Αγαπητοί σύντροφοι και συνάδελφοι,

Στην Τεχνική Εταιρία κατασκευής σιδηροδρομικών έργων του ΟΣΕ στην οποία εργάζομαι εδώ και 2,5 χρόνια, την «ΞΑΝΘΑΚΗΣ ΑΤΕ», εργοληπτική επιχείρηση ΣΤ’ Τάξης, εκδηλώθηκε η ανοιχτή, ωμή και εν ψυχρώ πρόθεση της εργοδοσίας για την απόλυσή μου, για πολλοστή πλέον φορά, κατά τρόπο παράνομο, αναιτιολόγητο και καταχρηστικό. Στην Εξώδικη Δήλωση που απηύθυνα στην εταιρία εκθέτω τα σχετικά με την άρτια και ολοκληρωμένη προσφορά της τεχνικής μου εργασίας σ’ όλο το προηγούμενο διάστημα που θεμελιώνουν αδιαμφισβήτητα την καταχρηστικότητα και παρανομία αυτής της ενέργειας της «ΞΑΝΘΑΚΗΣ ΑΤΕ». Είναι ηλίου φαεινότερον ότι δεν συντρέχει κανένας τεχνικός, κοινωνικός ή οικονομικός λόγος γι’ αυτή την αναιτιολόγητη απόλυση, παρά μόνον η εκδικητική στάση της εργοδοσίας για την στοιχειακή, σ’ όλη την τελευταία περίοδο, ανάπτυξη της ταξικής εργατικής συνδικαλιστικής δράσης από την πλευρά μου, κι’ αυτό παίρνοντας όλες τις προφυλάξεις, και με τον πλέον διακριτικό τρόπο, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τους συντριπτικούς σε βάρος των μισθωτών εργαζομένων επικρατούντες συσχετισμούς των κοινωνικών δυνάμεων. Αν αυτή η συνδικαλιστική δραστηριότητα είχε προσλάβει ακόμη πιο ανοιχτά χαρακτηριστικά (όπως συμβαίνει στον ευρύτερο δημόσιο τομέα όπου λειτουργούν ανεμπόδιστα τα συλλογικά εργατικά δικαιώματα και συνδικαλιστικές ελευθερίες), ή όπως είχα επιχειρήσει τα προηγούμενα χρόνια στην κατασκευή της Εγνατίας Οδού στα εργοτάξια της ΒΙΟΤΕΡ και της ΤΕΓΚ, η απόλυσή μου θα είχε πραγματοποιηθεί προ πολλού.

Πρόκειται για μια κατάσταση «κοινωνικού φασισμού» αντίστοιχη ποιοτικά μ’ εκείνη των μετεμφυλιακών χρόνων της 10ετίας του 1950 ή την επταετή περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας του 1967 - 74, όπου στο πολιτικό επίπεδο η «παράνομη δουλειά» των αριστερών και δημοκρατών πολιτών κρατούσε όσο για να μπορέσει να εντοπισθεί από τους μηχανισμούς ασφαλείας του κράτους της εθνικοφροσύνης, και μόλις εντοπίζονταν οδηγούνταν στα στρατοδικεία κι’ από εκεί κατευθείαν στη φυλακή ή στις πολύχρονες εξορίες…Στην σύγχρονη περίοδο της νεοφιλελεύθερης εργοδοτικής καταστολής στη θέση αυτή περιέρχονται οι ταξικοί εργαζόμενοι συνδικαλιστές στο κοινωνικό επίπεδο, όπου η επιβολή που τους αναμένει είναι η άμεση και χωρίς προσχήματα καρατόμηση και κοινωνική προσωπική τους καταστροφή με την βίαιη αφαίρεση του δικαιώματος της εργασίας. Τουλάχιστον στο μετεμφυλιακό και μετέπειτα χουντικό κράτος της εθνικοφροσύνης κρατούνταν τα «προσχήματα» και διαμεσολαβούσαν, κατ’ επίφασιν έστω, δικαστικές παραπομπές που παρείχαν τη δυνατότητα αιτιολόγησης και επιχειρηματολογίας των διωκομένων αριστερών και δημοκρατών αγωνιστών, ενώ σήμερα μέσα στον «κοινωνικό φασισμό» που κυριαρχεί, η «κοινωνική εκτέλεση» των ενεχομένων γίνεται χωρίς καμία, έστω και τυπική, δικαστική προσαγωγή…Πρόσφατη άλλωστε και η περίπτωση του επιχειρησιακού σωματείου της ιχθυοτροφικής επιχείρησης της ΣΕΛΟΝΤΑ στην Άμφισσα της Φωκίδας με την αντίστοιχη εργοδοτική τρομοκρατία σε βάρος των μελών της διοίκησής του με την σχετική δικαστική κάλυψη…Ο δικομματικός νεοφιλελευθερισμός, η αναδιάρθρωση του κεφαλαίου, ο εργοδοτικός δεσποτισμός και η παραφθορά της πλειονότητας του θεσμικού εργατικού κινήματος στο ρόλο του εργοδοτικού υπηρέτη των συμφερόντων του κεφαλαίου, έχουν επιβάλλει πλέον την έμπρακτη υλική κατάργηση των στοιχειωδών εργατικών συλλογικών ελευθεριών στην ιδιωτική οικονομική παραγωγή.

