Αν δεν καώ εγώ , αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε ΕΜΕΙΣ,

πώς θα γίνουν τα σκοτάδια ΛΑΜΨΗ...

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

Οι λόγοι οι οποίοι με ανάγκασαν να φτάσω στο σημείο να επιλέξω αυτό το μέσο αγώνα έχουν να κάνουν με όλα αυτά που ζούμε όλοι καθημερινά. Έχουν να κάνουν με την αδικία, με την αυθαιρεσία, με την υποταγή σε κάθε μορφής εξουσία που αποκτούν οι εκάστοτε κομματικοί υπάλληλοι και με την απαξίωση του εκπαιδευτικού και του έργου του. Έχει να κάνει όμως και με τον ατομισμό, το βόλεμα, την άνευ όρων παράδοση στη «μοίρα του εκπαιδευτικού», την πεποίθηση δηλαδή ότι το να αγωνίζεσαι στις μέρες μας είναι μάταιο αφού ό,τι και να κάνεις, αυτοί που σε αδικούν, που καταπατούν τα δικαιώματα σου είναι αυτοί που στο τέλος θα νικήσουν και θα σε συνθλίψουν. Αυτή η πεποίθηση όμως είναι και η δύναμη των θρασύδειλων προϊσταμένων και προϊσταμενίσκων καθώς και όσων με τη συγκατάθεση ή με τη σιωπή τους τούς στηρίζουν και τους επιτρέπουν να συνεχίζουν ανενόχλητοι το έργο τους. 

Αυτοί λοιπόν οι προϊστάμενοι είχαν τη δύναμη να σπάσουν τα κενά των αναπληρωτών στην αρχή της χρονιάς επειδή δεν υπήρχε η βούληση να υπάρξει δυναμική και αποφασιστική απάντηση απέναντι στην αυθαιρεσία και την παρανομία της Δ.Δ.Ε. Λέσβου. Οι ίδιοι κομματικοί υπάλληλοι με τους χειροκροτητές τους προχώρησαν στις απολύσεις 15 ωρομισθίων συναδέλφων που δεν εξυπηρετούσαν πλέον την εικόνα της «ομαλής» λειτουργίας των σχολείων της Λέσβου. Θα ήθελα πολύ να εξηγήσουν τόσο σε εμένα όσο και σε όλους τους υπόλοιπους συναδέλφους οι κύριοι Φραγκόπουλος και Ανδρεαδέλλης με ποια λογική τάχθηκαν υπέρ των απολύσεων των 15 συναδέλφων! Με ποια λογική το κομματικό καθήκον υπερβαίνει την υποχρέωση που έχουν ως αιρετοί στο ΠΥΣΔΕ να υπερασπίζονται στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων εκπαιδευτικών! Ηθικά ακάλυπτοι είναι ΟΛΟΙ όσοι επέλεξαν να υπερασπιστούν την απαράδεκτη και αντιδραστική διοίκηση της Δ.Δ.Ε. Λέσβου, την κομματική τιμή και υπόληψη των δημίων των εργασιακών δικαιωμάτων είτε λόγω προσωπικής σχέσης είτε λόγω κομματικών επιταγών. 

Οι προϊστάμενοι είναι εκείνοι που επιβάλλουν κατά το κομματικό δοκούν και το συμφέρον. Οι χειροκροτητές είναι εκείνοι που αναπαράγουν τη λογική του φόβου και της υποταγής. Αλλά κανένας από τους παραπάνω δεν έχει την εξουσία που νομίζει. Χαρακτηριστικός είναι ο πανικός των προϊσταμένων όταν κατάλαβαν ότι οι συνάδελφοι, οι φοιτητές, οι μαθητές και οι εργαζόμενοι που στήριξαν την παράσταση διαμαρτυρίας από τις 15/3 μέχρι τις 19/3 δεν έχουν αντιπροσώπους που κάνουν κατΆ ιδίαν βολικές και ατομικές συμφωνίες μέσα σε γραφεία αλλά παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους και δεν υποχωρούν ούτε όταν απειλούνται με συλλήψεις (15/3). Πανικός που εκφράστηκε από τη μεριά της προϊσταμένης με τα «συγχαρητήρια» που μου είπε όταν την ενημέρωσα ότι είμαι μια από τις συναδέλφους που απέλυσε, με δηλώσεις του τύπου «δε θα μου πείτε εσείς πότε θα παρανομώ, θα παρανομώ όποτε θέλω εγώ» αλλά και με απειλές όπως «είσαι πολύ μικρή και άρχισες πολύ άσχημα» 

