Μυτιλήνη 11-3-04

Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι

Όταν ήρθα στη Λέσβο στα μέσα Νοέμβρη ως ωρομίσθια καθηγήτρια γαλλικών αφού κλήθηκα από τη ΔΔΕ του νησιού, πίστεψα ότι επιτέλους ανοίγει ο μακρύς και δύσκολος ( όπως τον έχουν κάνει) δρόμος προς το διορισμό. Όπως όλοι πολύ καλά ξέρουμε το καθεστώς του ωρομίσθιου είναι ένα καθεστώς ημιαπασχόλησης, με εξαιρετικά χαμηλές αποδοχές (ανά τρίμηνο, εξάμηνο ή όποτε προκύψει), χωρίς στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα. Παράλληλα οι αρμοδιότητες του ωρομίσθιου περιορίζονται στη διδασκαλία, γεγονός που τον καθιστά καθηγητή β’ κατηγορίας (όπως τον περιγράφουν) αφού ακόμα και η συμμετοχή του σε δραστηριότητες του σχολείου όπως η συμμετοχή στο σύλλογο διδασκόντων δεν κρίνεται απαραίτητη.
Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες εγώ, όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοι, ξεκινάμε να συμμετέχουμε στην εκπαίδευση.

Δυστυχώς οι κυβερνήσεις από το ‘90 και μετά δρομολόγησαν τη νομιμοποίηση αυτού του απαράδεκτου εργασιακού καθεστώτος ημιαπασχόλησης ως προαπαιτούμενου για το διορισμό. Απαραίτητο στάδιο προετοιμασίας ενός εκπαιδευτικού που θέλουν να έχει στη συνείδησή του ότι το κράτος του κάνει χάρη που τον προσλαμβάνει έστω και με αυτούς τους όρους, ενός εκπαιδευτικού που αντιμετωπίζουν σαν πιόνι που μετακινείται για να βουλώνει τρύπες όταν η κατάσταση έρχεται στο απροχώρητο (βλέπε κενά που υπάρχουν μέχρι τα μέσα της χρονιάς) και κυρίως που δεν αντιδρά στην καταστρατήγηση βασικών του δικαιωμάτων.

Πραγματικά ένοιωσα σα φαντάρος που οφείλει να υπακούσει στις εντολές του λοχαγού του (μάλλον κάποιοι έχουν μπερδέψει τα πράγματα) όταν στις 10-3 μου ανακοινώθηκε από το σχολείο που εργάζομαι ότι απολύομαι χωρίς κανένα περιθώριο συζήτησης. Θα πρέπει εδώ να αναφέρω ότι με έκπληξη άκουσα αφού δε γνώριζα ούτε είχε περιληφθεί στη σύμβαση που υπέγραψα ότι η πρόσληψή μου συνδέεται με την απουσία συναδέλφου η οποία βρισκόταν σε άδεια. Με τη λήξη της άδειά της η συνάδελφος επιστρέφει στην οργανική της θέση η οποία ωστόσο δεν είναι στο σχολείο όπου εργάζομαι εγώ. Τις έντεκα ώρες που μου είχαν αναθέσει παίρνει τώρα προκειμένου να συμπληρώσει το ωράριό της μια δεύτερη συνάδελφος η οποία –όπως φαίνεται- αντικαθιστούσε τη συνάδελφο που έλειπε με άδεια. Όταν δε απευθύνθηκα στη ΔΔΕ η απάντηση που πήρα ήταν ότι έπρεπε να ξέρω ότι έτσι είναι τα πράγματα καθώς και ότι αν και η ΔΔΕ ήξερε ότι θα απολυόμουν δυο μήνες πριν το τέλος της σχολικής χρονιάς δεν μπορούσε να ειδοποιήσει διότι «απολύσεις ένα μήνα πριν τις εκλογές δε γίνονται».

Αυτή ήταν η αντιμετώπιση της ΔΔΕ σε μια συνάδελφο που παράτησε τη δουλειά της μέσα Νοέμβρη για να δουλέψει στο δημόσιο σχολείο μιας ακριτικής περιοχής χωρίς καμία αίσθηση ασφάλειας εργασιακής ή στενά οικονομικής. Η απόφαση της προϊσταμένης της ΔΔΕ κας Κουρβανιού μου απέδειξε με πόσο ανάλγητο και απολυταρχικό τρόπο μπορεί να εφαρμοστεί η παράγραφος 1 του άρθρου 2 της σύμβασης που υπέγραψα. Όταν βέβαια την υπέγραφα δε φανταζόμουν ότι στην ουσία υπέγραφα την προδιαγεγραμμένη πραγματικότητα της απόλυσης μου και ότι για να παραμείνω τελικά άνεργη χρειαζόταν να περάσω –απλήρωτη- από αυτή την παράλογη και εφιαλτική περιπέτεια για μένα και την οικογένειά μου.

