Οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, συλλογικότητα των ανεξάρτητων, αυτόνομων, αγωνιστικών, ριζοσπαστικών Κινήσεων ,σχημάτων Συσπειρώσεων της Π.Ε καταθέτουν μια ολοκληρωμένη τοποθέτηση πάνω στα θέματα της Η.Δ της 73ης Γ.Σ.της ΔΟΕ .

Είναι φανερό ότι η τοποθέτηση αυτή συμπυκνώνει τις μέχρι τώρα επεξεργασίες και στόχους πάλης του ρεύματος του ανεξάρτητου ταξικού συνδικαλισμού και φιλοδοξεί να αποτελέσει :

	Πρώτον, αφορμή για μια πιο ουσιαστική συζήτηση στο εσωτερικό όλων των Κινήσεων, ώστε να συνδεθεί με κάθε ιδιαίτερη επεξεργασία και αντίληψη.
	Δεύτερον, αφορμή για αντιπαράθεση ,από τη σκοπιά της αντιεισήγησης, με όλο το πλέγμα θέσεων του υποταγμένου συνδικαλισμού, που παρουσιάζονται ως εισήγηση της πλειοψηφίας του Δ.Σ. της ΔΟΕ
	Τρίτον, προσπάθεια να εμπνεύσει ένα συνολικά αντίπαλο όραμα, ένα νέο κοινωνικό και μορφωτικό πρόταγμα, στην άλλη όχθη από τις εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις και το νέο γύρο της αντιλαϊκής πολιτικής.
	Τέταρτον, προσπάθεια να εμπνεύσει ένα μάχιμο πρόγραμμα δράσης, που στηριγμένο στις Γενικές Συνελεύσεις και σε ένα κίνημα ανεξάρτητο- ταξικό- ενωτικό, θα αντιπαρατίθεται σε όλη τη γραμμή του μετώπου με σκοπό να νικήσει !

Με μια τέτοια λογική απευθυνόμαστε κυρίως στις Γενικές Συνελεύσεις των Συλλόγων, ακολουθώντας, στη δομή της τοποθέτησής μας, την ατζέντα της 73ης Γ.Σ. Είναι όμως γνωστό ότι η πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΔΟΕ αρνήθηκε να τεθούν τα αιχμιακά ζητήματα (καθηκοντολόγιο, αξιολόγηση, συλλογική σύμβαση εργασίας, υπεράσπιση δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης), παρά την πίεση των Παρεμβάσεων και τις δεκάδες προτάσεις που κατατέθηκαν από τους Συλλόγους. Στις Γενικές Συνελεύσεις δε θα υπολογίσουμε κόπο ώστε να αναδείξουμε και να προβάλλουμε τα προβλήματα και τα αιτήματα που "έκοψε" η συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

Ίσως δεν υπήρξε άλλη χρονιά που να συνοδεύτηκε τόσο με αλλαγή φρουράς στο προεδρείο του συνδικάτου ,αλλά και με αλλαγή φρουράς στη διακυβέρνηση της χώρας. Στη θέση του μονοπαραταξιακού προεδρείου της ΔΑΚΕ βρίσκεται φέτος το μονοπαραταξιακό προεδρείο της ΠΑΣΚ και στη θέση του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται η κυβέρνηση της Ν.Δ. Καμιά από όλες αυτές τις αλλαγές δεν αποτρέπει την εκτίμηση -σε συνδυασμό με την εμπειρία του κινήματος και από αυτή τη χρονιά- ότι η ΔΟΕ καθίσταται ένα παντός καιρού κυβερνητικό συνδικάτο με θέσεις και με δράση που δεν ξεφεύγουν από τα πλαίσια που έθεσε η αντιεκπαιδευτική πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, πολιτική που φαίνεται να αναλαμβάνει να συνεχίσει και να ολοκληρώσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Η φετινή χρονιά χαρακτηρίστηκε από μια σοβαρή προσπάθεια να επιταχυνθούν και να βαθύνουν μια σειρά από αντιδραστικές αλλαγές στην κοινωνία ,την οικονομία και την εκπαίδευση σε συνδυασμό με ένα κλίμα μιας παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου που χρησιμοποιούνταν ως εργαλείο καλλιέργειας προεκλογικών ή μετεκλογικών αυταπατών και προσπάθεια μετάλλαξης της οργής και αγανάκτησης του κόσμου της εργασίας , από ικανή ικανή συνθήκη για την ανάπτυξη των αγώνων σε μια άνευρη επιλογή του πολιτικού διαχειριστή της επόμενης περιόδου.

Σε όλο αυτό το τοπίο δεν πρέπει κανείς να αγνοήσει το ρόλο των κεντρικών πυλώνων της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της ΓΕΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ στις οποίες ανατέθηκε κεντρικός ρόλος για την καλλιέργεια των αυταπατών και την ανακοπή ενός αυθεντικού απεργιακού κύματος στα μέσα του φθινοπώρου.

Προάγγελος της φετινής επίθεσης ήταν η θεσμοθέτηση της μερικής απασχόλησης στο Δημόσιο, που σε συνδυασμό με την καθιέρωση του νέου μισθολογίου συνιστούν ένα πακέτο βαθιών αντιδραστικών αλλαγών με στόχο:

Την εφαρμογή μιας ακόμα σκληρότερης λιτότητας

Τη νέα συρρίκνωση των συντάξεων

Τη λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών με βάση το κέρδος και τις ανάγκες της αγοράς

Την υποταγή των δ.υπαλλήλων ,την κατηγοριοποίησή τους, την αξιολόγηση-χειραγώγηση και την μισθολογική τους διαφοποποίηση.

Την προώθηση της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων

Το νέο μισθολόγιο εξέθεσε τόσο το ρόλο της ΑΔΕΔΥ όσο και της ΔΟΕ. Στα αυτιά των δ. υπαλλήλων ηχούν ακόμα τα ρεπορτάζ ότι σε συμφωνία με την ΑΔΕΔΥ κατατέθηκε το νέο μισθολόγιο ενώ οι εκπαιδευτικοί ,με έκδηλη την οργή από τον εμπαιγμό που έχουν υποστεί, θυμούνται ότι η ΔΟΕ ανερυθρίαστα και επί μακρόν, αντί να ζητήσει πραγματικές αυξήσεις για την κάλυψη των απωλειών, παρέπεμπε στο νέο μισθολόγιο που θα έφερνε μεγάλες αυξήσεις σύμφωνα με τις αρχές και τις διαπραγματεύσεις της ΑΔΕΔΥ !

ΠΑΣΚ -ΔΑΚΕ -και με τις δύο εκδοχές στο προεδρείο της ΔΟΕ- χρησιμοποίησαν το επίδομα των 176 ευρώ ως ένα πραγματικό εργαλείο αποπροσανατολισμού και εγκλωβισμού των αιτήματος "να ζούμε με αξιοπρέπεια από το μισθό μας" στο μονόδρομο ενός κυβερνητικά ανεκτού αιτήματος ή ενός υποσχημένου δώρου. Το γεγονός ότι το ίδιο επίδομα ακόμα και σήμερα δεν έχει δοθεί και φιγουράρει στα αιτήματα του κλάδου αποτελεί κόλαφο για την πλειοψηφία του Δ.Σ.της ΔΟΕ και τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε το αίτημα για την οικονομική αναβάθμιση.

Η εμμονή στη λογική της υπαγωγής τόσο των αιτημάτων του κλάδου, όσο και των διεκδικήσεων στη στο μονόδρομο της ΑΔΕΔΥ και του ενιαίου μισθολογίου απετέλεσε για τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία τη συνένοχη και για φέτος στρατηγική, άρα οι ευθύνες της πλειοψηφίας του Δ.Σ. της ΔΟΕ για την τύχη του αιτήματος να ζούμε με αξιοπρέπεια είναι τεράστια!

Αν αναλογιστεί κανείς ότι και στη φετεινή εισήγηση της Γ.Σ., και με νωπές τις εντυπώσεις από το νέο ενιαίο μισθολόγιο, επιχειρείται να αναβαπτιστεί το αίτημα για ένα πιο νέο ενιαίο μισθολόγιο, σύμφωνα πάλι με τις αρχές της ΑΔΕΔΥ, αποτελεί σκάνδαλο πρώτου μεγέθους που δεν πρέπει να περάσει!

Καθοριστικά σημεία της στάσης του υποταγμένου συνδικαλισμού τη φετινή χρονιά στάθηκαν :

Α) οι αγώνες κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου

Β) η προσπάθεια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να απογυμνώσει τα σχολεία, να χτυπήσει δραματικά τις εργασιακές σχέσεις στο σύνολό τους και να επιβάλλει μια ψεύτικη εικόνα για το ολοήμερο

Γ) η κυβερνητική αλλαγή

Α) το απεργιακό φθινόπωρο

Οι εκπαιδευτικοί αγανακτισμένοι από την οξύτητα των προβλημάτων και την προκλητική κοροϊδία της κυβέρνησης, συνειδητοποίησαν τις δραματικές αλλαγές που επιχειρούνται σε βάρος της εκπαίδευσης και του δημόσιου σχολείου, αλλά και την αντιδραστική εξέλιξη του μισθολογίου που εισάγει νέο κύκλο λιτότητας και συνδέει το μισθό με την αξιολόγηση, πήραν μέρος στις κινητοποιήσεις με εντυπωσιακά ποσοστά στο πρώτο απεργιακό βήμα. Συμμετείχαν μαζικά και δυναμικά παρά τις σοβαρές επιφυλάξεις τους για το ρόλο της συνδικαλιστικής ηγεσίας, για τη μορφή και το περιεχόμενο που προσέδιδε στους αγώνες, για την προβοκατόρικη εμπλοκή της σε αντιπαράθεση με "θυρωρούς άλλων κλάδων", για την επιδερμική και σε δευτερεύοντα στοιχεία κριτική της στην κυβερνητική πολιτική, για την πλήρη άρνησή της να καταγγείλει τα φαινόμενα απαξίωσης της δημόσιας εκπαίδευσης και της καταστρατήγησης των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών.

Κρίσιμο ζήτημα αποπροσανατολισμού από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία αποτέλεσε η προβοκατόρικη μονομανής προβολή του επιδόματος των 176 ευρώ ως του μοναδικού επίδικου ζητήματος στην αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική που άφηνε στο απυρόβλητο την αντιδραστική τομή βάθους του νέου μισθολογίου.

Η αρχική φάση των αγώνων, παρά τον εγκλωβισμό τους στα ασφυκτικά πλαίσια και περιεχομένου και μορφής, έδειξε για μια ακόμη φορά τόσο τις αστείρευτες δυνατότητες των μαχόμενων εκπαιδευτικών όσο και την αντιδραστική στάση του υποταγμένου συνδικαλισμού .

Oι δεκάδες χιλιάδες απεργοί εκπαιδευτικοί που σήκωσαν το βάρος της απεργιακής κινητοποίησης βρέθηκαν αντιμέτωποι από κείνο το σημείο με τη συνδικαλιστική ηγεσία που έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για την αποκλιμάκωση και τον εκφυλισμό του αγώνα. Η πλειοψηφία της ΔΟΕ (ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ) έκανε τάχα πως κλιμάκωσε τον αγώνα, εξαγγέλοντας το δεύτερο βήμα έναν ολόκληρο μήνα μετά τοποθετώντας την αντίστασή μας στην απεργοκτόνα εκφυλιστική ομπρέλλα της ΑΔΕΔΥ που εκτός των άλλων είχε βαρύτατες ευθύνες για την ανοχή -συνενοχή που επέδειξε στις αντιδραστικές ρυθμίσεις του μισθολογίου Χριστοδουλάκη. Ταυτόχρονα έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να σπείρουν την απογοήτευση και να οδηγήσουν σε αγωνιστική παραίτηση.

Στην κρίσιμη περίοδο που αναπτύσσονταν οι ατίθασοι και ανεξέλεγκτοι απεργιακοί αγώνες πολλών κλάδων, με κύρια αιχμή αντίστασης την απεργία των ΟΤΑ, δεν επεδίωξαν συντονισμό, δεν εξέφρασαν αλληλεγγύη, παρακολούθησαν απαθείς την κυβέρνηση να χτυπά απεργούς, να συκοφαντεί και να ποινικοποιεί τους αγώνες, να απογοητεύει τον κόσμο της εργασίας.

Στις τάξεις των απεργών εκπαιδευτικών, και πριν και μετά τη 48ωρη, έγινε φανερό πως δεν υπάρχει διάθεση από την ηγεσία του κλάδου να διεκδικήσει μέχρι τέλους το αυτονόητο: να ζούμε δηλαδή αξιοπρεπώς μόνο από τη δουλειά μας, σε ένα δημόσιο δωρεάν σχολείο με παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία, σταθερή δουλειά και αξιοπρεπείς εργασιακές σχέσεις.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Γενικών Συνελεύσεων που έγιναν με απαρτία μετά την 48ωρη, καταψήφισαν το περιεχόμενο και τις μορφές αγώνα που ταυτίστηκαν με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και απαίτησαν διεκδικητικό πλαίσιο με άλλο περιεχόμενο, που να ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες και κατέγραψαν αποφάσεις για μορφές αγώνα που να έχουν διάρκεια ,νικηφόρα προοπτική και διαχείριση από την ίδια τη βάση των εκπαιδευτικών.

Κυρίαρχη αναδείχτηκε η αντιπαράθεση γύρω από το ζήτημα του νέου μισθολογίου και της ΑΔΕΔΥ. Οι Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων, κόντρα σε ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ -ΕΣΑΚ-ΣΥΝ, απέρριπταν τη λογική του νέου και ενιαίου μισθολογίου και την εκχώρηση στην ΑΔΕΔΥ της μισθολογικής μας διαπραγμάτευσης και απαιτούσαν ενιαία κλαδική συλλογική εφ΄ όλης της ύλης σύμβαση εργασίας για όλη την εκπαίδευση.

Δείγμα της προκλητικής αναντιστοιχίας του υποταγμένου συνδικαλισμού με τη βάση των εκπαιδευτικών είναι ότι, ακόμα και μετά τα όσα προηγήθηκαν στις Γενικές Συνελεύσεις, το Δ.Σ. της ΔΟΕ αποφάσισε τη συνέχεια τάχα του αγώνα με συμμετοχή στην 24ωρη της ΑΔΕΔΥ στις 20 Νοέμβρη, απόφαση που όσοι την πήραν (ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ ,ΕΣΑΚ), την κράτησαν σχεδόν μυστική, παρά που με τέτοιες προδιαγεγραμμένες εκφυλιστικές κινητοποιήσεις έκλεισαν οριστικά τον κύκλο των αγώνων του απεργιακού φθινόπωρου.

Το αποτέλεσμα των αγώνων του απεργιακού φθινόπωρου καταγράφεται ως ήττα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και του κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Ήττα που καταγράφεται:

	ΣΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣΕΔΩΣΑΝ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
	ΣΤΗ ΜΟΡΦΗ ΠΟΥ ΕΠΕΛΕΞΑΝ
	ΣΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ
	ΣΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΑΝ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ

Σε καμιά περίπτωση η ήττα της γραφειοκρατίας δεν αφορά τους χιλιάδες απεργούς συναδέλφους που χρωμάτισαν και χρωματίζουν με τη συμμετοχή τους τα απεργιακά γεγονότα και τις συγκεντρώσεις, έδωσαν και δίνουν την απάντηση απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική αλλά και την τακτική του συνδικαλισμού της υποταγής και της ήττας.

Το ανεξάρτητο ριζοσπαστικό ρεύμα , παρόν στις μάχες για την ανάπτυξη του κινήματος και την προβολή των αναγκών και των δικαιωμάτων δεν κρύφτηκε πίσω από κανένα αφορισμό για συντεχνιακούς αγώνες ( ΕΣΑΚ), ιεράρχησε τα ζητήματα της λιτότητας και των εργασιακών σχέσεων ως κομβικά στοιχεία της περιόδου, που μπορούσαν να αναδείξουν ένα διεκδικητικό πλαίσιο που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των εκπαιδευτικών και της εκπαίδευσης , έδωσε τη μάχη του περιεχομένου των αγώνων και της μαζικοποίησής τους:

	για την απόκρουση των στημένων θεωριών περί θυρωρών που διαιρούν και χωρίζουν
	για την αποκάλυψη του μισθολογίου ως ενός πακέτου βαθιών αντιδραστικών αλλαγών
	για πραγματικές αυξήσεις στους βασικούς μισθούς ενάντια στις επιδοματικές επαιτείες,
	για την ανάγκη ενιαίας εφ' όλης της ύλης της ύλης κλαδικής συλλογικής σύμβασης εργασίας.
	έδωσε τη μάχη στους συλλόγους, για να συντονιστούμε με τους γονείς ενάντια στην υποχρηματοδότηση, τα κενά και την απαξίωση του δημόσιου σχολείου,
	για την αντίσταση στην πράξη ενάντια στο πρωτοφανές κύμα καταστρατήγησης των εργασιακών σχέσεων στην εκπαίδευση,
	για το συντονισμό με τους καθηγητές αλλά και άλλους αγωνιζόμενους κλάδους,
	για τη δημιουργία ανεξάρτητου απεργιακού κέντρου (κόντρα στα κυβερνητικά ή κομματικά κέντρα: (ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ),
	για τη μαζικότητα των απεργιακών συγκεντρώσεων ,
	για την ενότητα στη βάση των εκπαιδευτικών. (Το γεγονός ότι στις απεργιακές συγκεντρώσεις της Αθήνας παρέλασαν τα κομματικά πανό των ΠΑΜΕ και ΣΥΝ, μη συμμετέχοντας στην κατακτημένη κινηματική κουλτούρα με τα πανό των συλλόγων, αλλά και το γεγονός ότι ελάχιστοι συνάδελφοι πορεύτηκαν μαζί τους, στιγματίζει το συνδικαλισμό που θέλει το κίνημα υποταγμένο αιμοδότη στις κομματικές κάλπες). Είναι φανερό ότι πια ότι η δράση του ανεξάρτητου ριζοσπαστικού ρεύματος αναγνωρίζεται από τους συναδέλφους ως σημαντική εγερτήρια δύναμη των απεργιακών γεγονότων στον κλάδο.