Προσωπικά δε, οφείλω να ενημερώσω το διοικητικό συμβούλιο της ΕΛΜΕ Λέσβου που στη συνεδρίαση της στις 22/4, στην οποία παραβρέθηκα ως συνάδελφος που αρνείται να υπογράψει την απόλυσή της, θεώρησε πως πρέπει να μου υπενθυμίσει (όπως μέχρι εκείνη τη μέρα έκανε η ΔΔΕ Λέσβου)ότι το πρόβλημα δεν είναι ατομικό 1 )Σε πρόταση που μου έγινε τηλεφωνικά στις 12/3(ενώ ακόμα δούλευα κανονικά στα 2 σχολεία της Μυτιλήνης) για 6 ώρες στον Πολιχνίτο (αναιρώντας τις διαβεβαιώσεις του κυρίου Ελευθερίου στις 10/3 ότι δεν υπήρχε κανένα περιθώριο να εργαστώ σε κάποια άλλη θέση), αρνήθηκα και 2) Ότι από τη μέρα που ενημερώθηκα τηλεφωνικώς για την επικείμενη απόλυσή μου από τον κ.Πρόδρομο Ελευθερίου δε δέχτηκα (παρά τις συμβουλές και νουθεσίες πολλών)να παρακαλέσω παράγοντες και παραγοντίσκους για ατομική λύση. Το αίτημα όλων όσων συνεχίζουν να στηρίζουν αυτόν τον αγώνα είναι η ανάκληση ΟΛΩΝ των απολύσεων και η κατάργηση του απαράδεκτου εργασιακού καθεστώτος των ωρομισθίων.

Η απόλυση ενός εργαζομένου δεν είναι μόνο ατομική υπόθεση του ίδιου του εργαζομένου. Πόσο μάλλον όταν αυτή η απόλυση γίνεται στο πλαίσιο της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Είναι υπόθεση όλων των συναδέλφων είναι υπόθεση του συνδικαλιστικού φορέα που οφείλει να υπερασπίζεται τα δικαιώματα του κλάδου, είναι υπόθεση όλων των εργαζομένων που ζουν στην ανασφάλεια και την εργασιακή ομηρία.

Η απόφαση να προχωρήσω σε απεργία πείνας ήταν πολύ δύσκολη ακριβώς επειδή ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ότι οι αγώνες που έχουν αποτελέσματα είναι ατομικοί. Οι κινητοποιήσεις που έγιναν κάθε άλλο παρά ατομικοί και συντεχνιακοί ήταν. Ήταν συλλογικοί και είχαν τη λογική της μαζικής διεκδίκησης. Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο με αφορμή τα γεγονότα της Λέσβου έγιναν συνελεύσεις συναδέλφων και σε άλλες πόλεις και μπορούμε αυτή τη στιγμή να μιλάμε για μία πανελλαδική κινητοποίηση του κόσμου της εκπαίδευσης στις 14 Μάη. 

Ωστόσο έχουμε φτάσει σε ένα σημείο στη Λέσβο όπου ενώ το Υπουργείο μετά από επανειλημμένες συναντήσεις με την Ο.Λ.Μ.Ε. έχει καλέσει τους προϊσταμένους των Δ.Δ.Ε. να επανεξετάσουν τις απολύσεις ωρομισθίων, αναγνωρίζοντας ότι αυτές οι απολύσεις είναι τουλάχιστον άδικες κι απάνθρωπες ,η Δ.Δ.Ε. Λέσβου επιμένοντας ότι εφαρμόζει το νόμο (ένα νόμο ο οποίος κάθε άλλο παρά αυτά που έκανε η Δ.Δ.Ε. Λέσβου προβλέπει),αρνείται αντιδραστικά κι αυθαίρετα να εφαρμόσει την οδηγία του υπουργείου. Και μάλιστα όχι μόνο αρνείται να επανεξετάσει τις απολύσεις αλλά δεσμεύεται ως συνεπής δήμιος ότι θα προχωρήσει σε άλλες 6 απολύσεις από τις 7 που είχε προαναγγείλει. Αυτό έγινε χάρη στην καταγγελία του συναδέλφου ΒΑΛΑΚΟΥ για τα παράνομα σπασίματα των κενών στην αρχή της χρονιάς, καταγγελία που επέτεινε τον πανικό της ΔΔΕ Λέσβου η οποία ΔΕ ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΣΗ ΕΝΟΣ ΩΡΟΜΙΣΘΙΟΥ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΠΡΟΗΛΘΕ ΑΠΟ ΣΠΑΣΙΜΟ ΚΕΝΟΥ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗ! Αλίμονο αν αυτοί οι προϊστάμενοι κι οι υποστηρικτές τους πιστέψουν ότι μπορούν να συνεχίζουν χωρίς κανένα κόστος... Σκεφτείτε συνάδελφοι τι θα θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν την επόμενη σχολική χρονιά! 

Επειδή όμως αυτή η σχολική χρονιά τελειώνει κι η δικαίωση αυτού του αγώνα ενώ ουσιαστικά υπάρχει, τυπικά δεν εφαρμόζεται, αναγκάζομαι να υπενθυμίσω με τον μοναδικό τρόπο που μου απομένει σε όλους τους φορείς (κρατικούς και συνδικαλιστικούς) ότι ΟΦΕΙΛΟΥΝ να πάρουν δημόσια θέση και να σταματήσουν αυτές τις αυθαιρεσίες που κοστίζουν ψυχικά και υλικά σε τόσους συναδέλφους...

Ορισμένοι άνθρωποι αναλαμβάνουν τόσο εύκολα, μεθυσμένοι από την εξουσία τους, την ευθύνη να παίζουν με την ψυχική ηρεμία των «υφισταμένων» τους προσπαθώντας να τους υποτάξουν και να τους φιμώσουν.

Ας αναλάβουν λοιπόν και την ευθύνη της ζωής τους... 

Γκίκα Έφη

καθηγήτρια γαλλικών 

Επιστροφή

Περιεχόμενα