Είναι γνωστό άλλωστε ότι στη σημερινή καπιταλιστική κατασκευαστική παραγωγή του ιδιωτικού τομέα δεν καταγράφεται κανενός είδους συνδικαλιστική παρέμβαση στους χώρους δουλειάς : Τα ορισμένα κλαδικά συνδικάτα που είναι σε πλήρη παραφθορά κατά κανέναν τρόπο δεν παρεμβαίνουν στην κατασκευαστική και εργοταξιακή παραγωγή γιατί, χωρίς να έχουν καμία αντιπροσωπευτικότητα, βρίσκονται υπό την άμεση εργοδοτική κυριαρχία την οποία και υπηρετούν (εν προκειμένω Σωματεία Χειριστών και Οδηγών Θεσσαλονίκης, Παράρτημα του Σωματείου Τεχνικών Υπαλλήλων Ελλάδας κλπ.), χρησιμοποιούμενα αποκλειστικά ως σωματεία – σφραγίδες για την «επικύρωση» της εργοδοτικής πολιτικής παρατεταμένης εισοδηματικής λιτότητας και καταστολής της εργατικής τάξης.

Η μοναδική έτσι ταξική εργατική παρέμβαση που στάθηκε δυνατό να αναπτυχθεί στην «ΞΑΝΘΑΚΗΣ ΑΤΕ» αφορούσε τη δράση του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών, την οποία και διεκπεραίωσα διαμοιράζοντας σε συναδέλφους τους «Τεχνικούς Δρόμους», το Καταστατικό του Συνδικάτου και την Πρόταση ΣΣΕ για το 2004 που έχει επεξεργαστεί και καταθέσει στις εργοδοτικές εργοληπτικές οργανώσεις. Περιεχόμενο αυτής της συνδικαλιστικής παρέμβασης υπήρξε :

Η εναντίωση στα εφαρμοζόμενα εργοταξιακά ωράρια της εταιρίας που φτάνουν συστηματικά στα 11ωρα – 6μερα – 65ωρα (από ανατολής μέχρι δύσης ηλίου), που συνεχίζουν να αποτελούν πάγια πρακτική του τεχνικού κεφαλαίου, παρ’ όλη την σύγχρονη κρίση στις τεχνικές κατασκευές.

Η επιζήτηση δίκαιων αμοιβών των εργαζομένων που να καλύπτουν τις σημερινές ζωτικές ανάγκες, στη θέση των μεροκάματων των 27 ευρώ και της πληρωμής των ατέλειωτων υπερωριών ως «απλής υπερεργασίας», καθώς και των «κλειστών» μισθών των 1000 ευρώ μηνιαία (για απεριόριστη χρονικά καθημερινή και εβδομαδιαία εργασία) για υψηλά εξειδικευμένους τεχνολόγους και χειριστές σιδηροδρομικών δομικών μηχανημάτων (μπουρέζες, σκυροβάγονα, ρεγκαλέζες κλπ.) που είναι βούλγαροι ή αρμένιοι κλπ. και η επιχείρηση τους δηλώνει ως «ανειδίκευτους βοηθούς» τη στιγμή που είναι διπλωματούχοι τεχνικοί και με πολύχρονη εμπειρία σε κρατικές βουλγαρικές και άλλες τεχνικές εταιρίες.