Η αποδοχή, χωρίς όρους από την πλευρά της συνδικαλιστικής ηγεσίας, τόσο της πολιτικής της λιτότητας, όσο και της υπαγωγής της εκπαίδευσης στις ανάγκες και στους σχεδιασμούς της αγοράς, ήταν δεδομένο ότι θα επιφέρει την πλήρη συνθηκολόγηση και ενσωμάτωση της ΔΟΕ και την αναμενόμενη προσπάθεια της να σπείρει την απογοήτευση στις τάξεις των απεργών για να καλύψει τις τεράστιες ευθύνες της.

Ένα περιεχόμενο αγώνων συντεχνιακό, περιορισμένο, δήθεν "ρεαλιστικό" και χωρίς αμφισβήτηση της κυβερνητικής πολιτικής με το οποίο επεδίωξαν οι κυρίαρχες συνδικαλιστικές δυνάμεις (ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ) να πετύχουν το "εφικτό", δηλαδή μερικά ψίχουλα, που πίστευαν πως λόγω και της προεκλογικής περιόδου ήταν διατεθειμένη η κυβέρνηση να παραχωρήσει, αποδείχτηκε ότι ούτε εμπνέει ούτε νικά ούτε ανοίγει το δρόμο για ανατροπές.

Με μορφές πάλης που έχουν τη λογική της τουφεκιάς στον αέρα, που γίνονται αποσπασματικά, που αντί να κλιμακώνονται γίνονται κυλιόμενες 24ωρες ανά γεωγραφικό διαμέρισμα, που αντί να συντονίζονται με τους άλλους αγωνιζόμενους κλάδους, εγκλωβίζονται στην απεργοκτόνα τακτική της ΑΔΕΔΥ, νικηφόρα δράση δεν υπάρχει.

Με τη διαχείριση των απεργιών από τους γραφειοκράτες ενάντια στη δημοκρατία της βάσης, χωρίς απεργιακές επιτροπές, απεργιακά ταμεία και ανεξάρτητο κέντρο αγώνα, προοπτική δε μπορεί να υπάρξει.

Με εικονικές απεργίες, τύπου ΑΔΕΔΥ (20/11), που ακόμα κι αυτοί που την αποφάσισαν την κρατούσαν "μυστική, μη ανακοινώσιμη", είναι λογικό όχι μόνο να ξεφουσκώσει η αγωνιστική κινητικότητα, αλλά να νιώθουν για μια ακόμη φορά προδομένοι οι χιλιάδες απεργοί.

Αποδείχτηκε δηλαδή, αυτό που χρόνια τώρα τονίζουν οι ριζοσπαστικές δυνάμεις του κλάδου και το ανεξάρτητο ταξικό ρεύμα: πως το σύστημα δεν είναι διατεθειμένο να κάνει ούτε μικροπαραχωρήσεις όταν δεν έχει απέναντι του ένα κίνημα που με αποφασιστικότητα συγκρούεται με την κυρίαρχη πολιτική, διεκδικεί με ίσους όρους τη νίκη και την ικανοποίηση των συνολικών αιτημάτων του.

Καθοριστικό ρόλο σ' αυτή την εξέλιξη έπαιξαν από κοινού οι δυο παρατάξεις ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ που όχι μόνο δεν πάλεψαν για να δημιουργηθεί απεργιακό κλίμα, αλλά υπονόμευσαν ακόμα και τις κινητοποιήσεις που οι ίδιες αποφάσιζαν. Ήρθε η ώρα να ξεκόψουμε οριστικά απ' αυτούς, γιατί κι αυτοί έχουν ξεκόψει προ πολλού από τα δικά μας συμφέροντα.

Ταυτόχρονα δε μπορεί να μείνει ασχολίαστο το πλήρες αναχωρητικό σχέδιο παρέμβασης της ΕΣΑΚ -ΔΕΕ που αρνούμενη να παραδεχτεί ότι η λιτότητα και οι εργασιακές σχέσεις αποτελούσαν αιχμιακό ζήτημα της περιόδου χαρακτήρισε όλους τους αγώνες ως συντεχνιακούς και δεν πρωτοστάτησε σε έναν πανεργατικό συντονισμό επιλέγοντας τη ναρκισσιστική προβολή του ΠΑΜΕ με τα μάτια στραμμένα στις επικείμενες εκλογές. Δε θα ξεχάσει κανείς ότι συνέβαλε στην κήρυξη της συμμετοχής του κλάδου στην 24ωρη εκφυλιστική απεργία της ΑΔΕΔΥ που απετέλεσε την ταφόπλακα των φετινών αγώνων.

Σε ότι αφορά τις δυνάμεις του ΣΥΝ πέρα από την επιμονή της παρουσίας τους με παραταξιακό πανό στις κινητοποιήσεις του κλάδου, επιδόθηκαν σε μια ανευ προηγουμένου υπεράσπιση της βασικής αντίπαλης γραμμής στη διάρκεια των κινητοποιήσεων. Αυτής δηλαδή που δημιουργούσε το πρόβλημα! Οι δυνάμεις του ΣΥΝ υπεράσπισαν, ακόμα και κόντρα στις αποφάσεις των Γ.Σ. των συλλόγων ,το ενιαίο μισθολόγιο και την υπαγωγή των αγώνων μας στο σχεδιασμό της ΑΔΕΔΥ.

Β)

Η στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στην εκρηκτική κατάσταση στα σχολεία, στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την αμφισβήτηση των εργασιακών δικαιωμάτων

Η αποκάλυψη της φετεινής τραγικής εικόνας στα σχολεία δεν ήρθε από τη ΔΟΕ, Τις περισσότερες φορές όλος ο συνδικαλιστικός μηχανισμός χρησιμοποιήθηκε στο πλάι του επικοινωνιακού επιτελείου της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ώστε από τη μια να χρησιμοποιηθεί το ολοήμερο σχολείο ως μια ψεύτικη εικόνα της εκπαιδευτικής πραγματικότητας και από τηυν άλλη ώστε να καθυστερήσει το κύμα οργής και αγανάκτησης για την εφιαλτική χρονιά που πέρασε φέτος η δημόσια εκπαίδευση.

Σε όλες τις αιτιάσεις για το ολοήμερο σχολείο το Υπουργείο έβρισκε αρωγό της θέσεις που διαμόρφωσαν οι ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ .

Η πλειοψηφία της ΔΟΕ επί δύο ολόκληρους μήνες αρνήθηκε να πάρει αποφάσεις για την υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων με απώτερο σκοπό τη δημιουργία νέων αρνητικών τετελεσμένεων στη σχολική κθημερινότητα .Παρακολούθησε απαθής την κυβέρνηση να αφήνει τάξεις χωρίς εκπαιδευτικούς, να καταργεί τάξεις υποδοχής και τμήματα ένταξης, να συμπτύσει τάξεις, να στοιβάζει τα νήπια του ολοήμερου σε 30άρια τμήματα, να μετακινεί συναδέλφους σε 5-6 σχολεία ,να προσλαμβάνει ωρομίσθιους έως και στην Πρωτοβάθμια , να προσλαμβάνει ωρομίσθιους δασκάλους, να αμφισβητεί τα ωράρια , να καθιερώνει τα κυλιόμενα , να αναζητά υπερωρίες και να αυθαιρετεί με το να υποχρεώνει τους εκπαιδευτικούς σε υποχρεωτικές υπερωρίες ή με το να κατατμίζει τα κενά και να προσλαμβάνει ωρομισθίους στις θέσεις αναπληρωτών.

Απέναντι σε όλα αυτά η ΔΟΕ:

	Έβγαλε απόφαση για τα εργασιακά δικαιώματα 2 μήνες μετά, απόφαση που δεν κάλυπτε στοιχειωδώς ένα σχέδιο αντίδτασης σε ότι επιχειρούνταν.
	Αρνήθηκε να οργανώσει ένα στην πράξη σχέδιο αποτροπής των τετελεσμένων
	Οι "γνωματεύσεις" της π.χ.υποχρεωτικές υπερωρίες , κυλιιόμενα ωράρια δικαίωναν πάντα τις αυθαιρεσίες της διοίκησης.
	Δε στήριξε τις αποφάσεις των συλλόγων που αντιστέκονταν στην πράξη στο κύμα καταστρατήγησης των εργασιακών δικαιωμάτων.
	Δε βγήκε τολμηρά μπροστά στο μέτωπο υπεράσπισης της δημόσια εκπαίδευση και δεν συνέδεσε μια τέτοια πτυχή με τους αγώνες του απεργιακού φθινόπωρου, ώστε να αποκτήσουν οι κινητοποιήσεις την απαραίτητη συμμαχία με τους γονείς και την κοινωνία.

Δε θα ήταν υπερβολή ,αν εκτιμήσουμε ότι ΔΟΕ με τη συνολικότερη στάση της απετέλεσε το δούρειο ίππο των φετεινών αντιδραστικών αλλαγών και στάθηκε για αλλή μια φορά εχθρική απέναντι στις ανάγκες και τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών και του δημόσιου σχολείου.

Την ίδια ώρα σε δεκάδες πόλεις στην Ελλάδα αναπτύχθηκαν κινητοποιήσεις και δεκάδες σύλλογοι με αποφάσεις τους αντέταξαν ένα αγωνιστικό πρόγραμμα αντίστασης στην πράξη στον εργασιακό μεσαίωνα. Αποφάσεις, κινητοποιήσεις και αντίσταση στην πράξη που απέσπασαν νίκες , στις οποίες πρωτοστάτησαν οι Παρεμβασεις, ενώ ως συνήθως Η ΕΣΑΚ παρέμεινε στο επίπεδο της τυπικής πολιτικής καταγγελίας παρακολουθώντας από την όχθη της αδράνειας το ρεύμα της σύγκρουσης με τον εφιάλτη της γκρίζας σχολικής πραγματικότητας. Στο μοτίβο της αντίστασης στην πράξη στις επιλογές της αντιεκπαιδευτικής και αντιλαϊκής πολιτικής φαίνονται καθαρά οι διαφορές στην αντίληψη της ΕΣΑΚ και του ανεξάρτητου ταξικού ρεύματος.

Η κυβερνητική αλλαγή στις 7 του Μάρτη ήταν αρκετή για να αποκαλυφτεί πως η ΔΟΕ είναι ένα παντός καιρού κυβερνητικό συνδικάτο με θέσεις ,πολιτική και πρακτική που ενυπάρχουν δίπλα από την εδώ και χρόνια ασκούμενη αντιεκπαιδευτική πολιτική των αναδιαρθρώσεων και της δημιουργίας του φτηνού ευέλικτου και αποδοτικού σχολείου της αγοράς.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η ίδια πλειοψηφία έδωσε δείγματα γραφής από τις θέσεις που ανέπτυξε μπροστά στην 73Η Γ.Σ.Θέσεις που αποδέχονται τη βασική φιλοσοφία της συνέχισης της πολιτικής που γνωρίσαμε και που φαίνεται να υλοποιεί η νέα Κυβέρνηση.

ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ αρνήθηκαν να συζητήσουμε στο επικείμενο συνέδριο για το καθηκοντολόγιο και την αξιολόγηση, ενώ με τη στάση τους στις πρώτες επαφές με την ηγεσία του Υπουργείου καλύπτουν πλήρως μια γενικευμένη εφαρμογή της αξιολόγησης -χειραγώγησης ,ενώ φαίνεται να αδιαφορούν για τη μομνιμότητα στελεχών

Αρνήθηκαν τη συζήτηση γύρω από την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα ρης εκπαίδευσης.

Αρνήθηκαν ένα συνολικό πλαίσιο αγώνα και αιτημάτων για την υπεράσπιση των εργασιακών σχέσεων και επέτρεψαν στο Υπουργείο να παρατείνει την εργασιακή ομηρία και περιπλάνηση αξιοποιώντας τη θέση τους για 60-40 στους διορισμούς.

Αρνήθηκαν την ανάγκη για συλλογική σύμβαση εργασίας και για πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και εξακολουθούν να προκαλούν με το να επαναφέρουν τα 176 ευρώ της ντροπής ,το ενιαίο μισθολόγιο και την υπαγωγή στη διαπραγμάτευση της ΑΔΕΔΥ.

Σε όλο αυτό το διάστημα κυριάρχησαν οι αγώνες των εργαζομένων γύρω από το καθολικό αίτημα για σταθερή και μόνιμη δουλειά. Αγώνες που δε μπορούν να αφήσουν αδιάφορο το χώρο της εκπαίδευσης μιας και κυριαρχεί το ζήτημα των εργασιακών σχέσεων και μιας και το 20% των εκπαιδευτικών είναι αναπληρωτές και ωρομίσθιοι.

Γύρω από αυτούς τους αγώνες που παίρνουν πανεργατικά χαρακτηριστικά και με επίδικο θέμα την επιτυχημένη όπως αποδείχτηκε κινητοποίηση της 14ης Μάη , εκτυλίχτηκε μια άνευ προηγουμένου επίθεση της ΕΣΑΚ ενάντια στις Παρεμβάσεις, ενάντια στο ρεύμα του ανεξάρτητου ταξικού συνδικαλισμού ενάντια στην ίδια την αγωνιστική ανάταση που έκανε το πρώτο αγωνιστικό βήμα και έσπαγε τη συναίνεση και ην περίοδο χάριτος απέναντι στη Ν.Δ.

Η ΕΣΑΚ φαίνεται πως χορηγεί μια μεγάλη περίοδο χάριτος στη σημερινή κυβέρνηση, γιατί δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι στέκεται τόσο εχθρικά στην αυθεντική δράση ενάντια στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, ενάντια στην κινητοποίηση των πιο βαλλόμενων συναδέλφων, των αναπληρωτών και ωρομισθίων, αλλά και όλων των συμβασιούχων .Και όχι μόνο αυτό, αλλά πρωτοστατεί σε μια πρωτοφανή για τα συνδικαλιστικά χρονικά επίθεση λάσπης ενάντια στις Παρεμβάσεις Κινήσεις Συσπειρώσεις... προφανώς για να κρύψει πίσω από το ψέμα και τη συκοφαντία τα αδιέξοδα από μια γραμμή αγωνιστικής απραξίας , πλήρους απομόνωσης από τις πραγματικές ανάγκες και τα προβλήματα και στην πράξη στήριξη των επιλογών της σημερινής κυβέρνησης. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλες οι ανακοινώσεις που εξέδωσε το τελευταίο διάστημα (και για οποιοδήποτε θέμα) είχαν προφανή στόχο, από τη μια να σαμποτάρουν τις κινητοποιήσεις που πραγματοποιούνται και από την άλλη να εκτοξεύσουν λάσπη και να διασπείρουν νέα ψεύδη κατά των Παρεμβάσεων καθώς και εξυπνάδες του στυλ ότι ΠΑΣΚ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ αποτελούν τη νέα πλειοψηφία στη ΔΟΕ.

	Προφανώς, έτσι θέλει να "διαβάσουν" οι αναπληρωτές και οι ωρομίσθιοι το ότι ΔΑΚΕ και ΕΣΑΚ καταψήφισαν τις κινητοποιήσεις για τη μόνιμη και σταθερή δουλειά.
	Ότι καταψήφισαν την κοινή δράση όλων των συμβασιούχων και το αίτημα για μόνιμη δουλειά χωρίς εξαιρέσεις ,δηλαδή και για τους εκπαιδευτικούς.
	Ότι αρνούνται το μόνιμο διορισμό όλων των συμβασιούχων της εκπαίδευσης δηλαδή των αναπληρωτών και των ωρομισθίων.
	Ότι δικαιολόγησαν την εχθρική στάση τους ,η μεν ΔΑΚΕ λόγω της τάχα θετικής ρύθμισης "60-40", η δε ΕΣΑΚ λόγω μιας πρότασης (όχι αγωνιστικής ,...σκέτης) που περιλαμβάνει την επανασύνταξη της επετηρίδας, που κατηγορεί τους άλλους ότι την έθαψαν (ενώ στην ουσία η ίδια η ΕΣΑΚ την ακυρώνει προσθέτοντας μόρια από τις ρυθμίσεις Αρσένη, την προυπηρεσία και το χρόνο λήψης πτυχίου).
	Ότι δεν έκαναν καμιά προσπάθεια ενημέρωσης στα σχολεία και αντί για την κινητοποίηση της 14ης Μάη , καλούσαν σε συνάντηση του ΠΑΜΕ.
	Ότι αρνούνται να καταγγείλουν το Π.Δ. του Παυλόπουλου, η μεν ΔΑΚΕ με το επιχείρημα ότι οι "άλλοι" ήταν χειρότεροι , η δε ΕΣΑΚ ότι ήταν αναμενόμενο και έπρεπε να το περιμένουν οι εργαζόμενοι.
	Ότι αρνήθηκαν να ψηφίσουν την κοινή πορεία με όλους τους εργαζόμενους και τους συμβασιούχους προς τη Βουλή, το Υπουργείο Εσωτερικών και το Μέγαρο Μαξίμου.

