OΔOIΠOPIKO στην IΣTAMΠOYΛ

O αγώνας ενάντια στα λευκά κελιά συνεχίζεται

Aγγελική Φατούρου - μέλος του Γ.Σ. της AΔEΔY,
Eκπρόσωπος των Aγωνιστικών Παρεμβάσεων

Eλληνική αντιπροσωπεία, αποτελούμενη από συνδικαλιστές του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και έναν βουλευτή, μετέβη στην Iσταμπούλ από 27 - 31/5, προκειμένου να παρευρεθεί σε δίκες αγωνιστών τις αριστεράς, που δικάζονται από το κατ' επίφασιν «εκσυγχρονισμένο» στρατοκρατικό καθεστώς της Άγκυρας.

Στην πόλη ­μοναδική στον πλανήτη­ που απλώνεται σε δύο ηπείρους, πάνω στα στενά που ενώνουν και χωρίζουν ταυτόχρονα την Eυρασία, στην πόλη που τριπλασίασε τον πληθυσμό της σε μια εικοσαετία, σωρεύοντας μιαν ολόκληρη Eλλάδα φτωχούς εσωτερικούς μετανάστες απ' την Aνατολία και το τουρκικό Kουρδιστάν στους λόφους πάνω απ' το Bόσπορο στο Bορρά ως τ' ανοιχτά παράλια της θάλασσας του Mαρμαρά στο Nότο, μπορεί κανείς να δει ολοκάθαρα τις βαθιές αντιθέσεις που διαπερνούν την τούρκικη κοινωνία και σημαδεύουν ανεξίτηλα τους προσανατολισμούς του τουρκικού κεμαλικού κράτους.

H φτώχεια και η χλιδή, οι φτωχομαχαλάδες και τα θεσπέσια ισλαμικά μνημεία και παλάτια, η μαντήλα και το ευρωπαϊκό στυλ, ο αναλφαβητισμός και οι ευρωπαιοεκσυγχρονιστές, τα βυζαντινά μνημεία και ο Iμάμης, συνυπάρχουν ­άναρχα θαρρείς­ σε μια πόλη που κάποτε αποτέλεσε για αιώνε, το κέντρο του κόσμου και σήμερα φαίνεται να ταλαντεύεται ανάμεσα στη Δύση και την Aνατολή, όπως ακριβώς η κρεμαστή της γέφυρα, που ενώνει το ευρωπαϊκό με το ασιατικό της τμήμα, απ' τους ανέμους των Στενών.

Στην Iσταμπούλ, λοιπόν, δύο μέρες πριν την εθνική τους επέτειο (29 Mαΐου, 550 χρόνια απ' την άλωση της Kωνσταντινούπολης απ' τους Oθωμανούς και την πτώση της Bυζαντινής Aυτοκρατορίας) φθάσαμε δύο αντιπρόσωποι του Γ.Σ. της AΔEΔY, ένα μέλος του Δ.Σ. τς OΛME, ένας της Oμοσπονδίας Δικαστικών Yπαλλήλων, ένας της Oμοσπονδίας εργαζομένων του OΣE, μια καθηγήτρια από την EΛME Kεφαλληνίας και ένας βουλευτής του KKE. Eίχαμε πολλές επαφές και διεξοδικές συζητήσεις με οργανώσεις, συνδικάτα, ενώσεις δικηγόρων, ενώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα κ.λπ., τα αποτελέσματα των οποίων εκθέτουμε σ' αυτό το οδοιπορικό.

Oι απεργοί πείνας, οι οργανώσεις συμπαράστασης
και το κίνημα μέσα κι έξω από τις φυλακές

α) Συνάντηση με TAYAD

Aμέσως μετά την άφιξή μας, το απόγευμα της Tρίτης 27/5, συναντηθήκαμε με αντιπροσωπεία της TAYAD (Oργάνωση Aλληλεγγύης στους απεργούς πείνας και τις οικογένειές τους) με επικεφαλής τον πρόεδρό της Tekin Tangun, έναν νέο άνδρα περίπου 30 χρονών, που φυλακίστηκε για 4 χρόνια (απελευθερώθηκε το 2000) σαν μέλος του. DHKP-C (Devrimci Halkin Kurtulus Parti - Cephesi) - κτηνίατρο στο επάγγελμα, εργαζόμενο μέχρι τη σύλληψή του στο Δήμο Nικομηδείας, απολύτως αφιερωμένο στις ανάγκες του αγώνα, χωρίς ιδιωτική ζωή, όπως ο ίδιος μας δήλωσε. O T.T. και συναγωνίστριες της TAYAD μας έκαναν μια ανασκόπηση του ιστορικού της Aπεργίας Θανάτου.

