1-2 ΜΑΡΤΗ : Σύνοδος Υπουργών Παιδείας της Ε.Ε.

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

Παρασκευή 28/02: ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ: κανείς εκπαιδευτικός στην τάξη, κανένας φοιτητής στο αμφιθέατρο, κανείς μαθητής στο θρανίο. Συγκέντρωση 12.00 μ. Προπύλαια, πορεία στο Υπουργείο Παιδείας τη Βουλή και τα γραφεία της Ε.Ε. 
Σάββατο 01/03 Συγκέντρωση - διαδήλωση στο χώρο της συνόδου κορυφής των Υπουργών Παιδείας της Ε.Ε. (11.30 Πλατεία Δημαρχείου Βούλας)

Την 1-2 Μάρτη θα γίνει στην Αθήνα η Σύνοδος των Υπουργών Παιδείας της Ε.Ε. Για άλλη μια φορά θα περισσέψουν τα χαμόγελα στις επίσημες φωτογραφίες μετά, καθώς και τυπικές χειραψίες. Θα είναι όμως μια ακόμη τυπική συνάντηση; Πολύ φοβόμαστε πώς όχι! 

Σε αυτή την σύνοδο θα συζητηθεί η υλοποίηση όλων εκείνων των πολιτικών τις οποίες αντιπαλεύουμε όλα τα τελευταία χρόνια στους χώρους της εκπαίδευσης. 

Ε.Ε. και εκπαίδευση: μια επικίνδυνη σχέση...

Η Ε.Ε. έχει παίξει κομβικό ρόλο στην προώθηση μιας αντιδραστικής επιχειρηματική λογικής για την εκπαίδευση. Ήδη από την δεκαετία του 1980, με τα προγράμματα της τότε ΕΟΚ (το COMMET, το ERASMUS κλπ) προωθήθηκε η σύνδεση εκπαίδευσης και αγοράς, η εισβολή των επιχειρήσεων στην πανεπιστημιακή έρευνα η προσπάθεια για προσαρμογή των πτυχίων στις νέες πραγματικότητες της αγοράς εργασίας (ελαστικότητα, κινητικότητα κλπ), ο εκμαυλισμός μέσω χρηματοδοτήσεων διανοουμένων και πανεπιστημιακών. Αντίστοιχα όλες οι μεγάλες τομές της δεκαετίας του 1990 στην ελληνική εκπαίδευση (τα νομοσχέδια της αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης της πειθάρχησης και των ταξικών φραγμών, οι αλλαγές στα αναλυτικά προγράμματα και τα προγράμματα σπουδών, η διαρκής πρόσδεση της πανεπιστημιακής έρευνας και χρηματοδότησης στις ανάγκες των επιχειρήσεων, οι αυταρχικοί εσωτερικοί κανονισμοί) είχαν πάντα και την "ευρωπαϊκή διάστασή" τους, είτε μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων είτε μέσω των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης και του ΕΠΕΑΕΚ.

Ο νέος γύρος της επίθεσης

Το τελευταίο διάστημα η προώθηση της "ευρωπαϊκής διάστασης" έχει πάρει μια πολύ πιο επιθετική κατεύθυνση, επιχειρώντας νέες μεγάλες τομές. Με τις διακηρύξεις στην Μπολόνια και την Πράγα και τις αποφάσεις της συνόδου της Λισσαβόνας, αλλά και με μια πανστρατιά από ρυθμίσεις, οδηγίες προσπαθούν να προωθήσουν:

• Την ακόμη μεγαλύτερη εισβολή των επιχειρήσεων στην εκπαίδευση, καθώς σχολεία και σχολές αντιμετωπίζονται ως χώροι παροχής υπηρεσιών προς το κεφάλαιο, ενώ μια χυδαία "επιχειρηματική" υποκουλτούρα χρωματίζει όλες τις όψεις της παρεχόμενης γνώσης. 

• Γενίκευση μορφών αξιολόγησης τόσο των εκπαιδευτικών όσο και των εκπαιδευτικών μονάδων σε όλες τις βαθμίδες. Στα σχολεία η αξιολόγηση σημαίνει ακόμη μεγαλύτερη χειραγώγηση των εκπαιδευτικών, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, κατηγοριοποίηση των σχολείων με κριτήρια σε τελική ανάλυση ταξικά, εντατικοποίηση των μαθητών. Στις σχολές η αξιολόγηση θα σημαίνει ακόμη μεγαλύτερη πρόσδεση στις επιχειρήσεις, κατηγοριοποίηση των σχολών και των πτυχίων, ένταση της πίεσης για αποδοτικότητα.

