Στον αστερισμό της διαρκούς λιτότητας και της γενικευμένης ακρίβειας…

οι όμορφες υποσχέσεις, όμορφα καίγονται !!

Πολύ γρήγορα  ξεχάστηκαν από τον κ. Καραμανλής οι υποσχέσεις προς τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες και γενικά τους εργαζόμενους και  από το βήμα της ΔΕΘ με τη ρομφαία της «Νέας Οικονομικής και Αναπτυξιακής Πολιτικής», επεδίωξε από τη μια μεριά να προσδώσει μόνιμο και οργανικό χαρακτήρα στην περίοδο χάριτος που απολαμβάνει και από την άλλη να δείξει στις δυνάμεις του κεφαλαίου πως θα υπηρετήσει  το νέο «όραμα» του ελληνικού κεφαλαίου περί ανταγωνιστικής οικονομίας, γι’ αυτό αντί για παροχές και τη δημιουργία ενός «πραγματικού ανθρώπινου κράτους», μίλησε αόριστα για τις ευαισθησίες του προς τους ανέργους, τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους και κυριολεκτικά έδωσε όλα τα λεφτά στους επιχειρηματίες που μόνο γι’ αυτούς είχε συγκεκριμένες εξαγγελίες.

Αξιοποιώντας και έχοντας ως άλλοθι, το κλίμα που δημιούργησαν οι μαύρες τρύπες της δημοσιονομικής απογραφής, ο υψηλός πληθωρισμός, τα τεράστια ελλείμματα, το σύμφωνο σταθερότητας και οι εκθέσεις των διεθνών οργανισμών που μιλούν και προτείνουν μέτρα-σοκ, εξήγγειλε ένα πρόγραμμα, κατάλληλα ρετουσαρισμένο, που όμως από την αρχή μέχρι το τέλος υποκλίνεται στην ελεύθερη οικονομία και στην ανάγκη ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, η οποία στις σύγχρονες συνθήκες εξασφαλίζεται με την παραπέρα υπονόμευση της θέσης των εργαζομένων.

Αυτό που επιμελώς έκρυψε ο κ. Καραμανλής είναι πως, όπως όλα τα προηγούμενα «οράματα» που μας επέβαλαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ για το καλό μας (Ο.Ν.Ε.- ΕΥΡΩ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ…) έτσι κι αυτό θα το πληρώσουμε εμείς οι εργαζόμενοι.

Ενώ λοιπόν ήταν γαλαντόμος προς τους επιχειρηματίες εξαγγέλλοντας με σαφές χρονοδιάγραμμα μείωση του συντελεστή φορολόγησης των κερδών των επιχειρήσεων από 35% στο 25%, ενίσχυση της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας με νέες αποκρατικοποιήσεις, νέες ιδιωτικοποιήσεις, οριστική απελευθέρωση των αγορών, παράδοση του ορυκτού πλούτου στο κεφάλαιο, από την άλλη ανακοίνωσε μισθούς και συντάξεις ελεημοσύνης, και κοινωνική πολιτική με πενταροδεκάρες. Συγκεκριμένα όλοι οι οικονομικοί παράγοντες μίλησαν  για σφιχτή εισοδηματική πολιτική με αυξήσεις μεταξύ του 3% και του 3,5%, άγριες περικοπές των κοινωνικών δαπανών που πονηρά η κυβέρνηση τις ονομάζει  «σπατάλες», πάγωμα των προσλήψεων στο δημόσιο τομέα, κατακερματισμό των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ακόμα πιο αντιδραστικές παρεμβάσεις στην αγορά εργασίας. Όσο για τις εξαγγελίες της κοινωνικής προστασίας ήταν τόσο περιθωριακές που  μερικές από αυτές, όπως η απαλλαγή από τις στρατιωτικές υποχρεώσεις πατέρα με τρία παιδιά, έγιναν αντικείμενο σχολιασμού των σκιτσογράφων.

