Επιστροφή|
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
για
την αυτονομία και την εκπαίδευση εκπαιδευτικών
του Συλλόγου Π.Ε. «Δ.Γληνός» |
Στεκόμουν πάνω σ’ ένα λόφο κι
είδα το Παλιό να πλησιάζει, μα έρχοταν Σα
Νέο
Σερνόταν πάνω σε καινούργια
δεκανίκια που κανείς δεν είχε ξαναδεί…
Έτσι το Παλιό έκανε την εμφάνισή
του σε Νέο μασκαρεμένο…
Κι
η πομπή συνέχιζε να προχωράει μες στη νύχτα,
μα αυτό που πήρανε για χάραμα ήταν το φως απ’
τις φωτιές στον ουρανό. Και η κραυγή : Φτάνει
το Νέο, τα’ Ολοκαίνουργιο, χαιρετίστε το
Νέο, γίνετε και σεις νέοι σαν και μας! Πιο
εύκολα θ’ ακουγότανε, αν όλα δεν είχαν
πνιγεί μες στις ομοβροντίες των όπλων.
Μπ. Μπρεχτ
Ήταν
λίγο πριν το Πάσχα που πηγαίνοντας στα
σχολεία για να ενημερώσουμε για την
εκδήλωση που θα κάναμε για την αξιολόγηση,
βρεθήκαμε μπροστά σε συναισθήματα έκπληξης
αλλά και αγανάκτησης…
Ξαφνικά
σε κάποιο σχολείο της Πετρούπολης οι
συνάδελφοι μάς ρώτησαν με απορία «μα καλά
ξαναπερνάτε δυο μέρες μετά;» και για του
λόγου το αληθές μας επιδεικνύουν και την
υποτιθέμενη προκήρυξη που μοιράσαμε. Ένα
κατακόκκινο τετρασέλιδο φυλλάδιο που
διέθετε τον τίτλο «Αυτόνομη Παρέμβαση».
Ούτε
λίγο ούτε πολύ ο τίτλος με τον οποίο είμαστε
αναγνωρισμένοι και κατοχυρωμένοι στο
Σύλλογο εδώ και μια 15ετία, υπήρχε στα γραπτά
άλλων. Ήταν το χειμώνα του 1990 που
αποφασίσαμε να δώσουμε τον τίτλο «ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
για την αυτονομία και την εκπαίδευση»
σε μια συλλογική προσπάθεια ανθρώπων που
διαφοροποιούσαν τη θέση τους τόσο από τις
επίσημες συνιστώσες της υπάρχουσας
αριστεράς όσο και από τους δογματισμούς και
τις εμμονές των εξωκοινοβουλευτικών
μορφωμάτων της. Η σημειολογία του τίτλου
μας ήταν έτσι διαμορφωμένη και συλλογικά
επεξεργασμένη ώστε να ορίζει τις
συλλογικές δράσεις για την εκπαίδευση σε
άμεση σχέση με την κοινωνια, αλλά
ταυτόχρονα σε μια λογική αμεσοδημοκρατικής
και συλλογικής διαμόρφωσης του
περιεχομένου των λεγομένων μας. Χωρίς
πατρόνες και κομματικές υποταγές, χωρίς
αξίωση κάποιας μοναδικής αλήθειας, η οποία
θα φέρει την «σωτηρία», αλλά και με βαθιά
την ανάγκη να ξαναορίσουμε τους όρους, τους
τρόπους και τους δρόμους για ένα νέο
συλλογικό όνειρο. Αυτή η προσπάθεια δεν
ήταν η μοναδική. Την ίδια περίοδο σε
διαφορετικούς συλλόγους και πόλεις
αντίστοιχες συλλογικότητες διαμόρφωσαν
παραπλήσιο λόγο και πρακτικές και με
κορύφωση την απεργία του 1997, καθώς και τα
μπλόκα του 1998 για την υπεράσπιση του
δικαιώματος το πτυχίο να οδηγεί σε εργασία
χωρίς άλλες διαμεσολαβήσεις. Την περίοδο
μετά το 1998 αυτά τα διάσπαρτα κομμάτια
κατάφεραν να δικτυωθούν σε ένα πολύμορφο
ρεύμα
κινήσεων-παρεμβάσεων-συσπειρώσεων
όπου το κάθε σχήμα είχε την απόλυτη
αυτονομία και οι κεντρικές αποφάσεις
παίρνονταν μόνο με όρους ομοφωνίας. Περίπου
35 σχήματα Πανελλαδικά, που συμμετέχουν σε
αυτό το δίκτυο, χρησιμοποιούν τους όρους ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
και ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ με διάφορους
επιθετικούς προσδιορισμούς.
