ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ!

ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΕΩΝ 

Άνθρακας ο θησαυρός ! Το περιβόητο Π. Δ. για τη "μονιμοποίηση" των συμβασιούχων είδε το φως της δημοσιότητας. Αφού η νυν κυβέρνηση έπαιξε προεκλογικά το χαρτί του διορισμού όλων των συμβασιούχων, αφού εκμεταλλεύτηκε την αγωνία και τα αδιέξοδα 250.000 χιλιάδων περίπου εργαζομένων, "θυμήθηκε" ότι δεν μπορεί να τους διορίσει όλους.

Η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να ευδοκιμήσει με μαζικές μονιμοποιήσεις αλλά με τη μείωση του αριθμού των απασχολούμενων στο Δημόσιο και την ενίσχυση του παραγωγικού ιδιωτικού τομέα, δηλώνει ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ, Κ. Μητσοτάκης.

Πρέπει να υπάρχουν οι αναγκαίες προϋποθέσεις και δυνατότητες δήλωναν οι υπουργοί, με πρωτοστατούντα την υπουργό Παιδείας που ζητούσε την εξαίρεση της εκπαίδευσης από τη ρύθμιση.

Υπάρχει καταρχήν συμφωνία με την κυβέρνηση και θα συνδιαμορφώσουμε το Π. Δ. για τη μονιμοποίηση, δήλωνε δια στόματος Παπασπύρου, η παντός καιρού κυβερνητική ΑΔΕΔΥ.

Κι όλα αυτά έστρωσαν το έδαφος για το Π. Δ. που ουσιαστικά αφορά μια μικρή μειοψηφία συμβασιούχους από τους 250.000 που υπάρχουν. Εξαιρώντας ουσιαστικά βασικά κομμάτια που σχετίζονται με κοινωνικές λειτουργίες του κράτους όπως οι εκπαιδευτικοί και οι εργαζόμενοι στους δήμους.

Με βάση το διάταγμα μετατρέπονται σε σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου εφόσον:

• Καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες.

• Υπάρχει ενεργός σύμβαση μετά την 10η Ιουλίου 2002 έως την έναρξη του Π. Δ. Η ημερομηνία έχει σχέση με την προσαρμογή της κοινοτικής οδηγίας του 1999 που έπρεπε να είχε ενσωματωθεί μέχρι την 10η Ιουλίου 2002.

• Η συνολική χρονική διάρκεια διαδοχικών συμβάσεων πρέπει να καλύπτει 24 μήνες εργασίας ανεξάρτητα αριθμού ανανεώσεων συμβάσεων.

• Όλο αυτό το χρονικό διάστημα να εργάζονται με πλήρες ή μειωμένο ωράριο σε καθήκοντα ίδια με αυτά που αναγράφονται στην αρχική σύμβαση.

• Η σύμβαση να αφορά αποκλειστικά δραστηριότητες οι οποίες σχετίζονται ευθέως με το δημόσιο.

Όσοι δεν περιλαμβάνονται στη ρύθμιση και συμπληρώνουν 24μηνο στον ίδιο ή παραπλήσιο φορέα του Δημοσίου μετά τις 10 Ιούνη του 2004, δεν ανανεώνονται οι συμβάσεις τους, δηλαδή ΑΠΟΛΥΟΝΤΑΙ για να μην τύχουν ευνοϊκής ρύθμισης αργότερα, σύμφωνα με την κοινοτική οδηγία που τόσο λιβάνισαν ως θετική από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ως την ΑΔΕΔΥ και τη ΓΣΕΕ, από τους δικηγόρους ως τους ευρωβουλευτές του ΣΥΝ.

Ποιους αφήνει λοιπόν απέξω η διαβόητη ρύθμιση;

• Όσους δούλευαν ως τον Ιούλη του 2002 πληρούσαν τις προϋποθέσεις τότε και σήμερα όχι.

• Όσοι απασχολούνται σε προγράμματα ΟΑΕΔ, σε ευρωπαϊκά προγράμματα κατάρτισης και ερευνητικά προγράμματα.

• Τους αναπληρωτές, ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς. 

• Τους εργαζόμενους στους Δήμους σε Δημοτικές Επιχειρήσεις κ.λπ. 