Μισθοί φτώχειας, πλάι σε ένα ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας

Αυτό που γίνεται φανερό, μετά και τις προκλητικές εκθέσεις είναι πως και ο φετινός προϋπολογισμός θα βασίζεται στη γνωστή συνταγή που χρόνια πολλά ακολούθησαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ: περισσότεροι φόροι, περιοριστική εισοδηματική πολιτική και γενικά πολιτική λιτότητας για τους εργαζόμενους.

Ταυτόχρονα η επιμονή και η προσήλωση της κυβέρνησης στην «ελεύθερη αγορά», συμπληρώνει τη λεηλασία  του εργατικού εισοδήματος. Η ακρίβεια χρόνια τώρα, ιδιαίτερα μετά την επιβολή του ευρώ έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Τόσο τα επίσημα στοιχεία όσο και η καθημερινότητα των ίδιων των  εργαζομένων, είναι  αδιάψευστοι μάρτυρες της απόλυτης αποτυχίας της πολιτικής της «ελεύθερης αγοράς και του υγιούς ανταγωνισμού» που ευαγγελίζονται ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Μάλιστα οι σημερινοί θιασώτες ως πιο γνήσιοι εκπρόσωποι του νεοφιλελευθερισμού δίνουν  μεγαλύτερη έμφαση στην απελευθέρωση των αγορών (βλέπε ασυδοσία), γι’ αυτό οι τιμές όλων των προϊόντων έχουν τιναχθεί στα ύψη. Όλα τα είδη διατροφής και καθημερινής ανάγκης, οι υπηρεσίες, τα καύσιμα, τα ασφάλιστρα, τα ποτά και τα τσιγάρα μετά και τις νέες αυξήσεις που έρχονται, έχουν γίνει απλησίαστα για τους εργαζόμενους. Οι κερδοσκόποι θησαυρίζουν κι αυτό που κάνουν πρώην και νυν κυβερνώντες είναι λεονταρισμοί περί σκληρής στάσης και αμείλικτης αντιμετώπισης τους. Η έναρξη της σχολικής χρονιάς αποκάλυψε περισσότερο την ακρίβεια, αφού οι τιμές σ’ όλα τα σχολικά είδη έχουν πάρει την ανιούσα και ο οικογενειακός προϋπολογισμός δεν μπορεί να αντέξει τις αυξήσεις στα φροντιστήρια  και στα δίδακτρα.

Να ήταν μόνο αυτά; Ο νέος φορολογικός νόμος, ο νέος αναπτυξιακός νόμος, οι νέες ρυθμίσεις στο ασφαλιστικό, οι νέες συνταγές του ΕΚΟΦΙΝ και του Δ.Ν.Τ. προετοιμάζουν το νέο οικονομικό- εργασιακό μεσαίωνα που θέλουν να επιβάλλουν παντού οι έμποροι των εθνών και τα οικονομικά ευαγγέλια της ΟΝΕ και του Μάαστριχ.

Η αύξηση κατά 8% των συνολικών εσόδων του προϋπολογισμού δε θα προκύψει από τη φορολόγηση του κεφαλαίου αλλά, από τις κρατήσεις του φόρου εισοδήματος των μισθωτών και των συνταξιούχων, από τη μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας, από την αύξηση των έμμεσων φόρων (των πιο άδικων φόρων) σε μια σειρά καταναλωτικών προϊόντων, από την αύξηση του Φ.Π.Α. και με τους ειδικούς φόρους πάνω σε ορισμένα προϊόντα (όπως τσιγάρα και ποτά), με το επιχείρημα ότι έτσι κι αλλιώς…βλάπτουν σοβαρά την υγεία.

 Αναφέροντας μόνο ένα παράδειγμα, η μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας σημαίνει πως και μια μικρή ονομαστική αύξηση των μισθών και των συντάξεων κατά 3,5% θα οδηγήσει σε αυξήσεις φορολογικών επιβαρύνσεων έως και 51%!!!

