Πέμπτη 21 Οκτωβρίου:

Η (24ωρη) επέτειος της ΑΔΕΔΥ

    Ένα συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα από την εμπειρία της συνδικαλιστικής πρακτικής όλων των τελευταίων χρόνων στην εκπαίδευση είναι ότι  ο ασφαλέστερος δρόμος για τον εκφυλισμό ενός αγώνα είναι αυτός που περνάει μέσα από την ΑΔΕΔΥ.

      Νωπές είναι οι μνήμες, του περσινού φθινοπώρου, που μετά το πρώτο βήμα του πετυχημένου αγώνα του 85% ,  η ηγεσία της ΔΟΕ οδήγησε συνειδητά το δεύτερο απεργιακό βήμα κάτω από την απεργοκτόνα  ομπρέλα της  ΑΔΕΔΥ  με αποτέλεσμα τον εκφυλισμό και την ήττα.  Το «νέο και ενιαίο» μισθολόγιο που ψηφίστηκε όχι μόνο δεν ήταν ο «παράδεισος» όπως έταζε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αλλά «κλείδωσε» τη λιτότητα  στους μισθούς μας για τα επόμενα χρόνια και θεσμοθέτησε τη σύνδεση μισθού-απόδοσης-αξιολόγησης  (με την αρχή να γίνεται ως περικοπή του κινήτρου απόδοσης, στις εκπαιδευτικές άδειες ,στη μετεκπαίδευση και στις αναρρωτικές. Ποιος άραγε έχει σειρά;)

      Και φέτος, η πλειοψηφία της ΔΟΕ  (ΠΑΣΚ- ΔΑΚΕ) σε περιβάλλον κυβερνητικής εναλλαγής και παρά τις αρχικές φραστικές αψιμαχίες για το χρώμα και την κομματική ταυτότητα των στελεχών εκπαίδευσης, στηρίζει με τη στάση της τις κυβερνητικές επιλογές που συνεχίζουν στον ίδιο δρόμο με τις προηγούμενες. Η Ομοσπονδία καθίσταται έτσι, ένα παντός καιρού κυβερνητικό συνδικάτο που διαμορφώνει ξανά «αιτήματα» που χωράνε στα κυβερνητικά σχέδια και δε θίγουν ούτε μια κεραία από την αντιλαϊκή  και αντιεκπαιδευτική πολιτική, την πολιτική της λιτότητας της ΟΝΕ και των συμφώνων σταθερότητας, αλλά και  του φθηνού, ευέλικτου και αποδοτικού σχολείου της αγοράς.

      Και για να μη μείνει καμιά αμφιβολία για τις προθέσεις τους, για να μην επιτρέψουν ούτε ένα βήμα πραγματικού αγώνα διάλεξαν να κηρύξουν την έναρξη (μαζί και τη λήξη) της απεργιακής επετείου στις 21 Οκτωβρίου με τη συμμετοχή στην 24ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ.  Και όλα αυτά τη στιγμή που ξέρουν καλά ότι η απεργία θα είναι αποτυχημένη, γιατί ούτε οι εκπαιδευτικοί ούτε οι εργαζόμενοι στο δημόσιο έχουν καμιά εμπιστοσύνη στην ΑΔΕΔΥ και δε στηρίζουν τις επιλογές της. Τουναντίον, σε κάθε σχολειό καταγράφεται ένα γενικευμένο κλίμα οργής και αγανάκτησης για το στημένο παιχνίδι που για μια άλλη φορά παίζει στην πλάτη μας η ηγεσία της ΔΟΕ. Στην ίδια κατεύθυνση εξάρτησης του προγράμματος δράσης από τους σχεδιασμούς της ΑΔΕΔΥ κινούνται τόσο η ΕΣΑΚ - ΔΕΕ όσο και η ΣΥΝ .Πρωτοβουλία (Αυτόνομη Παρέμβαση)

   Και τι τάχα διεκδικούν;

      Ενώ λοιπόν και φέτος σε περιβάλλον γενικευμένης ακρίβειας, η λιτότητα θα «επιτρέψει» αυξήσεις στους μισθούς μας στο γνωστό ύψος του 3%, με τους εκπαιδευτικούς να συνεχίζουν να εμπαίζονται από το ένα Υπουργείο (Παιδείας… που τάχα θέλει), στο άλλο (Οικονομικών… που τάχα δε μπορεί),  η ΔΟΕ αρνείται να διεκδικήσει εδώ και τώρα πραγματικές αυξήσεις στους βασικούς μισθούς που θα ανακουφίσουν ένα μέρος των συσσωρευμένων απωλειών, ενώ βοηθά και αυτή την κυβέρνηση να κερδίσει χρόνο, μιλώντας ξανά για νέο και ενιαίο μισθολόγιο τη στιγμή που το παλιό ψηφίστηκε μόλις πέρσι και ήταν χειρότερο από το παλαιότερο. Ταυτόχρονα περιορίζει τη διεκδίκηση στο περιβόητο επίδομα των 176 που στοίχειωσε ανάμεσα σε τόσες 24ωρες και κόλλησε στα 103 ευρώ… που ακόμα μας τα δίνουν. Το σημαντικότερο ίσως, αρνούνται τη διεκδίκηση κλαδικών συμβάσεων εργασίας όπως δηλαδή αρνούνται την ενιαία συλλογική σύμβαση εργασίας εφ’όλης της ύλης για την εκπαίδευση.  Αντίθετα εκχωρούν όλες τις διαπραγματεύσεις για όλα τα θέματα (μισθός ασφάλιση κλπ) στη ΑΔΕΔΥ.