Η διεκδίκηση πληρωμής της «εκτός έδρας» αμοιβής – αποζημίωσης της εργασίας για τους εργαζόμενους που στέλνονται σε εργοτάξια σε απόσταση 170 χιλιομέτρων από την έδρα της εταιρίας και τον τόπο κατοικίας τους : Όλες οι τεχνικές εταιρίες αρνούνται και την πλέον στοιχειώδη αμοιβή αυτής της εκτός έδρας απασχόλησης, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι (τεχνικοί, εργατοτεχνίτες, οδηγοί, χειριστές) να είναι αναγκασμένοι να καταναλώνουν επί τόπου του έργου τις αποδοχές τους και να μην μπορούν να στηρίξουν οικονομικά τις οικογένειές τους.

Η απάντηση της εργοδοσίας είχε ήδη υπάρξει προειδοποιητικά ότι «αν συνεχίσω να σπέρνω τέτοιου είδους ζιζάνια θα θερίσω θύελλες», παρ’ όλο που αυτά τα στοιχειώδη αιτήματα διατυπώθηκαν κατά τον πλέον διαλεκτικό και δημοκρατικό τρόπο, ενώ η συνέχεια είναι η άμεση αφαίρεση της εργασίας μου κατά τον πλέον βίαιο και απροσχημάτιστο τρόπο. Προφανώς στην προκειμένη τεχνική επιχείρηση η συγκρότηση επιχειρησιακού σωματείου στάθηκε ολοκληρωτικά ανέφικτη, όπως είχα επιχειρήσει να κάνω σε προηγούμενες περιπτώσεις κατά τρόπο δημοκρατικό και νόμιμο, (αφού άλλωστε δεν ήταν δυνατή ουδέ καν η κλαδική εργατική παρέμβαση) όπως και στην συντριπτική πλειονότητα των ελληνικών εταιριών που βρίσκονται σ’ ένα μεσαίο οικονομικό επίπεδο και το δυναμικό του προσωπικού τους δεν επαρκεί για το σχηματισμό του. Η «ΞΑΝΘΑΚΗΣ ΑΤΕ» απασχολεί σταθερά περί τους 35 εργαζόμενους προσωπικό που αποτελούνται :

Από έλληνες εργατοτεχνίτες που έχουν επιλεγεί σκόπιμα από περιοχή με υψηλότατο ποσοστό ανεργίας (από την Έδεσσα όπου το επίπεδο πραγματικής ανεργίας ξεπερνάει το 30-40% κι’ όχι από την Θεσσαλονίκη όπου το ποσοστό ανεργίας του 13% δεν είναι εντελώς αποτρεπτικό της συνδικαλιστικής δράσης).

Από οικονομικούς μετανάστες εργαζόμενους (βούλγαρους, αρμένιους, αλβανούς, βόσνιους, ρώσους) των οποίων η παραμικρή διεκδικητική κίνηση συνεπάγεται την άμεση εκδίωξή τους από την χώρα, εφ’ όσον το διαβατήριό τους και η άδεια εργασίας τους βρίσκονται στα χέρια της εργοδοσίας και η παραμονή τους στην Ελλάδα εξαρτάται αποκλειστικά απ’ αυτήν : Χαρακτηριστικά όταν πριν ένα ορισμένο διάστημα η ομάδα των βουλγάρων τεχνολόγων – χειριστών επιζήτησε μια στοιχειώδη αύξηση των αμοιβών της, απελάθηκαν την ίδια μέρα στη χώρα τους, και η εταιρία έφερε άλλους στη θέση τους.

Από έναν πηρύνα τεχνικών στελεχών (νέοι μηχανικοί, τεχνολόγοι και εργοδηγοί) οι οποίοι ως εκ της ταξικής (εποπτικής) τους θέσης έχουν εμπεδωμένη τη συνείδηση της ένταξής τους στη σφαίρα της εργοδοτικής εξουσίας (ανεξάρτητα από τους αντικειμενικούς όρους απασχόλησής τους).