Την
ίδια περίοδο τα συνδικαλιστικά σχήματα που
πρόσκειντο στο
Συνασπισμό χρησιμοποιούσαν τον γενικό
τίτλο «Συνδικαλιστική Πρωτοβουλία» και σε
μια πορεία μέχρι το 2000 είχαν μια
απομαζικοποίηση των δυνάμεών τους για
διάφορους λόγους που δεν είναι της ώρας να
συζητήσουμε, όμως σαφώς και λόγω της στάσης
κάποιων στελεχών τους οι οποίοι στην
απεργία του 1997, αλλά και σε άλλες επίμαχες
στιγμές για τον κλάδο, έπαιξαν ρόλο υπέρ της
κρατικής και κυβερνητικής λογικής.
Και
ξαφνικά πριν 2 χρόνια αποφάσισαν να
αλλάξουν τον τίτλο τους. Από «Πρωτοβουλία»
σε Αυτόνομη Παρέμβαση, ενώ ήδη προϋπήρχαν
όλα τα αυτόνομα σχήματα των παρεμβάσεων-κινήσεων-συσπειρώσεων.
Και το πρόβλημα δεν έχει να κάνει κυρίως με
τον κεντρικό τίτλο. Το πρόβλημα, κατά τη
γνώμη μας βρίσκεται στους επιμέρους
συλλόγους όπου χρησιμοποιούν τον ίδιο
τίτλο με σχήματα που προϋπήρχαν. Όπως για
παράδειγμα στο δικό μας.
Θα
αναρωτηθεί κάποιος-α : «Και τι μας πρήζετε
με τα προβλήματά σας και τα ονόματά σας;»
Ανοίγουμε αυτή την κουβέντα γιατί όπως
είναι σε όλους γνωστό δεν έχουμε άλλο δρόμο
αναγνώρισης και άντλησης δύναμης πέραν του
συλλογικού υποκειμένου. Μόνο
γνωστοποιώντας αυτή την υφαρπαγή προς
όλους μπορούμε να δείξουμε τη θέση μας και
την άποψή μας διότι ως γνωστόν οι τίτλοι δεν
κατοχυρώνονται πουθενά παρά μόνο στις
συνειδήσεις των ανθρώπων. Έτσι
αναγκαζόμαστε να ξαναπούμε ποιοι είμαστε,
πράγμα που αναγκαστήκαμε να κάνουμε και
στις πρόσφατες εκλογές για τα ΠΥΣΠΕ-ΚΥΣΠΕ.
Αλλά
ας αφήσουμε την ιστορική πτυχή του θέματος
και ας έρθουμε σε κάποια, κατά τη γνώμη μας,
πιο ουσιαστικά ζητήματα που έχουν να κάνουν
με το ζήτημα της ονομασίας κάποιου
συνδικαλιστικού ή πολιτικού μορφώματος.
Θα
μπορούσαμε να αναφερθούμε με τους όρους
μιας τηλεοπτικής, διαφημιστικής ή
παροιμιακής εκδοχής του ζητήματος. «Τα ράσα
δεν κάνουν τον παπά», ή «η χλωρίνη klinex
είναι μία , αυτήν ξέρετε αυτήν εμπιστεύεστε.
Όμως θεωρούμε τα πράγματα λίγο πιο σοβαρά
από μια τέτοιου είδους αντιμετώπιση. Ειδικά
όταν την ώρα που γραφόταν αυτό το κείμενο
έπεσε στην αντίληψή μας ένα κεντρικό
κείμενο της Αυτόνομης παρέμβασης πρώην
Πρωτοβουλίας, το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ
είχε τον ίδιο εναρκτήριο τίτλο σε κείμενο
με αυτό που γράψαμε πέρσι για
την ΔΟΕ.
Είναι
φανερό ότι έχουμε να κάνουμε με μια
σχεδιασμένη προσπάθεια που στόχο της έχει
να παρουσιάσει ένα πρόσωπο αντίστοιχο με
αυτό των παρεμβάσεων
για τη συνδικαλιστική παράταξη του
Συνασπισμού. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε
μάλιστα ότι το φυλλάδιο που είχαν
κυκλοφορήσει πριν το Πάσχα επέλεξαν να
τυπωθεί σε κόκκινο χαρτί. Η σημειολογία της
ενέργειας παραπέμπει μετωνυμικά σε
διαφοροποίηση από τους άλλους τους
λιγότερο «κόκκινους», τους λιγότερο original,
τους
λιγότερο παρεμβασίες.