• Τα Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου όπου το Δημόσιο δεν έχει την εποπτεία ή δε διορίζει διοικήσεις, ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΠΑΠ, θυγατρικές τραπεζών κ.λπ.

• Όσους δεν πληρούν τους παραπάνω όρους ή κριθεί από ποιον και γιατί άραγε ότι δεν καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.

Είναι φανερό ότι το Π. Δ. δεν καλύπτει ούτε στο ελάχιστο τη συντριπτική πλειοψηφία των συμβασιούχων, των ελαστικά, μερικά απασχολούμενων. 

Ειδικά για τους εκπαιδευτικούς είναι τουλάχιστον προκλητικό να θεωρεί η κυβέρνηση της ΝΔ ότι αντιμετωπίζει το πρόβλημα των 27000 απασχολούμενων με την επανάληψη του διαβλητού διαγωνισμού του ΑΣΕΠ και τη θέσπιση του ποσοστού 60 - 40 ΑΣΕΠ και αναπληρωτών που το μόνο που κάνει είναι να μειώνει κατά ένα ως δύο χρόνια την αναμονή διορισμού και μονιμοποιεί την εργασιακή ομηρία και περιπλάνηση χιλιάδων εκπαιδευτικών.

Αντί για τη μονιμοποίηση και τη μόνιμη και σταθερή εργασία, η απόλυση είναι η λύση που δίνει η κυβέρνηση της Ν.Δ. στο δρόμο που χάραξε το ΠΑΣΟΚ.

Όσο για τα υποταγμένα συνδικάτα, τόσα χρόνια αφού νομιμοποίησαν, αποδέχτηκαν τη μερική απασχόληση και τους συμβασιούχους, αφού άφησαν έξω από το συνδικαλιστικό κίνημα όλους αυτούς τους εργαζόμενους που χρησιμοποιήθηκαν για τη συμπίεση προς τα κάτω των δικαιωμάτων ( μισθοί, εργασιακές σχέσεις, ασφάλιση κ.λπ) των ήδη εργαζομένων, τώρα συνεργάστηκαν με την πρώην και τη νυν κυβέρνηση για τον οριστικό ενταφιασμό των ελπίδων τους. 

Τούτη την ώρα , που η ανάγκη για ενωτικούς μαζικούς αγώνες για το δικαίωμα στη σταθερή και μόνιμη δουλειά, κινητοποιεί εργαζομένους μέσα από Γενικές Συνελεύσεις και Επιτροπές αγώνα, η ΕΣΑΚ και το ΠΑΜΕ επιλέγουν την ασφάλεια της ιδεολογικής καθαρότητας, παίρνουν αποστάσεις από τις αυθεντικές συλλογικές διαδικασίες των εργαζομένων όπως τα συντονιστικά αγώνα και σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως στο χώρο της εκπαίδευσης στέκονται εχθρικά απέναντι στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις που οργανώνονται. 

Η κινητοποίηση της 14 Μάη αποκτά μια άλλη επιτακτική αξία για όλους τους εργαζόμενους μόνιμους και συμβασιούχους, ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.

Δεν είναι απλά μια κινητοποίηση κάποιων ομάδων, είναι η κινητοποίηση για τη μόνιμη και σταθερή εργασία, για την καλοπληρωμένη εργασία που διεκδικεί τα κλεμμένα τόσων χρόνων, ενάντια στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και τη μερική απασχόληση.

Είναι η πρώτη μαζική κινητοποίηση που θα ραγίσει τη βιτρίνα της ήρεμης διακυβέρνησης από τη ΝΔ, που σπάει την αναμονή και την προσμονή για θετικές λύσεις για μας χωρίς εμάς.

Είναι η πρώτη σοβαρή αναμέτρηση με το νέο διαχειριστή της ίδιας προαποφασισμένης αντιλαϊκής πολιτικής.

Είναι μια κινητοποίηση που στηρίζεται στα συντονιστικά αγώνων των συμβασιούχων και των ελαστικά εργαζόμενων, αλλά και συλλόγων και σωματείων που έχουν στην προμετωπίδα τους την ενότητα των εργαζομένων ανεξάρτητα εργασιακής μορφής και τη μόνιμη και σταθερή εργασία. 

Στις 14 Μάη να μη λείψει κανείς

Επιστροφή

Περιεχόμενα