73^η Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ :

O πλήρης εκφυλισμός του κυβερνητικού και κομματικού συνδικαλισμού

 Όποιοι δε θέλουν να ζυμώσουν…

Η 73^η Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ, ήταν η μοναδική Συνέλευση των τελευταίων χρόνων στην οποία - επί της ουσίας - δε συζητήθηκε και δεν αποφασίστηκε σχεδόν τίποτα !

Συγκεκριμένα :

1.     Δεν συζητήθηκαν καθόλου – παρ’ ότι προβλεπόταν από την ημερήσια διάταξη της Γ.Σ. – τα οικονομικά - μισθολογικά θέματα, το διεκδικητικό πλαίσιο και το πρόγραμμα δράσης.

2.     Δεν ψηφίστηκε – παρ’ ότι συζητήθηκε - η εισήγηση για τα εργασιακά, καθώς ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ που είχαν συνδιαμορφώσει όλες τις εισηγήσεις, διαφώνησαν την τελευταία στιγμή στο χρονικό όριο για τη μονιμοποίηση των αναπληρωτών (18μηνο ή 24μηνο).

3.     Εξαίρεση αποτέλεσαν οι εισηγήσεις για τις ειδικότητες και την ειδική αγωγή, που υπερψηφίστηκαν από ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ (αποσύρθηκε μόνο το αίτημα για εισαγωγή φυσικής αγωγής στα νηπιαγωγεία)

4.     Επιχειρήθηκε να ψηφιστεί σε διαδικασία δέκα λεπτών (!!)  η εισήγηση για το ΙΠΕΜ – ΔΟΕ, χωρίς αποτέλεσμα όμως αφού μετά την αποχώρηση όλων των άλλων αντιπροσώπων, ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ διαφώνησαν στον αριθμό των μελών του ΙΠΕΜ.

5.     Μοναδική ευκαιρία που δόθηκε η Γενική Συνέλευση να πάρει μια θετική απόφαση, ήταν όταν μπήκε σε ψηφοφορία η πρόταση που υποστήριξαν οι Παρεμβάσεις – Κινήσεις – Συσπειρώσεις και αντιπρόσωποι από άλλες δυνάμεις για εγγραφή των ωρομισθίων στους Συλλόγους με πλήρη δικαιώματα. Την πρόταση για εγγραφή των ωρομισθίων κατέθεσε στη Γ.Σ. ο εκπρόσωπος του Συντονιστικού Ωρομισθίων – Αναπληρωτών Π.Ε. με μια τοποθέτηση όπου ξεκάθαρα έθετε τόσο το σύνολο των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι ωρομίσθιοι και αναπληρωτές όσο και τις πολιτικές αιτίες που γεννούν αυτά τα προβλήματα. Η πλειοψηφία της Γενικής Συνέλευσης όμως (ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ) καταψήφισε την πρόταση αυτή και παρέπεμψε το θέμα σε μια διαπαραταξιακή επιτροπή που θα συσταθεί από ΑΔΕΔΥ, ΟΛΜΕ και ΔΟΕ !

…τρεις μέρες κοσκινίζουν

 Οι μεθοδεύσεις και οι ενστάσεις σε διαδικαστικά ζητήματα δευτερεύουσας σημασίας, οδήγησαν μοιραία σε μια Γ.Σ. που δεν μπήκε καν στον κόπο να καταπιαστεί με τα πραγματικά προβλήματα που απασχολούν τον εκπαιδευτικό και το δημόσιο σχολείο.

Πιο αναλυτικά :

·       Από την πρώτη μέρα κιόλας της Γ.Σ. η ΕΣΑΚ – ΔΕΕ έβαλε ζήτημα να εκλεγεί το προεδρείο της Γ.Σ. με κάλπη με το επιχείρημα ότι «από πέρσι μέχρι φέτος μεσολάβησαν βουλευτικές εκλογές και ευρωεκλογές και έχουν αλλάξει τα δεδομένα». Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να χαθεί όλο το πρώτο πρωινό με την ψηφοφορία για το προεδρείο (τελικά στο προεδρείο εκλέχτηκαν 3 μέλη της ΠΑΣΚ και 2 της ΔΑΚΕ).

