ΔΗΛΩΣΗ 
του Θανάση Αγαπητού,
εκπροσώπου των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΩΝ στο Δ.Σ της ΔΟΕ,
για την κοινή απόφαση των ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ ως προς ένα δήθεν πρόγραμμα δράσης
και την προσπάθεια αφοπλισμού του κλάδου.

"προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;
εμείς δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε, αλλά να μοιράσουμε" 
αναφώνησαν για μια ακόμη φορά ΠΑΣΚ -ΔΑΚΕ στο Δ.Σ. της ΔΟΕ

Στη συνεδρίαση του Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. (26/8/2004) συζητήθηκε το πρόγραμμα δράσης για τη φετινή χρονιά.

Παρά τους λεονταρισμούς της ΠΑΣΚ, τον προσχηματικό αντιπολιτευτικό λόγο, τις δηλώσεις του προέδρου για θερμό φθινόπωρο, με αφορμή την "καρατόμηση των αξιολογικά επιλεγμένων στελεχών", γρήγορα αποδείχτηκαν πόσο ψεύτικα και υποκριτικά ήταν όλα αυτά και πόσο αποδέχονται και οι δυο παρατάξεις τη βασική φιλοσοφία της συνέχισης της πολιτικής που γνωρίσαμε και που υλοποιεί και η νέα κυβέρνηση. Γι αυτό πολύ εύκολα και γρήγορα συμφώνησαν και φέτος σ' ένα δήθεν πρόγραμμα δράσης, ανασυγκροτώντας το συντηρητικό μέτωπο, που δοκιμάστηκε την περίοδο του καλοκαιριού από το θέμα "της αλλαγής φρουράς" στα στελέχη εκπαίδευσης

Η απόφαση για το πρόγραμμα "δράσης", που στηρίχτηκε σε πλαίσιο που πρότεινε η ΔΑΚΕ και αποδέχτηκε η ΠΑΣΚ, όχι μόνο δεν αντιστοιχεί στις ανάγκες της περιόδου, αλλά επιτρέπει στην κυβέρνηση της Ν.Δ. να συνεχίζει την αντιδραστική πολιτική στην εκπαίδευση, κατά τα πρότυπα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Η απόφαση, που δε δρομολογεί καμιά αγωνιστική διεκδίκηση, όχι μόνο στηρίζεται σε γενικόλογες αναφορές και χιλιοειπωμένες ευχές και διακηρύξεις, του τύπου "αύξηση των δαπανών για την παιδεία", αλλά κινείται ακόμα πιο συναινετικά και συντηρητικά αφού, αδιαφορούν για τους μισθούς ντροπής, την ακρίβεια, τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, δεν τολμούν να διεκδικήσουν ούτε φραστικά μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών, δε λένε κουβέντα για την αξιολόγηση, το καθηκοντολόγιο, τις εργασιακές σχέσεις, τους ωρομίσθιους.. Σφυρίζουν αδιάφορα για το δημόσιο σχολείο και τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει. 

Όπως φάνηκε και στην 73η Γ.Σ. ακόμα και στις νέες πολιτικές συνθήκες είναι ανύπαρκτες οι πολιτικοσυνδικαλιστικές διαφορές των δύο παρατάξεων. Αυτό που τους διαφοροποιεί και καθορίζει κάθε φορά τη στάση τους απέναντι στην εκάστοτε κυβέρνηση είναι τα αξιώματα, η διαχείριση της εξουσίας, οι θέσεις, ο έλεγχος θεσμών και της εκλογικής πελατείας. 

Επιβεβαιώνεται λοιπόν η θέση που είχαν πρόσφατα διατυπώσει οι Παρεμβάσεις πως η ΔΟΕ είναι ένα παντός καιρού κυβερνητικό συνδικάτο. Μπορεί η ΔΑΚΕ να έχει αναλάβει το ρόλο της παράταξης που θα ασκεί τώρα τον απροκάλυπτο κυβερνητικό συνδικαλισμό και πραγματικά να προσαρμόστηκε γρήγορα στο νέο της ρόλο, όμως και η ΠΑΣΚ στα μεγάλα ζητήματα ενεργεί ως "ήρεμη συμπολιτευόμενη δύναμη" που τηρεί τις συμφωνίες και τις θέσεις που μαζί είχαν ψηφίσει όλα τα προηγούμενα χρόνια. Τη μάσκα της αγωνιστικής δύναμης η ΠΑΣΚ θα τη φορά μόνο όταν θίγονται τα παραταξιακά και προσωπικά συμφέροντα και οφέλη των μελών της, χωρίς όμως ακόμα και τότε να εγκαταλείπει το βασικό προσανατολισμό της που είναι η αποδοχή της κυρίαρχης πολιτικής.

Οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από ένα τέτοιο συνδικαλισμό, από ένα τέτοιο Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε.

Οι Παρεμβάσεις-Κινήσεις-Συσπειρώσεις δεν είχαν καμιά αυταπάτη πως η πλειοψηφία του Δ.Σ. μπορούσε να υιοθετήσει το πρόγραμμα δράσης που κατέθεσαν και που κινείται στην κατεύθυνση ανατροπής της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής και υπεράσπισης των αναγκών και των δικαιωμάτων της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών.

Δεν είχαν καμιά αυταπάτη πως ΠΑΣΚ- ΔΑΚΕ δε θα ακολουθούσαν αργά ή γρήγορα το μονοπάτι της συναίνεσης, της σύμπλευσης με την κυβερνητική πολιτική και την μιζέρια του εφικτού και της ρεαλιστικότητας που χρόνια τώρα καθορίζει τη συνδικαλιστική τους συμπεριφορά και στάση. Όμως πραγματικά οι εξελίξεις ξεπέρασαν ακόμα και τις δικές μας εκτιμήσεις για το πόσο γρήγορα θα επανασυγκροτούνταν το μπλοκ του κομματικού και κομματικού συνδικαλισμού. Αφού ακόμα κι αυτή την περίοδο που έδιναν "τη μάχη για τα στελέχη" γεφύρωσαν τόσο γρήγορα το χάσμα και συμφώνησαν για το ανύπαρκτο διεκδικητικό πλαίσιο της νέας συνδικαλιστικής χρονιάς, φανταστείτε τι μας περιμένει στη συνέχεια αν δεν καταλάβουμε πως το σημαντικό πια δεν είναι να ελεεινολογούμε για την κατάσταση στο Δ.Σ. της ΔΟΕ και για τη συμπαιγνία των δύο παρατάξεων, αλλά να αναζητήσουμε νέους δρόμους αγώνα, έτσι ώστε στηριγμένοι στην ενεργή συμμετοχή και στις συλλογικότητες, να διαμορφώσουμε τις νέες εστίες αντίστασης και υπεράσπισης των δικαιωμάτων μας, που θα αποδειχθούν εξαιρετικά χρήσιμες στις δύσκολες εποχές που έρχονται. 

27 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2004

Επιστροφή

Περιεχόμενα