ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

του Γιώργου Παζάλου

Ένα μπουκέτο συλλήψεων σε όλη την Ευρώπη, 34 αντιφασιστών Τούρκων αγωνιστών, με υπόδειξη της Άγκυρας, τις μέρες που επισκεφτήκαμε την Τουρκία (29 έως 31Μάρτη - τρεις συνδικαλιστές από ΔΟΕ, ΑΔΕΔΥ, ΟΜΕ-ΟΤΕ, ένας εκπρόσωπος του Δικηγορικού συλλόγου και ένας εκπρόσωπος των φυλακισθέντων περιόδου 67-74), ήρθε να σαρκάσει με νόημα τις αυταπάτες για τη σχέση της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας με την απόδοση δημοκρατικών δικαιωμάτων και πολιτικών ελευθεριών στον τούρκικο λαό.

Πρώτη τραγική ειρωνεία για μας ,και ενόσω βρισκόμαστε στην Κωνσταντινούπολη και το Τσανάκαλε, ήταν η σύλληψη στη Δράμα του Σινάν Μποσκούρτ –Ταϊλάν, του ακούραστου Τούρκου συντρόφου, που στα πλαίσια της δράσης του στην Ελλάδα στην Επιτροπή Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατουμένους, οργάνωσε σε συνεργασία με τα ελληνικά συνδικάτα την αποστολή μας στην Τουρκία, πριν φύγει για να βοηθήσει Τούρκους αγωνιστές που πέρασαν στην Ελλάδα για να ζητήσουν πολιτικό άσυλο με εμφανή την εξάντληση και τις ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία τους από την παραμονή τους στα κολαστήρια των λευκών κελιών και την απεργία πείνας.

Την ώρα που οι ευρωπαϊκές αστυνομίες εξαπέλυαν το κύμα μαζικών συλλήψεων καθ’ υπόδειξη των τούρκικων αρχών και αξιοποιούσαν το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» της Σέγκεν και του Ευρωτρομονόμου, όσοι συμμετείχαμε στην ελληνική αποστολή αλληλεγγύης, βρεθήκαμε στα Δαρδανέλια ως παρατηρητές στη δίκη που αναγκάστηκε να διεξάγει το τουρκικό κράτος για τους πάνω από 500 στρατιωτικούς, που το Δεκέμβρη του 2000 επιτίθονταν με βόμβες ,χημικά και απίστευτη βία για να καταστείλουν την απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων στις τούρκικες φυλακές των λευκών κελιών. Στη στρατιωτική επιχείρηση έχασαν τη ζωή τους 28 κρατούμενοι, όλοι οι άλλοι βασανίστηκαν, πολλοί τραυματίστηκαν, ενώ άλλοι τέσσερις δολοφονήθηκαν στην επιχείρηση του κράτους για « βίαιη επαναφορά στη ζωή».

Δίκη παρωδία, κανείς από τους πάνω από 500 κατηγορούμενους στρατιωτικούς δεν παρευρέθηκε, ενώ αντίθετα μείναμε έκπληκτοι από ένα «δικαστήριο» που το χρωμάτιζαν τόσο τα «γουνάκια» των δικαστών, όσο και οι δεκάδες ένοπλοι στρατιώτες που σημάδευαν μέσα στο δικαστήριο κάθε κίνηση των συγγενών των πολιτικών κρατουμένων, των δικηγόρων που άντεξαν ταχθούν στο πλάι των συγγενών καθώς και των ανθρώπων της αποστολής. Το χωρίς εισαγωγικά στρατοδικείο, τυπικό δείγμα του πολιτικού ολοκληρωτισμού στη γειτονική χώρα, διέκοψε τη δίκη για να την συνεξετάσει μαζί με τη δίκη που ζήτησαν οι στρατιωτικοί γιατί τάχα κινδύνεψαν από τους εξαθλιωμένους απεργούς πείνας όταν ισοπέδωναν τα λευκά κελιά. Ας σημειωθεί ότι ο συνολικός αριθμός των θυμάτων από τις άγριες επιθέσεις στις φυλακές και στις γειτονιές στους συμπαραστεκόμενους συγγενείς ξεπέρασε τους 108. Το «εξπρές του μεσονυχτίου»… ζωντανεύει ακόμα. 