·       Το δεύτερο πρωινό της Γ.Σ. αναλώθηκε στη συνήθη «πανηγυρική συνεδρίαση» όπου έλαμψαν δια της απουσίας τους, τόσο η Υπουργός, όσο και ο Υφυπουργός Παιδείας Καλός. Παρέλασαν από το βήμα, ο Υφυπουργός Παιδείας για την τριτοβάθμια εκπ/ση Ταλιαδούρος και εκπρόσωποι κομμάτων και φορέων. Η πρόταση των Παρεμβάσεων στο ΔΣ της ΔΟΕ να παρακαμφθεί αυτή η διαδικασία απορρίφθηκε από όλες τις άλλες δυνάμεις. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, οι αντιπρόσωποι των Παρεμβάσεων – Κινήσεων – Συσπειρώσεων, αποδοκίμασαν αγωνιστικά την παρουσία της εργοδοσίας (ΥΠΕΠΘ) στο χώρο της Γ.Σ. Ιδιαίτερη αξία είχε η παρουσία και η αγωνιστική στάση συναδέλφων αναπληρωτών και ωρομισθίων από ο Συντονιστικό της Π.Ε. και τις Επιτροπές της Β΄βάθμιας, οι οποίοι με το πανό και τα συνθήματά τους  κατήγγειλαν το εμπαιγμό της νέας κυβέρνησης σε βάρος τους.

·       Την τρίτη και τελευταία ημέρα των εργασιών και ενώ δεν είχε ακόμα αρχίσει η συζήτηση των θεμάτων της ημερήσιας διάταξης (!!) η ΕΣΑΚ – ΔΕΕ επικαλούμενη το καταστατικό, επέμεινε να γίνουν δυο ονομαστικές ψηφοφορίες : μια για τον οικονομικό απολογισμό και μια για τον προϋπολογισμό (λες και είναι προσωπικό θέμα και όχι πολιτική συνδικαλιστική ευθύνη των ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ η οικονομική διαχείριση των πόρων της ΔΟΕ). Αποτέλεσμα ήταν να φτάσουμε στο μεσημέρι της τρίτης (και φαρμακερής όπως είπαμε) ημέρας και να μην έχει ακόμα συζητηθεί τίποτα !

·       Ακριβώς σε αυτό το σημείο, η ΠΑΣΚ πήρε τη σκυτάλη από την ΕΣΑΚ – ΔΕΕ και έβαλε διαδικαστικό θέμα να συνεχίσει η Γενική Συνέλευση τις εργασίες της …το Σεπτέμβριο, πρόταση που βρήκε σύμφωνη και τη Σ. Πρωτοβουλία – Α.Π. (ΣΥΝ). Το «κρίσιμο» αυτό ζήτημα για το πότε ακριβώς θα τελειώσει η Γ.Σ. συζητήθηκε περίπου δυο με τρεις ώρες και κατέληξε …χωρίς να παρθεί καμιά απόφαση ! ΔΑΚΕ και ΕΣΑΚ – ΔΕΕ μάλιστα πρότειναν να παραταθούν οι εργασίες μια (1) ώρα για να ρεφάρουν προφανώς τις τρεις που χάθηκαν μόνο και μόνο με τη συζήτηση του θέματος. Η πρόταση των Παρεμβάσεων να συνεχιστούν και να παραταθούν όσο χρειαστεί οι εργασίες της Γ.Σ. μέχρι να συζητηθούν τουλάχιστον τα θέματα της ημερήσιας διάταξης καταψηφίστηκε από όλες τις άλλες δυνάμεις.

