ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ 2003
 ( Λιτότητα -Ακρίβεια -Φτώχεια -Ανεργία -Κατηγοριοποίηση….)
και τα " Πράσινα Παραμύθια "

 

Σε συνθήκες γενικευμένης ανέχειας ζει η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων στη χώρα μας. Η μεγάλη ιδέα της ΟΝΕ, του ευρώ και της ευρωπαϊκής σύγκλισης, μας οδήγησαν στις απίστευτες ανατιμήσεις όλων των ειδών βασικής λαϊκής κατανάλωσης, στο στενωπό του "συμφώνου σταθερότητας",στη λογική της διατηρησιμότητας και στη σημερινή γραμμή της αδιάκοπης λιτότητας και εκμετάλλευσης των εργαζομένων. 

Ταυτόχρονα απέναντι σ' αυτή την Ελλάδα της φτώχειας υπάρχει η άλλη Ελλάδα του πλούτου και της εκμετάλλευσης, που τα επίσημα και δηλωθέντα μεικτά κέρδη της ξεπερνούν τα 8,5 τρις, δραχμές, που η κερδοφορία ανά εργαζόμενο των ναυαρχίδων της βιομηχανίας, των επιχειρήσεων εμπορίου και υπηρεσιών είναι κατά μέσο όρο 28,7 εκατ. Που οι μεγαλοεπιχειρηματίες του χρηματιστηρίου μόνο την τριετία 1998-2000 πρόσθεσαν στα θησαυροφυλάκιά τους κεφάλαια που αγγίζουν τα 10 τρις δραχμές. Αυτή η τεράστια κερδοφορία έχει οδηγήσει την αστική τάξη της χώρα μας στην πρώτη θέση στην Ευρώπη στα κέρδη και στη δεύτερη στον κόσμο μετά της ΗΠΑ. Μάλιστα η ένταση των κοινωνικών ανισοτήτων και η διεύρυνση του κοινωνικού ελλείμματος γίνεται πιο προκλητική αν σημειωθεί πως, η συμμετοχή των μισθών στην προστιθέμενη αξία του επιχειρηματικού τομέα από 60% το 1983 μειώθηκε στο 54% το 1998. Το μικρότερο εργατικό κόστος και τα μεγαλύτερα κέρδη. Αυτή είναι η Ελλάδα των δυο ταχυτήτων.

Η απάντηση της κυβέρνησης σ' αυτά τα προκλητικά φαινόμενα και στην λαϊκή αγανάκτηση έρχεται δια στόματος του πρωθυπουργού, που ρητά δηλώνει, πως στο όνομα της ανάπτυξης, της μείωσης του πληθωρισμού των ελλειμμάτων και του ανταγωνισμού, δεν προβλέπεται και για φέτος περίοδος χαλαρότητας και μισθολογικών αυξήσεων. Τα χρόνια φαγούρας και οικονομικής εξαθλίωσης όπως φαίνεται θα είναι πάρα πολλά, αν επιτέλους δεν καταλάβουν οι εργαζόμενοι πως μόνο με τον δικό τους αποφασιστικό αγώνα μπορούν να κερδίσουν μεγαλύτερο κομμάτι από τον κοινωνικό πλούτο που εκείνοι παράγουν.

Την κατεύθυνση στην οικονομική και εισοδηματική πολιτική της κυβέρνησης για το 2003 είχε προδιαγράψει η έκθεση του ΟΟΣΑ και οι ανάλογες προτάσεις των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών. "Σφιχτή εισοδηματική πολιτική, εξορθολογισμός των δημοσίων δαπανών, ριζικές μεταρρυθμίσεις στη Δημόσια Διοίκηση, λιγότερο γενναιόδωρο ασφαλιστικό σύστημα, επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, μετατάξεις και αλλαγές στο σύστημα προαγωγών των Δημοσίων Υπαλλήλων" , είναι μερικές μόνο από τις σκληρές προτάσεις που περιλαμβάνονται στην ετήσια έκθεση του.

Συγκεκριμένα τονίζει πως σημαντικός κίνδυνος υπάρχει στο μέτωπο του πληθωρισμού λόγω των "υπερβολικών μισθολογικών αυξήσεων κυρίως στον δημόσιο τομέα". Ιδιαίτερη αναφορά κάνει στο μέγιστο όπως το χαρακτηρίζει πρόβλημα της δυσκαμψίας της δημόσιας διοίκησης και αξιοποίησης του προσωπικού. "Η εργασιακή ασφάλεια είναι υψηλή και η ευελιξία χαμηλή με αποτέλεσμα οι νέες ανάγκες να καλύπτονται με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Οι προαγωγές συνεχίζουν να βασίζονται κυρίως στην αρχαιότητα παρά στις ικανότητες ή στην προσπάθεια". Το σκοτσέζικο ντους συνεχίζεται και γίνεται ακόμα πιο σκληρό και αποκαλυπτικό στην αναφορά του ΟΟΣΑ σχετικά με τις αυξήσεις στο δημόσιο. "Είναι αμφίβολο αν το επίπεδο της παραγωγικότητας και ο ρυθμός ανάπτυξης στο δημόσιο δικαιολογούν τις αυξήσεις των μισθών που δόθηκαν, ιδίως τα τελευταία χρόνια". ( Μάλλον η έκθεση θα συντάχθηκε για άλλη χώρα, αλλιώς δεν μπορεί να δικαιολογηθεί η προκλητικότητά της απέναντι στους εργαζόμενους). Όσο αφορά το ασφαλιστικό σύστημα που πριν λίγες εβδομάδες είχε "μεταρρυθμισθεί" επιβάλλοντας ακόμα χειρότερες συνταξιοδοτικές και ασφαλιστικές αλλαγές, ο ΟΟΣΑ επιμένει, γιατί όπως φαίνεται σχεδιάζει και προωθεί το νέο καθεστώς γαλέρας από τώρα… το "ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα είναι από τα πιο απλόχερα και πιο άνισα εξαιτίας του υψηλού ποσοστού του μισθού που αποτελεί η σύνταξη"!!! Αυτή κι αν είναι φοβερή διαπίστωση που ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα και δείχνει την αξιοπιστία των πορισμάτων και ερευνών των διαφόρων οργανισμών. Μπροστά σ' αυτές τις διαπιστώσεις ωχριά και ο περίφημος για την αντικειμενικότητα του ΟΗΕ που κάθε τόσο χειροκροτεί τις φιλειρηνικές πρωτοβουλίες των αμερικάνων και ισραηλινών. Όσο για το φορολογικό ο ΟΟΣΑ προτείνει αυτό που σχεδιάζει και υλοποιεί ήδη η κυβέρνηση. "Διεύρυνση της φορολογικής βάσης για να επιτραπεί η απάλυνση του έντονα προοδευτικού χαρακτήρα της φορολογίας των φυσικών προσώπων, δηλαδή να μειωθούν οι ανώτεροι φορολογικοί συντελεστές".