	που ζητούν την κατάργηση του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ και κάθε ελαστικού συστήματος πρόσληψης
	που ζητούν διορισμούς με βάση το χρόνο λήψης πτυχίου (ανόθευτη επετηρίδα)
	που ζητούν κατάργηση της ωρομισθίας και της αναπλήρωσης και αντικατάσταση με μόνιμες θέσεις εργασίας
	που ζητούν μαζικούς διορισμούς για την κάλυψη όλων των αναγκών που καθορίζουν το εκπαιδευτικό κίνημα και οι σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες

ζητούν ταυτόχρονα και τον άμεσο μόνιμο διορισμό όλων των αναπληρωτών, εργαζομένων κι αυτών που υπηρετούν με μη μόνιμη σχέση εργασίας.

Γιατί έτσι υπηρετούμε το αίτημα για σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους, γιατί έτσι συμβάλλουμε στην ανάπτυξη ενωτικών αγώνων που θα φέρνουν μαζί όλο τον κόσμο της εργασίας, γιατί έτσι απαντάμε στην επίθεση που δέχονται εργασιακές σχέσεις στην εκπαίδευση.

Όλοι γνωριζόμαστε πια, όλοι γνωρίζουν ποιοι βρίσκονται μέσα και μαζί με τους εκπαιδευτικούς σε κάθε μικρή και μεγάλη στιγμή του κινήματος, ποιοι αγωνίζονται για ένα κίνημα ενωτικό που θα έχει νίκες και κατακτήσεις και ποιοι αδιαφορούν υποτάσσοντας τα πάντα στη λογική του "κομματικού οφέλους"

Απέναντι στη συναίνεση που επιχειρεί το μπλοκ της εξουσίας οι εργαζόμενοι δε χορηγούν περιόδους χάριτος (αυτοί δεν έχουν "γραμμάτια" να εξοφλήσουν).

Στις 14 του Μάη έδωσαν οι εργαζόμενοι από όλους τους χώρους εργασίας την πρώτη τους απάντηση στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής. Στην ΕΣΑΚ -ΔΕΕ θύμισαν το σύνθημα: Συνδικάτα ταξικά ..όχι κυβερνητικά.!

Όσο για την περιβόητη πρόταση της ΕΣΑΚ για την εκπαίδευση και το διορισμό των εκπαιδευτικών, που για χάρη της αρνείται το αίτημα για σταθερή και μόνιμη δουλειά όλων των αναπληρωτών και συμβασιούχων, θα παρατηρούσαμε, εκτός των άλλων, ότι πρώτα απ' όλα ο χρόνος και ο τρόπος που κατατίθεται -και το γεγονός ότι δε συνοδεύεται από αγωνιστική πρόταση- συμβάλλει στην αποσυσπείρωση των εκπαιδευτικών και εργαζομένων και λειτουργεί ως αντιπερισπασμός στους αγώνες που αναπτύσσονται αυτή την περίοδο. Βοηθά μάλιστα όσους αυτήν την περίοδο επιδιώκουν να διαιρούν τους εργαζόμενους και να εξαγγέλλουν ρυθμίσεις που αφορούν μόνιμη δουλειά για κάποια μέρη εργαζομένων και όχι για όλους .

Προβάλλει τη λογική των ενιαίων Παιδαγωγικών σχολών και τη λογική των κατευθύνσεων που οδηγούν στο εκπαιδευτικό επαγγελματικό δικαίωμα, διασπώντας τα ενιαία δικαιώματα που απορρέουν από το πτυχίο κάθε σχολής.

Μάλλον η ίδια η πρόταση ενταφιάζει την επετηρίδα αφού από το χρόνο λήψης πτυχίου ,που είναι το μόνο κριτήριο για τον τρόπο διορισμού, η ΕΣΑΚ προσθέτει ολίγον από τις ρυθμίσεις του κ .Αρσένη για το 16μηνο, ολίγα μόρια από την προϋπηρεσία, ολίγα μόρια από το χρόνο αναμονής.... ( και ο Παυλόπουλος είπε στους συμβασιούχους ότι.. όσοι δε μονιμοποιηθούν θα πάρουν κάποια μόρια...)

Ας το ξεκαθαρίσουμε για μια ακόμα φορά: οι μαζικοί διορισμοί και το αίτημα για διορισμούς με βάση το έτος λήψης πτυχίου, δεν μπορεί να χρησιμοποιούνται ευκαιριακά. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να χρησιμοποιούνται για άλλοθι από κανένα για να υπονομεύσει ή να μπλοκάρει αγωνιστικές κινητοποιήσεις και μάλιστα με τακτική τέτοια, που ολοφάνερα συκοφαντεί και απαξιώνει τα αιτήματα αυτά στον κόσμο της ελαστικής εργασίας. Aν και για τις σύγχρονες κοινωνικές και μορφωτικές ανάγκες χρειάζεται να διοριστούν χιλιάδες εκπαιδευτικοί, η περιγραφή μιας "καλοκαιρινής άγιας νύχτας" των σχεδόν 70.000 διορισμών που επιχειρεί η πρόταση της ΕΣΑΚ, και μάλιστα με τόσο πρόχειρους και στρογγυλεμένους υπολογισμούς -κυριολεκτικά στο γόνατο-, ευτελίζει, αδυνατίζει και τελικά υπονομεύει τη διεκδίκηση των μαζικών θέσεων εργασίας που έχει ανάγκη η εκπαίδευση, με αποτέλεσμα να ενισχύονται οι τάσεις ηττοπάθειας, "ρεαλισμού" και υποταγής στην αντιεκπαιδευτική πολιτική της αδιοριστίας και της ελαστικής εργασίας.

Οι αναπληρωτές και οι ωρομίσθιοι αντιμετώπισαν με θυμηδία αλλά και οργή τη συγκεκριμένη πρόταση. Μέρα με τη μέρα παίρνουν στους συλλόγους και τις επιτροπές αγώνα την υπόθεση της κινητοποιήσεων στα δικά τους χέρια. Ήδη και άλλοι συμβασιούχοι συσπειρώνονται σε αυτή τη λογική. Οι Παρεμβάσεις Κινήσεις Συσπειρώσεις και το ανεξάρτητο ταξικό ρεύμα στην εκπαίδευση έδωσαν όλες τις δυνάμεις τους για να πετύχει η κινητοποίηση με μόνο στόχο να δμορφώσουμε τους όρους για να πετύχουμε μια περήφανη νίκη απέναντι στο καθεστώς της ελαστικής εργασίας.

Απέναντι στον υποταγμένο συνδικαλισμό : το ανεξάρτητο ταξικό ρεύμα

Με αυτό τον υποταγμένο κυβερνητικό - εργοδοτικό συνδικαλισμό που εκφράζουν οι συνδικαλιστικές δυνάμεις ΠΑΣΚ /ΔΑΚΕ, το ανεξάρτητο ταξικό ρεύμα, οι Παρεμβάσεις - Κινήσεις - Συσπειρώσεις και ανεξάρτητες ομάδες εργαζομένων, αντιπαρατέθηκαν κάθετα και ανέπτυξαν μια άλλη λογική που στηρίχτηκε :

1. Στη διαμόρφωση ενός περιεχόμενου αγώνα, στη διαμόρφωση αιτημάτων και στόχων που να εκφράζουν τις σύγχρονες ανάγκες και τα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας.

2. Στη λογική της σύγκρουσης με την πολιτική της ΕΕ, και των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, με την πολιτική της λιτότητας, της ανεργίας, των ευέλικτων ελαστικών εργασιακών σχέσεων, της εμπορευματοποίησης της παιδείας, της υγείας, της ασφάλισης και της περίθαλψης.

3. Στην ανάγκη να οργανωθούν πραγματικοί απεργιακοί αγώνες που να έχουν σα στόχο συγκεκριμένες νίκες και κατακτήσεις. Στην ανάγκη αυτοί οι αγώνες να στηρίζονται και να ελέγχονται απόλυτα από την ίδια τη βάση των εργαζομένων, από τη δημοκρατία των Γενικών Συνελεύσεων και των Επιτροπών Αγώνα. Στην ανάγκη του οριζόντιου συντονισμού και της κοινής δράσης αυτών των Επιτροπών ώστε να γενικεύονται οι κοινωνικές αντιστάσεις.

4. Στην προσπάθεια για ένα νέο ανεξάρτητο κοινωνικά και ταξικά χειραφετημένο εργατικό κίνημα που θα αγκαλιάζει το σύνολο των κοινωνικών και πολιτικών προβληματισμών των εργαζομένων, θα έχει λόγο όχι μόνο για τα οικονομικά αιτήματα, αλλά και για το περιεχόμενο της εργασίας τους, θα συμβάλει σ' ένα ευρύτερο ρεύμα ρήξης κι ανατροπής με δυνατότητα απεύθυνσης κι επίδρασης συνολικά στην κοινωνία, θα υψώνει φωνή αλληλεγγύης στους λαούς που αγωνίζονται για την ελευθερία τους, θα αντιστέκεται στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο, το ρατσισμό και τον εθνικισμό, θα βάζει φραγμό στον αυταρχισμό είτε σε επίπεδο κοινωνίας είτε στους χώρους δουλειάς, θα αντιμετωπίζει το φόβο, το δισταγμό, την άγνοια και την παραπληροφόρηση με ένα δίχτυο συνεχούς, συνεπούς και μάχιμης ενημέρωσης και στήριξης των εργαζόμενων, θα δίνει μεγάλες αλλά και μικρές μάχες καθημερινά, εκεί που χτυπάει η καρδιά της ζωντανής εργασίας, εκεί που διαμορφώνονται οι συνειδήσεις και οι πραγματικοί συσχετισμοί : στους χώρους δουλειάς !

5. Στην ανεξάρτητη και πολιτικά αυτοτελή λειτουργία των ομάδων, που δεν δρουν σαν συνδικαλιστικές προεκτάσεις που μεταβιβάζουν στο χώρο τους τις αποφάσεις κάποιου πολιτικού - κομματικού φορέα, ούτε στηρίζονται σε αφ 'υψηλού πολιτικές συμφωνίες αλλά είναι αυτόνομες πολιτικοσυνδικαλιστικές συλλογικότητες που έχουν την απόλυτη ευθύνη να αποφασίζουν το χαρακτήρα, το περιεχόμενο και τις πρωτοβουλίες της δράσης τους. Οι κοινοί αγώνες, η κοινή στάση στα ζητήματα που αναφέρθηκαν και σε πολλά άλλα και η καθημερινή δράση, είναι οι ακατάλυτοι δεσμοί που ενώνουν τους συντρόφους - συντρόφισσες που συμμετέχουν σε αυτές τις ομάδες και όχι μια επίπλαστη πρόσκαιρη συμφωνία πολιτικών γραφείων.

Ο κόσμος αλλάζει.

Ζούμε σε μια εποχή ανοιχτή σε ραγδαίες εξελίξεις και δυνατότητες. Σε μια εποχή που σημαδεύεται από τις νέες ιμπεριαλιστικές σταυροφορίες της νέας τάξης και την ολοκληρωτική επικράτηση των δυνάμεων του κεφαλαίου και των ιδεών της αγοράς, αλλά και από την ηρωϊκή αντίσταση των λαών του Ιράκ και της Παλαιστίνης, από τα πολύμορφα κινήματα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και την αναγέννηση των εργατικών αντιστάσεων στην Ευρώπη. Σε αυτές τις συνθήκες, ο νέος ριζοσπαστισμός που αναδύεται σε στιγμές έντασης του ταξικού - κοινωνικού ανταγωνισμού πρέπει και μπορεί, να υπερβεί τον κατακερματισμό, να πάψει να αρκείται στην παρέμβαση μόνο στο χώρο και να αναζητήσει δρόμους και τρόπους γενίκευσης της αντίστασης αποφεύγοντας τα παλιά αποτυχημένα ιεραρχικά σχήματα και φιλοδοξώντας να συμβάλλει στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Οι στρατηγικής σημασίας αναδιαρθρώσεις στην εργασία και στην εκπαίδευση είναι δεδομένο πως προεκλογικά και μετεκλογικά θα στηριχθούν από το σύνολο σχεδόν του πολιτικού και συνδικαλιστικού προσωπικού. Γι' αυτό επίμονα θα ενισχύουν τις τάσεις της μοιρολατρίας και του αναχωρητισμού, επιδιώκοντας να συνταχθούμε με το σύστημα, ν' αποδεχθούμε τη μοίρα μας και το "κακό το ριζικό μας", περιμένοντας τη μεγάλη στιγμή της αποκάλυψης.

Πώς απαντάμε σ΄ αυτό που ετοιμάζουν; Οφείλουμε τώρα οργανωμένα να σχεδιάσουμε το ριζικό αναπροσανατολισμό της δράσης μας, αξιοποιώντας τις δυνάμεις του κλάδου, δίνοντας νέα πνοή στους μελλοντικούς αγώνες, που θα έρθουν σύντομα, με περιεχόμενο και μορφή που θα ταιριάζει στην επίθεση που δεχόμαστε, στην οργή των εκπαιδευτικών και στις ανάγκες της εποχής μας.

	Οι αγώνες αυτοί θα έχουν τη λογική ενός εκπαιδευτικού κινήματος συνολικού, που θα αμφισβητεί τους πυλώνες της κυβερνητικής πολιτικής, θα συγκρούεται με τις μίζερες λογικές του εφικτού, θα προκαλεί ανασχέσεις στις κλιμακούμενες επιθέσεις και θα αποσπά κατακτήσεις.
	Οι αγώνες αυτοί θα γίνονται κόντρα στα πολιτικά ή εκλογικά συμφέροντα φιλοκυβερνητικών ή αντιπολιτευτικών σχηματισμών, θα συγκρούονται με τους εργατοπατέρες και τα προσωπικά τους συμφέροντα, θα πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα της εποχής που προωθεί το ατομικό και το "εγώ ελπίζω να τη βολέψω".
	Οι αγώνες αυτοί θα λένε ένα βροντερό όχι στον κατακερματισμό, στο συντεχνιασμό, στη γραμμή "του να αρπάξουμε τώρα κάτι σαν κλάδος", στις εθιμοτυπικές 24ωρες τουφεκιές στον αέρα, στον εκφυλισμό και στον απεργιακό εκβιασμό των ηγεσιών.
	Οι αγώνες αυτοί θα έχουν τα χαρακτηριστικά της ρήξης και όχι της διαπραγμάτευσης των όρων χειροτέρευσης της θέσης μας. Θα είναι αγώνες που δε θα μένουν στη διεκδίκηση απλά και μόνο δίκαιων αιτημάτων, αλλά θα θέτουν σα στόχο και την ανατροπή της πολιτικής αυτής που γεννάει και οξύνει τα προβλήματα.
	Οι αγώνες αυτοί θα συγκροτήσουν ένα κίνημα μαζικό και μαχητικό που θα αρνείται την πεπατημένη λογική που θέλει τα συνδικάτα να ασχολούνται με τα "μικρά" και να αφήνουν την πολιτική και τα "μεγάλα" στους επίδοξους εκπροσώπους πεφωτισμένων ηγεσιών.

	Ένα κίνημα που θα έχει κέντρο βάρους τον οριζόντιο συντονισμό των πρωτοβάθμιων συλλόγων και κυρίως των αντίστοιχων γενικών συνελεύσεων και γιατί όχι των συλλόγων διδασκόντων, με κεντρικό σχεδιασμό και πανελλαδική δικτύωση.
	Ένα κίνημα χωρίς αυταπάτες για συμβιβασμούς κορυφής, παλινωδίες και διαπραγματεύσεις κάτω από το τραπέζι. Που φιλοδοξεί να ξεπεράσει τα όρια του κλαδικού αγώνα και να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για διακλαδικό συντονισμό όλων των αντιστεκόμενων τμημάτων, μακριά από την μούχλα της ΑΔΕΔΥ.
	Ένα κίνημα που οργανωμένα και τολμηρά θα υιοθετεί μαχητικές μορφές πάλης, που θα έχουν το χαρακτηριστικό της διάρκειας και τη δυνατότητα νίκης.

Το δύσκολο αυτό ταξίδι δε το προτείνουμε εμείς, το επιβάλουν οι συνθήκες και η "βαρβαρότητα" της εποχής μας. Αυτό που εμείς τονίζουμε είναι πως αυτός ο αγώνας όσο δύσκολος και να' ναι, όποια και αν είναι τα τελικά του αποτελέσματα, μπορεί να θέσει τους όρους για ένα κίνημα εργαζομένων που θα είναι ικανό να σηκώσει το βάρος των μεγάλων αναμετρήσεων που μας περιμένουν στην επόμενη περίοδο, μπροστά στα μέτωπα του ασφαλιστικού , της λιτότητας ,των εργασιακών σχέσεων, της παιδείας.