Έτσι, η παρούσα πλέον κατάσταση πραγμάτων ξεπερνάει κάθε όριο εφ’ όσον η σημερινή λειτουργία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας του νεοφιλελεύθερου συναινετικού δικομματισμού εδράζεται και αναπαράγεται πάνω στον κοινωνικό όλεθρο της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης και νεοφιλελεύθερης διαχείρισης που έχουν επιβάλλει τον επικρατούντα αυτόν «κοινωνικό φασισμό» στην ιδιωτική καπιταλιστική παραγωγή. Να σημειωθεί ότι το ίδιο πράγμα με διαφορετικές μορφές έχει συμβεί στην τελευταία 5ετία της κοινωνικής ταξικής μας παρέμβασης και συγκεκριμένα :

Στην τεχνική εταιρία ΒΙΟΤΕΡ (Βιομηχανικά Τεχνικά Έργα) στην κατασκευή της Εγνατίας Οδού, όπου η συγκρότηση του επιχειρησιακού σωματείου που επεχείρησα, συνοδεύτηκε από τις αφόρητες πιέσεις της εργοδοσίας για την απόσυρση των υπογραφών ίδρυσης του συνδικάτου υπό την άμεση απειλή της απόλυσης (και δεν ήταν λίγοι αυτοί που απολύθηκαν, κυρίως ρωσοπόντιοι εργαζόμενοι), πράγμα που και έγινε με την άμεση και την ανοιχτή συνέργεια της εργοδοτικής πλειοψηφίας της Διοίκησης του ΕΚ Θεσσαλονίκης , η οποία παρέδωσε το υπό έγκριση καταστατικό του σωματείου στην εργοδοσία , ταυτόχρονα προέτρεπε τους εργαζόμενους να εργάζονται 10 και 12 ώρες την ημέρα, και τους πίεζε να αποσύρουν τις υπογραφές τους από το ταξικό επιχειρησιακό συνδικάτο…Η απόλυσή μου που ακολούθησε μετά τη διάλυση αυτού του εγχειρήματος κρίθηκε παράνομη και καταχρηστική με σχετικές αποφάσεις του Πρωτοδικείου και Εφετείου της Θεσσαλονίκης, χωρίς προφανώς τη δυνατότητα επιστροφής στην εργασία, αφού κάτι τέτοιο αποκλείεται ρητά από την υπάρχουσα νομική τάξη πραγμάτων (contra η περίπτωση του ιταλικού εργατικού κινήματος και συνταγματικής νομοθεσίας που προκάλεσε την μεγάλη απεργία και συγκέντρωση των 3 εκατομμυρίων ιταλών εργαζομένων την Άνοιξη 2000).

Στην εργοληπτική επιχείρηση ΤΕΓΚ (Τεχνική Εταιρία Γενικών Κατασκευών), πάλι στην κατασκευή της Εγνατίας Οδού, όπου η εργοδοτική τρομοκρατία παρεμπόδιζε κάθε συνδικαλιστική παρέμβαση, κι’ έτσι αναγκάστηκα να προσφύγω στην κατάθεση κοινοβουλευτικής επερώτησης μ’ όλο το αναγκαίο αποδεικτικό υλικό δια μέσου βουλευτών του ΚΚΕ (Χουρμουζιάδη και Τζέκη) και του ΣΥΝ (μόλις ο Π. Λαφαζάνης από το σύνολο των βουλευτών του τότε ΣΥΝ). Αυτό, σε συνδυασμό με τις σχετικές δημοσιεύσεις που έκανα στις εφημερίδες της Αριστεράς «Πριν», «Αυγή», «Ριζοσπάστης» και «Εποχή» (και που «καρφώθηκαν» από την Επιθεώρηση Εργασίας Κοζάνης στην εργοδοσία μετά από το σχετικό «ενδιαφέρον» και την «υπόδειξη» του τότε Υπουργείου Εργασίας) και μετά την σχετική μαζική εξόρμηση που οργανώσαμε στα τέσσερα εργοτάξια της Καστανιάς (Κοζάνη – Βέροια) με τη συμβολή συναγωνιστών του ΠΑΜΕ και της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, επέφερε την απόλυσή μου το απόγευμα της ίδιας μέρας. Η Διοίκηση του ΕΚ Κοζάνης αποφάσισε ομόφωνα απεργία στα εργοτάξια για την άρση της απόλυσης και την αποκατάσταση του 8ωρου – 5μερου – 40ωρου, την οποία η εργοδοτική πλειοψηφία του ουδέποτε πραγματοποίησε…Και σ’ αυτή την περίπτωση το Πρωτοδικείο και Εφετείο της Αθήνας έκριναν την απόλυση παράνομη και καταχρηστική, χωρίς βέβαια τη δυνατότητα επιστροφής στην εργασία, που όπως και στην προηγούμενη περίπτωση δεν προβλέπεται από την ελληνική έννομη τάξη…