Οι δικηγόροι που στέκονται στο πλάι των πολιτικών κρατουμένων και των συγγενών, μέλη της ένωσης δημοκρατικών δικηγόρων, θύματα και οι ίδιοι απίστευτων διώξεων, δεν έτρεφαν καμιά αυταπάτη για τη συνεισφορά του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού στον αγώνα για δίκαιες δίκες. Η διεθνής αλληλεγγύη, έλεγαν, η αδιάκοπη παρουσία της υπερδραστήριας συλλογικότητας του ΤΑΥΑD (Σύλλογος Οικογενειών των Πολιτικών Κρατουμένων για τη Συμπαράσταση και τη Αλληλοβοήθεια ) και η κινητοποίηση κάθε κοινωνικού αγωνιστή και δημοκράτη μέσα και έξω από την Τουρκία, δίνουν ελπίδα στον αγώνα για δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα. Άλλωστε, οι πρωτοφανείς παραβιάσεις κάθε κανόνα δικαίου δε συγκίνησαν την Ε.Ε., που από τις μόνες ελευθερίες που φαίνεται να υπερασπίζει στην Τουρκία είναι αυτή της ελεύθερης κίνησης των κεφαλαίων, των εμπορευμάτων και των αγορών.

Δεύτερη τραγική ειρωνεία για μας ήταν ότι ο πλήρως ελεγχόμενος τουρκικός τύπος σκέπασε και εξαφάνισε τόσο την κινητοποίηση στο Τσανάκαλε για τη δίκη των δολοφόνων, όσο και την παρουσία της ελληνικής αποστολής αλληλεγγύης με μια διθυραμβική αξιοποίηση του αποτελέσματος της διάσκεψης της Λουκέρνης για το Κυπριακό και το σχέδιο Ανάν. «Κερδίσαμε την Κύπρο», ήταν η κεντρική ιδέα των πρωτοσέλιδων στις 31 Μάρτη, τυπικό δείγμα του πώς αξιοποιούν τον εθνικισμό και επεκτατισμό, τόσο οι στρατιωτικοί όσο και οι ισλαμιστές, για να συντηρούν μια βαθιά ταξική κοινωνία και ένα φασιστικό καθεστώς που καταπατά στοιχειώδη δημοκρατικά, πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα.

Την πρώτη μέρα είχαμε βρεθεί στη συνοικία Ταξίμ στην Κωνσταντινούπολη, που είχε τα γραφεία του ο σύλλογος ΤΑΥAD. Tόσο οι δεκάδες ένοπλοι ασφαλίτες ,όσο και η έντρομη αποχώρηση του διερμηνέα που καλέσαμε για να κάνει τη μετάφραση στην προγραμματισμένη συνέντευξη τύπου, μαρτυρούσαν τις συνθήκες μέσα στις οποίες διεξάγουν τον αγώνα τους οι Τούρκοι αγωνιστές . Σε ένα παλιό ακατοίκητο κτίριο στεγάστηκαν μόνο στον ψηλότερο όροφο οι δραστηριότητες των οικογενειών των πολιτικών κρατουμένων. Κυψέλη δραστηριοτήτων και συνεύρεσης, γεμάτο όλη μέρα από ανθρώπους που ο καθένας έχει και έναν δικό του στα λευκά κελιά. Από τον ίδιο το σύλλογο και τα μέλη του γίνονται νέες συλλήψεις και με ανυπόστατες κατηγορίες επιχειρείται η κάμψη του φρονήματος και κυρίως της δράσης του κινήματος αλληλεγγύης υπέρ των αγωνιστών. Ο πρόεδρος του ΤΑΥΑD, λόγω της πετυχημένης καμπάνιας ενημέρωσης με τίτλο « 108 συνάνθρωποί μας θανατώθηκαν στις φυλακές! Ακούς; », βρίσκεται ήδη στις φυλακές ως τρομοκράτης.