Για όλους τους λόγους που εκτέθηκαν παραπάνω

Ζούμε στην εποχή των μεγάλων ανακαλύψεων και της έκρηξης των επιστημών, της τρομερής αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας και την ασύλληπτη παραγωγή πλούτου σε παγκόσμιο επίπεδο, από τα εκατομμύρια των εργαζόμενων σ΄ όλο τον κόσμο. Αυτή η πραγματικότητα θα μπορούσε, περισσότερο από ποτέ, να οδηγήσει στην αποφασιστική βελτίωση της ζωής των εργαζομένων, σ΄ όλο τον κόσμο με την μείωση του χρόνου εργασίας και δημιουργικότερη και ελεύθερη δουλειά, με αύξηση των αποδοχών και αύξηση του ελεύθερου χρόνου, με ελεύθερη πρόσβαση σ' όλα τα πεδία της γνώσης για κάθε άνθρωπο χωρίς διακρίσεις, με την υποταγή της παραγωγής και της επιστήμης (των συλλογικών κατακτήσεων του ανθρώπινου μυαλού) στις ανθρώπινες ανάγκες.

Αντί γι΄ αυτό βλέπουμε ότι ο καπιταλισμός της εποχής μας, διαχειρίζεται την παραγωγή και την επιστήμη έτσι... που εκατομμύρια άνθρωποι περιθωριοποιούνται κοινωνικά και εξαθλιώνονται και αποξενώνει τον άνθρωπο σε πρωτόγνωρο βαθμό από το συνολικό πλούτο της υλικής και πνευματικής παραγωγής της ανθρωπότητας.

Παλιά αλήθεια, αλλά... αλήθεια. Το κεφάλαιο τα θέλει όλα για τον εαυτό του και τα υποτάσσει στο κυνήγι για όλο και μεγαλύτερη αύξηση της κερδοφορίας του. Κατευθύνει τη γνώση των πολλών σε περιορισμένες περιοχές, διαμορφώνει μονοδιάστατους ανθρώπους ικανούς για συγκεκριμένες δραστηριότητες και για εξαρτημένη εργασία. Κατακερματίζει την εργασία και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Ενώ επιδιώκει μια αντίστοιχη εκπαίδευση, φτηνή και αποδοτική, στην υπηρεσία αυτού του μοντέλου, η οποία θα είναι κατακερματισμένη, μερική τεμαχισμένη γνώση για πολλούς, σε ένα πολυεπίπεδο εκπαιδευτικό σύστημα πολλαπλών βαθμίδων - τυπικών και άτυπων προσόντων. Έτσι επιδιώκει τον έλεγχο και την "αξιοποίηση" όχι μόνο της χειρωνακτικής εργασίας, αλλά και την εκμετάλλευση του μυαλού και της γνώσης καθώς και της πρωτοβουλίας και της φαντασίας του εργαζόμενου.

Στην προσπάθεια που γίνεται να συγκροτηθούν τα χαρακτηριστικά της νέας εργατικής δύναμης - εργασιακής ικανότητας, που χρειάζονται για την παραγωγή κέρδους, αλλά και την εξασφάλιση της διατήρησης του κοινονικοοικονομικού μοντέλου, το πεδίο της εκπαίδευσης αναδεικνύεται σε στρατηγικό.

Σ' αυτή την κατεύθυνση κινούνται οι οδηγίες της ΕΕ και οι προσπάθειες ενοποίησης και εννιαιοποίησης του εργασιακού μοντέλου αλλά και των εκπαιδευτικών συστημάτων.

Που διακλαδώνεται με τα γραφεία σταδιοδρομίας και τα Κέντρα Προώθησης της Απασχόλησης, τις ζώνες επιχειρηματικότητας στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, αλλά και τις θυρίδες επιχειρηματικότητας της Νέας Γενιάς, τα προγράμματα κατάρτισης των ΚΠΣ αλλά και τις δικτυακές διασυνδέσεις.

Που τα όρια δημόσιου και ιδιωτικού γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτα και πάντως όλα υποτάσσονται στο επιχειρηματικό όφελος.

Που αναδιαρθρώνουν το περιεχόμενο των σπουδών, προσαρμόζοντάς το στις αναγκαίες για την αγορά δεξιότητες και τις απαραίτητες για το κεφάλαιο ιδέες, τα εθνικά και ευρωπαϊκά ιδεώδη και προσδίδοντάς του όλο πιο πολύ εργαλειακό χαρακτήρα. Προσβλέποντας σε μια εκπαιδευτική διαδικασία που όλο και περισσότερο θα εμφορείται από το στόχο διαμόρφωσης ευέλικτου εργατικού δυναμικού, προσαρμοστικού στις ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής τόσο από την άποψη των δεξιοτήτων του όσο και από τη σκοπιά κοινωνικών συμπεριφορών και ιδεολογικών πρακτικών.

Που προσπαθούν να αναδιαρθρώσουν όλο το πλέγμα των σχέσεων εκπαιδευτικών, εκπαιδευομένων, κοινωνίας με τις επιχειρήσεις, κράτους και ΕΕ, κάνοντας ακόμα πιο αντιδραστικό όχι μόνο το εργασιακό ή άλλο καθεστώς του καθενός από τους πρώτους αλλά και τις σχέσεις μεταξύ τους. Μέσα από κάθε είδους κανονιστικά πλαίσια αξιολογήσεων, εσωτερικών κανονισμών και καθηκοντολογίων, αλλά και της ουσίας του ρόλου που τους καλούν να παίξουν στην όλη διαδικασία...

Έτσι ξεκινώντας με το νόμο 2525/97 (νόμο Αρσένη) είχαμε την κατάργηση της επετηρίδας και την θεσμοθέτηση του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ. Μαζί θεσμοθετείται η αποσύνδεση του πτυχίου από την εργασία, η εισαγωγή της ανάγκης πιστοποίησης των ικανοτήτων και τη λογική της αξιολόγησης αλλά και το άνοιγμα της έννοιας της δια βίου εκπαίδευσης.

Είναι δεδομένο ότι οι παραπάνω επιδιώξεις για τη διαμόρφωση του νέου μοντέλου εκπαίδευσης και εργασίας απαιτούν και επιδιώκουν να επιβάλουν ένα συνολικά διαφορετικό καθεστώς στις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών.

Για την καλύτερη ανάλυση των εξελίξεων θα εξετάσουμε δύο πεδία που διαμορφώνουν τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών.

Οι βασικές επιδιώξεις, "η καρδιά", των αλλαγών αυτών είναι :

• η αμφισβήτηση της μόνιμης και σταθερής δουλειάς,

• η ελαστικοποίηση του ωραρίου, η συνολική αμφισβήτηση του και η αύξηση του εργάσιμο χρόνου,

• η εισαγωγή της πιστοποίησης ικανοτήτων (αξιολόγηση),

• η ένταση της λιτότητας και η επίτευξη της πιο φτηνής λειτουργίας του Δημόσιου σχολείου, ακόμα και με απαλλαγή από οικονομικά βάρη του κράτους και

• η ένταση του αυταρχισμού προς τους εκπαιδευτικούς, η ένταση της ιεραρχίας, και η περιστολή της όποιας δημοκρατικής και συλλογικής διοίκησης και λειτουργίας των σχολείων και η υποταγή των εκπαιδευτικών,

• η αμφισβήτηση των επαγγελματικών και εργασιακών δικαιωμάτων των πτυχίων.

Στο κομμάτι της μονιμότητας έχουμε τα τελευταία χρόνια μια σοβαρή επίθεση που εκφράστηκε κυρίως στα εξής :

Έχουμε την εμφάνιση του κυλιόμενου ωραρίου, και το σπάσιμο για πρώτη φορά του σταθερού εργασιακού ωραρίου, πρωινού ή απογευματινού. Την εκτεταμένη χρήση υποχρεωτικών υπερωριών, ακόμα και απλήρωτων σε πολλές περιπτώσεις. Την προσπάθεια επέκτασης του διδακτικού ωραρίου στα όρια του εργασιακού με το να υποχρεώνονται συνάδελφοι να μπαίνουν στα κενά τους σε μάθημα. Όλο και συχνότερα συμβαίνει να γίνονται σεμινάρια, υποχρεωτικού χαρακτήρα, και πέρα από το εργασιακό ωράριο των εκπαιδευτικών , ενώ η επιμόρφωση έχει πλέον περάσει σχεδόν αποκλειστικά στον ελεύθερο χρόνο.

Η αξιολόγηση θα χρησιμεύσει ως μέτρο ακριβώς της αποτελεσματικότητας στις ανάγκες της αγοράς όλων των παραγόντων της εκπαίδευσης αλλά και ταυτόχρονα ως κίνητρο αλλά και ως "πέλεκυς" για τους απείθαρχους. Πολύ περισσότερο που θα υπάρχει και άμεση οικονομική εξάρτηση του εκπαιδευτικού.

Με την εισαγωγή του καθηκοντολόγιου και τις αυθαιρεσίες της διοίκησης έχουμε μια προσπάθεια περιστολής κάθε κατακτημένης δημοκρατικής και συλλογικής λειτουργίας του σχολείου και περιορισμού των αρμοδιοτήτων του συλλόγου των διδασκόντων ακόμα και σε δευτερεύοντα ζητήματα (πχ διαμόρφωση του προγράμματος, σχολικές επισκέψεις κλπ). Οι εκπαιδευτικοί επιδιώκεται να μετατραπούν σε πειθήνια εκτελεστικά όργανα. Στον αντίποδα, έχουμε την σκανδαλώδη ενίσχυση της ιεραρχίας μέχρι τους διευθυντές, με αποστολή να αποτελούν το αυτί και το μάτι αλλά και το μακρύ χέρι της διοίκησης μέσα στο σχολείο.

Με αφορμή τα μεγάλα κενά εκπαιδευτικών και την έλλειψη κονδυλίων, υιοθετήθηκε κατά κόρον η ταχτική των μετακινήσεων συναδέλφων, ακόμα και αυτών που έχουν οργανική θέση σε κάποιο σχολείο, σε άλλο σχολείο, παρά τη θέλησή τους. Έχουμε εκτεταμένα φαινόμενα αυθαίρετων συμπτύξεων τμημάτων για εξοικονόμηση εκπαιδευτικών. Ενώ η συμπλήρωση του ωραρίου με μετακίνηση και σε άλλο σχολείο (ακόμα και σε 4 σχολεία όπως στους μουσικούς) εμφανίζεται πολύ συχνότερα.

1. Η σχέση των μη μόνιμων εκπαιδευτικών προς τους μόνιμους, αλλάζει σταδιακά υπέρ των πρώτων. Σύμφωνα με τα στοιχεία ο συνολικός αριθμός αναπληρωτών και ωρομισθίων αυξήθηκε τα τελευταία χρόνια.

Με το νόμο 2525/97 (νόμο Αρσένη) είχαμε την κατάργηση της επετηρίδας και την θεσμοθέτηση του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ. Στην ουσία θεσμοθετείται η αποσύνδεση του πτυχίου από τα εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα, εισάγεται η λογική της υποχρεωτικότητας της πιστοποίησης ικανοτήτων, ως προϋπόθεση για την εργασία, άρα και μετά (βλέπε αξιολόγηση). Στην πραγματικότητα ο Διαγωνισμός του ΑΣΕΠ, που αποτελεί μια εξευτελιστική διαδικασία για τους εκπαιδευτικούς, μεταφέρει την ευθύνη της ανεργίας στην "ανικανότητα" των εκπαιδευτικών να επιτύχουν, ενώ δεν τίθεται καν ζήτημα για την εκπαιδευτική πολιτική, τον αριθμό των μαθητών στην τάξη, τον αριθμό των διορισμών και άλλα. Ο Διαγωνισμός δεν αποτελεί παρά ένα απτό δείγμα του τι σημαίνει αξιολόγηση, για το ΥΠΕΠΘ καθώς και της προσπάθειάς τους να μεταφέρουν την ευθύνη από την πολιτική τους στον εκπαιδευτικό. Ταυτόχρονα χτυπιέται κάθε αντικειμενικότητα στη διαδικασία πρόσληψης, δυναμιτίζετε κάθε διαδικασία ελέγχου των διορισμών και ανοίγει διάπλατα η πόρτα στο ρουσφέτι και τις πελατειακές σχέσεις και στην εκπαίδευση.

Η κατάργηση της επετηρίδας οδήγησε στη δημιουργία τουλάχιστον έξι(!) νέων "επετηρίδων" (16μηνίτες, με προϋπηρεσία, επιτυχόντες ΑΣΕΠ, επιτυχόντες μη διοριστέοι, χωρίς προϋπηρεσία, καθηγητές Ολυμπιακής Παιδείας και πάει λέγοντας). Ο κατακερματισμός του κόσμου της αδιοριστίας είναι ασύλληπτος αλλά και καθοριστικός στην παρεμπόδιση της ανάπτυξης ενός κοινού αγώνα όλων των αδιόριστων για την εξασφάλιση της μόνιμης και σταθερής δουλειάς.

Έτσι επιτυγχάνει το ΥΠΕΠΘ την πολιτική ομηρία των αναπληρωτών και των ωρομισθίων και δημιουργεί τους περιπλανώμενους υποταχτικούς εκπαιδευτικούς που κάτω από τον εκβιασμό για το κυνήγι της προϋπηρεσίας, είναι πολύ πιο ευάλωτοι στην καταστρατήγηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων.

Όμως δε φτάνουν αυτά. Το ΥΠΕΠΘ θέλοντας να απαλλαγεί από δυσάρεστες διεκδικήσεις από το κομμάτι των αναπληρωτών για μόνιμη και σταθερή δουλειά, με μόνιμο διορισμό και από τα όποια εμπόδια στην πολιτική του πρόβαλε το εκπαιδευτικό κίνημα από τη μια, αλλά και να προχωρήσει σε ακόμα αποκρουστικότερες εργασιακές σχέσεις για τους εκπαιδευτικούς από την άλλη προχωράει φέτος σε δραματική αύξηση των ωρομισθίων.

Οι προθέσεις τους για το άμεσο μέλλον είναι αποκαλυπτικές! Με το νέο προϋπολογισμό του 2004, προωθούνται τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις μεταφέροντας τα κονδύλια που δίνονταν για αναπληρωτές σε κονδύλια για την πληρωμή ωρομισθίων, αλλά και υπερωριών που κάνουν οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί.

Επιχειρείται η ανατροπή κάθε κατακτημένου δικαιώματος στις εργασιακές σχέσεις και στην εκπαίδευση και η διαμόρφωση μιας νέας, μαύρης, εργασιακής πραγματικότητας, όπου τα δικαιώματα των μόνιμων εκπαιδευτικών φαντάζουν από άλλο πλανήτη.

Στο νέο μοντέλο εργασίας στην εκπαίδευση που διαμορφώνεται ο εκπαιδευτικός :

Θα πληρώνεται πολύ λιγότερο , με την ώρα, χωρίς αργίες και δώρα και η αμοιβή του θα παραμένει παγωμένη ή θα αυξομειώνεται ανάλογα με την προκήρυξη του προγράμματος με βάση το οποίο κάθε φορά εργάζεται. Έτσι έχουμε περιπτώσεις ωρομισθίων που εργάζονται με δύο συμβάσεις ωρομισθίων, μία στο κανονικό πρόγραμμα το πρωί (με αμοιβή 9 ευρώ μικτά, την ώρα) και μία για το ολοήμερο το απόγευμα , μέσω του ΕΠΕΑΚ(με αμοιβή 12 ευρώ μικτά) ! Επίσης η αμοιβή για την ώρα στους ωρομίσθιους παρέμεινε παγωμένη στα επίπεδα που καθόριζε το μισθολόγιο του 1997, αφού το νέο μισθολόγιο δεν την αναπροσάρμοσε.

Θα πληρώνεται όποτε υπάρχουν λεφτά. Φέτος έμειναν απλήρωτοι μέχρι και έξι μήνες!

Δεν θα υφίσταται η έννοια του ωραρίου, ούτε σαν αριθμός ωρών(δουλεύω για όσες ώρες μου δίνουν) ούτε σαν ενιαίο πρόγραμμα, αφού θα μπορεί να διαχέεται σ' όλη τη διάρκεια της μέρας. Μέσω του ΕΠΕΑΕΚ προσλαμβάνουν στα ολοήμερα ωρομίσθιους, με ανάθεση μέχρι 21ώρες. Δηλαδή ωρομίσθιους με πλήρες ωράριο!, ενώ υπάρχουν ωρομίσθιοι με 25 και 27 ώρες( είπατε τίποτα για υπερωρίες?), προκειμένου να συμπληρώσουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα.

Θα είναι περιπλανώμενος, θα γυρίζει από σχολείο σε σχολείο, χωρίς σταθερή θέση(ακόμα και με 12 ώρες σε 6 διαφορετικά σχολεία).