Η συγκεκριμένη έκθεση και όλες οι ανάλογες αναλύσεις, αποκαλύπτουν την καίρια συνιστώσα της πολιτική που θέλουν να επιβάλλουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου, που είναι η μείωση του κόστους εργασίας για τους εργοδότες με κάθε τρόπο, δηλαδή η μεγιστοποίηση της εκμετάλλευσης και η ποικιλόμορφη ενίσχυση των εκπροσώπων της οικονομικής ολιγαρχίας.

ΣΦΙΓΓΕΙ Ο "ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟΣ ΚΛΟΙΟΣ" ΤΗΣ Ε.Ε.

Τα στρατηγεία εξυπηρέτησης αυτής της πολιτικής που είναι τα υπουργεία Οικονομικών , Οικονομίας και Ανάπτυξης κωδικοποιούν τις κυβερνητικές δράσεις σε τρεις κατευθύνσεις.

Μέχρι το 2004 δεκαπέντε επιχειρήσεις που αποτελούν περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού λαού θα έχουν "ιδιωτικοποιηθεί, μετοχοποιηθεί ή θα έχουν συνάψει στρατηγικές συμμαχίες". Έτσι χωρίς να τηρείται κανένα πρόσχημα η κυβέρνηση προωθεί τις διαρθρωτικές αλλαγές που απαιτεί η άρχουσα τάξη, επιτρέποντας στα κάθε λογής τρωκτικά να εισβάλλουν στις υπό κρατικό έλεγχο επιχειρήσεις, χωρίς να ενδιαφέρεται για τις συνέπειες αυτής της πολιτικής στους εργαζόμενους. Στον φετινό προϋπολογισμό προβλέπει να εισπράξει από τις αποκρατικοποιήσεις 3 δις. Ευρώ. Παράλληλα στην ίδια κατεύθυνση είναι η προώθηση των διαδικασιών απελευθέρωσης των αγορών.

Στον τομέα των κρατικών εσόδων και δαπανών οι κυβερνώντες πιστοί στο νεοφιλελεύθερο μονόδρομο, ετοιμάζουν δύο παράλληλα χτυπήματα στους εργαζόμενους. 

Το πρώτο αφορά τους φόρους και την ήδη φορολογική μεταρρύθμιση, που κινείται στην γνωστή κατεύθυνση της αδιάλειπτης αύξησης των δημοσίων εσόδων και αφετέρου στην πολιτική των φοροαπαλλαγών προς το μεγάλο κεφάλαιο. Το ποσοστό φορολόγησης των κερδών έχει ήδη μειωθεί, ενώ η φορολογία των υψηλών εισοδημάτων ήδη φορολογείται με μικρότερους συντελεστές. Χειροτερεύει δηλαδή η συμμετοχή στα φορολογικά βάρη που ήδη από 21% το 1960 για τους μισθωτούς το 2000 είχε φτάσει στο 55%, ενώ για τους εμπόρους - βιομηχάνους από 50,8 το 1960 είχε πέσει το 2000στο 16,8%. Το σύνολο των φορολογικών εσόδων για το 2003 εκτινάσσεται από 35,3δις ευρώ σε 37,5 σημειώνοντας αύξηση κατά 2,2 δις ευρώ (αύξηση 5,4 %), με τη μερίδα του λέοντος να προέρχεται από την υπερφορολόγηση των λαϊκών στρωμάτων. Οι έμμεσοι φόροι αυξάνονται κατά 1,2 δις. ευρώ (5,8%) και οι άμεσοι κατά 0,9δις (4,9%). Κύρια πηγή αύξησης των έμμεσων φόρων θα είναι ο Φ.Π.Α. που προβλέπεται να αυξηθεί στο 8,9%, πληρώνοντας έτσι μέσω της καταναλωτικής δαπάνης ακόμη περισσότερα οι εργαζόμενοι. Όσο για τους άμεσους φόρους πάλι τη μερίδα του λέοντος θα την πληρώσουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, αφού αυξάνεται ο φόρος εισοδήματος των φυσικών προσώπων κατά 5,2% έναντι 4,8% αύξησης των νομικών προσώπων.