• Τη λογική της δια βίου κατάρτισης. που σημαίνει την υποκατάσταση κάθε έννοιας ολοκληρωμένης και σφαιρικής εκπαίδευσης με ευθύνη του κράτους, από την εναγώνια αναζήτηση αποσπασματικών γνώσεων και δεξιοτήτων (συχνά μιας χρήσης) με ευθύνη του ίδιου του εργαζόμενου 

• Την ενίσχυση όλων των εκδοχών άμεσης ή έμμεσης ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι μέσα στις προτεραιότητες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι και η ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων για τη συμφωνία GATS στα πλαίσια του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου που περιλαμβάνει την ακόμη μεγαλύτερη δυνατότητα λειτουργίας ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

• Πλήρη αποσύνδεση των πτυχίων από κάθε έννοια εργασιακών δικαιωμάτων. Με το πάγιο πρόσχημα της "κινητικότητας" εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη) προσπαθούν ουσιαστικά να μετατρέψουν τα πτυχία σε απλούς ακαδημαϊκούς τίτλους χωρίς εργασιακό αντίκρυσμα. Παράλληλα με τα συστήματα μεταφοράς ακαδημαϊκών μονάδων και αναγνώρισης τίτλων ουσιαστικά καταργούν και την ίδια την έννοια του πτυχίου και την αντικαθιστούν με ένα απλό "φάκελο προσόντων"

• Την κατεύθυνση του "Ενιαίου Ευρωπαϊκού Χώρου" για την εκπαίδευση που σημαίνει γενίκευση του αγγλοσαξονικού μοντέλου για τις σπουδές καθώς τα ενιαία πτυχία υποκαθίσταται από διάφορα bachelor και υποπτυχία χωρίς εργασιακά δικαιώματα από την μια και κλειστά μεταπτυχιακά από την άλλη

• Την προώθηση της ευρωπαϊκής ταυτότητας που σημαίνει την συστηματική ενσωμάτωση στα προγράμματα σπουδών μιας χυδαίας προπαγάνδας υπέρ της ενωμένης Ευρώπης των πολυεθνικών και της ανεργίας. 

Οι πολιτικές αυτές δεν είναι άσχετες με τις συνολικές κατευθύνσεις της Ε.Ε. Γιατί η αναβάθμιση της θέσης των ευρωπαϊκών κεφαλαίων σημαίνει κρίσιμες αναδιαρθρώσεις στην παραγωγή οι οποίες προϋποθέτουν μια νέα φιγούρα εργαζόμενου: εντατικοποιημένου, πειθαρχημένου, ελαστικοποιημένου, παραγωγικού. Στην διαμόρφωση αυτής της νέας φιγούρας η εκπαίδευση έχει κομβικό ρόλο. Γι' αυτό και λέμε ότι οι εκπαιδευτικές πολιτικές της Ε.Ε. όχι μόνο βρίσκονται στην καρδιά των σύγχρονων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων αλλά και ότι η αντίσταση σε αυτές αφορά όλους τους εργαζόμενους. 

Ελλάδα: στην πρωτοπορία της αντιεκπαιδευτικής επίθεσης

Στη χώρα μας όλες οι πρόσφατες κυβερνήσεις έχουν δείξει από χρόνια τον ζήλο τους για το σχεδιασμό και την υλοποίηση αυτής της πολιτικής. Πράγμα λογικό αφού η Ευρωπαϊκή πολιτική για την εκπαίδευση δεν είναι κάποιο τεχνητό κατασκεύασμα της γραφειοκρατίας των Βρυξελών αλλά η στρατηγική συμπύκνωση μιας συνολικής προσπάθειας να προσαρμοστεί η εκπαίδευση στις ανάγκες της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. 

