6 Μάη 2004 

Χθες στις 12 το μεσημέρι μετά από εννιά μέρες απεργίας πείνας ανακοινώθηκε η επιστροφή μου στο σχολείο.

Πρόκειται αναμφισβήτητα για μια νίκη όχι μόνο δική μου αλλά συνολικά του κινήματος ενάντια στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις που αναπτύχθηκε το τελευταίο καιρό στη Λέσβο. Ένα κίνημα που έδωσε ταυτόχρονα και σημαντικά δείγματα γραφής στο επίπεδο της αλληλεγγύης κατά τη διάρκεια των εννιά αυτών ημερών απεργίας πείνας. 

Η κινητοποίηση πριν το Πάσχα στη ΔΔΕ, η απεργία πείνας και το κίνημα αλληλεγγύης στο πρόσωπό μου έδειξε ότι οι αγώνες μπορούν να είναι αποτελεσματικοί όντας ακηδεμόνευτοι, ενωτικοί και όταν επιλέγουν τη σύγκρουση αντί της συναίνεσης.

Το αποτέλεσμα τόσο της πρώτης φάσης με την κινητοποίηση στη ΔΔΕ, δηλαδή η απόφαση του ΥΠΕΠΘ για επανεξέταση όλων των απολύσεων όσο και της δεύτερης φάσης δηλαδή της απεργίας πείνας που έληξε με την επιστροφή μου στο σχολείο, κατέδειξαν την αναγκαιότητα αγώνων που θα ενώνουν τα διαφορετικά κομμάτια της εκπαίδευσης (εκπαιδευτικοί, μαθητές, φοιτητές, γονείς) τόσο μεταξύ τους όσο και με άλλες αγωνιζόμενες ομάδες εργαζομένων. Ο αγώνας της Λέσβου από την άλλη έδειξε το πόσο πίσω μπορούν να βρεθούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες από τις διαθέσεις και τις ανάγκες των εργαζομένων.

Το αποτέλεσμα της απεργίας πείνας, δηλαδή η επιστροφή μου στο σχολείο, είναι απλά μια ρωγμή στο εργασιακό καθεστώς της ωρομισθίας. Η συντριβή του θα έρθει μόνο μέσα από μαζικούς ακηδεμόνευτους αγώνες. Ένα πρώτο βήμα θα γίνει στις 14 του Μάη στο πανελλαδικό συλλαλητήριο του κόσμου της εκπαίδευσης ενάντια στις ελαστικές σχέσεις εργασίας.

Έφη Γκίκα

Επιστροφή

Περιεχόμενα