Το δεύτερο πλήγμα θα έρθει από τον τρόπο που η κυβέρνηση διαχειρίζεται τις κρατικές δαπάνες. Ο βασικός προσανατολισμός της είναι η δραστική περικοπή όσων δαπανών κρίνονται πως δεν είναι "αποτελεσματικές" και τέτοιες φυσικά είναι τα κονδύλια για την χρηματοδότηση της Υγείας, της Παιδείας και της Κοινωνικής Ασφάλισης. Γι' αυτό και στον προϋπολογισμό του 2003 μειώνουν τις επιχορηγήσεις για τις λειτουργικές δαπάνες των νοσοκομείων κατά 50,4%. Περιορίζουν τις δαπάνες για την Παιδεία στο 3,45% του Α.Ε.Π., αυξάνοντας όμως εντυπωσιακά τις δαπάνες του ΥΠΕΠΘ για την προετοιμασία διεξαγωγής των Ολυμπιακών αγώνων που από 26.413 ευρώ εκτινάσσονται στα 31.000.000 ευρώ, ενώ οι περίφημες εξαγγελίες για επέκταση του "ολοήμερου" στοιχίζουν μόνο 27.000 ευρώ. Τη δε χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος καλούνται για μια ακόμη φορά να την αναλάβουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Η προκλητικότητα κατανομής των δημοσίων δαπανών και η κοινωνική ευαισθησία των κρατούντων φαίνεται από τις αστείες επιχορηγήσεις των κοινωφελών οργανισμών (ΟΑΕΔ επιδόματα ανεργίας 30 εκ. ευρώ- βιβλιοθήκες 1 εκ.- ΔΗΠΕΘΕ 3εκ.,κ.λ.π.), ενώ από την άλλη ενισχύεται πλουσιοπάροχα η πολιτική και οικονομική εξουσία (βουλευτικές αποζημιώσεις 35,5εκ. ευρώ- δαπάνες απόρρητες και εθνικού χαρακτήρα 60εκ.-δαπάνες που προκύπτουν από την προεδρία της Ε.Ε.28εκ.ευρώ-μέγαρα μουσικής 11,7 εκ.).

Αποτελεσματικές δαπάνες στη λογική των κυβερνώντων είναι τα τεράστια ποσά που δίνονται στους εκπροσώπους του κεφαλαίου στο όνομα των επενδύσεων και στη στήριξη της λεγόμενης "επιχειρηματικής δράσης". Μάλιστα ο προσανατολισμός αυτός εντείνεται με μια σειρά από μέτρα που παίρνονται σ' αυτή την κατεύθυνση, παρά τη συνέχιση της προκλητικής κερδοφορίας για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους επιχειρηματικούς ομίλους. Σύμφωνα με δημοσιευμένες έρευνες και την επεξεργασία των ισολογισμών μεγάλων επιχειρήσεων, παρατηρείται μεγάλη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου με αύξηση των μεριδίων του τζίρου και των μεικτών-καθαρών κερδών. Έτσι παρά τη συνεχιζόμενη για δεύτερη χρονιά κατρακύλα των τιμών των μετοχών στο χρηματιστήριο και τη μείωση των κερδών κατά 9%, οι 10 επιχειρήσεις ( με τα μεγαλύτερα ποσοστά αύξησης ) κατέγραψαν αύξηση των καθαρών τους κερδών κατά 466%. Την πρώτη και δεύτερη θέση, κατέκτησαν δύο δημόσιες επιχειρήσεις που έχουν μπει στη διαδικασία ξεπουλήματος σε ιδιώτες. Πρόκειται για τη ΔΕΗ και την "Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης" που κατέγραψαν αύξηση των καθαρών κερδών τους κατά …7570% και 870% αντίστοιχα. Οι περισσότερες από τις δέκα πιο κερδοφόρες , είναι επιχειρήσεις που, μέχρι πριν 5 χρόνια ήταν κάτω από τον έλεγχο του Δημοσίου και πέρασαν με τις ευλογίες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, κάτω από το μερικό ή ολοκληρωτικό έλεγχο των ιδιωτών. Η "εμβάθυνση" δηλαδή των ιδιωτικοποιήσεων που πάλι εξαγγέλλουν δεν είναι τίποτε άλλο παρά ξεπούλημα και άλλων πακέτων μετοχών των ΔΕΚΟ, ώστε να περάσει η πλειοψηφία των μετοχών τους στους ιδιώτες επιβεβαιώνοντας έτσι ότι η "εξυγίανση" των δημοσίων οικονομικών που επαγγέλλονται, θα γίνει με το ξεπούλημα της "κότας που γεννά χρυσά αυγά". 

Στην προκλητική κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων, συνέβαλε το σύνολο των πολιτικών της κυβέρνησης ( εισοδηματική, φορολογική, περικοπή δαπανών, ιδιωτικοποιήσεις, ασυδοσία στην αγορά κ.λ.π.) που έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε ένα από τα καλύτερα "θερμοκήπια" για την αύξηση των κερδών των μονοπωλίων και των πολυεθνικών. Μάλιστα οι μεγάλοι κερδισμένοι είναι οι οργανισμοί κοινής ωφέλειας που έχουν περάσει ήδη κατά ένα μέρος στον έλεγχο του ιδιωτικού κεφαλαίου (ΔΕΗ-7500%,ΕΥΑΘ- 288%), οι ιδιωτικές-κρατικές ή ημικρατικές επιχειρήσεις ειδών διατροφής (όπως ΕΒΖ 870%, Αλλατίνη 840%, ΝΙΚΑΣ 120% κ.λ.π.), αλλά και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις παροχής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης (όπως η MEDICON HELLAS 24% και EUROMEDICA 19%), γεγονός που επιβεβαιώνει την εκτίμηση πως η υποβάθμιση της δημόσιας υγείας στέλνει τους ασφαλισμένους όλο και περισσότερο στην αγκαλιά των ιδιωτικών κλινικών και εργαστηρίων. Η κερδοφορία αυτή φανερώνει τη ληστεία που υφίστανται τα λαϊκά στρώματα αφού αυτά τα είδη και υπηρεσίες αγοράζουν καθημερινά οι εργαζόμενοι και πληρώνουν όλο και πιο ακριβά. 

Ενώ όμως αυτή η ευμάρεια υπάρχει στο στρατόπεδο του κεφαλαίου στην άλλη πλευρά, στους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα τα πράγματα θα είναι ακόμα χειρότερα τη νέα χρονιά, αφού οι μισθοί θα παραμείνουν καθηλωμένοι στα όρια της φτώχειας με τις αυξήσεις πρόκληση που εξήγγειλε η κυβέρνηση για το 2003.