     Αρνήθηκαν για άλλη μια φορά να εγγράψουν στα αιτήματά μας το ζήτημα της αξιολόγησης-χειραγώγησης αφήνοντας το Υπουργείο να την προωθεί στο παρασκήνιο συνδέοντας την με τις εξετάσεις στην Ε΄ και ΣΤ, που και για αυτές δε γίνεται καμιά αναφορά.

      Με τη γενικόλογη αναφορά τους στα εργασιακά σιωπούν για το κύμα απαξίωσης του δημόσιου σχολείου και της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων  (χιλιάδες κενά και φέτος, ωρομισθία, παραβίαση ωραρίων, πολλαπλές μετακινήσεις ειδικοτήτων, υποχρεωτικές υπερωρίες, «δικτατορία»  των εγκυκλίων, αυταρχισμός και αμφισβήτηση δικαιωμάτων) και δεν αναλαμβάνουν κανένα μέτρο αντίστασης στην πράξη σε ό,τι επιβάλλεται καθημερινά στα σχολειά μας με διοικητικές εντολές και αυταρχισμό.

   Αγώνες πραγματικοί - όχι επετειακοί

       Οι Παρεμβάσεις και το ανεξάρτητο ριζοσπαστικό ρεύμα στην εκπαίδευση, όλο αυτό το διάστημα μέσα κι έξω από τις Γ.Σ. δεν έπαψαν να προβάλλουν την ανάγκη ενός αγώνα που θα διεκδικεί τα αιτήματα των πραγματικών μας αναγκών  και θα συγκρούεται με το σύνολο της αντιεκπαιδευτικής και αντιλαϊκής πολιτικής, σε όλη τη γραμμή του μετώπου, επιδιώκοντας ανατροπές, νίκες και κατακτήσεις. Τονίσαμε ότι πρέπει με ένα τέτοιο διεκδικητικό πλαίσιο να οργανώσουμε τα βήματά μας, αξιοποιώντας όλες τις μορφές πάλης που συλλογικά μπορούμε να αποφασίσουμε . Για έναν αγώνα που θα ξεκινήσει με εξασφάλιση των προϋποθέσεων πρώτα στο εσωτερικό του κλάδου με αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων, με οριζόντιο συντονισμό των τοπικών συλλόγων με απεργιακές επιτροπές και  πανελλαδική δικτύωση, με απεύθυνση στην κοινωνία και στην εργαζόμενη πλειοψηφία. Με περίοδο προετοιμασίας (στο επόμενο διάστημα)  και περίοδο κορύφωσης (αρχές Δεκέμβρη)  με μορφές διάρκειας.  

   Μόνοι μας ;

     Όσο είναι αλήθεια ότι η ΑΔΕΔΥ είναι μια ανυπόληπτη κάστα γραφειοκρατών που αποθαρρύνει την ανάπτυξη των αγώνων και δεν μπορεί να τίθεται επικεφαλής του αγώνα ενάντια στη λιτότητα και την ελαστική εργασία, άλλο τόσο γίνεται φανερό ότι πραγματικές  νίκες και ανατροπές δε μπορούν να επιτευχθούν με κλαδική περιχαράκωση. Ήρθε η ώρα, μακριά από τη μούχλα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, να συντονιστούμε με κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι στους χώρους εργασίας, με πραγματική συμμαχία και αλληλεγγύη, με διακλαδικό συντονισμό και ανεξάρτητο κέντρο αγώνα, ενός ενιαίου  αγώνα με πανεργατικά χαρακτηριστικά.

Θα είμαστε εκεί

    Μία τέτοια, άλλη αντίληψη και προοπτική για το περιεχόμενο, τη μορφή και τους στόχους των αγώνων θα επιχειρήσουν να προβάλλουν οι Παρεμβάσεις στην απεργία στις 21 Οκτώβρη και κυρίως στις συγκεντρώσεις που θα πραγματοποιηθούν.

    Δεν το κάνουμε για «την τιμή των όπλων» ούτε για να καταγράψουμε τη διαφωνία και τη δυσαρέσκεια μας. Δεν το κάνουμε για να υπηρετήσουμε συνδικαλιστικές,  κομματικές ή άλλες σκοπιμότητες, αλλά για να προβάλλουμε τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας αντιστεκόμενοι στην κυβερνητική πολιτική  και αμφισβητώντας τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΔΟΕ- ΑΔΕΔΥ  

     Εκείνοι;

       Μακάρι βέβαια να είναι παρούσες οι δυνάμεις εκείνες (ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ), που παρά την αντίθεση των συναδέλφων πήραν αυτήν την απόφαση.  Οφείλουν να εμφανιστούν στα σχολεία για να την υποστηρίξουν.  Αν και πολύ αμφιβάλλουμε!

Επιστροφή

Περιεχόμενα