Εδώ
έχουμε να κάνουμε με μια κεντρική κομματική
επιλογή, η οποία απέναντι σε εμάς που δεν
έχουμε κομματικό στέγαστρο υποδηλώνει μια
αλαζονεία του μεγάλου απέναντι στο «μικρό»,
του δυνατού απέναντι στον «αδύναμο»… Γιατί
δεν φανταζόμαστε ότι η κεντρική αυτή
κομματική επιλογή δεν γνώριζε ότι το όνομα
παρέμβαση χρησιμοποιείται εδώ και χρόνια
από ένα ολόκληρο δίκτυο ανθρώπων και
σχημάτων.
Και
παραπέρα. Μέχρι πριν δύο χρόνια όπου
χρησιμοποιούσαν το κεντρικό όνομα
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ, τα επιμέρους σχήματα του χώρου
του Συνασπισμού, είχαν κατά σύλλογο
διαφορετικά ονόματα. Για παράδειγμα στο
Σύλλογό μας ονομάζονταν Αγωνιστικός
Ενωτικός Συνδυασμός
(ΑΕΣ). Η κάθοδος πανελλαδικά με κοινό
πλέον όνομα σε όλους τους συλλόγους δηλώνει
μια αλλαγή της αντίληψης για το
συνδικαλισμό. Από αυτόνομα σχήματα κατά
τόπους περνούν σε κεντρική παράταξη με
ενιαία γραμμή και κομματικό προσανατολισμό.
Μα αυτή ακριβώς η πρακτική αντιβαίνει στον
επιθετικό προσδιορισμό «αυτόνομη» του νέου
τους ονόματος. Στην πραγματικότητα ο νέος
τίτλος, το νέο όνομα υποδηλώνει, στην
πανελλαδική του έκφραση, επιστροφή στην
παμπάλαια αντίληψη περί συνδικαλισμού στη
σχέση του με τον κομματισμό και την υποταγή
του πολιτικού ρόλου του αυτόνομου
συνδικαλισμού στον επίσημο κομματικό λόγο.
Η
άποψή μας αυτή ενισχύεται από δύο ακόμη
πλευρές.
Πρώτον.
Θα περιμέναμε από ανθρώπους με τους οποίους
έχουμε στο Σύλλογο βρεθεί σε κοινά
μετερίζια και σε πολλούς τρέφουμε
ιδιαίτερη εκτίμηση, να κρατούσαν το
κεντρικό τους όνομα και να διατηρούσαν στο
σύλλογό μας ένα όνομα διαφορετικό από το
δικό μας, πράγμα που θα ήταν απολύτως θεμιτό
και σαφές ως προς τη θετική του πρόθεση.
Δεύτερον.
Το γεγονός ότι τα τελευταία 4 χρόνια οι
συνάδελφοι της Αυτόνομης Παρέμβασης-πρώην
Πρωτοβουλίας έχουν εμφανιστεί μόνο σε
κεντρικές εκλογικές διαδικασίες (ΔΟΕ, ΚΥΣΠΕ)
και όχι στο Σύλλογο ή σε διαδικασίες του
Συλλόγου, όπου κατοχυρώνεται η θέση και η
αντίληψη του καθενός μας, μας ενισχύει την
άποψη για μια αλλαγή της αντίληψης τους για
το συνδικαλισμό όπως αυτή που προαναφέραμε.
Με
όλα τα παραπάνω δεν θέλουμε να βάλουμε
τίτλο ιδιοκτησίας πάνω σε ένα όνομα, ούτε να
δηλώσουμε από την ανάποδη ότι «εμείς
είμαστε κι άλλοι δεν είναι». Άλλωστε δεν
είμαστε οπαδοί ενός σύγχρονου νομιναλισμού
που διακηρύσσει ότι τα ονόματα αντανακλούν
μόνο το πραγματικό, αλλά πολύ πιο κοντά σε
μια δομική αντίληψη που δίνει σημασία στην
κατασκευή που διαμορφώνεται με όρους
κυριαρχίας μέσα στην κοινωνία, και στην
κατασκευή εννοιών που εναρμονίζονται με
τους κυρίαρχους που τις κατασκευάζουν.
Ως
εκ τούτου η κάθε έννοια και το κάθε όνομα θα
κριθούν στο συλλογικό πεδίο, και εκεί θα
αποκτήσουν περιεχόμενο.
| Επιστροφή |
Περιεχόμενα |