Δύο αξιομνημόνευτες στιγμές από το ΤΑΥΑD: Ο Υιldiz keskin, πατέρας δύο παιδιών 24 και 27 ετών που κρατούνται με ποινές ισοβίων στις τούρκικες φυλακές με περισσή αξιοπρέπεια μας δίνει κείμενα που μαρτυρούν ότι ο 24χρονος γιος του είναι διαβητικός, χρειάζεται ινσουλίνη και πέφτει σε κώμα. “Κάνω έκκληση να μεταφερθεί από τις φυλακές τύπου F (υψίστης ασφαλείας) σε φυλακές τύπου D. Θα πεθάνει!» Η ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα στη συνέντευξη τύπου κατακλύστηκε και από μάνες του συλλόγου, που τίποτα δεν έδειχνε ότι λυγούσαν, ακόμα και την ώρα που στη συνέντευξη τύπου η μετάφραση από τα ελληνικά προς τα τουρκικά της φράσης «….δε θα σταματήσουμε τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη, δε θα ησυχάσουμε μέχρι να κλείσει και το τελευταίο λευκό κελί, μέχρι να απελευθερωθεί και ο τελευταίος πολιτικός κρατούμενος» τις έκανε σχεδόν όλες να δακρύσουν. Καρτερία και αξιοπρέπεια. Αλληλεγγύη και αγώνας. Πολλά θα μπορούσε κανείς να σχολιάσει για τον τρόπο αντίστασης που επέλεξαν οι Τούρκοι αγωνιστές και κυρίως για τη μαρτυρολογική προσέγγιση προσωπικής θυσίας που χαρακτηρίζει τη δράση τους. Το ότι η αλεβίτικη αίρεση έχει συνδεθεί ιστορικά με τους αγώνες της τούρκικης αριστεράς αποτελεί μια ασφαλή ερμηνεία μιας τέτοιας προσσέγγισης. Σε κάθε περίπτωση όμως, η αντίστασή τους και η πάλη τους προκαλεί… και θαυμασμό και δέος.

Τρίτη τραγική ειρωνεία για μας ήταν αυτό που αποκαλύφθηκε με την επιστροφή μας. Ταυτόχρονα με την είδηση για τη σύλληψη του Ταϊλάν στη Δράμα και τις συλλήψεις Τούρκων αγωνιστών σε όλη την Ευρώπη, αποκαλύφθηκε ότι η παραμονή μας στην Τουρκία καθυστέρησε για 4 μέρες την εισβολή του στρατού και της αστυνομίας στο ΤΑΥΑD. Eνόσω πετούσαμε από την Κωνσταντινούπολη για Αθήνα, νέες συλλήψεις δεκάδων ανθρώπων έγιναν στον τελευταίο όροφο του ακατοίκητου κτιρίου, ανάμεσά τους και όλοι όσοι είχαν και την ευθύνη για τις επαφές μας και τη μετακίνησή μας στην Τουρκία. Τελικά δε θα λάβουμε τα με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο τα ολοκληρωμένα κείμενα για το γιο του Υιldiz, ούτε τα κοινά κείμενα του συλλόγου και της αποστολής για τα λευκά κελιά και τη δίκη στα Δαρδανέλια. Οι τρεις υπολογιστές του συλλόγου κατασχέθηκαν.

Για τον Ταϊλάν ,την Εϊλούλ, το Γιλντίζ ,…για όλους τους αγωνιστές που γνωρίσαμε, για όσους χάθηκαν στα κολαστήρια της τούρκικης χούντας, για την αλληλεγγύη των λαών Ελλάδας -Τουρκίας -Κύπρου, για τον κοινό αγώνα για την ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και την κοινωνική απελευθέρωση. Η κοινή δράση πρέπει να δυναμώσει. Ένα τέτοιο «κεκτημένο» είναι πολύ πιο χρήσιμο και αποτελεσματικό από αυτό της Ε.Ε ή των ΟΗΕδων. Και το φοβούνται !

Επιστροφή

Περιεχόμενα