Και σε αυτά τα πλαίσια ο απολογισμός της ελληνικής κυβέρνησης είναι εντυπωσιακός: 

• Προώθηση της κακόφημης "εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης" με τους νόμους 2525 και 2640 τη μετατροπή του λυκείου σε εξεταστικό στρατόπεδο, την ένταση των ταξικών φραγμών και την κατάργηση της επετηρίδας. Μια μεταρρύθμιση που έκανε την κυβέρνηση τον καλύτερο σύμμαχο της βιομηχανίας της ιδιωτικής εκπαίδευσης και παραεκπαίδευσης, που οδήγησε τους μαθητές στην τρομαχτική καθημερινότητα "σχολείο- φροντιστήριο-διάβασμα" και εξαφάνισε κάθε έννοια ελεύθερου χρόνου. 

• Συνεχείς και προκλητικές επιδείξεις αυταρχισμού με αποκορύφωμα την Πράξη Νομοθετικού Περιεχόμενου που ποινικοποίησε τις μαθητικές κινητοποιήσεις

• Προσπάθεια κατάργησης των εργασιακών δικαιωμάτων των πτυχίων μέσα από το νόμο για την λεγόμενη ανωτατοποίηση των ΤΕΙ

• Ψήφιση του νόμου για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου, μία από τις μεγαλύτερες απόπειρες ανατροπής των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο σχολείο και ιδεολογικού "φρονηματισμού" των εκπαιδευτικών

• Εξαγγελία νομοσχεδίου για την αξιολόγηση των ΑΕΙ που ουσιαστικά για πρώτη φορά θα εξαρτήσει τις χρηματοδοτήσεις προς τις σχολές από το βαθμό εξυπηρέτησης των επιχειρήσεων, πειθάρχησης των φοιτητών και συρρίκνωσης εργασιακών δικαιωμάτων. 

• Επιμονή στην πολιτική της λιτότητας και της μισθολογικής εξαθλίωσης των εκπαιδευτικών

Λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο

Η συνολική σύγκρουση με αυτή την πολιτική είναι μονόδρομος. Αυτό άλλωστε φάνηκε και σε όλες τις μεγάλες στιγμές του εκπαιδευτικού κινήματος τα τελευταία χρόνια : Τις μεγάλες απεργίες των εκπαιδευτικών το 1997. Τη μεγάλη μάχη στα εξεταστικά κέντρα το 1998, τις μεγάλες μαθητικές καταλήψεις, τις παμφοιτητικές κινητοποιήσεις το 2001. Μάχες μεγάλες που σε αρκετές περιπτώσεις είχαν αποτελέσματα, ανέστειλαν, καθυστέρησαν ή ανέτρεψαν πολιτικές για την εκπαίδευση

Η Σύνοδος των Υπουργών Παιδείας στις 1-2 Μάρτη είναι μια πρόκληση που δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη! Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να τους αφήσουμε ανενόχλητους να σχεδιάσουν τα νέα βήματα της αντικεκπαιδευτικής επίθεσης. Δεν μπορούμε να ανεχτούμε να συνεχίσουν να επιδεινώνουν το παρόν μας και να υπονομεύουν το μέλλον μας. 

Ταυτόχρονα μια μαζική δυναμική πανεκπαιδευτική κινητοποίηση μπορεί να αλλάξει τα πράγματα και για το εκπαιδευτικό κίνημα στον τόπο μας. Να στείλει το μήνυμα στην κυβέρνηση ότι πρέπει να πάρει πίσω όλες τις αντικεκπαιδευτικές πολιτικές της και να ξεχάσει κάθε σκέψη για προώθηση καινούριων. Να αποτελέσει την αφετηρία, τη θρυαλλίδα για ένα γύρο μαζικών αγωνιστικών κινητοποιήσεων σε όλη την εκπαίδευση. Να δώσει νέα δυναμική στο αγώνα των μαθητών ενάντια στον εξεταστικό μαραθώνιο και τους αυταρχικούς κανονισμούς. Να αναδείξει ξανά το ζήτημα της αξιολόγησης χειραγώγησης. Να αποτελέσει τη συνέχεια των μεγάλων φοιτητικών αγώνων του 2001 και την πρώτη αγωνιστική απάντηση στο νέο νόμο για την αξιολόγηση. Να φέρει ξανά στο προσκήνιο το πρόβλημα της αδιοριστίας και της εργασιακής περιπλάνησης εντός και εκτός του δημόσιου σχολείου. 