 Η αρνητική εικόνα μιας Γενικής Συνέλευσης:

ü     που δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις που θα εκφράζουν και θα υπερασπίζονται τις ανάγκες και τα δικαιώματα της ζωντανής εκπαίδευσης…

ü     που δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις που θα προωθούν αποφασιστικούς αγώνες απέναντι στην πολιτική της λιτότητας, των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και των αναδιαρθρώσεων σε παιδεία και εργασία…

ü     που δεν μπορεί πια να κάνει ούτε το στοιχειώδες : να συζητήσει έστω τα ζητήματα που είχαν συμπεριληφθεί στην ημερήσια διάταξη…

 …είναι ένα ακόμα σύμπτωμα του εκφυλισμού και της κρίσης του κυρίαρχου, υποταγμένου, κυβερνητικού – κρατικού – κομματικού συνδικαλισμού. Η πλήρης αδυναμία της Γ.Σ. ακόμα και να συζητήσει τα θέματα της ημερήσιας διάταξης, δεν είναι βέβαια ζήτημα οργανωτικής ανεπάρκειας, αδιαφορίας ή λανθασμένων χειρισμών. Είναι πρώτα απ’ όλα πολιτικό ζήτημα και τα αίτιά του βρίσκονται στη στάση όλων των αποχρώσεων του επίσημου κατεστημένου συνδικαλισμού :

 Το δίδυμο του κυβερνητικού συνδικαλισμού ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ, μετά την κυβερνητική αλλαγή δεν έχει ακόμα κατακτήσει ένα νέο επίπεδο συμφωνίας και ισορροπίας. Η ΔΑΚΕ υπερασπίζεται με πάθος όλες τις θέσεις που είχε συνδιαμορφώσει και ψηφίσει μαζί με την ΠΑΣΚ αφού αυτές οι θέσεις ταιριάζουν γάντι και με την προηγούμενη και με τη σημερινή κυβερνητική πολιτική (π.χ. επιδοματική πολιτική, πολιτική λιτότητας, 60/40 ποσοστά στους διορισμούς, προώθηση αξιολόγησης κλπ.). Όλο το προηγούμενο διάστημα, η ΔΑΚΕ ακολουθώντας την τακτική του «ώριμου φρούτου», έκανε ότι περνούσε από το χέρι της ώστε η ΔΟΕ να κινείται στα πλαίσια της συναίνεσης και τώρα απαιτεί από την ΠΑΣΚ τα αυτονόητα. Να τηρήσει τις συμφωνίες και τις θέσεις που έχουν μαζί ψηφίσει και να κινηθεί και εκείνη στα ίδια συναινετικά πλαίσια ή το πολύ - πολύ στα όρια μιας «υπεύθυνης αντιπολίτευσης» για να τηρούνται και τα προσχήματα.

Η ΠΑΣΚ από την πλευρά της, μπροστά και στην «αλλαγή φρουράς» στα στελέχη εκπαίδευσης που αργά ή γρήγορα θα γίνει τουλάχιστον σε επίπεδο διευθύνσεων, αισθάνεται την ανάγκη να διατυπώσει έναν αντιπολιτευτικό λόγο τουλάχιστον σε ρητορικό – προσχηματικό επίπεδο. Ξεχνάει την απλόχερη στήριξη που παρείχε στις αντιεκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις, στους νόμους 2525 και 2640, στην κατάργηση της επετηρίδας, στην πολιτική της λιτότητας και των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και αναπαράγει τις ίδιες αποτυχημένες αναλύσεις της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς για το «ρυθμιστικό ρόλο του κράτους απέναντι στις δυνάμεις της αγοράς» κλπ. Στην πράξη βέβαια παραμένει απόλυτα εγκλωβισμένη στις πολιτικές της αναδιάρθρωσης και όταν φτάνει η ώρα των αποφάσεων η εικόνα είναι πάλι η ίδια ακόμα και για ζητήματα που έπρεπε να είναι αυτονόητα : στην ψηφοφορία για την εγγραφή των ωρομισθίων στο συνδικάτο ήταν πάλι η ΠΑΣΚ με τη ΔΑΚΕ που ψήφισαν αρνητικά. Όπως βέβαια και η ΔΑΚΕ στο παρελθόν, έτσι και τώρα η ΠΑΣΚ, σε μια προσπάθεια να παρουσιαστεί ως αγωνιστική αντιπολίτευση και να αποτινάξει την ταύτισή της με την πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης,  μπορεί ευκαιριακά να ψηφίσει κάποιες κινητοποιήσεις και θέσεις, χωρίς όμως να εγκαταλείπει το βασικό προσανατολισμό της αποδοχής της κυρίαρχης πολιτικής.

