ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ - ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΜΟΝΗ!

Πανεργατικός συντονισμένος αγώνας

ενάντια στην κυβερνητική πολιτική

Η κυβέρνηση δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο

Δεν χρειάστηκε πολύ για να δείξει η κυβέρνηση της ΝΔ το πραγματικό πρόσωπο της πολιτικής της. «Ήπια προσαρμογή» σημαίνει ακόμη μεγαλύτερη ενίσχυση των επιχειρήσεων, συμμόρφωση με τις κατευθύνσεις της Ε.Ε, μόνιμη παραμονή στον αστερισμό της λιτότητας, της ακρίβειας και της εργασιακής ανασφάλειας.

·        Η κυβέρνηση επιμένει στη λιτότητα για τους εργαζόμενους, με εξαγγελία αυξήσεων μέχρι 3%, ενώ αναβάλλονται για το μακρινό μέλλον τα μέτρα «κοινωνικής ευαισθησίας» που υποσχέθηκαν. Το κόστος ζωής διογκώνεται και είναι αδύνατο να επιβιώσει μια εργατική οικογένεια χωρίς καταφυγή σε δεύτερη απασχόληση ή υπερεργασία, ενώ τα πράγματα κάνουν ακόμη χειρότερα οι μαζικές απολύσεις σε διάφορους χώρους (π.χ. κατασκευαστικές εταιρείες) και η αύξηση της ανεργίας

·        Ακόμη μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές και ενισχύσεις ανακοινώνονται  για τις επιχειρήσεις, την ίδια στιγμή που οι εργαζόμενοι θα πληρώσουν την αύξηση των έμμεσων φόρων (ποτά, τσιγάρα). Αποδίδονται σε ιδιώτες οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις και εκτάσεις. Επιταχύνονται οι ιδιωτικοποιήσεις (Ολυμπιακή, ΕΛΠΕ, ΕΛΤΑ, Ταχ. Ταμιευτήριο) και προετοιμάζονται δραστικές μειώσεις προσωπικού σε τράπεζες, ΟΤΕ και ΔΕΚΟ

·        Η ελαστική εργασία και η «ευελιξία» της αγοράς εργασίας προβάλλονται ως πρότυπο, ενισχύεται η εργοδοτική αυθαιρεσία και το «διευθυντικό δικαίωμα», ενώ η Ε.Ε. σχεδιάζει την πλήρη απελευθέρωση του χρόνου εργασίας. Την ίδια στιγμή αντί για μονιμοποίηση η κυβέρνηση τάζει χιλιάδες απολύσεις στους συμβασιούχους του δημοσίου και των ΔΕΚΟ

·        Το επισήμως «κλειστό» ασφαλιστικό, όλο και ανοίγει είτε με δηλώσεις του ΣΕΒ, είτε με δηλώσεις Υπουργών της κυβέρνησης.

Η ιδεολογική τρομοκρατία ενάντια στους εργαζόμενους συνεχίζεται

Το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα του προϋπολογισμού χρησιμοποιούνται ως μπαμπούλας και ως δήθεν «τραγική κατάσταση της εθνικής οικονομίας» για να πεισθούν οι εργαζόμενοι ότι πρέπει να κάνουν ακόμη μεγαλύτερες θυσίες.

Το κόστος της Ολυμπιάδας της ντόπας της καταστολής και της «ισχυρής Ελλάδας» καλούνται να το πληρώσουν και πάλι οι εργαζόμενοι, οι ίδιοι που με το μόχθο και την εργασία τους (συχνά και το αίμα τους…) έχτισαν τα ολυμπιακά έργα και εγκαταστάσεις. Πέρα από κόστος οι ολυμπιακοί αγώνες αφήνουν πίσω τους εκατοντάδες κάμερες στους δρόμους, ένα εκτεταμένο πλαίσιο αυταρχισμού και καταστολής, ένα σύνολο «έκτακτων» ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις και το ωράριο και τη νομιμοποίηση της απλήρωτης εργασίας («εθελοντισμός»).

Ενώ οι υπουργοί της κυβέρνησης θέλουν να μας κάνουν …Ιρλανδία (που απελευθέρωσε πλήρως την αγορά εργασίας και διέλυσε το κοινωνικό κράτος για να προσελκύσει επενδύσεις), οι παράγοντες της Ε.Ε. και οι άλλοι διεθνείς οργανισμοί μονότονα επαναλαμβάνουν ότι χρειάζονται ακόμη περισσότερα μέτρα ενάντια στους εργαζόμενους.

Την ίδια στιγμή οι επιθέσεις ενάντια στους ξένους εργάτες φανερώνουν το πρόβλημα του σύγχρονου ρατσισμού και της προσπάθειας διαίρεσης της εργατικής τάξης. Είναι τουλάχιστον υποκριτική η καταδίκη του ρατσισμού από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, όταν το ισχύον θεσμικό πλαίσιο διατηρεί τους ξένους εργάτες σε ένα καθεστώς αβεβαιότητας, διαρκούς «προσωρινότητας» και στέρησης βασικών πολιτικών δικαιωμάτων για να διευκολύνεται η υπερεκμετάλλευσή τους.