Η ανάδειξη στο προσκήνιο της πανελλαδικής ριζοσπαστικής κίνησης (οριζόντιου συντονισμού) των Παρεμβάσεων, Συσπειρώσεων Κινήσεων και Εργατικών Σχημάτων αποτέλεσε ένα ελπιδοφόρο βήμα για την αντιμετώπιση αυτής της δραματικής για την εργατική τάξη κατάστασης, ωστόσο όμως βρισκόμαστε ακόμη στην αφετηρία, τη στιγμή που ο μύθος του Σίσυφου, με την «κατάρα των θεών» να τον συνοδεύει, συνεχίζει να αναπαράγεται συνεχώς με αυτούσιο τρόπο στην σύγχρονη οικονομία και επιχειρηματική παραγωγή. Το ανέφικτο της άσκησης των στοιχειωδών εργατικών συλλογικών συνταγματικών δικαιωμάτων στον ιδιωτικό τομέα της «συνδικαλιστικής ερήμου» ξεπερνάει πλέον κάθε όριο με τη συνέργεια της δικομματικής νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, του καπιταλιστικού δεσποτισμού στις επιχειρήσεις και της εργοδοτικής πλειονότητας του θεσμικού συνδικαλισμού που υποκλίνεται στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Πρωταρχική , κατεπείγουσα και εκ των ων ουκ άνευ πολιτική και κοινωνική προτεραιότητα των δυνάμεων του ελληνικού αριστερού κινήματος και του ταξικού εργατικού ρεύματος δεν μπορεί να είναι άλλη στη σύγχρονη συγκυρία από την πολιτική, κοινωνική και ιδεολογική υπηρέτηση της στοιχειακής δημοκρατικής ταξικής υπόστασης της εργατικής συλλογικότητας στην σύγχρονη καπιταλιστική παραγωγή, με όρους αποτελεσματικής κοινωνικής άμυνας, βαθιού ριζοσπαστικού εργατικού μεταρρυθμισμού, καθαρής προοπτικής στρατηγικής γενικευμένης χειραφέτησης των εργαζομένων.

Μια και μοναδική έτσι απεύθυνση :

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Για την κατάργηση του εργοδοτικού δεσποτικού δικαιώματος της αναιτιολόγητης, παράνομης και καταχρηστικής απόλυσης των εργαζομένων που ανταποκρίνονται στις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις και διεκδικούν δημοκρατικά και ταξικά τα συνδικαλιστικά τους εργατικά δικαιώματα και ελευθερίες στη σημερινή καπιταλιστική παραγωγή.

Η αντινεοφιλελεύθερη διαπάλη της εργατικής τάξης στην ιδιωτική οικονομία δεν μπορεί παρά να τοποθετείται στην «καρδιά» της καπιταλιστικής παραγωγής σε αντιπαράθεση με την εργοδοτική επιχειρηματική εξουσία κι’ όχι να «εξαντλείται» στην ανέξοδη «αντικυβερνητική καταγγελιολογία» χωρίς κοινωνικές αντιστοιχήσεις, ούτε στον «πολιτικό λαϊκό διαδηλωτισμό» δίχως υλική ταξική γείωση.

Η «σύγκρουση», «αντιπαράθεση», «κρούση» για τις οποίες ολόκληρη η Αριστερά και το ταξικό εργατικό κίνημα κάνουν λόγο, δεν μπορεί παρά να πραγματώνεται στο πρωταρχικό πεδίο της αντίθεσης μισθωτής εργασίας και καπιταλιστικής κυριαρχίας στην ιδιωτική οικονομική παραγωγή, για την ανατροπή του «ογκόλιθου» του «κοινωνικού φασισμού», στο εσωτερικό του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, κι’ όχι να αναζητείται «ακίνδυνα» σε οποιοδήποτε «διεθνές υπερπέραν» δονκιχωτικών μαχών απέναντι σε «ανεμόμυλους».

Θεσσαλονίκη – Δεκέμβριος 2004

ΑΝΕΣΤΗΣ ΤΑΡΠΑΓΚΟΣ

Τηλ. : 6944-943085

Email : atarpagos@mailbox.gr

Ιατρού Ζάννα 21 – 54643 Θεσσαλονίκη

Επιστροφή

Περιεχόμενα