Οι δημόσιοι υπάλληλοι και ιδιαίτερα οι εκπαιδευτικοί τα επόμενα χρόνια θα τρώνε ανάπτυξη!!!

Οι προεκλογικές υποσχέσεις της Ν.Δ. έγιναν αυξήσεις ψίχουλα, πολύ κάτω ουσιαστικά και από τον πληθωρισμό. Το 3%-3,5%  κινείται στη λογική συγκράτησης των μισθών στο δημόσιο που απαιτούν οι δυνάμεις του κεφαλαίου, όμως υποβαθμίζει ακόμα πιο πολύ το βιοτικό και οδηγεί χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους στην φτώχεια. Κι αυτό δεν είναι κινδυνολογία και μίζερη κριτική, αφού ένας εκπαιδευτικός που είχε φέτος εισόδημα 13.000 ευρώ  θα πάρει συνολική ακαθάριστη αύξηση το φοβερό ποσό των 400 ευρώ. Αν φυσικά αφαιρέσουμε την αύξηση των κρατήσεων και τα 80 ευρώ που θα πληρώσει επιπλέον φόρο καταλαβαίνουμε πόσο καλύτερα θα ζήσει και πόσο αποτελεσματικά θα αντιμετωπίσει την ακρίβεια, με το μισό ευρώ που θα βάζει στην τσέπη του κάθε μέρα. Οι καλύτερες μέρες φυσικά για μας τους εκπαιδευτικούς δε θα  έρθουν  και για έναν ακόμη λόγο, αφού ούτε φέτος παρά τις υποσχέσεις του κ. Καλού και των άλλων κυβερνητικών παραγόντων το περίφημο επίδομα των 176 ευρώ που έγινε 103, όπως δήλωσε η κ. Γιαννάκου δε μπορούν να μας το δώσουν. Πάντως κι αυτοί όπως και οι προηγούμενοι κατανοούν την άσχημη οικονομική κατάσταση των εκπαιδευτικών. Φυσικά η κατανόηση μπορεί να μην τρώγεται όμως όπως λένε και οι «συνδικαλιστές μας», κάτι είναι κι αυτό γιατί μας δίνει ελπίδα για το μέλλον!!!

Μισθοί, θέσεις εργασίας, ασφάλιση, εργασιακές σχέσεις,

Βρίσκονται παντου στο στόχαστρο.

Αυτή είναι η αλήθεια: Σε Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία…., οι κυβερνήσεις προχωρούν σε νέα αντιλαϊκά μέτρα, νομοθετούν πάγωμα των μισθών, τη σύνδεση τους με την παραγωγικότητα, απολύουν κατά χιλιάδες τους εργαζόμενους, επιβάλλουν συντάξεις πείνας στα βαθιά γεράματα. Ταυτόχρονα στις Βρυξέλλες, στο Λονδίνο, στο Παρίσι… κυβερνήσεις και υπερεθνικοί οργανισμοί προετοιμάζουν από κοινού τη νέα σταυροφορία ενάντια στον κόσμο της εργασίας. 

Και στην Ελλάδα… Η κυβέρνηση από τη μια μεριά εκμεταλλεύεται την ανυπαρξία  πολιτικής αντιπολίτευσης και από την άλλη στοχεύει να μετασχηματίσει τη λαϊκή ανοχή σε συμμαχία και να συγκροτήσει ένα μπλοκ εξουσίας με προοπτική χρόνου, που θα επιβάλλει την αντιλαϊκή πολιτική με το λιγότερο κόστος και με ελάχιστους κι αν είναι δυνατόν ελεγχόμενους κοινωνικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες.

