μακρύ χέρι της κυβερνητικής πολιτικής στην καρδιά της εκπαίδευσης, έχει θέσει με τη στάση του  τις διαχωριστικές γραμμές στις Γ.Σ. του κλάδου. Αυτή η στάση θέτει τις διαχωριστικές γραμμές και  στο Δ.Σ. της ΔΟΕ.

 Γι' αυτό όχι μόνο απορρίψαμε, αλλά  και αποκαλύψαμε τις σκοπιμότητες και τις ρητορείες για ενωτικά διαπαραταξιακά προεδρεία, γι' αυτό απείχαμε από κάθε διαχειριστική αυταπάτη,  γι'αυτό εκτιμήσαμε ότι δεν υπάρχει ίχνος πολιτικοσυνδικαλιστικής προγραμματικής βάσης για τη συμμετοχή μας στα αξιώματα του Δ.Σ. Ταυτόχρονα,  αποκρούσαμε πολιτικά τη φιλολογία και τις απειλές περί συνδικαλιστικής νομιμότητας και υποχρέωσης (!) αποδοχής από μέρους μας όλου του πλέγματος των αποφάσεων του κατεστημένου κυβερνητικού συνδικαλισμού. Κάναμε και κάνουμε ξεκάθαρο ότι δεσμευόμαστε μόνο για την ανάπτυξη του αγώνα για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών και της δημόσιας εκπαίδευσης.

Τα προεδρεία και οι διοικήσεις των δευτεροβάθμιων συνδικάτων συγκροτούνται σε πολιτικοσυνδικαλιστική βάση. Η διαχείριση του συνδικάτου είναι μια πολιτική και όχι μια ουδέτερη λειτουργία. Η πρόταση που έκανε η ΕΣΑΚ για "αντιπροσωπευτική λειτουργική εκπροσώπηση όλων στα αξιώματα του Δ.Σ.", είναι αστήριχτη και αναντίστοιχη με την πρακτική του αναχωρητισμού, της πανταχόθεν καταγγελιολογίας και της κομματικής περιχαράκωσης που ακολουθεί η συγκεκριμένη παράταξη στους αγώνες, στους συλλόγους, στις Συνελεύσεις και στα συνέδρια της ΔΟΕ.

Και ενώ οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ εκτιμούν ότι η συμμετοχή τους στα αξιώματα του Δ.Σ. το μόνο που μπορούσε να προσφέρει ήταν το αναγκαίο "αριστερό" άλλοθι για την πολιτική διαχείριση αποφάσεων που είναι σε αντίθετη κατεύθυνση από τις ανάγκες και τα συμφέροντα των εκπαιδευτικών, η ΕΣΑΚ δείχνει ότι μπορεί να καταπιεί… τα πάντα για μια θέση (π.χ οργανωτικού γραμματέα),που θα συμβάλει στην ενίσχυση του κομματικού της μηχανισμού.

 Από άλλη σκοπιά οι δυνάμεις του ΣΥΝ (Αυτ. Παρ.) μετέτρεψαν στο συνέδριο τον τυχοδιωκτισμό σε επιστήμη. Θυμήθηκαν ξανά την ενότητα όχι στη δράση ,αλλά στην κάλπη,  ψήφιζαν τις προτάσεις των Παρεμβάσεων, ενώ την ίδια στιγμή άλλες θέσεις κατέγραφαν τα παραταξιακά τους κείμενα. Για να χαϊδεύουν  αυτιά αντιπροσώπων από όλο το φάσμα, δήλωναν, ακόμα και επίσημα, ότι άλλες προτάσεις ψήφιζαν και άλλες πίστευαν!  Όσες μεταμφιέσεις και απομιμήσεις και αν υπάρξουν, τίποτα δε μπορεί να κρύψει τα υπαρκτά αδιέξοδα μιας παράταξης που με θεσμολαγνία στέκεται εχθρικά σε κάθε πρωτοβουλία ενότητας από τα κάτω και εξαντλεί το όραμά της… στο να μπει κάποτε στο Δ.Σ. της ΔΟΕ για να βαδίσει στο γνώριμο δρόμο της συνδικαλιστικής συνδιοίκησης  (κυρίως με την ΠΑΣΚ).