Η ασφάλισή του θα είναι μισή και ποτέ δε θα συμπληρώσουν προϋποθέσεις για συνταξιοδότηση.

Με απαξιωμένη την επιστημονική του υπόσταση, καθώς θα τρέχει από τάξη σε τάξη, για δύο ώρες, με 25-30 παιδιά, που δε θα προλαβαίνει ούτε να τα γνωρίσει. Θα διδάσκει μαθητές εντελώς διαφορετικών ταχυτήτων, τάξεων κλπ, χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα διδασκαλίας και με μαθητές εξοντωμένους μετά το πρωινό εξάωρο(στα ολοήμερα). Θα διδάσκει ότι προφταίνει και ότι διαταχθεί για τις ανάγκες του προγράμματος (δάσκαλος που κάνει Φυσ. Αγωγή, Γυμναστής που κάνει προετοιμασία γλώσσας κλπ.)

Με λίγα λόγια, ο νέος απασχολήσιμος εκπαιδευτικός πρέπει να 'ναι μόνιμα ανασφαλής και όμηρος της κυβέρνησης, "ευέλικτος" και προσαρμοστικός, κακοπληρωμένος και μισοασφαλισμένος, με σπαστά ωράρια σε δύο και τρεις δουλειές, χωρίς δικαιώματα και λόγο, χωρίς ουσιαστική σχέση με τους μαθητές και τη δουλειά του, πειθαρχικός και έτοιμος για κάθε "αποστολή" αδιαμαρτύρητα.

Πρέπει τώρα να αποφασίσουν όλοι οι σύλλογοι, (όσοι ακόμα δεν έχουν εγγράψει τους ωρομίσθιους στη δύναμή τους), να τους εγγράψουν, με απόφαση της ταχτικής Γ.Σ.
Η ΔΟΕ οφείλει ΤΩΡΑ να δώσει αυτή την κατεύθυνση παντού.

Ένα πρόγραμμα που απέναντι στο επιχειρηματικό σχολείο, την Παιδεία για την αγορά και την ένταση της εκμετάλλευσης, θα διεκδικεί μια Παιδεία απαλλαγμένη από τα δεσμά του κέρδους, των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων και θα έχει γνώμονα την εξυπηρέτηση των αναγκών της κοινωνίας και του ανθρώπου.

Θα παλεύει με το σύνθημα "ΓΝΩΣΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" για νέο πρόγραμμα σπουδών που θα καταργεί τον ασφυκτικό έλεγχο των κρατικών ή ιδιωτικών προγραμμάτων σπουδών, την αυθεντία του βιβλίου ή του εκπαιδευτικού, την παπαγαλία, το μονόλογο, την εξετασιομανία, την πειθάρχηση και θα δημιουργεί νέες δημοκρατικές διαδικασίες προσέγγισης της γνώσης με ουσιαστικό παιδαγωγικό και επιστημονικό ρόλο στον ίδιο τον εκπαιδευτικό και τους άλλους φορείς της εκπαίδευσης. Που θα συμβάλλει στη διαμόρφωση ελεύθερων, σκεπτόμενων, ανήσυχων προσωπικοτήτων, ανθρώπων με ευρύ πνευματικό ορίζοντα, φαντασία και κριτική σκέψη.

Ενός εκπαιδευτικού που θα αναγνωρίζεται ο παιδαγωγικός του ρόλος. Θα διεκδικεί και θα επιβάλει ουσιαστικό ρόλο στο σύλλογο διδασκόντων και την εκπαιδευτική κοινότητα για τον προγραμματισμό και την αποτίμηση της εκπαιδευτικής πράξης, για την αντιμετώπιση των μαθησιακών προβλημάτων με εσωτερική χρήση των συμπερασμάτων.

Η ειδική εκπαίδευση στη χώρα μας ακολουθεί τα βήματα της γενικής εκπαίδευσης αναφορικά με τον κατακερματισμό της, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, την υποβάθμιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της. Οι μέχρι σήμερα νομοθετικές ρυθμίσεις που αφορούν στο χώρο της ειδικής εκπαίδευσης διαμορφώνουν ένα πλαίσιο λειτουργίας της που όλο και λιγότερο συμβάλει στην εξασφάλιση ουσιαστικών ακαδημαϊκών γνώσεων, εφοδίων και δεξιοτήτων στους μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Το υπό διαμόρφωση αυτό πλαίσιο ταυτόχρονα υποβαθμίζει τις προϋποθέσεις για τη λειτουργική ένταξη των μαθητών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, ενώ παράλληλα θεσμοθετεί νέα εργασιακά δεδομένα.

Στις 29/10/2003 ψηφίστηκε στη Βουλή ένας νέος νόμος με τίτλο "Ρύθμιση εκπαιδευτικών θεμάτων και άλλες διατάξεις" που αφορά και την ειδική εκπαίδευση. Ενώ η φετινή θορυβώδης επικοινωνιακή πολιτική για το ολοήμερο σχολείο δεν μπόρεσε να κρύψει τις συμπτύξεις τμημάτων, τις καταργήσεις των τάξεων υποδοχής, τις υποχρεωτικές υπερωρίες, τις πολλαπλές μετακινήσεις, τα 30άρια τμήματα, την αμφισβήτηση της οργανικής θέσης με μετακίνηση από ΠΥΣΠΕ σε ΠΥΣΠΕ., το υπουργείο προσπάθησε "αθόρυβα" να ρυθμίσει τις νέες ευελιξίες στην εκπαίδευση, να προσδιορίσει το νέο μοντέλο του πειθαρχημένου σχολείου στην ειδική αγωγή, να ορίσει τις νέες κατηγοριοποιήσεις και τις νέες ιεραρχικές δομές .

Οι ρυθμίσεις της 29ης Οκτωβρίου 2003, διαμορφώνουν μέσω των νέων χαρακτηριστικών τους νέα εργασιακά δεδομένα για το χώρο της ειδικής εκπαίδευσης αναφορικά με:

Α) τον τρόπο διορισμού, τοποθέτησης, μετάθεσης και απόσπασης, δηλαδή την εσωτερική διάρθρωση και τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών.

Β) τον τρόπο επιλογής των προϊστάμενων των ΕΕΕΕΚ και των ΚΔΑΥ, δηλαδή το οργανωτικό εκείνο μέρος που προσδιορίζει τους όρους και τους τρόπους άσκησης της εκπαίδευσης.

• Σύμφωνα με τον νέο νόμο (άρθρο 2 παρ. 8) ιδρύονται σε κάθε ΚΔΑΥ θέσεις εκπαιδευτικών για τα τμήματα ένταξης των μαθητών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Ο Προϊστάμενος κάθε ΚΔΑΥ διαθέτει κάθε σχολικό έτος τους παραπάνω εκπαιδευτικούς στα σχολεία της αρμοδιότητάς του με βάση τις ανάγκες και την κίνηση του μαθητικού πληθυσμού. Αυτό στην πράξη σημαίνει την κατάργηση των οργανικών θέσεων των τμημάτων ένταξης των σχολείων. Μακροπρόθεσμα μπορεί να οδηγήσει σε σχολεία που θα συγκεντρώνουν την πλειοψηφία των "μαθητών με ειδικές ανάγκες". Σε συνδυασμό δε με την κατάργηση των ορίων των σχολείων, υπάρχει το σοβαρότατο ενδεχόμενο να συγκεντρωθεί μεγάλος αριθμός μαθητών με ειδικές ανάγκες σε συγκεκριμένα γενικά τμήματα, γεγονός που θα ακυρώνει στην πράξη τις όποιες προσπάθειες για ένταξη γίνουν. Για τους εκπαιδευτικούς της Ε.Α. αποτελεί την έναρξη της εργασιακής περιπλάνησης σύμφωνα με τις επιταγές των προϊσταμένων του ΚΔΑΥ.

• Στο άρθρο 2 παρ. 7δ ορίζεται ότι: Στα ΚΔΑΥ, ΣΜΕΑ, ΕΕΕΕΚ και στα Τμήματα Ένταξης τοποθετούνται κατά προτεραιότητα εκπαιδευτικοί 4 κατηγοριών, οι οποίες ιεραρχούνται με βάση τον τίτλο σπουδών των εκπαιδευτικών και ορισμένα προαπαιτούμενα. Για παράδειγμα οι εκπαιδευτικοί με διετή μετεκπαίδευση στην ειδική αγωγή (και με 5ετή τουλάχιστον υπηρεσία στο γενικό σχολείο) κατατάσσονται στην 3η σε σειρά κατηγορία και προ-απαιτείται να έχουν τριετή προϋπηρεσία σε ΣΜΕΑ ώστε να τους δίνεται δικαίωμα τοποθέτησης.

• Δίνεται δικαίωμα τοποθέτησης στα ΚΔΑΥ, ΣΜΕΑ, ΕΕΕΕΚ και στα Τμήματα Ένταξης σε αποφοίτους του Τμήματος Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής, κατεύθυνσης "άτομα με ειδικές ανάγκες" του Πανεπιστημίου Μακεδονίας που δεν είναι Παιδαγωγικό Τμήμα και κατατάσσονται στην 1η κατηγορία μαζί με τους απόφοιτους του παιδαγωγικού Τμήματος του Βόλου που προηγούνται και αυτοί των εν ενεργεία δασκάλων που είναι κάτοχοι της Μετεκπαίδευσης Ειδικής Αγωγής.

• Το νομοσχέδιο καταστρατηγεί όλα όσα ίσχυαν μέχρι τώρα για τις μεταθέσεις και τους διορισμούς. Στο άρθρο 2 παρ. 7στ ορίζεται ότι: "Στις θέσεις των εκπαιδευτικών διορίζονται ή μετατίθενται εκπαιδευτικοί από τους επιτυχόντες στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ με απόφαση του Υπουργού Παιδείας". Αυτό σημαίνει ότι από τώρα και στο εξής δε θα ισχύουν τα ίδια κριτήρια μεταθέσεων στην ειδική και τη γενική αγωγή. Οι οργανικές θέσεις στα ΚΔΑΥ, ΣΜΕΑ, ΕΕΕΕΚ και στα Τμήματα Ένταξης θα καταλαμβάνουν οι επιτυχόντες ιδιαίτερου διαγωνισμού του ΑΣΕΠ για το διορισμό στην ειδική αγωγή. Οι δάσκαλοι,- ες με πολυετή προϋπηρεσία με μετεκπαίδευση στην ειδική αγωγή θα καλύπτουν τα κενά που θα υπάρχουν αφού είναι πίσω στους πίνακες για τοποθέτηση και μετάθεση (οι 4 κατηγορίες) από τους πτυχιούχους του Παιδαγωγικού τμήματος Βόλου και του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, είτε θα αναγκάζονται να συμμετέχουν στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ.

• Στα ΕΕΕΕΚ (Εργαστήρια Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης) οι Διευθυντές θα επιλέγονται όχι από τα ΠΥΣΠΕ όπως ισχύουν για τα γενικά σχολεία ή τις ΣΜΕΑ, αλλά από το ΥΣΕΠ (Υπηρεσιακό Συμβούλιο Ειδικού Εκπαιδευτικού Προσωπικού).

• Στα ΚΔΑΥ (Κέντρα Διαγνωσης Αξιολόγησης Υποστήριξης), γίνονται επίσης σημαντικές αλλαγές. "Προϊστάμενος ορίζεται εκπαιδευτικός ή μέλος του ειδικού επιστημονικού προσωπικού που κατέχει οργανική θέση". Μόνο που κανένας εκπαιδευτικός που υπηρετεί σε ΚΔΑΥ δεν έχει οργανική θέση. Επομένως οι εκπαιδευτικοί αποκλείονται από θέσεις προϊσταμένων ΚΔΑΥ.

• Μέχρι τώρα στα ΕΕΕΕΚ υπηρετούσαν ως αναπληρωτές συνάδελφοι από τα ΤΕΙ, ΤΕΕ και δημοτικής εκπαίδευσης ως εμπειροτεχνίτες γιατί η φύση των εργαστηρίων ήταν τέτοια που η παρουσία τους ήταν αναγκαία για την σωστή εκπαίδευση των παιδιών. Τα εργαστήρια Κεραμικής, Ραπτικής, Ξυλουργικής, Κηροπλαστικής, Υδραυλικής, Γουνοποιίας κ.λ.π. δεν μπορούν να καλυφθούν με συναδέλφους πανεπιστημιακής μόρφωσης, γιατί δεν υπάρχουν Πανεπιστημιακές Σχολές με τέτοιες κατευθύνσεις. Η επιλογή τους γινόταν κάθε χρόνο με ένα πίνακα αναπληρωτών όπου ίσχυε η προϋπηρεσία τους στην ειδική αγωγή και στην γενική εκπαίδευση. Τώρα με το νέο νομοσχέδιο οι θέσεις τους καταργούνται και τα ΕΕΕΕΚ κινδυνεύουν να υπολειτουργήσουν.

Οι παραπάνω ρυθμίσεις παρουσιάστηκαν ως "απαραίτητη εξέλιξη" των αλλαγών στην εκπαίδευση και χαρακτηρίστηκαν μεταρρυθμίσεις. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αδιαφόρησε. Η επιδίωξη της συντηρητικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής είναι να αναπαριστά το ιδιαίτερο ιδιοτελές συμφέρον της ως γενικό συμφέρον και να αποσπά τη συναίνεση των εκπαιδευτικών και της κοινωνίας. Με τη μεθόδευση αυτή, που εφαρμόζει σ' όλους τους τομείς της εκπαιδευτικής διαδικασίας:

• διαχώρισε την εκπαίδευση σε μέρη (ευέλικτη ζώνη, ολοήμερο, ειδική εκπ/ση κλπ.) και ιδιωτικοποίησε στο μεγαλύτερο βαθμό τους τα μέρη αυτά, αφού οικονομικά δεν υποστηρίζονται από τον κρατικό προϋπολογισμό αλλά από ευρωπαϊκά πακέτα και (θα) λειτουργούν μέχρι τη λήξη αυτών των προγραμμάτων.

• μετέτρεψε τη μετεκπαίδευση των εκπ/κών σε εμπόρευμα και την ανέθεσε ως επιμόρφωση με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια (μέσω των ευρωκονδυλίων του ΕΠΕΑΕΚ).

Μετά το ν.2817/2000 και με βάση τις επιμέρους ρυθμίσεις του νέου νόμου, οι εκπαιδευτικοί που εργάζονται στην ε.α. θα υποστούν νέες ελαστικότητες σε σχέση με την θέση εργασίας τους (η οργανικότητα στη διάθεση του ΚΔΑΥ). Από την ψήφιση του νόμου 2817/2000, αλλά και πολύ πιο πριν, τα θέματα που αφορούσαν στην ειδική εκπαίδευση, αντιμετωπίζονταν στο περιθώριο των γενικών εκπαιδευτικών θεμάτων και με διαφορετικό τρόπο. Είναι π.χ. γνωστό ότι οι εργαζόμενοι σε σχολικές μονάδες ειδικής αγωγής κατοχυρώνουν δικαίωμα μετάθεσης μόνο μετά τη διέλευση δυο ετών στην οργανική τους θέση.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση είναι σημαντικό να αποσαφηνιστούν κάποια σημεία:

• Η εκπ/ση και η ένταξη των παιδιών με ε.ε.α. σήμερα, φαίνεται να έχει την ίδια τύχη συνολικά με την γενική εκπ/ση: δεν απηχεί τις ανάγκες των ανθρώπων αλλά της αγοράς που απαιτεί λιγότερο δημόσιο σχολείο.

• Δεν φαίνεται να υπάρχει πολιτική βούληση για ένταξη των μαθητών μ' έναν οργανωμένο επιστημονικό και μεθοδευμένο με υποστnρικτικές διαδικασίες τρόπο.

• Οι Σ.Μ.Ε.Α. χρειάζονται την συντονισμένη δράση των επιμέρους επιπέδων της σχολικής μονάδας, προκειμένου να επιτύχουν στο δύσκολο έργο τους.

• Ως μοχλός υλοποίnσnς των δpαστηριοτήτων που αποσκοπούν στην ένταξη των μαθητών με ειδικές ανάγκες πρέπει να θεωρείται η σχολική μονάδα, η οποία θα στηρίζεται πολυποίκιλα στο έργο της.

• Τα νέα μέτρα που αφορούν τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών, καθώς και τα μέτρα που σχετίζονται με την μετατροπή του σχολείου σε οργανισμό που λειτουργεί με βάση τις αρχές της αποδοτικότητας και του ανταγωνισμού ( π.χ. νομοσχέδιο για την αξιολόγηση, θεσμός του ολοήμερου σχολείου), ναρκοθετούν την αποτελεσματικότητα της δράσης της.

• Αυτό που σήμερα χρειάζεται η εκπαίδευση στο σύνολό της (και όχι μόνο η ειδική εκπαίδευση) είναι, πέρα από τις γενικότερες αλλαγές, ένα πλαίσιο ελεύθερης δράσης και λειτουργίας του συλλόγου διδασκόντων. Στο πλαίσιο αυτής της λειτουργίας σοβαρό ρόλο καλούνται να παίξουν οι γονείς των μαθητών, και βεβαίως οι ίδιοι οι μαθητές , τόσο σε επίπεδο λήψης αποφάσεων, όσο και στο επίπεδο της υλοποίησής τους.