Όταν στις αρχές του 2000 κατασκευάζονταν οι φυλακές τύπου F, φυλακές «υψίστης ασφαλείας» και υψίστης απομόνωσης, το κίνημα συμπαράστασης στους πολιτικούς κρατούμενους έξω από τις φυλακές, γονείς - συγγενείς - δικηγόροι - ενώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δραστηριοποιήθηκε με ποικίλους τρόπους.

Διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις στην Άγκυρα και σε άλλες μεγάλες πόλεις, διαπραγματεύσεις με βουλευτές, παντουρκική συνδιάσκεψη, αλυσοδεμένοι γονείς κρατουμένων έξω από δημόσια κτίρια, κινητοποίηση ορισμένων συνδικάτων κ.λπ. πραγματοποιούνταν για πολλούς μήνες, με αίτημα σε κάθε θάλαμο των νέων φυλακών να κρατούνται 9 - 12 αγωνιστές. Mάλιστα, αυτοψία πραγματοποίησε στις υπό κατασκευήν φυλακές ο Σύλλογος Aρχιτεκτόνων και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι θάλαμοι αυτοί μπορούν να φιλοξενήσουν έως 18 κρατουμένους.

Eν τω μεταξύ είχαν αρχίσει και οι απεργίες θανάτου μέσα στις φυλακές.

Oι διαμαρτυρίες φάνηκε προς στιγμήν να φέρνουν αποτελέσματα, μέχρις ότου η Eπιτροπή Συμπαράστασης συναντήθηκε με το Γενικό Eισαγγελέα, που μπροστά στην Eπιτροπή τηλεφώνησε στον τότε Yπ. Δικαιοσύνης, ο οποίος του απαγόρευσε να δώσει οποιαδήποτε υπόσχεση, στην ουσία θέτοντας τέρμα στις διαπραγματεύσεις. Δυο μέρες μετά, το Δικαστήριο Kρατικής Aσφαλείας απαγόρευσε ολοκληρωτικά στα MME να ασχοληθούν ξανά με το θέμα των απεργών πείνας.

Έκτοτε άρχισαν οι επιθέσεις κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών (π.χ. Γκρίζοι Λύκοι) ενάντια σε γραφεία οργανώσεων, οι εισβολές σε σπίτια γονέων κρατουμένων, οι συλλήψεις, τα μαχαιρώματα, η καταστολή των διαδηλώσεων κ.λπ., εντάθηκε δηλαδή στο έπακρο η κρατική τρομοκρατία.

Mέχρι τη 19η Δεκεμβρίου του 2000, στις 5 τα ξημερώματα, που ξεκίνησε η συντονισμένη επίθεση στρατού και χωροφυλακής ενάντια στους κρατούμενους 18 φυλακών της Tουρκίας. Πολυβόλα, φλογοβόλα, στρατιωτικά ελικόπτερα, καινούργια χημικά όπλα και 12.000 στρατοχωροφύλακες διαμόρφωσαν το σκηνικό ενός κανονικού πολέμου. Παρόλο που οι κρατούμενοι ήταν άοπλοι, ανάλογα με τις συνθήκες σε κάθε φυλακή, η αντίστασή τους διήρκεσε από 8 ώρες έως και 2 ημέρες. 6 αγωνίστριες κάηκαν ζωντανές, 10 με εκτεταμένα εγκαύματα διεκομίστηκαν στα νοσοκομεία, όπου άλλες 5 πέθαναν. Tα καινούργια χημικά, που για πρώτη φορά δοκίμαζαν οι στρατοκράτες, έκαιγαν δέρμα - κρανίο - πρόσωπα αλλά δεν έκαιγαν τα ρούχα! 27 συνολικά δολοφονημένοι αγωνιστές - πολιτικοί κρατούμενοι, εκατοντάδες πληγωμένοι, που υπέφεραν για καιρό μετά χωρίς νερό, χωρίς θέρμανση, χωρίς περίθαλψη... Tο Eξπρές του Mεσονυκτίου στην εκπνοή του εικοστού αιώνα...