Με βάση μελέτη της ΑΔΕΔΥ, από το 1995 και μετά οι απώλειες στο εισόδημα των δημοσίων υπαλλήλων με βάση τον τιμάριθμο, ξεπερνούν το 26%! Δηλαδή μιλάμε για μια επταετία που οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα βρίσκονται στο γύψο της σιδερένιας λιτότητας της ΟΝΕ και των προγραμμάτων σταθερότητας. Μάλιστα, με το πρόγραμμα σταθερότητας το οποίο υπέβαλε η κυβέρνηση στην Κομισιόν, έχει δεσμευτεί ότι θα εφαρμόσει "περιοριστική εισοδηματική πολιτική" τη διετία 2003-2004. Ταυτόχρονα είναι γνωστό πως από 1/1/2003 σύμφωνα με το νέο αντιασφαλιστικό νόμο θα επιβληθεί και το πρωτοφανές μέτρο της παρακράτησης εισφορών, για το πλασματικό 60χίλιαρο που θα προσμετρηθεί στον υπολογισμό της σύνταξης . Πρόκειται δηλαδή, για μια απροκάλυπτη μείωση του εργατικού εισοδήματος. 

Η εκσυγχρονιστική κυβέρνηση του κ. Σημίτη μπορεί να εκστασιάζεται από τη συμμετοχή της χώρας μας στην Ε.Ε. και να επιδιώκει με κάθε μέσο την ένταξη της στην πρώτη ταχύτητα της ΟΝΕ, όμως αδιαφορεί πλήρως για την τύχη των εργαζόμενων που αδιαμφισβήτητα πια, σύμφωνα και με τις επίσημες και ανεπίσημες έρευνες δεσπόζει η χώρα μας στην τελευταία θέση στην Ε.Ε. από την άποψη του ύψους των αμοιβών και της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων. Οι μισθοί στη χώρα μας φτάνουν μόλις στο 55% των αντίστοιχων μέσων αμοιβών των χωρών της ευρωζώνης και η αγοραστική δύναμη των αποδοχών στην Ελλάδα αντιπροσωπεύει το 64% του μέσου κοινοτικού. Η έρευνα π.χ. της "Καθημερινής" σε πέντε ευρωπαϊκές χώρες καταδεικνύει ότι ταυτόχρονα με τη νομισματική ενοποίηση επιτεύχθηκε και σύγκλιση τιμών, καταρρίπτοντας το μύθο της φτηνής χώρας. Από τη σύγκριση τιμών σε 80 καταναλωτικά αγαθά και βασικές υπηρεσίες προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι, οι τιμές των Αθηνών είναι περίπου ίδιες με αυτές της Ρώμης, του Μονάχου, του Λονδίνου και των Βρυξελών, ενώ εισοδηματικά οι διαφορές παραμένουν μεγάλες. Παρ' όλα αυτά κουβέντα δεν κάνουν οι κυβερνώντες για αναπροσαρμογή των μισθών στην κατεύθυνση σύγκλισης, ούτε στην αντιμετώπιση της ακρίβειας που έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις.

Έτσι παρά τα μεγάλα λόγια της κυβέρνησης για την "ολόπλευρη ενίσχυση των εκπαιδευτικών", θα συνεχίσουμε να είμαστε όχι μόνο οι πιο κακοπληρωμένοι δάσκαλοι και καθηγητές, αλλά κυριολεκτικά και οι πιο φτωχοί, αφού οι μισθοί μας θα συνεχίσουν να κυμαίνονται από 12500 έως 18400 ευρώ, ενώ των Ισπανών είναι από 22700 έως 39800, των Γάλλων από 17460 έως 33200, των Δανών από 30310 έως 41600 και των Πορτογάλων από 12300 έως 34000 ευρώ, ενώ τα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης "συγκλίνουν" με τις τιμές Βρυξελών. 

Αυτό αποδεικνύεται και από την εισοδηματική πολιτική για τον δημόσιο τομέα, που όχι μόνο δεν προβλέπει καμιά αύξηση μισθών, αλλά εντείνει τη πολιτική της λιτότητας με αυξήσεις κοροϊδία 2,5% μικρότερες ακόμα και από τις περσινές και ταυτόχρονη ένταση της προσπάθειας για να μειωθεί ο πληθωρισμός μέσα από την επιβράδυνση του εργατικού κόστους. Η απάντηση δηλαδή της κυβέρνησης στην κερδοσκοπία των εμπόρων και βιομηχάνων, που τινάζει στον αέρα τα σχέδια της για μείωση του πληθωρισμού, δεν είναι το σταμάτημα της και ο έλεγχος της αγοράς, αλλά το συμμάζεμα του πληθωρισμού από τον περιορισμό για μια ακόμη φορά, των εργατικών αμοιβών. Ταυτόχρονα για να βρεθούν τα χρήματα ώστε να πληρωθούν οι εργολάβοι του 2004 και των μεγάλων έργων μέσα από τον προϋπολογισμό, θα επιβληθούν νέοι φόροι αξίας 2,2 δις. ευρώ που είναι βέβαιο παρά τις εξαγγελίες του υπουργείου Οικονομικών για φορολογικές ελαφρύνσεις, το φορτίο των μεγάλων οραμάτων και ιδεών της κυρίαρχης τάξης θα το επωμισθούν οι μισθωτοί και συνταξιούχοι. Μάλιστα πρέπει να σημειώσουμε πως οι αυξήσεις αυτές κοροϊδία είναι πολύ μικρότερες και από αυτές που από την αρχή της χρονιάς είχε "υποσχεθεί" στους δημοσίους υπαλλήλους 3,5% έως 4% ενώ παράλληλα έχουμε χρονική μετατόπιση των "μεγάλων οικονομικών αλλαγών" που είχε υποσχεθεί για το 2003 μέσα από το νέο μισθολόγιο. Γίνεται φανερό λοιπόν ακόμα και στους πιο δύσπιστους πως το νέο όχι της κυβέρνησης για αυξήσεις στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και ιδιαίτερα των εκπαιδευτικών δεν έχει να κάνει ούτε με τα νέα πολεμικά σενάρια ούτε με την κρίση του πετρελαίου ούτε φυσικά με τον πληθωρισμό, την ανεργία και τα ελλείμματα, αλλά τον σταθερό προσανατολισμό της να υπηρετήσει ακόμα πιο αποφασιστικά τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου.

ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΟ ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Είναι γνωστό πως εδώ και αρκετό διάστημα στα πλαίσια προσαρμογής του κράτους στις νέες ανάγκες της αγοράς έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση στους κύκλους των υποστηριχτών του συστήματος αλλά και του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος για αλλαγή του συστήματος αμοιβών στο δημόσιο. "Η απόλυτη οικονομική και ιεραρχική ισοπέδωση των δημοσίων υπαλλήλων" θεωρείται από τους "ειδικούς" ότι είναι ο εσωτερικός εχθρός της δημόσιας διοίκησης γι' αυτό και η θέσπιση ενός νέου μισθολογίου το οποίο "θα συνδέει ευθέως την αμοιβή με τη γνώση, την αποτελεσματικότητα και την υπηρεσιακή ευθύνη" πρέπει να είναι η βασική προτεραιότητα της κυβέρνησης….. Έτσι θα απαλλαγεί οριστικά η διοίκηση από το υφιστάμενο "μισθολόγιο υπαρκτού σοσιαλισμού" που αποσύνδεσε το μισθό από το βαθμό, που κατήργησε την ιεραρχία και επέβαλε την αυτόματη μισθολογική εξέλιξη….. Αυτά γράφουν, καταθέτουν και εισηγούνται καθημερινά οι διάφοροι παρατρεχάμενοι της εξουσίας, των Μ.Μ.Ε. και ακραιφνείς υποστηριχτές του "δημόσιου συμφέροντος και του κοινωνικού συνόλου".

Γι' αυτό και οι επιτελείς των υπουργείων Δημόσιας Διοίκησης και Οικονομικών, ακολουθώντας τις εντολές των προϊσταμένων τους διαμόρφωσαν διάφορα πορίσματα, αφού προηγούμενα συμφώνησαν στα αρνητικά χαρακτηριστικά του ισχύοντος μισθολογίου, που οι ίδιοι το 1997 εισηγήθηκαν και επέβαλαν στους εργαζόμενους με τη συναίνεση φυσικά της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. 

Συγκεκριμένα σημειώνουν:

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ -ΣΤΟΧΟΘΕΣΙΑ- ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑ- ΙΕΡΑΡΧΙΑ 
ΤΟ ΝΕΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ ΠΟΥ ΣΧΕΔΙΑΖΟΥΝ

Με βάση τις κατευθύνσεις-αρχές που υιοθέτησε η Σύνοδος Κορυφής της Λισσαβώνας " η Eυρωπαϊκή Ένωση έθεσε στον εαυτό της τη στρατηγική επιδίωξη για την επόμενη δεκαετία να γίνει η πιο ανταγωνιστική και δυναμική οικονομία στον κόσμο….το κάθε μισθολογικό καθεστώς θα έχει κεντρικό άξονα τη σύνδεση της αμοιβής με τη γνώση…", είναι δεδομένο πως και το νέο μισθολογικό μοντέλο που σχεδιάζεται και προωθείται από τις διάφορες επιτροπές "σοφών" θα έχει σα βάση τις λογικές της κατηγοριοποίησης, εσωτερικής και εξωτερικής, της ανταγωνιστικότητας, μεταξύ των κλάδων, των κατηγοριών και των υπαλλήλων, της παραγωγικότητας- αξιολόγησης και της στοχοθεσίας, επιβάλλοντας με βίαιο τρόπο τη διαφοροποίηση των αμοιβών και τον απόλυτο έλεγχο των υπαλλήλων. 

Μ' αυτόν τον προσανατολισμό κινήθηκε και η επιτροπή Κιντή που μετά από 44 τρίωρες συνεδριάσεις διαπίστωσε:

α)…. Παθογένεια του ισχύοντος μισθολογίου και την ανάγκη διαμόρφωσης νέου συστήματος αμοιβών που θα αποτελεί κίνητρο για την αύξηση της απόδοσης των υπαλλήλων και την προσέλκυση ικανών στελεχών στο δημόσιο.(σελ.1)

β)…. Η γνώση και η ικανότητα- απόδοση, όπου και όταν υπάρχει στο δημόσιο πρέπει να αμείβεται και να διαφοροποιεί μισθολογικά όσους την κατέχουν κι αυτή πρέπει να είναι βασική αρχή του νέου συστήματος αμοιβών. Η αρχή αυτή εκφράζει τη βασικότερη διαφορά του νέου από τα προηγούμενα συστήματα μισθολογίων, τα οποία λειτουργούσαν ισοπεδωτικά σχεδόν, ως προς τα στοιχεία της γνώσης και της ικανότητας-απόδοσης.(σελ.120)

γ)…. Σημαντικός περιορισμός στη διαμόρφωση του νέου συστήματος αμοιβών είναι οι δημοσιονομικοί περιορισμοί που αντιμετωπίζει η χώρα στη φάση που διανύουμε.(σελ.3)

δ)…. Από το σύνολο των παραγόντων που συνθέτουν το μισθολόγιο του ν.2470/97 συνάγεται ότι: Ο μισθός δεν συνδέεται κατ' ουδένα τρόπο με το παραγόμενο από τον υπάλληλο έργο με συνέπεια το σύστημα να εμφανίζει σοβαρά μειονεκτήματα. (σελ.7) …. Έχει ως βασικές αρχές την αποσύνδεση του βαθμού από το μισθό, καθώς και την ακώλυτη μισθολογική εξέλιξη…. Το κίνητρο απόδοσης δεν συνδέεται με την αποτελεσματική άσκηση καθηκόντων γι' αυτό δεν φαίνεται να επιτελεί το ρόλο του. (σελ.4)….Τα επιδόματα δεν υπακούουν σε πολιτικές διαφοροποίησης, όπως είναι η σύνδεση αμοιβής με αποτέλεσμα, η αξιολόγηση του προσωπικού.(σελ.8)…. Τα επιδόματα των προϊσταμένων είναι χαμηλά και ισοπεδωτικά και ως εκ τούτου δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσουν ως μηχανισμοί βελτίωσης της αποδοτικότητας της δημόσιας διοίκησης.(σελ.10). 