Αποκαλύπτεται σταδιακά το αληθινό, νεοσυντηρητικό πρόσωπο της Ν.Δ. και μοιάζει όλο και περισσότερο με το παλιό φθαρμένο και αποκρουστικό πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ.

Πριν ο αλέκτωρ λαλείσαι τρις, ο υπουργός Οικονομίας πέταξε τη σκούφια του κοινωνικού συμβολαίου και των υποσχέσεων περί παροχών προς τους εργαζόμενους. Η απογραφή που πραγματοποίησαν τα λαγωνικά της Ν.Δ. στα οικονομικά δεδομένα απεκάλυψε μια μαύρη τρύπα μερικών δισεκατομμυρίων και περίλυπος δήλωσε στη Βουλή ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα δεν είναι της τάξης του 1,7% όπως μας έλεγε το ΠΑΣΟΚ, αλλά 2,7% και πιθανόν να έχει ήδη ξεπεράσει το όριο του 3% που έχει τεθεί στο Μάαστριχτ, με συνέπεια να κινδυνεύουμε με πρόστιμο από την Ε.Ε.

Είναι γνωστό ότι τα περί "μεγάλου ελλείμματος" είναι η σύγχρονη εκδοχή της "καμένης γης", την οποία δηλώνουν πως παραλαμβάνουν όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις. Έτσι μπορούν να προχωρήσουν πιο εύκολα στην περικοπή των κοινωνικών δαπανών και προτού καν κοπάσουν τα χειροκροτήματα από τις εξαγγελίες, να επιβάλουν ένα νέο πακέτο λιτότητας!

Την ίδια στιγμή ο υπουργός ανάπτυξης προανήγγειλε νέο κύμα "πραγματικών ιδιωτικοποιήσεων", καταγγέλλοντας το ΠΑΣΟΚ ότι έκανε ζαβολιές και δεν έδωσε όλο το δημόσιο πλούτο, άνευ όρων, στο κεφάλαιο. Όσο για την ακρίβεια, ο ίδιος υπουργός δήλωσε κατηγορηματικά ότι "τη λύση θα δώσει η απελευθέρωση της αγοράς και ο ελεύθερος ανταγωνισμός"!! Επίσης ο υφυπουργός Οικονομίας δήλωσε ότι εξετάζεται η περικοπή φοροεκπτώσεων από τις δηλώσεις των μισθωτών, όπως για φάρμακα, φροντιστήρια, τόκους για στεγαστικά κ.λ.π.

Στην κατεύθυνση στήριξης και προώθησης αυτής της πολιτικής κινήθηκε το προηγούμενο διάστημα ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας κ. Γκαργκάνας που προσπαθώντας να επιδείξει καλή διαγωγή απέναντι στη νέα κυβέρνηση εισηγήθηκε μια σειρά μέτρων που αργά ή γρήγορα θα επιδιώξει να εφαρμόσει η κυβέρνηση Καραμανλή. Μίλησε για κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, για συμπίεση των πραγματικών μισθών έτσι ώστε οι εργαζόμενοι στο τέλος να καλούνται να πληρώσουν την άνοδο του πληθωρισμού. Μίλησε ακόμα για ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και φυσικά για την αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος, έτσι ώστε με τη μείωση των συντάξεων να μειωθεί το ύψος του δημόσιου χρέους!!! Με απλά λόγια, οι συντάκτες της έκθεσης της Τράπεζας της Ελλάδας και ο ίδιος ο διοικητής της, προσπαθούν να μας πείσουν πως για την ακρίβεια, την ανεργία, τα κρατικά ελλείμματα, την υπερχρέωση του Δημοσίου και των νοικοκυριών κλπ., δε φταίνε οι θύτες αλλά τα θύματα! Πρόκειται, στην ουσία, για τα ίδια επιχειρήματα, που προβάλλονται στερεότυπα και από τους βιομηχάνους, την ΕΕ, τον ΟΟΣΑ, το ΔΝΤ ή άλλα κέντρα υπεράσπισης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου.

Ο κ. Γκαργκάνας και η τελευταία έκθεση της Γιούροστατ, αναφέρονται ιδιαίτερα στις ανησυχίες τους, για το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης το 2003, που έφθασε ή ξεπέρασε το 2,7% του ΑΕΠ και για το δημόσιο χρέος που διαμορφώθηκε στα 102,4% έναντι στόχων 1,4% και 101,7% που είχε θέσει η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης του Δεκεμβρίου του 2003. Αποδεικνύεται δηλαδή πως ήταν μύθος η "ισχυρή οικονομία" του Σημίτη που στο όνομα των "μεγάλων στόχων" αφαίμαξε τους εργαζόμενους και ωφέλησε το κεφάλαιο και τους γνωστούς διαπλεκόμενους.

Από μια πιο προσεκτική ανάγνωση των αναλυτικών στοιχείων του προϋπολογισμού, σχετικά με τις αιτίες που προκάλεσαν την υπέρμετρη αύξηση του δημοσιονομικού ελλείμματος (και άρα στη διόγκωση του δημόσιου χρέους) προκύπτει ότι στην περίοδο 2000-2003:

Πρώτον: Τα συνολικά φορολογικά έσοδα, αυξήθηκαν κατά 17,8% ή 5,8 δισ. ευρώ. Η αύξηση των φορολογικών εσόδων προήλθε, κυρίως από την αύξηση των έμμεσων φόρων (21,4% ή 4 δισ. ευρώ) και λιγότερο από τους άμεσους φόρους (αυξήθηκαν 13% ή 1,8 δισ. ευρώ).

Δεύτερον: Τη μερίδα του λέοντος των άμεσων φόρων (που αυξήθηκαν κατά 13%), την πλήρωσαν τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Κι αυτό, γιατί, ενώ η φορολογία εισοδήματος φυσικών προσώπων αυξήθηκε κατά 44% ή 2,4 δισ. ευρώ, η φορολογία των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων μειώθηκε κατά 13,3% ή περίπου 700 εκατ. ευρώ!

Τρίτον: Ενώ από το 2000 μέχρι το 2003 εισπράχτηκαν από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας (ιδιωτικοποιήσεις, μετοχοποιήσεις κλπ.) περίπου 9 δισ. ευρώ, με το επιχείρημα πως τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις θα πάνε για τη μείωση του δημόσιου χρέους, τελικά το δημόσιο χρέος το 2003 ξεπέρασε τα 156 δισ. ευρώ, από 139 δισ. ευρώ που ήταν το 2000! Αυξήθηκε, δηλαδή, κατά περίπου 27 δισ. δισ. ευρώ!

Τέταρτον: Παρά τα παχυλά προνόμια (επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, φοροαπαλλαγές κλπ.), που δίνονται στο μεγάλο κεφάλαιο σαν κίνητρα για να λύσουν οι επιχειρηματίες τα μεγάλα προβλήματα, αυτά παραμένουν άλυτα και ορισμένα μάλιστα οξύνονται.

Συμπερασματικά θα λέγαμε:

1) Οι συνταγές των οικονομικών κέντρων του κεφαλαίου για την επιδίωξη επίλυσης των μεγάλων προβλημάτων του λαού και του τόπου με τη συνέχιση ή και σκλήρυνση των πολιτικών μονόπλευρης λιτότητας, είναι ωφέλιμες για τους μεγαλοεπιχειρηματίες και αδιέξοδες και καταστροφικές για το λαό. Όσο οι κυβερνώντες, θα επιμένουν στην εφαρμογή αυτών των πολιτικών - που αναθέτουν στο μεγάλο κεφάλαιο να λύσει τα προβλήματα της ακρίβειας, των ελλειμμάτων, του πληθωρισμού, της φτώχεια και των κοινωνικών ανισοτήτων - τόσο τα προβλήματα αυτά θα αναπαράγονται.

2) Η Ελλάδα αναδεικνύεται πρωταθλήτρια στην ακρίβεια, στα κέρδη των επιχειρήσεων και στην υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων κι αυτό γιατί τα πρόσφατα στοιχεία της ΕΣΥΕ δείχνουν πως ενώ το μέσο ετήσιο κόστος εργασίας αυξήθηκε κατά 13%, η αύξηση του ΑΕΠ ήταν πάνω από 40%. Ενώ το μη μισθολογικό κόστος εργασίας μειώθηκε κατά 1,6% η αύξηση της παραγωγικότητας στην Ελλάδα φτάνει πια το 94% του κοινοτικού μέσου όρου, από 79% που ήταν το 1999. Αυτό που δείχνουν όλα τα στοιχεία και επιμελώς όμως κρύβουν κυβερνώντες και "εμπειρογνώμονες" είναι πως έχει παραχθεί και συσσωρευτεί απίστευτος πλούτος από το μόχθο των εργαζομένων, τον οποίο έχει κλέψει το κεφάλαιο, βυθίζοντας την εργαζόμενη πλειοψηφία στη μιζέρια.

3) Αυτή την οικονομική κατάσταση υποσχέθηκε προεκλογικά ότι θα αλλάξει η κυβέρνηση της Ν.Δ. γι΄ αυτό και ψηφίστηκε από μεγάλο κομμάτι εργαζομένων. Η μετεκλογική πραγματικότητα όμως ήδη είναι διαφορετική. Η αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων κλιμακώνεται με γενικευμένες ανατιμήσεις σ΄ όλα σχεδόν τα είδη πλατιάς κατανάλωσης. Φωτιά οι τιμές στα σούπερ-μάρκετ, στις λαϊκές, πραγματική πυρκαγιά η τιμή της βενζίνης και η νέα κυβέρνηση παρακολουθεί αμήχανη της βουλές της ..θεάς αγοράς την οποία προσκυνά.

Είναι δεδομένο πως τα επικοινωνιακά επιτελεία της Ν.Δ. επιδιώκουν να αποκρύψουν το πραγματικό αντιλαϊκό πρόγραμμα και να ξεγελάσουν όσο το δυνατόν περισσότερους εργαζόμενους, με τη λογική της καμένης γης, των άδειων ταμείων και τα ψίχουλα των 30 και 50 ευρώ.

Όμως τα αποκαλυπτήρια της οικονομικής πολιτικής της καθημερινά γίνονται.

Είναι οι δεσμεύσεις και τοποθετήσεις του κ. Καραμανλή στη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών, που με σημαία την ανταγωνιστικότητα προετοιμάζει ένα νέο τρομοκρατικό πακέτο ενάντια στην εργασία, με μεταρρυθμίσεις και εξαντλητική λιτότητα.

Είναι ο νέος "εθνικός κίνδυνος" να εισέλθει η Ελλάδα στη ζώνη του δημοσιονομικού ελέγχου από τις Βρυξέλλες, εξαιτίας των υπερβολικών δημοσιονομικών ελλειμμάτων που άφησε πίσω του το ΠΑΣΟΚ.

Είναι οι οδυνηρές οικονομικές συνέπειες της Ολυμπιάδας και το μεγάλο φαγοπότι που και τώρα συνεχίζεται

Είναι οι άκρως διαφωτιστικές δηλώσεις του πρωθυπουργού στη Βουλή για τα οικονομικά μέτρα που θα πάρει. Ιδιαίτερα ο τονισμός της εντολής να μπει "τέλος στις περιττές δαπάνες", έχει να κάνει με την έναρξη μιας νέας περιόδου λιτότητας και περιορισμού των κοινωνικών κονδυλίων. Η προαναγγελία μείωσης των φορολογικών συντελεστών προκειμένου να μειωθούν οι φορολογικές δαπάνες των επιχειρήσεων και μαζί φυσικά τα κρατικά έσοδα, απαντά στο ζητούμενο για το κεφάλαιο που είναι αθρόα ροή ζεστού χρήματος και αύξηση της κερδοφορίας του εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Η υπόσχεση για απελευθέρωση της αγοράς, σφυρίζοντας αδιάφορα για την κούρσα τιμών που λεηλατεί το ήδη πενιχρό εισόδημα των εργαζομένων, δείχνει τις χειρότερες μέρες που έρχονται. Η αναφορά του πρωθυπουργού στις αποκρατικοποιήσεις αποκαλύπτει τις πραγματικές προθέσεις της Ν.Δ. για ξεπούλημα της υπόλοιπης κρατικής περιουσίας που δεν πρόλαβαν οι αετονύχιδες εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ να χαρίσουν στο κεφάλαιο.

Είναι οι δηλώσεις του κ. Παυλόπουλου για νέα μισθολογική πολιτική στο δημόσιο με βάση την απόδοση, τους στόχους και τα αποτελέσματα.

Ταυτόχρονα ενώ η Ν.Δ. ετοιμάζεται για ν' ανοίξει το πραγματικό παιχνίδι της οικονομίας βρίσκει απέναντί της μια αξιωματική αντιπολίτευση που ζητάει λιτότητα και ένα συνδικαλιστικό κίνημα που καρφωμένο στον αστερισμό της συναίνεσης αποδέχεται τις βασικές επιλογές και την ουσία των νόμων της αγοράς. Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του κ. Παπανδρέου στη Βουλή που κάνοντας κριτική από τα δεξιά, έφτασε στο σημείο να πει "σταματήστε την ομφαλοσκόπηση και όπως είπε και ο ΣΕΒ ασχοληθείτε με την οικονομία". Οι τοποθετήσεις του πρώην υπουργού οικονομίας κ. Χριστοδουλάκη που νομιμοποιώντας τα μέτρα λιτότητας που ήδη έχει προγραμματίσει η κυβέρνηση υποστηρίζει "μετά την υπέρβαση του δημοσιονομικού ελλείμματος πάνω από 3%, οι συστάσεις της Κομισιόν για περικοπές δαπανών ή αυξήσεις φόρων είναι μονόδρομος". Η ΟΝΕ, το ευρώ καθώς και η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων αποτελούν τους δυο πυλώνες της κοινής οικονομικής πολιτικής Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ.

Είναι γνωστό πως εξαιτίας της άσχημης οικονομικής κατάστασης των εκπαιδευτικών και της εκλογικής διαδικασίας, αναπτύχθηκε την προηγούμενη χρονιά μια μεγαλύτερη κινητικότητα και διάθεση για διεκδίκηση οικονομικών αιτημάτων.

Οι καθηλωμένοι βασικοί μισθοί, τα πολλά επιδόματα, η μη αναπλήρωση των μεγάλων απωλειών, η ασταμάτητη λεηλασία του ευρώ, η τεράστια διαφορά από τους μισθούς των εκπαιδευτικών των άλλων χωρών της Ε.Ε. διαμόρφωναν κάποιες καλύτερες προϋποθέσεις από προηγούμενες χρονιές, για πιο αποφασιστικούς αγώνες που θα οδηγούσαν και στην ουσιαστική βελτίωση της οικονομικής μας θέσης. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών για μια ακόμη φορά κατάφεραν, αυτή την αγανάκτηση και τη διάθεση "επιτέλους κάτι να κερδίσουμε", να την ελέγξουν και να την υποτάξουν στα δικά τους πολιτικά και συνδικαλιστικά συμφέροντα και δέσμιους να μας οδηγήσουν στην φυλακή του νέου μισθολογίου, που σε πολλά σημεία είναι χειρότερο κι από το "φτωχολόγιο" του 1997.

Επιμένοντας στη γραμμή της διεκδίκησης νέου μισθολογίου διαμόρφωσαν τη ψευδή εικόνα πως η μορφή καθορίζει τη μισθολογική πολιτική και γι' αυτό δε διεκδίκησαν τις απώλειες των προηγούμενων χρόνων, την αύξηση του ΑΕΠ και γενικά τον μισθό αυτόν που να μας επιτρέπει να ζούμε αξιοπρεπώς και να καλύπτουμε όλες τις ανάγκες μας, χωρίς ν' αναγκαζόμαστε να καταφεύγουμε σε άλλους δρόμους, που οξύνουν τον ανταγωνισμό, καταργούν τον ελεύθερο χρόνο και αλλοιώνουν ακόμα και συνειδήσεις. Δέσμιες στη λογική πως τα οικονομικά αιτήματα τα διαπραγματεύεται η ΑΔΕΔΥ επέτρεψαν στην πιο ξεπουλημένη συνδικαλιστική ηγεσία να διεκδικήσει ένα από τα σπουδαιότερα ζητήματα έκφρασης της ταξικής πάλης, που είναι το θέμα των μισθών.

Το σημαντικότερο όμως ήταν και είναι πως συνολικά οι σημερινές συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν αμφισβήτησαν και δεν πρόκειται να αμφισβητήσουν το νεοφιλελεύθερο-νεοσυντηρητικό μοντέλο ανάπτυξης, με αποτέλεσμα τις αλλαγές που κάθε φορά επιδιώκει η εκάστοτε κυβέρνηση στο μισθολογικό καθεστώς και που εντάσσονται σε ένα νέο μοντέλο οικονομικής και κοινωνικής παρέμβασης του κράτους, δημιουργώντας το ευνοϊκότερο δυνατόν περιβάλλον για το κεφάλαιο, όχι μόνο να μην τις αντιπαλεύουν αλλά πραγματικά να τις αποδέχονται και να τις στηρίζουν.