Δυναμική απάντηση - συνολική άρνηση

Μόνο που για να έχει αποτέλεσμα μια τέτοια κινητοποίηση έχει συγκεκριμένες προϋποθέσεις: 

Πρώτον μια ξεκάθαρη συνολική άρνηση της κυρίαρχης ευρωπαϊκής πολιτικής για την εκπαίδευση. Αρνούμαστε όλες τις προσπάθειες που γίνονται από διάφορους κύκλους (Εκπαιδευτική Διεθνής, Ευρωπαϊκή Ένωση Φοιτητικών Ενώσεων, συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες στις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες) που λίγο πολύ υποστηρίζουν ότι επί της ουσίας η επιχειρηματική λογική, η αξιολόγηση, η κατάργηση των πτυχίων είναι σωστή και απλώς χρειάζεται μια μερική αναπροσαρμογή τους με λίγο περισσότερο "δημόσιο" και "δημοκρατικό" χαρακτήρα. Αυτό το παζάρι για τα χαρακτηριστικά της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής σε καμιά περίπτωση δεν αντιστοιχεί στην αγωνία και τους αγώνες του κόσμου της εκπαίδευσης και τις διατυπωμένες θέσεις του εκπαιδευτικού κινήματος ενάντια σε όλες τις παραλλαγές της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Γι' αυτό και σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να δεχτούμε ούτε την από τα πάνω στημένη εκπροσώπηση (σε ευρωπαϊκή κιόλας κλίμακα) που προσπαθούν να στήσουν, ούτε κάθε λογική "στενέματος" των εκπαιδευτικών διεκδικήσεων.

Δεύτερον, μια σαφή διάθεση να συγκρουστεί με την κυρίαρχη πολιτική. Την 1η Μάρτη θα πρέπει οι Υπουργοί της Ε.Ε. να νιώσουν πραγματικά περικυκλωμένοι από την οργή του κόσμου της εκπαίδευσης. Και αυτό σημαίνει μαζική, δυναμική πανελλαδική, πανεκπαιδευτική, πανεργατική συγκέντρωση στο χώρο που θα γίνει η σύνοδος των Υπουργών.

Εμείς λέμε ότι στη σύνοδο τον τόνο δεν θα το δώσουν τα βαριεστημένα χαμόγελα των Υπουργών αλλά η πλημμυρίδα των μαθητών, των εκπαιδευτικών των φοιτητών. Θα είναι περικυκλωμένοι από δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές, από όλους εμάς, εκπαιδευτικούς, φοιτητές, μαθητές, γονείς και εργαζόμενους, από όλους όσους βλέπουν σε αυτή τη Σύνοδο την ευκαιρία να υψώσουν τη δική τους φωνή ενάντια στην παιδεία των περικοπών, τους μισθούς πείνας, την αξιολόγηση - χειραγώγηση, την αδιοριστία και τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, τους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση και την υποβάθμιση και απαξίωση του ζωντανού στοιχείου της εκπαίδευσης, των εκπαιδευτικών και των εκπαιδευόμενων. Θα είναι περικυκλωμένοι από τη λαϊκή απαίτηση για το καθολικό δικαίωμα στη μόρφωση και την εργασία.

Η μεγάλη διαδήλωση στο Ναύπλιο στις 24 Γενάρη και τα συγκλονιστικά συλλαλητήρια στις 15 Φλεβάρη σηματοδοτούν μια δυναμική επιστροφή της νεολαίας και των εργαζόμενων στους δρόμους του αγώνα. 

Τώρα ήρθε η ώρα της Παιδείας! 

Για μια αντιπαράθεση διαρκείας με τις πολιτικές κυβέρνησης - Ε.Ε. - κεφαλαίου. Για να καταλάβουν τι τους περιμένει όλο το επόμενο διάστημα με αποκορύφωμα την σύνοδο κορυφής στη Θεσσαλονίκη τον Ιούνη του 2003.

Για ένα πανεκπαιδευτικό κίνημα μαζικό, ανεξάρτητο, μαχητικό, ένα κίνημα των γενικών συνελεύσεων και των αγώνων και όχι των γραβατωμένων "εκπροσώπων".

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ Ε.Ε. ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ!

Ανεξάρτητες Ριζοσπαστικές Παρεμβάσεις Συσπειρώσεις Κινήσεις Π.Ε.

Αγωνιστικές Συσπειρώσεις Παρεμβάσεις Καθηγητών

Αγωνιστικές Παρεμβάσεις αδιορίστων και καθηγητών σε φροντιστήρια

Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση ΑΕΙ - ΤΕΙ

Επιστροφή

Περιεχόμενα