Η κυβερνητική ΔΑΚΕ, αν και με σαφώς ενισχυμένες τις δυνάμεις της στο συνέδριο ως αποτέλεσμα των πελατειακών σχέσεων των νέων κομματικών προϊσταμένων, επέλεξε να παραδώσει ξανά όλα τα αξιώματα της ΠΑΣΚ, πιστεύοντας ότι σε επίπεδο εντυπώσεων θα αποποιηθεί την ευθύνη της διαχείρισης μιας Ομοσπονδίας που δεν έχει να επιδείξει έργο και δράση για τα δικαιώματα στην εκπαίδευση. Από την άλλη η νεοφιλελεύθερη ΔΑΚΕ, έχοντας κλειδώσει όλα τα προηγούμενα χρόνια το συνδικάτο σε θέσεις που εφάπτονται στην κυβερνητική πολιτική, θέλει να απεμπλακεί από  την ευθύνη της διαχείρισής τους για να ασχοληθεί αποκλειστικά με την προώθηση μέσα στον κλάδο όλης της αντιεκπαιδευτικής φιλοσοφίας που προτίθεται να παρουσιάσει και να θεσμοθετήσει η κυβέρνηση.  Η ΔΑΚΕ ήδη συμπεριφέρεται ως κυβερνητική, εργοδοτική παράταξη. Στο συνέδριο έκανε επίδειξη βίας ενάντια στο αγωνιστικό ταξικό ρεύμα, εκστόμισε μέσω αντιπροσώπων της ύβρεις κατά όλων των συναδέλφων με απειλές για κατάργηση της μονιμότητας και προσπάθησε να φιμώσει τους ωρομίσθιους αντιπροσώπους, καταθέτοντας ενστάσεις εναντίον τους. Στη διαδικασία της συγκρότησης εξέφρασε τις ίδιες υπονοήσεις και απειλές για συμμόρφωση στις «θέσεις» του κλάδου. Στο μέλλον, όσο η κυβερνητική επίθεση θα εξελίσσεται, ο ρόλος της ΔΑΚΕ θα γίνεται όλο και πιο αντιδραστικός. Το μέτωπο απέναντι στην κυβερνητική πολιτική δε μπορεί παρά  να συνδυάζεται με το μέτωπο απέναντι στον κυβερνητικό συνδικαλισμό και τον αυθεντικό εκφραστή του.

   Η ΠΑΣΚ με την επανακατάληψη όλων των θέσεων του προεδρείου προσπαθεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από τη συνεχόμενη μείωση των δυνάμεών της, που αποδείχτηκε ότι σε ένα μεγάλο βαθμό ήταν καρπός μιας απολίτικης συντηρητικής σχέσης με συναδέλφους, καλλιεργούμενη στο πεδίο των μηχανισμών της διοίκησης. Δεν έχει περιθώρια να αντιπολιτευθεί στα ίσια την κυβέρνηση της Ν.Δ  για 3 λόγους. Πρώτον, είναι δεσμευμένη στις θέσεις που ψήφισε με τη ΔΑΚΕ όλο το προηγούμενο διάστημα. Δεύτερον δε μπορεί να απογαλακτιστεί από το βαθύ κυβερνητισμό της και την υπεράσπιση βασικών  νόμων που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ  (π.χ 2525, 2986, ν.Ρέππα). Τρίτον, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ από την οποία καθοδηγείται η ΠΑΣΚ εκφράζει τις ίδιες νεοφιλελεύθερες θέσεις στα ζητήματα που άνοιξαν με την κυβερνητική επίθεση ( π.χ. ασφαλιστικό, εργασιακές σχέσεις κλπ ), ενώ στα ζητήματα της εκπαίδευσης οι αντιλήψεις της  νέας ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ ( ιδιωτικά πανεπιστήμια, αξιολόγηση, «αποκέντρωση» κλπ ) κινούνται ασφαλώς σε δεξιότερη κατεύθυνση.

Μόνο για επικοινωνιακούς λόγους και για δευτερεύοντα ζητήματα θα εξαντλήσει τον αντιπολιτευτικό της οίστρο η ΠΑΣΚ , αξιοποιώντας το προεδρείο της ΔΟΕ. Θα  επιχειρήσει ξανά να πείσει πως εξάντλησε το αγωνιστικό της καθήκον προτείνοντας δύο- τρείς 24ωρες ,στο πνεύμα των παράλληλων δρόμων με τη γραφειοκρατία της ΑΔΕΔΥ. Με λίγα λόγια  την επόμενη διετία (που για μας ίσως κριθούν πολλά για τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών και των εργαζομένων) η ΠΑΣΚ θα επιχειρήσει απλά να περισώσει τα «κεκτημένα» της στην εκπροσώπηση και στην ηγεσία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