Την προηγούμενη χρονιά, με βάση αυτή τη θέση τους τα συνδικάτα του δημοσίου κινήθηκαν για τα οικονομικά ζητήματα διεκδικώντας το νέο μισθολόγιο.

Η ΔΟΕ πιστή στη γραμμή στήριξης των κυβερνητικών θέσεων και προθέσεων υιοθέτησε πλήρως τις διεκδικήσεις της ΑΔΕΔΥ και περιόρισε τις οικονομικές διεκδικήσεις του κλάδου στο αίτημα του μισθολογίου και του επιδόματος των 176 ευρώ. Αποδέχθηκε, αν και προεκλογική χρονιά, τη συνέχιση της πολιτικής συμπίεσης των μισθών μέσα από το μισθολόγιο, την κατηγοριοποίηση και διάσπαση των εργαζομένων με τα επιδόματα και τη σύνδεση μισθού - παραγωγικότητας μέσω του κινήτρου απόδοσης, τις αντισυνταξιοδοτικές ρυθμίσεις που επιχειρούνται με όχημα το νέο μισθολόγιο και γενικά συναίνεσε πλήρως στην καθήλωση των αποδοχών των εκπαιδευτικών και στη μη διεκδίκηση πραγματικών συλλογικών συμβάσεων.

Παράλληλα κινούμενη στη γραμμή στήριξης των προεκλογικών αυταπατών που προσπάθησε να καλλιεργήσει η προηγούμενη κυβέρνηση, δεν αμφισβήτησε το σύνολο των μέτρων-"πακέτων και παροχών" που εξήγγειλε και προσπάθησε μέσα από αυστηρά ελεγχόμενες κινητοποιήσεις να ελέγξει την αγανάκτηση και τη διάθεση των εκπαιδευτικών για αγώνες. Διεκδίκησε όπως έλεγε η πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΔΟΕ το εφικτό, γι' αυτό και προσάρμοσε τόσο το περιεχόμενο των κινητοποιήσεων όσο και τις μορφές σε μια στενόκαρδη συντεχνιακή κίνηση, στο όνομα των άμεσων αποτελεσμάτων και των εσωτερικών δυσκολιών. Στην καλύτερη περίπτωση κατέγραφαν κάποια αιτήματα που είχε διαμορφώσει το ριζοσπαστικό ρεύμα στην εκπαίδευση, στη συνέχεια όμως διεκδικούσαν "ειδική αντιμετώπιση" ή κάποιες κλαδικές ρυθμίσεις. Ουσιαστικά το μόνο που διεκδίκησαν την προηγούμενη χρονιά ήταν το επίδομα των 176 ευρώ.

Γι' αυτό ήταν λογικό η αντίληψη τους για το τι διεκδικούμε να συνοδεύεται από αντίστοιχες μορφές δράσης, που ήταν μετριοπαθείς και ανάλογες μ' αυτές που εθιμοτυπικά έχουμε κάθε χρόνο. Ακόμα κι οι γνωστές και ακίνδυνες για την κυβέρνηση 24ωρες ήταν από την πρώτη στιγμή υπονομευμένες και σχεδιασμένες έτσι ώστε, γυρίζοντας οι συνάδελφοι την πλάτη του στον στημένο και από την αρχή ηττημένο αγώνα, να μπορούν να χρησιμοποιήσουν το γνωστό επιχείρημα "εμείς θέλουμε αγώνες και ο κλάδος δεν ακολουθεί", να κλείσουν τις κινητοποιήσεις. Αυτή η γραμμή του παζαριού, της συνδικαλιστικής επιβίωσης, της συναίνεσης και της ελεγχόμενης αντίδρασης, οδήγησε για μια ακόμη φορά στην ήττα, αφού ούτε καν το επίδομα που θεωρούσαν σίγουρο δεν πήραμε και η απατή του μισθολογίου ήταν τόσο μεγάλη που διαπιστώθηκε αμέσως, εξόργισε όλον τον κλάδο και αποκάλυψε τον ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

Για μια ακόμη φορά στην ίδια λογική κινείται η εισήγηση της πλειοψηφίας του Δ.Σ. της ΔΟΕ για την 73η Γ.Σ. χωρίς καμιά ανάλυση της νέας πολιτικής κατάστασης και της οικονομικής πραγματικότητας και των σχεδιασμών και προθέσεων της κυβέρνησης. Χωρίς καμιά εκτίμηση της αδιέξοδης και ηττημένης γραμμής της προηγούμενης χρονιάς. Χωρίς να παίρνει υπόψη της τις αναδιαρθρώσεις που επιχειρούνται στον τομέα της οικονομίας και εργασίας, επαναλαμβάνει αντιγράφοντας εισηγήσεις προηγούμενων Γενικών Συνελεύσεων, τη γνωστή αιτηματολογία.

Η αναφορά πάλι στη διεκδίκηση νέου μισθολογίου, ενώ αυτό που τώρα ισχύει δεν έχει ούτε μερικούς μήνες εφαρμογής, δείχνει τον αποπροσανατολισμό και την αδιέξοδη γραμμή που επιχειρεί να επιβάλλει στη διεκδίκηση των οικονομικών αιτημάτων και για την επόμενη χρονιά. Διατυπώνει ένα αίτημα που δηλώνει πως θα το διεκδικήσει άλλος συνδικαλιστικός φορέας (δηλαδή η ΑΔΕΔΥ), αφαιρώντας από το συνδικάτο το σημαντικότερο στοιχείο της ταξικής πάλης, που είναι οι οικονομικές διεκδικήσεις. Ενώ προβάλλει όπως και πέρσι, τα ίδια αφετηριακά σημεία, δεν λέει κουβέντα για τη συντηρητική τομή βάθους που θα επιχειρηθεί στον τρόπο αμοιβής των δημοσίων υπαλλήλων, με την παραπέρα κατηγοριοποίηση, σύνδεση μισθού με απόδοση, που ήδη άρχισε να εξαγγέλλει η νέα κυβέρνηση.

Οι συνεντεύξεις, οι δηλώσεις και τα πρώτα μέτρα των κ. Αλογοσκούφη και Παυλόπουλου, δείχνουν πως οι σχεδιασμοί τους είναι να προχωρήσει πιο γρήγορα η επιβολή του μικτού συστήματος αμοιβών που έχει θεσμοθετήσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Κατώτερος μισθός ενιαίος για όλους και υψηλοί μισθοί μόνο γι' αυτούς που μέσα από τις εκθέσεις αξιολόγησης κρίθηκαν παραγωγικοί.

Η απάντηση της ηγεσίας της ΔΟΕ σ' αυτά που σχεδιάζονται δεν είναι κατηγορηματικά "δε συζητάμε δε διαπραγματευόμαστε, απαιτούμε τον ίδιο μισθό για όλους που έχουν τα ίδια χρόνια υπηρεσίας" κι αυτό γιατί έχουν αποδεχθεί τη λογική της αξιολόγησης και των διαφορετικών μισθών από κλάδο σε κλάδο, αλλά και στο εσωτερικό των εκπαιδευτικών.

Πολύ γρήγορα θέλουν να καλλιεργήσουν πάλι, το μύθο και την προσμονή ενός μισθολογίου που θα χορηγεί αυξήσεις, "ξεχνώντας" συνειδητά τις τεράστιες απώλειες που είχε το εισόδημά μας από την ακρίβεια και τη λεηλασία του ευρώ. Ούτε κουβέντα για τη συνέχιση της σκληρής οικονομικής πολιτικής από την κυβέρνηση, που επίμονα και προσεχτικά ετοιμάζει το έδαφος για νέα μέτρα λιτότητας, γιατί μάλλον έχουν συνηθίσει στο ρόλο του κυβερνητικού συνδικαλισμού και δεν τολμούν να ψελλίσουν κάτι διαφορετικό.

Οικονομικά αυτό που φέτος θα διεκδικήσουν είναι τα επιδόματα που αναφέρονται στην εισήγηση. Θα διαπραγματευτούν, θα παρακαλέσουν και μπορεί να προχωρήσουν και στις γνωστές 24ωρες τουφεκιές στον αέρα, αν και αυτό δεν είναι δεδομένο, γιατί νιώθουν υποχρεωμένοι να δώσουν για τα ζητήματα της οικονομίας χρονικό περιθώριο στην κυβέρνηση. Ψίχουλα πάλι θα διεκδικήσουν, που και να τα πάρουν θα είναι ασήμαντα ποσά, που θα εξανεμιστούν αμέσως από τις οικονομικές επιβαρύνσεις, την ακρίβεια και τον πληθωρισμό.

ΠΑΣΚ- ΔΑΚΕ έχουν συμφωνήσει σ' αυτό το μίζερο πλαίσιο οικονομικών διεκδικήσεων, γιατί αποδέχονται την ευρωλιτότητα και την ανάγκη οι εργαζόμενοι να συνεισφέρουν στην αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων.

Απέναντι σ' αυτή την κατάσταση ποια πρέπει να είναι η στάση των εργαζομένων.

Ξεκινώντας από την ύπαρξη ενός συνδικαλιστικού κινήματος στο χώρο της εκπαίδευσης που θα παλεύει όχι για το μοίρασμα της φτώχειας, αλλά για την αναδιανομή του πλούτου, για αναλογικούς μισθούς και διορθωτικά ποσά που θα μειώνουν την έκταση της κλοπής και θα παίρνουν πίσω ένα μέρος του κοινωνικού πλούτου που δημιουργεί η παραγωγικότητα της εργασίας, να διεκδικήσουμε δυναμικά από τη βάση, εδώ και τώρα, συλλογική σύμβαση εργασίας για την εκπαίδευση που θα περιλαμβάνει το σύνολο των οικονομικών-εργασιακών και θεσμικών ζητημάτων. Στην ολοκληρωμένη πρόταση που μπορούμε και πρέπει να καταθέσουμε, να υπάρχουν οι παρακάτω κατευθύνσεις:

Απορρίπτουμε την σχεδιαζόμενη κυβερνητική οικονομική πολιτική που θα επιχειρήσει να λεηλατήσει το εισόδημα των εργαζομένων και αγωνιζόμαστε για να ανατρέψουμε την "τρομοκρατία" των ελλειμμάτων, την ευρωληστεία της ΟΝΕ και των συμφώνων σταθερότητας. Αγωνιζόμαστε για να ανατρέψουμε το νέο αντιλαϊκό προϋπολογισμό και την εισοδηματική πολιτική της φτώχειας.

Απορρίπτουμε το μισθολόγιο πείνας, αξιολόγησης και παράτασης του εργάσιμου βίου που επέβαλε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, γιατί ανταποκρίνεται στις ανάγκες του κεφαλαίου και του νέου ρόλου του κράτους και όχι των εργαζομένων και των λαϊκών συμφερόντων.

Απορρίπτουμε την κυρίαρχη λογική του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος που στην καλύτερη περίπτωση διαπραγματεύεται τους όρους χειροτέρευσης της θέσης των εργαζομένων, αποδέχεται τα ιερά και τα όσια του νεοφιλελευθερισμού, την σκληρή λιτότητα, την ανταγωνιστικότητα και τη λογική της αγοράς.

Απορρίπτουμε τις αντιλήψεις που λένε πως "δεν γίνεται τίποτα, ο αντίπαλος είναι πανίσχυρος και ανίκητος, η Ε.Ε. καθορίζει και επιβάλλει την οικονομική πολιτική", γιατί καταλαβαίνουμε πως η γραμμή αυτή εξυπηρετεί τα σχέδια της κυβέρνησης και οδηγεί στον ατομισμό και στην απεργοσπασία.

Προτείνουμε την αδήριτη ανάγκη για μια αποφασιστική αντιπαράθεση των εργαζομένων με την κυβερνητική πολιτική.

Με αφετηρία το γεγονός ότι το σχολείο είναι ενιαίος χώρος δουλειάς να συγκροτήσουμε το μέτωπο πάλης όλων αυτών που μπορούν μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων και των επιτροπών αγώνα να διεκδικήσουν αυτό που μας αξίζει, το δικαίωμα να ζούμε αξιοπρεπώς μόνο από το μισθό μας. Να διεκδικήσουμε στηριγμένη στη δική μας δυναμική και αποφασιστικότητα, αυξήσεις κάθε χρόνο που να ανταποκρίνονται στο συγκεκριμένο κόστος ζωής.

Να αμφισβητήσουμε έμπρακτα το δικαίωμα και τη δυνατότητα στην ΑΔΕΔΥ να διαπραγματεύεται το εισόδημα και γενικά το κόστος εργασίας μας, δηλώνοντας πως δε θα δεχθούμε καμιά παρέμβασή της για το μισθολογικό καθεστώς στην εκπαίδευση. Ιδιαίτερα φέτος που μετά την απάτη του νέου μισθολογίου το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα (ΑΔΕΔΥ-ΔΟΕ) όχι μόνο δεν αλλάζει τακτική αλλά εμφανίζει πάλι το ζήτημα της διεκδίκησης του νέου μισθολογίου ως το αίτημα που πρέπει να έχει το συνδικαλιστικό κίνημα, η διαμόρφωση ενός σαφούς διεκδικητικού πλαισίου που θα κινείται στη γραμμή σύγκρουσης με τον πυρήνα της οικονομικής και εργασιακής πολιτικής, χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς, απαλλαγμένο από τα ψευτοδιλήμματα του μικρότερου κακού, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για νικηφόρους αγώνες.

Να διεκδικήσουμε αυξήσεις που θα αφορούν το βασικό μισθό απορρίπτοντας τη λογική των επιδομάτων, γιατί μόνο έτσι θα υπάρχουν άμεσα και μακροπρόθεσμα οφέλη και στους εν ενεργεία και στους συνταξιούχους συναδέλφους, δημιουργώντας την πλατύτερη δυνατή ενότητα στο χώρo, οικοδομώντας συμμαχίες και στο εσωτερικό και στο υπόλοιπο δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα.

Ν' απαντήσουμε στις διασπαστικές και ατομικές πολιτικές αμοιβών που επίμονα προωθούν οι κυβερνητικοί και όχι μόνο κύκλοι, με την ενίσχυση της ενότητας και της συνείδησης των εργαζομένων, διεκδικώντας ίδιες αποδοχές για όλους με βάση τα χρόνια υπηρεσίας, χωρίς καμιά διαφοροποίηση, χωρίς αξιολόγηση ή την ψευδεπίγραφη παραγωγικότητα.

Να απαιτήσουμε τώρα στην κλαδική σύμβαση της εκπαίδευσης αυξήσεις στο ύψος των 400 ευρώ, όσες είναι οι απώλειες που και η ίδια η ΑΔΕΔΥ διαπιστώνει αλλά δεν διεκδικεί και άμεση κατάργηση όλων των επιδομάτων και ενσωμάτωσης τους στους βασικούς μισθούς.

Να πούμε όχι στις διεκδικήσεις "μαϊμού" της ΔΟΕ για μερικά ευρώ, που πραγματικά ξευτελίζουν τον κλάδο και οδηγούν στην απογοήτευση.

Να διεκδικήσουμε τη μη φορολόγηση των μισθολογικών αποδοχών που είναι κάτω από το όριο φτώχειας της Ε.Ε. και την κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών που αφαιρούν ένα σημαντικό κομμάτι από τις αποδοχές μας.

Ν' ανοίξουμε το δρόμο τολμηρά για κοινή δράση των εκπαιδευτικών συνδικάτων, τώρα που η λεηλασία του εισοδήματος και όχι μόνο, έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και συνολικά δάσκαλοι καθηγητές, στενάζουμε από το εργασιακό, μισθολογικό, ασφαλιστικό καθεστώς που ξεκινά από τον κοινό μας εργοδότη που είναι το κράτος και ειδικότερα το ΥΠΕΠΘ.

Οι συζητήσεις στις Γενικές Συνελεύσεις του κλάδου και τα Δ.Σ που έχουν ως θέμα τους το ΙΠΕΜ, έχουν καταγράψει τόσο όγκο πρακτικών που αμφιβάλλουμε αν μπορεί το ινστιτούτο να τα συναγωνιστεί με το ανύπαρκτο ερευνητικό του έργο. Καλούμαστε στη Γ.Σ. να επικυρώσουμε αλλαγές που προτείνονται και να διαμορφώσουμετο νέο καταστατικό.

Οι αλλαγές που προτείνονται στο καταστατικό δεν αποτελούν παρά οργανωτικές ασκήσεις που δεν αφορούν ούτε κατ' ελάχιστο τη φυσιογνωμία την κατεύθυνση και τον πραγματικό ρόλο του ινστιτούτου, ούτε το αποχαρακτηρίζουν από τη λογική του ανυπόληπτου μεν, αλλά πιστού θεματοφύλακα της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής του Υπουργείου. Η συμφωνία που καταγράφεται εισηγητικά ανάμεσα στις ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ για τον τρόπο και το καταστατικών αλλαγών , αποτελούν μια παντελώς αδιάφορη συζήτηση για τις Κινήσεις-Παρεμβάσεις-Συσπειρώσεις, που θεωρούν ότι ο "πραγματικός καβγάς πρέπει να γίνει για το πάπλωμα". Και εννοούμε ότι δεν μπορούμε να μπούμε σε μια τέτοια συζήτηση αφήνοντας απ' έξω το ρόλο, την ιστορία, την πρακτική και τη φυσιογνωμία του ΙΠΕΜ.