ε)…. Συγκρίνοντας τα συστήματα αμοιβών χωρών μελών της Ε.Ε. με το μισθολογικό καθεστώς της χώρας μας επιμένει σε στοιχεία και λογικές που οδηγούν σε κατηγοριοποίηση, εξατομίκευση και προσαρμογή των αμοιβών στα νέα δεδομένα που διαμορφώνουν οι νέες εργασιακές σχέσεις…. "Στα περισσότερα μισθολόγια υπάρχει σύνδεση μισθού και βαθμού. Η προαγωγή από το κατώτερο στο ανώτερο γίνεται ύστερα από θετική αξιολόγηση (σελ.12) …. Σ' ένα σύστημα αμοιβών με βάση την παραγωγικότητα η συμβολή των εργαζομένων στην επιτυχία των στόχων της υπηρεσίας εκφράζεται μέσα από τη στρατηγική της στοχοθεσίας (σελ. 12 )… Με την εξαιρετική απόδοση η τυπική ετήσια αύξηση κυμαίνεται μεταξύ 6% και 10% του τρέχοντος μισθού. Η μεσαία απόδοση αμείβεται με το μισό περίπου του ως άνω ποσοστού, ενώ η χαμηλή απόδοση δεν αμείβεται καθόλου. Ακόμα υπάρχει δυνατότητα να παγώσει ο μισθός ( σελ.14)".

στ)….Στόχος του νέου συστήματος αμοιβών είναι η διαμόρφωση ενός συστήματος αμοιβών των δημοσίων υπαλλήλων που θα λαμβάνει υπόψη του τις γενικότερες συνθήκες της αγοράς εργασίας, θα συνδέεται με την αξιολόγηση των τυπικών και ουσιαστικών προσόντων των υπαλλήλων, θα ακολουθεί το σύστημα σταδιοδρομίας, θα συνδέεται με την σπουδαιότητα των ασκούμενων καθηκόντων και την κατοχή θέσεων ευθύνης, θα σχετίζεται με το παραγόμενο αποτέλεσμα και θα συγκλίνει από άποψη δομής και τάσεων προς τα ευρωπαϊκά συστήματα αμοιβών.(σελ. 15)…. Η σύγκλιση δεν μπορεί να είναι ούτε απότομη, ούτε αποκλειστικά ονομαστική. Θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η αύξηση του μέσου πραγματικού μισθού, αλλά και η εξέλιξη της παραγωγικότητας (σελ. 82) …Η γνώση και η ικανότητα, όπου και όταν υπάρχει στο δημόσιο, θα αμείβεται και θα διαφοροποιεί μισθολογικά όσους την κατέχουν (σελ 16 )…. Αύξηση των επιδομάτων που συναρτώνται με τη γνώση ώστε να διαφοροποιούνται οι υπάλληλοι… Αύξηση των επιδομάτων ευθύνης….. Εξορθολογισμός του συστήματος επιδομάτων που χορηγούνται μέσω των Εδικών Λογαριασμών… Άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ των κατηγοριών προκειμένου να εκφραστεί το γεγονός ότι η αποδοτικότητα των υπαλλήλων με αυξημένα προσόντα αυξάνεται με υψηλότερους ρυθμούς (σελ.16-17)….

ζ) ….διαφορετική κλίμακα για κάθε κατηγορία με δεκαεννιά (19)μισθολογικά κλιμάκια….Η μισθολογική εξέλιξη των υπαλλήλων να εξαντλείται στα τριάντα πέντε (35) χρόνια αντί των 33 χρόνων που ισχύει σήμερα ώστε να υπάρχει κίνητρο παραμονής στην υπηρεσία (σελ.18) …. Για την χορήγηση κάθε επόμενου Μ.Κ. απαιτείται η συμπλήρωση δύο ετών πραγματικής υπηρεσίας και θετικής αξιολόγησης της απόδοσης του υπαλλήλου από τον αρμόδιο αξιολογητή (σελ.89 ).

η)…. Η επιτροπή διαμόρφωσε εναλλακτικές προτάσεις ώστε, ανάλογα με το χρόνο υλοποίησης και το συνολικό κόστος εφαρμογής κάθε πρότασης, να επιλεγεί η προσφορότερη… με δεδομένους τους δημοσιονομικούς περιορισμούς που αντιμετωπίζει την περίοδο αυτή η ελληνική οικονομία, η Επιτροπή θεωρεί ότι το Σενάριο Α΄ είναι ιδιαίτερα δαπανηρό γι' αυτό από δημοσιονομικής σκοπιάς είναι αδύνατη η εφαρμογή του (σελ.25) …Στο προτεινόμενο Σενάριο Β΄ η μεσοσταθμική αύξηση αποδοχών των υπαλλήλων είναι της τάξης του 17% περίπου κατά την ολοκλήρωση της εφαρμογής του νέου μισθολογίου. Έτσι αν υποθέσουμε ότι το προτεινόμενο μισθολόγιο ολοκληρωθεί σε 3 φάσεις, η ανά φάση αύξηση θα είναι 5,6% περίπου. Βεβαίως οι αυξήσεις στις επιμέρους φάσεις μπορούν να διαφοροποιούνται κατά τρόπο που στις πρώτες φάσεις να είναι μικρότερες και στις τελευταίες μεγαλύτερες….Το συνολικό κόστος του προτεινόμενου μισθολογίου μπορεί να μειωθεί αισθητά αυξάνοντας το επίδομα που παραμένει εκτός βασικού μισθού από 176 ευρώ, 60000δρχ. σε 264 ευρώ, 90000 δρχ.(σελ.28) ….Εξυπακούεται ότι κατά τη διάρκεια της υλοποίησης του σεναρίου Β΄ σε φάσεις δεν θα εφαρμόζεται παράλληλα η εισοδηματική πολιτική, οπότε η προηγούμενη δαπάνη περιορίζεται… (σελ.104 ). 