 Από την άλλη πλευρά όσο αφορά την ΕΣΑΚ – ΔΕΕ, οι παρελκυστικές τακτικές, η επιμονή σε ανούσια δευτερεύοντα διαδικαστικά ζητήματα και η σφοδρή και χωρίς προηγούμενο επίθεση της απέναντι στις Παρεμβάσεις – Κινήσεις – Συσπειρώσεις, οι χαρακτηρισμοί και οι συκοφαντίες που ξεπερνούν πια το επίπεδο της γελοιότητας, πέρα από έλλειψη ψυχραιμίας, υποκρύπτουν μια πολύ σοβαρή πολιτική επιλογή : η ΕΣΑΚ – ΔΕΕ περιορίζεται πια αποκλειστικά στο επίπεδο της γενικόλογης περιγραφής και καταγγελίας της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και των πολιτικών της λιτότητας, της ανεργίας και της εμπορευματοποίησης της εκπαίδευσης. Επιδιώκει την εν λευκώ ανάθεση από τους εργαζόμενους στην ίδια και στον κομματικό της φορέα του ρόλου της μοναδικής «αντίθεσης» σε αυτή την πολιτική, αντίθεσης που θα μένει όμως μόνο στο επίπεδο της καταγγελίας και της πολιτικής ζύμωσης. Επομένως δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίζει εχθρικά κάθε προσπάθεια για την οργάνωση σκληρών και αποφασιστικών αγώνων για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, αγώνων που θα ελέγχονται από τους ίδιους τους εργαζόμενους και θα υπηρετούν τις δικές τους ανάγκες, αγώνων που μπορούν να έχουν μικρά ή μεγάλα αποτελέσματα, που μπορούν να αλλάζουν συνειδήσεις και να ανοίγουν ρωγμές, αγώνων που μπορούν να διαμορφώνουν διαφορετικούς, ευνοϊκούς πολιτικούς και κοινωνικούς όρους για τον κόσμο της εργασίας.

Οι αντιπρόσωποι των Παρεμβάσεων – Κινήσεων – Συσπειρώσεων, έδωσαν τη μάχη χωρίς αυταπάτες :

è     για να ακουστεί και στην 73^η Γ.Σ. η φωνή της μαχόμενης ζωντανής εκπαίδευσης

è     για να αρθρωθεί ο αντίπαλος πολιτικός – συνδικαλιστικός λόγος απέναντι στις πολιτικές των αναδιαρθρώσεων, των επιθέσεων στα δικαιώματα των εργαζομένων, απέναντι στις σύγχρονες ιμπεριαλιστικές σταυροφορίες, στον εθνικισμό, το ρατσισμό και τον πόλεμο, απέναντι στη νέα μεγάλη ιδέα της ολυμπιάδας

è     για να συζητηθούν τα πραγματικά προβλήματα των εκπαιδευτικών και του δημόσιου σχολείου στην 73^η Γ.Σ. και να εξαντληθεί κάθε δυνατότητα για να παρθεί έστω και μια απόφαση σε θετική κατεύθυνση

 Οι αδιέξοδες τακτικές των κυρίαρχων συνδικαλιστικών δυνάμεων, η υποταγή και η συναίνεση, αλλά και η ανέξοδη γενικόλογη καταγγελία που εχθρεύεται κάθε αγωνιστική πρωτοβουλία μπορούν να παραμεριστούν μόνο από την ίδια τη βάση των εκπαιδευτικών. Τη νέα περίοδο στο μετα – ολυμπιακό περιβάλλον, όταν οι εκπαιδευτικοί και ευρύτερα οι εργαζόμενο θα βρεθούν ξανά αντιμέτωποι με τη σκληρή λιτότητα, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και τις αντιεκπαιδευτικές πολιτικές, μόνο η οργάνωση του κινήματος από τα κάτω, ο συντονισμός Συλλόγων και πρωτοβάθμιων σωματείων και η ανάπτυξη αποφασιστικών αγώνων μπορούν να έχουν νικηφόρα αποτελέσματα. Σε αυτή την κατεύθυνση οι Παρεμβάσεις – Κινήσεις – Συσπειρώσεις θα δώσουν όλες τις δυνάμεις τους.

1^η Ιούλη 2004