Και να το ξεκαθαρίσουμε εξ' αρχής: Ο χώρος μας δεν είναι αντίθετος στη λογική της επιστημονικής τεκμηρίωσης των θέσεων και των αιτημάτων των εργαζομένων, ούτε και στη λογική της ενίοτε προσφυγής στη στήριξη από τη διανόηση για την προώθηση της ταξικής κατεύθυνσης των συνδικάτων, με την αίρεση ότι αυτό δε μπορεί να αποτελεί μια μονομανή πρακτική σε βάρος της κυρίαρχης αντίληψης που είναι η ανάπτυξη των μαζικών αγώνων και η προώθηση των αναγκών και αιτημάτων που αντιλαμβάνονται και διαμορφώνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.

Για το ΙΠΕΜ και τα άλλα ινστιτούτα σε ΟΛΜΕ-ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ έχουμε μιλήσει πολλές φορές.. Ε λοιπόν, θα το επαναλάβουμε: Τα κάθε μορφής ιδρύματα καθρεφτίζουν την πολιτική και την κατεύθυνση των συνδικάτων που τα ίδρυσαν ή τα ελέγχουν . Ινστιτούτα που δεν τρέφουμε καμιά αυταπάτη για το ρόλο τους. Αποστολή τους είναι να εμπεδωθούν οι κυβερνητικές θέσεις ως επιστημονικά θέσφατα, να προωθήσουν τις κυβερνητικές προθέσεων ως τάχα πρωτοποριακές θέσεις των εργαζομένων, να προβάλουν την πολιτική της Ε.Ε. , να απορροφήσουν κοινοτικά κονδύλια και άρα να ενισχύσουν την εξάρτηση των συνδικάτων από τα αντεργατικά δόγματα της Ε.Ε.

Το δικό μας... ΙΠΕΜ έχει πολλές τέτοιες αμαρτίες. Με θητεία όσο περίπου διαρκεί η κακόφημη αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση Αρσένη-Ευθυμίου, με θεσμοθετημένο αποκλεισμό! υπαρκτών συνδικαλιστικών δυνάμεων από η σύνθεσή του (αποκλεισμό που αφορά τις Παρεμβάσεις,που επιχειρείται να συνεχιστεί με κοινή πρόταση ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ και με περίεργη σιωπή της ΕΣΑΚ), με πρόεδρο έναν "ορκισμένο" προπαγανδιστή της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής και μόνο "έργο" κάποια κονδύλια για νέες τεχνολογίες και υπολογιστές, διεκδικεί ίσως το χαρακτηρισμό του πιο αυθεντικού κυβερνητικού ινστιτούτου που λειτουργεί υπό την κάλυψη ενός συνδικάτου εκπαιδευτικών. Μια τέτοια εκτίμηση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμα και επιεικής, αν σκεφτεί κανείς:

Ότι τόσα χρόνια το κίνημα και οι εκπαιδευτικοί αγωνίζονται και συγκρούονται με τη μεταρύθμιση και την κυβερνητική πολιτική και το ΙΠΕΜ, ή προπαγανδίζει ανοιχτά τις κυβερνητικές θέσεις ή ποιεί την νήσσαν.

	Ο Δήμου ως πρόεδρος του ΙΠΕΜ πρόβαλε επαίσχυντα την κατάργηση της επετηρίδας ως επιστημονική θέση των εκπαιδευτικών, την εποχή που οι αγώνες για την υπεράσπισή της.. μάτωναν στην κυριολεξία.
	Ο Ίδιος πάλι ξαναχτύπησε προβάλλοντας από το Επιστημονικό Βήμα που εκδίδει το ΙΠΕΜ την άποψη πώς οι εκπαιδευτικοί πλεονάζουν!!, θέση που δεν τόλμησαν να ψελλίσουν ούτε οι πιο καλοπληρωμένοι σύμβουλοι του Υπουργείου την εποχή των μαζικών συμπτύξεων.

Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της απόκλισης του ΙΠΕΜ από την αυτονόητη λειτουργία στα πλαίσια έστω της υπάρχουσας πολιτικής αντίληψης της ΔΟΕ , αναρωτιόμαστε:

Δεν υπάρχει ίχνος ευαισθησίας σ' αυτό το ινστιτούτο, όταν ο Υπουργός επαίρεται ότι έχουμε την καλύτερη αναλογία μαθητών / εκπαιδευτικών σε όλη την Ευρώπη; Όταν παραπλανά την κοινωνία παρουσιάζοντας λάθρα την αναλογία μαθητών ως αριθμό μαθητών στην τάξη! δημιουργώντας την εντύπωση ότι διδάσκουμε σε τάξεις των 10 παιδιών;

Είναι άραγε παιδαγωγικά ορθό να έχουμε τάξεις των 30 παιδιών και ποια συνένοχη σιωπή της διανόησης έδωσε το δικαίωμα στον Υπουργό να το υποστηρίζει; Ούτε αυτό ευαισθητοποίησε το ΙΠΕΜ;

Πότε ασχολήθηκε με την τεκμηρίωση της ανάγκης για δίχρονη προσχολική αγωγή; Τι μας είπε για τη βάρδια, τι ψέλλισε για το ολοήμερο σχολείο, την εκπαίδευση μεταναστών; Τι μας είπε για τις επιπτώσεις της ωρομισθίας στην εκπαιδευτική διαδικασία;

Απλά τίποτα!

Είναι φανερό ότι στην περίοδο που διανύουμε θα επιχειρηθεί ένας νέος γύρος συνέχισης και ολοκλήρωσης των αναδιαρθρώσεων και της αντλαίκής πολιτικής , τόσο στην εκπαίδευση όσο και στην κοινωνία.

Πριν προλάβουν να σβήσουν οι προβολείς της προεκλογικής περιόδου, αποδείχθηκαν ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και διαψεύστηκαν οι ελπίδες ακόμα και αυτών των εργαζομένων που πίστευαν πως θα βελτιωθεί μετεκλογικά η θέση τους. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν πρόκειται να γίνει, αλλά αξιοποιώντας την κυβερνητική εναλλαγή, το διεθνές κλίμα της τρομολαγνείας και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, επιδιώκουν την οικοδόμηση μιας νέας "εθνικής συναίνεσης", έτσι ώστε να προωθήσουν με το λιγότερο δυνατό κόστος την ίδια αντεργατική- αντιλαϊκή πολιτική που ο κόσμος της εργασίας υφίσταται τόσα χρόνια.

Οι εργαζόμενοι βλέπουν τη ζωή τους να χειροτερεύει κι άλλο. Η αφαίμαξη των εισοδημάτων κλιμακώνεται, με γενικευμένες ανατιμήσεις σε είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης (τρόφιμα, βενζίνη, φάρμακα ) που ξεπερνούν μονομιάς το 7%, με τη νέα κυβέρνηση να συνεχίζει τη πολιτική της υποταγής στους νόμους και την ασυδοσία της αγοράς.

Η ανεργία παίρνει μεγάλες διαστάσεις, ενώ οι 250.000 συμβασιούχοι που προεκλογικά είχαν "μονιμοποιηθεί" υφίστανται έναν ανεπανάληπτο εμπαιγμό. Σήμερα επιχειρείται να κατακερματιστούν, να συνεχιστεί η ομηρία τους και να εξαιρεθεί η συντριπτική τους πλειοψηφία, ανάμεσά τους και οι εκπαιδευτικοί, από το δικαίωμα στη σταθερή και μόνιμη δουλειά.

Η λιτότητα στους μισθούς, η μεγάλη απάτη του μισθολογίου-φτωχολογίου είναι αυτά που διαχειρίζονται οι νέοι κυβερνώντες, ενώ ταυτόχρονα δε λένε κουβέντα για τον απίστευτο πλούτο που έχει παραχθεί και συσσωρευτεί από τον μόχθο των εργαζομένων. Την ίδια ώρα ανακαλύπτουν τα δημοσιονομικά ελλείμματα και είναι βέβαιο πως θα επιχειρήσουν μέσα από την περίφημη απογραφή, να καλέσουν στη συνέχεια τους εργαζόμενους να υποστούν στο, μεταολυμπιακό περιβάλλον, ένα νέο κύκλο παρατεταμένης λιτότητας.

Παράλληλα από τις αποφάσεις τις τελευταίας Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. (25/3) τα απειλητικά μηνύματα έρχονται, με την υποστήριξη μάλιστα του νέου πρωθυπουργού που εμφανίστηκε θερμός υποστηρικτής της Λισσαβόνας. Η νέα "επέλαση των βαρβάρων" κραδαίνει ένα τρομακτικό πακέτο ενάντια στην εργασία, που με σημαία την ανταγωνιστικότητα προτείνει μεταρρυθμίσεις στην υγεία και στα συνταξιοδοτικά συστήματα, ελαστικοποίηση της εργασίας, ώστε να γίνουμε όλοι "συμβασιούχοι", προώθηση της μερικής απασχόλησης, ιδιωτικοποιήσεις σε παιδεία και υγεία.

Το νέο που δειλά προβάλει η υπουργός στις συναντήσεις της με τα συνδικαλιστικά όργανα και στις συνεντεύξεις της στον τύπο, μυρίζει μούχλα αφόρητη :

Η κατάργηση των εξετάσεων στη Β΄ Λυκείου, που γίνεται για να εξασφαλίσει μια ευρύτερη κοινωνική συναίνεση και να εκτονώσει την ασφυκτική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με τη μετατροπή του λυκείου σε εξεταστικό κέντρο, συνοδεύεται από τη θεσμοθέτηση νέων εξετάσεων, από την Ε' Δημοτικού μέχρι την Γ΄ Γυμνασίου. Το φάντασμα Σουφλιά του ΄90-΄93 πλανάται και πάλι πάνω από τα σχολεία...

Αξιολόγηση- ανταγωνιστικότητα-ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, προτείνει η Ε.Ε., "αξιολόγηση παντού" λέει το πρόγραμμα της Ν.Δ. και προωθεί μεθοδικά και προσεχτικά η νέα υπουργός, "συμφωνούμε με την αξιολόγηση λένε οι συνδικαλιστές- αξιολογητές της ΠΑΣΚ και της ΔΑΚΕ.

Η σταθερή και μόνιμη εργασία περιορίζεται δραστικά. Η εργασιακή ανασφάλεια, η ωρομισθία, οι ολιγόμηνες συμβάσεις, η εργασιακή περιπλάνηση πάνε να γίνουν καθεστώς. Στη θέση της Επετηρίδας, αλλεπάλληλες "ρυθμίσεις" που μοιράζουν την αδιοριστία και προωθούν το ρουσφέτι, την αδιαφάνεια, τον εκμαυλισμό με φύλλο συκής έναν διάτρητο ΑΣΕΠ. Η περιβόητη "ρύθμιση" του ποσοστού σε 60-40 παρατείνει τη χρόνια ομηρία και την εργασιακή περιπλάνηση των αναπληρωτών (η "καινούρια" κατηγορία των 30μηνιτών πιθανό να έχει την ίδια τύχη με τους 16μηνίτες που είναι ακόμα αδιόριστοι)

Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία πως οι κεντρικές κατευθύνσεις των αντιλαϊκών πολιτικών και των αναδιαρθρώσεων σε παιδεία και εργασία που πιστά προώθησε και υπηρέτησε το ΠΑΣΟΚ μέχρι χθες παραμένουν σταθερές και για τη Ν.Δ. σήμερα.

Η ζωντανή εκπαίδευση και το ανεξάρτητο ταξικό ρεύμα δε δίνουν καμία περίοδο χάριτος στην κυβέρνηση της Ν.Δ. γιατί δεν έχουν καμιά αυταπάτη πως η πρόσφατη κυβερνητική αλλαγή μπορεί να σημαίνει και ουσιαστική αλλαγή πολιτικής. Με πειστικό και μαζικό τρόπο είμαστε αποφασισμένοι να παλέψουμε για να έρθουν στο προσκήνιο οι ανάγκες και τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών και της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Μπορούμε τώρα να κάνουμε το πρώτο βήμα σ΄ αυτή την κατεύθυνση, να δώσουμε την πρώτη απάντηση στην κυβερνητική πολιτική, να σπάσουμε στην πράξη τις περιόδους χάριτος. Στηρίζουμε με κάθε τρόπο τον αγώνα ενάντια στον μεσαίωνα της ελαστικής εργασίας, όχι μόνο γιατί νιώθουμε και είμαστε αλληλέγγυοι στο πιο σκληρά εκμεταλλευόμενο κομμάτι συναδέλφων μας, αλλά γιατί καταλαβαίνουμε πως αν δεν τους χαλάσουμε τα σχέδια τώρα, η νέα εποχή θα κάνει τη ζωή όλων μας λάστιχο, χωρίς δικαιώματα και ανθρωπιά. Η αξιολόγηση, η σύνδεση μισθού απόδοσης, τα σπασμένα ωράρια, η εντατικοποίηση της εργασίας, το καθηκοντολόγιο, η αμφισβήτηση των ασφαλιστικών-συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων είναι μερικά από τα προβλήματα που συνδέονται άμεσα με την προώθηση της ελαστικής εργασίας

Γι αυτό θεωρούμε ως κορυφαίο ζήτημα την πάλη που διεξάγεται ενάντια στην ελαστική εργασία και στην παρούσα φάση μπορεί να συνενώσει αγωνιστικά τους χώρους της εκπαίδευσης με όλους τους χώρους εργαζομένων. Γι αυτό παίρνοντας δύναμη από τη μεγάλη επιτυχία της κινητοποίησης της 14Ης Μάη μπορούμε και πρέπει να συνεχίσουμε κατά πως θα επιλέξουν οι επιτροπές αγώνα και τα συντονιστικά των εργαζομένων .

 Καταστήσαμε επίσης σαφές ότι για το κίνημα θα αποτελέσει "casus belli" :

	Κάθε απόπειρα για την προώθηση της αξιολόγησης-χειραγώγησης και της μονιμότητας των στελεχών
	Κάθε σκέψη για εισαγωγή εξετάσεων στην Ε΄και ΣΤ΄Δημοτικού.
	Κάθε μέτρο που διαμορφώνει αγοραίους όρους στην εκπαίδευση, όπως π.χ. την άρση των γεωγραφικών ορίων για τα σχολεία.

Στη βάση αυτή το κίνημα δεν έχει παρά να επεξεργαστεί ένα μάχιμο διεκδικητικό πλαίσιο στην άλλη όχθη των αναδιαρθρώσεων και του φτηνού ,ευέλικτου και πειθαρχημάνου σχολείου της αγοράς. Ένα πλαίσιο που θα συμπυκνώνει, ένα αντίπαλο όραμα γύρω από τους άξονες της :

	ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ
	ΣΤΑΘΕΡΗΣ ΚΑΙ ΜΟΝΙΜΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
	ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
	ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΔΩΡΕΑΝ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

Ένα τέτοιο διεκδικητικό πλαίσιο που πρωτίστως θα ζυμώνεται στην πράξη και στην βάση των εκπαιδευτικών.για ένα κίνημα που χωρίς χρονοτριβή...από το Σεπτέμβρη κιόλας θα απαιτεί Να μην ανοίξουν τα σχολεία ,αν είναι να ανοίξουν με κενά, ωρομισθίους ή με τη δαμόκλεια σπάθη υης αξιολόγησης!

Ένα κίνημα που θα πρέπει να αναπτυχθεί, να έχει προοπτική, να έχει αγωνιστική διάρκεια και όραμα.

Οι Κινήσεις -Παρεμβάσεις -Συσπειρώσεις θεωρούμε ότι με αυτά τα αιτήματα(και γνωρίζοντας εκ των προτέρων τη στάση που θα κρατήσει ο υποταγμένος συνδικαλισμός) οι ζωντανές δυνάμεις στην εκπαίδευση μπορούν να δώσουν τη μάχη για μια νέα ανάταση του κινήματος, με ένα αξιόπιστο σχέδιο αγώνα που θα στηρίζεται στα δικαιώματα και τις ανάγκες των εκπαιδευτικών,θα οργανώνεται και θα ελέγχεται από τις Γενικές Συνελεύσεις και τις Επιτροπές Αγώνα και θα έχει στόχο την ανατροπή της αντιεκπαιδευτικής και αντιλαϊκής πολιτικής

.Σ' αυτή τη λογική μας οδηγεί η ίδια η πρόσφατη παράδοση του κινήματος, όπου όλες οι μεγάλες μάχες ..΄97..ΑΣΕΠ..2525...,αντιπολεμική δράση στηρίχτηκαν στη βάση των εκπαιδευτικών και είχαν απέναντι τόσο την κυβερνητική πολιτική ,όσο και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

θεωρούμε, ότι αυτοί οι συλλογικοί αγώνες και η ανάπτυξη του ανεξάρτητου ταξικού ρεύματος είναι ικανοί να ανατρέψουν την αντιδραστική πολιτική και να δείξουν, ότι το μέλλον για τον κόσμο της εκπαίδευσης και της εργασίας μπορεί να είναι νικηφόρο.

Γιατί πιστεύουμε, ότι δεν υπάρχουν αδιάβατοι δρόμοι. Μπορούμε και πρέπει να νικήσουμε.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ

Μάης 2004