Ιδιαίτερη σημασία έχει η δήλωση του μέλους της επιτροπής κ. Τσούμα (σύμβουλος του υπουργού Οικονομικών)… " απαραίτητη προϋπόθεση για την κατάρτιση ενός νέου μισθολογίου είναι η ριζική αναμόρφωση διατάξεων του υπαλληλικού κώδικα κυρίως στα θέματα της αξιολόγησης των υπαλλήλων με διεύρυνση της βαθμολογικής κλίμακας…. της αναβάθμισης του κύρους της ιεραρχίας…της θέσπισης μηχανισμών ελέγχου της αποδοτικότητας… της καθιέρωσης ακόμα και της αστικής ευθύνης για πράξεις ή παραλείψεις από οφειλόμενες νόμιμες ενέργειες… (σελ. 98-99)

Είναι φανερό λοιπόν πως καθοριστικά στοιχεία της όποιας μισθολογικής βελτίωσης αναδεικνύονται, η αξιολόγηση και η περίφημη σύνδεση μισθού-αποδοτικότητας, που κατά τη γνώμη της επιτροπής Κιντή μπορούν ταυτόχρονα να καταργήσουν τον υπάρχοντα αυτοματισμό και να διαφοροποιήσουν τις αμοιβές υπέρ εκείνων που κατέχουν τη γνώση, είναι παραγωγικοί, έχουν αίσθημα ευθύνης και φυσικά υπακούουν στις άνωθεν εντολές. Δεν συνεδρίασαν 44 φορές για να ικανοποιήσουν την ανάγκη των δημοσίων υπαλλήλων για πραγματικές αυξήσεις, ούτε για να ικανοποιήσουν το αίτημα του εκπαιδευτικού κινήματος να ζούμε αξιοπρεπώς από ένα μισθό. 

Το πόρισμα της επιτροπής Κιντή, κινείται στην κατεύθυνση που είχαν προτείνει τα ανάλογα πορίσματα φωτιά των υπουργείων εσωτερικών και οικονομικών παλιότερα, που δεν είναι άλλη από την κυβερνητική στρατηγική χτυπήματος και αντιδραστικής αναμόρφωσης των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο. 

Γι' αυτό απορρίπτει σε όλους τους τόνους και με όλους τους τρόπους την "αποσύνδεση του βαθμού από το μισθό, την ακώλυτη μισθολογική εξέλιξη, τα χαμηλά και ισοπεδωτικά επιδόματα των προϊσταμένων και τις οικονομικές παροχές που δεν υπακούουν σε πολιτικές διαφοροποίησης, όπως είναι η σύνδεση αμοιβής με αποτέλεσμα, η αξιολόγηση, η διαφοροποίηση της σπουδαιότητας των ασκούμενων καθηκόντων".

Γι' αυτό όσο αφορά τις βασικές αρχές και τη δομή του νέου μισθολογίου προτείνει μεταξύ άλλων, η εξέλιξη των υπαλλήλων να εξαντλείται στα 35 χρόνια αντί των 33 που ισχύει σήμερα και για κάθε κατηγορία να υπάρχουν 19 κλιμάκια, γεγονός που συνάδει και με το νέο ασφαλιστικό καθεστώς παράτασης του εργασιακού βίου μέχρι τα βαθιά γεράματα. Πρόκειται δηλαδή για έμμεση επέκταση της παραμονής στην υπηρεσία τουλάχιστον για δύο ακόμα χρόνια.. Αν πάρουμε υπόψη και την προϋπόθεση πως "για την χορήγηση κάθε επόμενου Μ.Κ. απαιτείται θετική αξιολόγηση της απόδοσης του υπαλλήλου από τον αρμόδιο αξιολογητή"), καταλαβαίνουμε πότε και πόσοι θα ολοκληρώνουν την μισθολογική εξέλιξη.

Το πιο αποκαλυπτικό όμως είναι η αποδοχή από την επιτροπή του καθοριστικού οικονομικού παράγοντα που δεν είναι άλλος από τα προγράμματα σταθερότητας, οι δημοσιονομικοί περιορισμοί και γενικά οι ανάγκες του κεφαλαίου. Γι' αυτό προτείνει σενάρια που τα χαρακτηρίζει δαπανηρά, για να καταλήξει στο ότι είναι αδύνατη η εφαρμογή τους Ή άλλα σενάρια που προβλέπουν πολύ μικρές αυξήσεις που μπορούν να χορηγηθούν όχι άμεσα αλλά σε…. βάθος χρόνου. Που κι αυτές οι αυξήσεις μπορούν να περιοριστούν αυξάνοντας το επίδομα που παραμένει εκτός βασικού μισθού, τονίζοντας ταυτόχρονα ότι κατά τη διάρκεια υλοποίησης τους "εξυπακούεται ότι δεν θα εφαρμόζεται παράλληλα και η εισοδηματική πολιτική. Με το άγχος του περιορισμού του κόστους είναι πολύ πιθανό στο τέλος να γυρέψουν και χρωστούμενα από τους εργαζόμενους. 

Ένα στοιχείο που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι η επιμονή της επιτροπής στο ρόλο και στις αμοιβές των προϊσταμένων. Προτείνει γενναίες αυξήσεις, τριπλασιασμό των επιδομάτων ευθύνης, σε μια εμφανή προσπάθεια αφ' ενός να βαθύνει το κράτος τις κοινωνικές συμμαχίες του και αφ' ετέρου να προχωρήσει από τον πιο "υπάκουο κρίκο" στην υιοθέτηση των εξατομικευμένων συστημάτων αμοιβών, στη διαφοροποίηση αμοιβών ανάμεσα σε επιτελικές και μη επιτελικές υπηρεσίες και θέσεις και στη δημιουργία ζωνών ευθύνης. Στόχος όπως αναφέρει το πόρισμα είναι "μικρότερος αριθμός προϊσταμένων καλύτερα όμως αμειβομένων με βάση τη στοχοθεσία και την επίτευξη των αποτελεσμάτων". Τα μελλοντικά σχέδια για τα συστήματα αμοιβών και ο σταθερός προσανατολισμός της επιτροπής στο καθεστώς της "ελεύθερης αγοράς" φαίνονται και από τις αναφορές και τους σχεδιασμούς, για τα εξατομικευμένα συστήματα αμοιβών και τη δημιουργία Ζωνών Ευθύνης, βάση της οποίας μπορεί να στοιχειοθετηθεί διαφοροποίηση των επιδομάτων.