Ο υποταγμένος συνδικαλισμός δείχνει τα όριά του!

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα οι ηγεσίες του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος προωθούν τη γραμμή της αγωνιστικής απραξίας, της υποταγής, του συμβιβασμού και συχνά της ενεργητικής συναίνεσης στις συντελούμενες αναδιαρθρώσεις: Χλιαρές ανακοινώσεις, αποδοχή της λογικής της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας, προτάσεις για επενδύσεις από το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, κήρυξη απεργίας για την τιμή των όπλων από την ΑΔΕΔΥ, καμιά σκέψη για κλιμάκωση

Η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ ασχολούνται κυρίως με τη διατήρηση των προσβάσεών τους στους μηχανισμούς εξουσίας, τρέχουν να υπογράψουν διετείς συμφωνίες εργασιακής ειρήνης και συναγωνίζονται σε εκσυγχρονιστικό οίστρο. Η Αυτόνομη Παρέμβαση απλώς παρακολουθεί τις εξελίξεις πέρα από γενικόλογες καταγγελίες, ελπίζοντας να συνεχίσει να λειτουργεί ως «μπαλαντέρ» της εκάστοτε κυβερνητικής παράταξης. Το ΠΑΜΕ θεωρεί ότι τα ταξικά αιτήματα είναι για να γράφονται μόνο σε αφίσες και αντί για κινητοποιήσεις διοργανώνει κομματικές συγκεντρώσεις.

Την ίδια στιγμή τα συνδικάτα συνεχίζουν να απομαζικοποιούνται, να έχουν ελάχιστη απήχηση σε νέους εργαζόμενους, να υπάρχουν ολόκληροι κλάδοι συνδικαλιστικά ακάλυπτοι…

Να χαράξουμε ένα διαφορετικό δρόμο

Απέναντι στην επίθεση κυβέρνησης – Ε.Ε. – κεφαλαίου χρειάζεται περισσότερο παρά ποτέ συντονισμένη και σχεδιασμένη δράση. Οι αγώνες όταν μένουν απομονωμένοι ανά κλάδο και αποσπασματικοί δεν μπορούν να νικήσουν. Περισσότερο παρά ποτέ χρειάζεται πανεργατικός συντονισμένος αγώνας ενάντια στην πολιτική της λιτότητας και της ελαστικής εργασίας και κλιμάκωση των κινητοποιήσεων μέχρι τη νίκη.

Οι  εργαζόμενοι δεν θα κερδίσουν το δίκιο τους ούτε με «δημόσιες σχέσεις», ούτε με κομματικές παρελάσεις. Απαιτούνται σκληροί και ανυποχώρητοι αγώνες, απεργίες και διαδηλώσεις, αγωνιστική δράση και ταξική ενότητα μέσα στους χώρους δουλειάς, προσπάθεια να μαζικοποιηθούν τα συνδικάτα και να φτιαχτούν συνδικάτα εκεί που δεν υπάρχουν. Πρέπει, όμως, τα συνδικάτα και οι αγώνες να είναι στα χέρια των εργαζόμενων να στηρίζονται στην άμεση δημοκρατία των συνελεύσεων και τον αγωνιστικό συντονισμό ενάντια και στο συμβιβασμό και την απομόνωση, να αρνούνται τους μονοδρόμους του σύγχρονου καπιταλισμού.

να πούμε όχι στη γκρίζα και φθηνή ζωή που μας τάζει η «ήπια προσαρμογή» και η «δημοσιονομική πειθαρχία» - να φέρουμε μπροστά τις εργατικές ανάγκες και δικαιώματα!

Θέλουμε να συναντηθεί και να συντονισθεί ένα αγωνιστικό ταξικό ρεύμα, ένα ολόκληρο δυναμικό σχημάτων, παρεμβάσεων και αγωνιστών που δρα σε χώρους δουλειάς. Για να ανταλλάξουμε αγωνιστικές εμπειρίες. Για να συζητήσουμε τις βασικές τάσεις της πολιτικής κυβέρνησης - Ε.Ε. - κεφαλαίου. Για να βρούμε στόχους πάλης που θα φέρουν μπροστά τις σύγχρονες εργατικές ανάγκες ενάντια στη βαρβαρότητα του σύγχρονου καπιταλισμού. Για να δούμε μορφές έμπρακτης αλληλεγγύης σε όσους αγώνες ξεσπούν. Για να συμβάλλουμε με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες σε έναν πανεργατικό συντονισμένο αγώνα, για να έρθει στο προσκήνιο η οργή των εργαζόμενων και να ξεδιπλωθούν μαχητικές, αποφασιστικές και πάνω από όλα νικηφόρες κινητοποιήσεις.

Επιστροφή

Περιεχόμενα