Απέναντι σ’ όλα αυτά πια είναι η στάση του επίσημου συνδικαλισμού  της ΑΔΕΔΥ και της ΔΟΕ;

Ο επίσημος συνδικαλισμός υποταγμένο όλα τα προηγούμενα χρόνια στην αποδοχή της υπάρχουσας πραγματικότητας και στη λογική της συναίνεσης, της συνδιαλλαγής και της απραξίας, δε μπορεί τώρα να ξεφύγει και να αναπροσαρμόσει τους στόχους και την τακτική του. Γι’ αυτό και στα ζητήματα της οικονομίας όλοι αυτοί που έκαναν «σημαία τους εθνικούς στόχους του κεφαλαίου» τώρα ακολουθούν την ευέλικτη τακτική του διαλόγου με την κυβέρνηση διεκδικώντας ρεαλιστικούς στόχους, δηλαδή κάτι παραπάνω από αυτά που έχει ανακοινώσει ότι θα δώσει η κυβέρνηση. Ούτε κουβέντα για τις τεράστιες απώλειες, την ακρίβεια, την κερδοσκοπία, τις απολύσεις και τις εργασιακές σχέσεις γαλέρας.

Προβάλουν το αίτημα κοροϊδία του νέου μισθολογίου, σαν να μην έχει μεσολαβήσει η προηγούμενη, περσινή, διεκδίκηση του ίδιου αιτήματος, που μας οδήγησε στη νέα φυλακή του φτωχολογίου και των ανύπαρκτων αυξήσεων. Κι αυτό όμως το διεκδικούν για την τιμή των όπλων, αφού ήδη έχουν αποφασίσει να ζητιανέψουν αυξήσεις 6,5% στο βασικό, που στην πραγματικότητα επειδή δεν περιλαμβάνονται τα επιδόματα δεν ξεπερνούν το 3,5%, άρα να πως καταλήγεις έστω μετά από μια τουφεκιά στον αέρα σε συμφωνία. (έχει προγραμματιστεί ήδη 24ωρη απεργία τέλος Οκτώβρη στην οποία συμμετέχει και η ΔΟΕ, εξαντλώντας έτσι το απεργια κό της καθήκον για φέτος)

Όσο για τις κυρίαρχες παρατάξεις στη ΔΟΕ, «εξαντλήθηκαν» την προηγούμενη χρονιά ζητιανεύοντας το  επίδομα των 176 ευρώ και φέτος κουρασμένοι από τον σκληρό αγώνα και τις αποτυχημένες 24ωρες, φαίνεται πως αποφάσισαν να μη διεκδικήσουν στα σοβαρά, οικονομικό αίτημα . Άλλωστε έχουν πολύ σοβαρότερα θέματα από τη ζωή και το εισόδημα των εκπαιδευτικών. Το ίδιο είναι ένας δάσκαλος φτωχός με ένα καρατομημένο πράσινο στέλεχος; Μήπως όμως κατάφεραν διεκδικώντας πέρσι το ελάχιστο, ένα μικρό επίδομα, να έχουν επιτυχία άρα να δικαιολογούνται και φέτος ν’ ακολουθήσουν την ίδια τακτική; Πήραμε 73 ευρώ που  στο τέλος έμειναν 55 καθαρά, τι να πει κανείς γι’ αυτόν τον εμπαιγμό.

Το  τραγικό όμως είναι πως την ίδια τακτική ακολουθούν και φέτος.,  Βασικό και για ορισμένους μοναδικό αίτημα θα είναι το περίφημο επίδομα των 103 ευρώ (176-73=103). Οι συγκεκριμένες συνδικαλιστικές παρατάξεις επιμένουν σ’ αυτή την αδιέξοδη διεκδίκηση, όχι γιατί δεν καταλαβαίνουν πως η προσδοκία αυτή μοιάζει με τον ορίζοντα που όσο τον πλησιάζεις τόσο απομακρύνεται, αλλά γιατί δε θέλουν να οργανώσουν αγώνες για πραγματικές αυξήσεις και ελπίζουν πως το επιδοματικό αυτό αίτημα  μπορεί να απορροφήσει το κεντρικό αίτημα των πραγματικών και σταθερών αυξήσεων 30% στους βασικούς μισθούς, που σημαίνει την ανάγκη για 300- 400 ευρώ αύξηση στους βασικούς μισθούς!