Κυριαρχία της ατομικότητας, της προσωπικής ευθύνης και των μηχανισμών εκείνων που μπορούν ασύδοτα να κρίνουν τον κάθε υπάλληλο σύμφωνα με τους δικούς τους σχεδιασμούς και επιδιώξεις, είναι τα στοιχεία που θα επιχειρήσουν να καθορίσουν το νέο μισθολογικό καθεστώς στο δημόσιο τομέα.

Απέναντι σ' αυτή την κατάσταση ποια πρέπει να είναι η στάση των εργαζομένων.

Απορρίπτουμε την κυβερνητική οικονομική πολιτική που λεηλατεί το εισόδημα των εργαζομένων και αγωνιζόμαστε για να ανατρέψουμε την ευρωληστεία της ΟΝΕ και των συμφώνων σταθερότητας. Αγωνιζόμαστε για να ανατρέψουμε το νέο αντιλαϊκό προϋπολογισμό και την εισοδηματική πολιτική της φτώχειας.

Απορρίπτουμε το μισθολόγιο πείνας, αξιολόγησης και παράτασης του εργάσιμου βίου που προωθεί η κυβέρνηση και εισηγείται πονηρά η επιτροπή Κιντή, γιατί ανταποκρίνεται στις ανάγκες του κεφαλαίου και του νέου ρόλου του κράτους και όχι των εργαζομένων και των λαϊκών συμφερόντων.

Απορρίπτουμε την κυρίαρχη λογική του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος που στην καλύτερη περίπτωση διαπραγματεύεται τους όρους χειροτέρευσης της θέσης των εργαζομένων, αποδέχεται τα ιερά και τα όσια του νεοφιλελευθερισμού, την σκληρή λιτότητα, την ανταγωνιστικότητα και τη λογική της αγοράς.

Προτείνουμε την αδήριτη ανάγκη για μια αποφασιστική αντιπαράθεση των εργαζομένων με την κυβερνητική πολιτική. 

Έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για να βγουν στο προσκήνιο αυτοί που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο, έτσι ώστε με την ανάπτυξη μαζικών διακλαδικών αγώνων, μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων και των επιτροπών αγώνα να διεκδικήσουν αυτό που τους αξίζει, το δικαίωμα να ζουν αξιοπρεπώς μόνο από το μισθό τους. Ιδιαίτερα σήμερα που το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα εμφανίζει το ζήτημα της διεκδίκησης του νέου μισθολογίου ως το κρίσιμο και μοναδικό αίτημα που πρέπει να έχει το συνδικαλιστικό κίνημα, η διαμόρφωση ενός σαφούς διεκδικητικού πλαισίου που θα κινείται στη γραμμή συνολικής αναδιανομής του πλούτου, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τις ταξικές δυνάμεις. 

Αντιμετωπίζοντας τον αποπροσανατολισμό ΑΔΕΔΥ-ΔΟΕ για μετατόπιση της οικονομικής πάλης στο μέλλον, μέσω ενός ασαφούς και σίγουρα επικίνδυνου νέου μισθολογίου, εμείς τώρα να διατυπώσουμε ένα συγκεκριμένο και ελπιδοφόρο διεκδικητικό πλαίσιο που θα πείθει όλο τον κλάδο πως μόνο με την ικανοποίηση του μπορούμε να βγούμε από τη σημερινή ασφυκτική κατάσταση. 

Να διεκδικήσουμε αυξήσεις που θα αφορούν το βασικό μισθό απορρίπτοντας τη λογική των επιδομάτων, γιατί μόνο έτσι θα υπάρχουν άμεσα και μακροπρόθεσμα οφέλη και στους εν ενεργεία και στους συνταξιούχους συναδέλφους, δημιουργώντας την πλατύτερη δυνατή ενότητα στο χώρo, οικοδομώντας συμμαχίες και στο εσωτερικό και στο υπόλοιπο δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα. 

Ν' απαντήσουμε στις διασπαστικές και ατομικές πολιτικές αμοιβών που επίμονα προωθούν οι κυβερνητικοί και όχι μόνο κύκλοι, με την ενίσχυση της ενότητας και της συνείδησης των εργαζομένων, διεκδικώντας ίδιες αποδοχές για όλους με βάση τα χρόνια υπηρεσίας, χωρίς καμιά διαφοροποίηση, χωρίς αξιολόγηση ή την ψευδεπίγραφη παραγωγικότητα.

Να απαιτήσουμε τώρα κλαδική σύμβαση ενιαία για όλο το χώρο της εκπαίδευσης με άμεση κατάργηση όλων των επιδομάτων, ενσωμάτωσης τους στους βασικούς μισθούς και αυξήσεις στο ύψος των 400 ευρώ, όσες είναι οι απώλειες που και η ίδια η ΑΔΕΔΥ διαπιστώνει αλλά δεν διεκδικεί.

Να πούμε όχι στις διεκδικήσεις "μαϊμού" της ΔΟΕ για μερικά ευρώ, που πραγματικά ξευτελίζουν τον κλάδο και οδηγούν στην απογοήτευση. 

Ν' ανοίξουμε το δρόμο τολμηρά για κοινή έκφραση, κοινή δράση και ενιαία συγκρότηση ενός συνδικάτου εκπαιδευτικών, τώρα που η λεηλασία του εισοδήματος και όχι μόνο, έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και συνολικά δάσκαλοι καθηγητές, στενάζουμε από το εργασιακό, μισθολογικό, ασφαλιστικό καθεστώς που ξεκινά από τον κοινό μας εργοδότη που είναι το κράτος και ειδικότερα το ΥΠΕΠΘ. 

Αγαπητός Θανάσης

ΕπιστροφήΕπιστροφή ΠεριεχόμεναΠεριεχόμενα