Γ) ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

 ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥΣ

Οι Παρεμβάσεις -Κινήσεις - Συσπειρώσεις θεωρούν ότι την επόμενη περίοδο οι αγώνες που έχουμε μπροστά μας και η συνολική μάχη που πρέπει να αναλάβει εργατικό κίνημα θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό το τοπίο των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων για πολλά χρόνια μετά. Οι κυβερνητικές επιλογές και για την εργασία και για την εκπαίδευση πρέπει να ηττηθούν στο πεδίο των  εργατικών αγώνων και των απεργιών. Για είναι αυτοί οι αγώνες πραγματικοί και όχι συμβολικοί  και να αντιμετωπίσουμε νικηφόρα την επίθεση, οι ζωντανές δυνάμεις του κινήματος πρέπει να πετύχουν ένα νέο επίπεδο αγωνιστικής ενότητας. Μια τέτοια ενότητα δε μπορεί να κατακτιέται παρά στην ίδια τη βάση των εργαζομένων και των εκπαιδευτικών . Εκεί, στις Γ.Σ των συλλόγων, στις επιτροπές αγώνα, στην οριζόντια διασύνδεση των σωματείων, στις απεργιακές επιτροπές. Εκεί στις διαδικασίες βάσης που οι εργαζόμενοι μπορούν σε συνθήκες εργατικής δημοκρατίας να κατανοήσουν από την ίδια τους την εμπειρία τις διαφορετικές απόψεις και να αποφασίσουν ποιοι είναι μαζί τους και ποιοι είναι εναντίον τους, να ξεπεράσουν τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και να πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση των αγώνων.

Μια τέτοια ενότητα δε μπορεί να υπηρετείται από λογικές αναχωρητισμού και κομματικής περιχαράκωσης, από λογικές εγκατάλειψης των μαζικών διεκδικητικών αγώνων, για χάρη μιας παρατεταμένης εκλογικής καμπάνιας , που απλά καταγγέλει για να θερίσει εκλογικά οφέλη.

Μια τέτοια ενότητα δε μπορεί να αναπτύσσεται στο πεδίο του συντεχνιασμού και της κλαδικής περιχαράκωσης. Είναι φανερό ότι αν θέλουμε να αντεπιτεθούμε αποφασιστικά στην συνολική επίθεση της κυβέρνησης, η δύναμη πυρός μας πρέπει να είναι ο διακλαδικός αγωνιστικός συντονισμός , έξω από την ομπρέλα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και ο ενιαίος πανεργατικός αγώνας με περιεχόμενο τις πραγματικές ανάγκες του κόσμου της εργασίας και με στόχο την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής.

Στο χώρο της εκπαίδευσης η ελπίδα βρίσκεται στη συσσωρευμένη εμπειρία των εκπαιδευτικών για την οργάνωση του αγώνα μέσα από Γενικές Συνελεύσεις, Επιτροπές Αγώνα και οριζόντιο συντονισμό της δράσης, μέσα από την ανάδειξη ενός διεκδικητικού πλαισίου αιτημάτων που θα εκφράζει τις πραγματικές μας ανάγκες και θα συνοδεύεται από μορφές πάλης που θα οδηγούν σε νίκες και ανατροπές. Η ελπίδα βρίσκεται στους αγώνες και στο συντονισμό των Πρωτοβάθμιων Συλλόγων, που σήκωσαν και φέτος το βάρος της αγωνιστικής απονομιμοποίησης - αποκάλυψης του στημένου διαλόγου και ανάγκασαν τις εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες να αποχωρήσουν.

Αυτή την αντίληψη δεσμευόμαστε ότι θα υπηρετήσουμε σαν Παρεμβάσεις – Κινήσεις – Συσπειρώσεις την επόμενη περίοδο. Δεν πρόκειται να υποκλιθούμε ούτε στους συσχετισμούς, ούτε στον υποταγμένο κυβερνητικό και κομματικό συνδικαλισμό, μπροστά στην ανάγκη να βγουν στο προσκήνιο οι ανάγκες και οι αγώνες των ίδιων των εκπαιδευτικών. Και βέβαια, χωρίς να έχουμε αυταπάτες για το χαρακτήρα τους , δε θα διστάσουμε στα όργανα που συμμετέχουμε είτε στη ΔΟΕ είτε στους συλλόγους, μα πρώτα απ’ όλα στη βάση των εκπαιδευτικών να προωθήσουμε  πρωτοβουλίες και αποφάσεις, που θα συμβάλλουν στην ανάπτυξη του κινήματος.

Δεν πρόκειται να δείξουμε καμιά ανοχή στην κυβερνητική πολιτική της λιτότητας ,της φτώχειας και της ελαστικής εργασίας. Στεκόμαστε αντίπαλοι, στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, την πολιτική του κεφαλαίου και της ΕΕ και ασφαλώς απέναντι στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο και τη νέα τάξη. Στεκόμαστε αντίπαλοι, στην αξιολόγηση και το σχολείο της αγοράς και μας εμπνέει η ανάγκη για ένα πανεκπαιδευτικό κίνημα που (συντονισμένο με όλα τα αγωνιζόμενα τμήματα της κοινωνίας)θα συγκρουστεί για να νικήσει, διεκδικώντας: οικονομική αξιοπρέπεια , παιδαγωγική ελευθερία , σταθερή και μόνιμη δουλειά, δημόσια δωρεάν εκπαίδευση . Τίποτα λιγότερο.