Ψίχουλα πάλι θα διεκδικήσουν, που και να τα πάρουν  (μάλλον απίθανο), θα είναι ασήμαντα ποσά που θα εξανεμιστούν αμέσως από τις οικονομικές επιβαρύνσεις, την ακρίβεια και τον πληθωρισμό.

Η ηγεσία της ΔΟΕ αρνείται κάθε αγώνα που έχει στο κέντρο του την απόρριψη της εκάστοτε κυβερνητικής οικονομικής  πολιτικής που λεηλατεί το εισόδημα των εργαζομένων.

Δε θέλουν, δε σκέφτονται να παλέψουν και να ματώσουν, για να ανατρέψουν τους αντιλαϊκούς προϋπολογισμούς και τις εισοδηματικές πολιτικές φτώχειας, γι’ αυτό διεκδικούν το μικρό- το μερικό που όμως είναι βέβαιο και το έχει δείξει η ίδια η ζωή και σ’ αυτό είναι αναποτελεσματικοί.

Δεν είναι αποφασισμένοι να διεκδικήσουν τις απώλειες, αυτές που και οι ίδιοι παραδέχονται πως  θα έπρεπε να είναι το μίνιμουμ των απαιτήσεων, γι’ αυτό και καταφεύγουν στην αόριστη και επικίνδυνη διεκδίκηση του «νέου μισθολογίου» που είναι η καλύτερη πρόφαση για να μην απαιτήσεις ούτε το αυτονόητο. Συνολικά αυτό το υποταγμένο και προσαρμοσμένο στις κυρίαρχες κάθε φορά λογικές διαπραγματεύεται τους όρους χειροτέρευσης της θέσης των εκπαιδευτικών, αποδέχεται τα ιερά και τα όσια του νεοσυντηρητισμού, τη σκληρή λιτότητα, την ανταγωνιστικότητα και τη λογική της αγοράς.

Συνάδελφε, συναδέλφισσα, μπορούμε όλοι εμείς οι μάχιμοι εκπαιδευτικοί που ζούμε μόνο από τη δουλειά μας να σκύψουμε το κεφάλι στην οικονομική μιζέρια που μας οδηγούν κυβέρνηση και συμβιβασμένη συνδικαλιστική ηγεσία;

Εμείς λέμε όχι και προτείνουμε τώρα στην αρχή της χρονιάς έναν άλλο δρόμο, δύσκολο μα και αποτελεσματικό, όπου ένα μαχητικό συνδικαλιστικό κίνημα θα παλέψει όλη τη χρονιά:

v     Δηλώνουμε ταυτόχρονα πως λέμε όχι στις διεκδικήσεις «μαϊμού» της ΔΟΕ για μερικά ευρώ, που πραγματικά ξευτελίζουν τον κλάδο και οδηγούν στην απογοήτευση και σ’ αυτή τη θέση θα επιμείνουμε.

v     Τονίζουμε πως θα μας βρουν απέναντι οι «στημένες» και από πριν αποτυχημένες εθιμοτυπικές απεργίες της ΑΔΕΔΥ, που ήδη εξήγγειλε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και είναι έτοιμη να ακολουθήσει η ηγεσία της ΔΟΕ.

v     Προτείνουμε το συνολικό, παρατεταμένο και ελεγχόμενο από τη βάση των εκπαιδευτικών αγώνα, που θα βάλει μέσα από τις διαδικασίες των Γενικών Συνελεύσεων συγκεκριμένο πλαίσιο στόχων, θα δηλώσει παντού και προς την κυβέρνηση πως δε θα κάνει πίσω αν δεν ικανοποιηθούν τα συγκεκριμένα αιτήματα  και με  εσωτερική ενότητα, κοινωνικές συμμαχίες και πολύμορφο αγώνα θα διεκδικήσει όλη τη χρονιά  τις ανάγκες και τα δικαιώματα μας.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2004

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

ΚΙΝΗΣΕΙΣ

ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ

www.paremvasis.gr

Επιστροφή

Περιεχόμενα