Χαρακτηριστικό της αναλγησίας της ΔΔΕ είναι το ότι ακόμη και μετά από παρέμβαση της ΕΛΜΕ που με απόλυτα λογικά επιχειρήματα πρότεινε λύση στο υποτιθέμενο αδιέξοδο η προϊσταμένη κα Κουρβανιού συνέχισε να κρατά αρνητική στάση. Συγκεκριμένα, ενώ υπάρχει το περιθώριο η συνάδελφος που επιστρέφει από άδεια να απασχοληθεί στη γραμματειακή υποστήριξη του σχολείου όπου έχει οργανική θέση, χωρίς να διαταραχθεί το πρόγραμμα των τριών σχολείων ή έστω να εργαστώ εγώ σε κάποιο άλλο σχολείο στα πλαίσια της ενισχυτικής διδασκαλίας ή του ολοήμερου σχολείου, η ΔΔΕ αρνείται οποιαδήποτε κίνηση «καλής θέλησης».

Από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα να εργάζομαι στο δημόσιο σχολείο είχα αποφασίσει όπως τόσοι άλλοι συνάδελφοι ότι οι απαράδεκτες συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζομαι δε θα επηρεάσουν ούτε στο ελάχιστο το βαθμό αφοσοίωσής μου στο λόγο για τον οποίο επέλεξα να κάνω αυτή τη δουλειά.

Η διαπροσωπική σχέση και επικοινωνία που πάσχισα να χτίσω με τους μαθητές μου και που για μένα είναι εκπαιδευτικός στόχος σε πρώτη προτεραιότητα, μια σχέση που διαταράσσεται βίαια με αποφάσεις τέτοιου τύπου οι οποίες εκτός των άλλων δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψη τη ψυχολογία των μαθητών φαίνεται να μην απασχολεί την εκπαιδευτική πολιτική των οραμάτων τους αφού οι μαθητές μου θα αλλάξουν καθηγήτρια γαλλικών δυο μήνες πριν τις εξετάσεις.

Τελικά η εκπαίδευση που θέλουν τα υπουργεία και οι υψηλόβαθμοι υπάλληλοί τους αντιμετωπίζει τον εκπαιδευτικό ως πιόνι και τα παιδιά ως πειραματόζωα.

Δυστυχώς την πρώτη χρονιά που δούλεψα στο δημόσιο σχολείο αντιμετώπισα την απρόσωπη, αντιπαιδαγωγική και ανάλγητη εφαρμογή του ούτως ή άλλως εργασιακού καθεστώτος των ωρομισθίων. Αρνούμαι να υπογράψω την απόλυσή μου και φυσικά τρομάζω όταν σκέφτομαι ότι οι ίδιοι άνθρωποι που συμπεριφέρονται μ’ αυτό τον τρόπο είναι εκείνοι που με βάση το νόμο για την αξιολόγηση θα κρίνουν τη μονιμότητα των εκπαιδευτικών. Αλήθεια πώς πιστεύετε πως θα με αξιολογούσε με βάση την άρνησή να αποδεχτώ τη μοίρα του ανέργου ο επιθεωρητής της ΔΔΕ;

Μπροστά στην απειλή της απόλυσής μου χρησιμοποιώ κάθε μέσο που διαθέτω ώστε να ανατραπεί αυτή η απόφαση με τη λογική ότι όταν καταστρατηγούνται τα δικαιώματά σου ή του συναδέλφου σου δε μένεις παθητικά να υπομείνεις τον παραλογισμό και την αυταρχικότητα αλλά παλεύεις για τον εαυτό σου, για τον συνάδελφό σου, για τους μαθητές σου και τις οικογένειές τους δείχνοντας ότι τελικά χάνουμε μόνο αυτά για τα οποία δεν αγωνιζόμαστε.

Το πρόβλημα του εργασιακού Μεσαίωνα των ωρομισθίων αφορά όλους.

Ζητώ την έμπρακτη συμπαράσταση της ΕΛΜΕ Λέσβου, του Συλλόγου εκπαιδευτικών Α/θμιας, καθώς επίσης και τη στήριξη της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ.

Ευφημία Γκίκα.
Καθηγήτρια Γαλλικών ωρομίσθια
Στο 2ο ΤΕΕ Μυτιλήνης και
Στο 3ο Ενιαίο Λύκειο Μυτιλήνης.

Επιστροφή

Περιεχόμενα