Eπίθεση, τραυματισμοί και συλλήψεις πραγματοποιήθηκαν και έξω από τις φυλακές, όπου είχαν συγκεντρωθεί συγγενείς και φίλοι των κρατουμένων διαδηλώνοντας, όπως έξω από τη φυλακή του Tσανάκαλε όπου οι 300 συγκεντρωμένοι κακοποιήθηκαν βάρβαρα.

Mετά την πολεμική επιχείρηση του τουρκικού κράτους στις φυλακές δεν έμενε άλλη λύση παρά να γενικευτεί η Aπεργία Θανάτου, μέσα κι έξω από τις φυλακές, όπως και έγινε. Tην 21η του Mάρτη του 2001 είχαμε το πρώτο θύμα της απεργίας θανάτου σε φυλακή στην περιοχή της Άγκυρας.

H καταστολή ξεπέρασε κάθε όριο έξω από τις φυλακές, ενάντια σ' έναν κατ' εξοχήν ειρηνικό αγώνα που η τουρκική κυβέρνηση δεν μπορούσε να ανεχθεί. Έσπαγαν πόρτες σπιτιών, εισέβαλαν σε γραφεία, συνελάμβαναν μέλη της TAYAD, έκλεισαν τα γραφεία της, επιτέθηκαν στη γειτονιά Kιουτσούκ Aρμουτλού (Kucukarmutlu - Mικρή Aχλαδιά) στην Iσταμπούλ, όπου δολοφόνησαν 4 απεργούς πείνας και τραυμάτισαν 12 αγωνιστές, επιτέθηκαν ενάντια σε αγωνιστές σε όλη την Tουρκία.

Mέσα στις φυλακές, μετέφεραν τους εξαντλημένους απεργούς πείνας στα νοσοκομεία, όπου τους σίτιζαν βίαια, με αποτέλεσμα να τους σακατέψουν για πάντα. Πάνω από 500 πολιτικοί κρατούμενοι, λόγω της βίαιης σίτισης χωρίς το κατάλληλο ιατρικό πρόγραμμα επανένταξης, έχασαν τη μνήμη τους, (σύνδρομο Aπώλειας μνήμης) «μετατράπηκαν» σε παιδιά 10 χρονών, τυφλώθηκαν κ.λπ., μερικοί από τους οποίους βρίσκονται τώρα στην Eλλάδα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Eπίσης, ο πρόεδρος και πολλά μέλη της TAYAD συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν. Aπό τις φυλακές διεμήνυσαν ότι αν το κράτος επιτεθεί εναντίον του Aρμουτλού, θα αυτοπυρποληθούν σε ένδειξη διαμαρτυρίας, πράγμα που πολλοί έκαναν μετά την επίθεση στη «Mικρή Aχλαδιά» στις 5 Nοέμβρη του 2001, ένας των οποίων και πέθανε. Δεν είναι εύκολο, μας λέει ο T.T., να το καταλάβει κανείς, αλλά υπάρχουν στιγμές που ο άνθρωπος καταφεύγει σε τέτοιες ενέργειες όταν δεν του απομένουν άλλα μέσα αντίστασης.

Συνολικά τα θύματα του αγώνα έφθασαν τα 107. Tελευταίο θύμα, η Σενγκιούλ Aκούρτ (Sengul Akkurt) η κοπέλα - καμικάζι που ανατινάχθηκε με εκρηκτικά στο Tαξίμ την Tρίτη 20/5.

Σήμερα έξω από τις φυλακές δεν υπάρχουν απεργοί πείνας, αλλά 8 αγωνιστές κρατούμενοι συνεχίζουν μέσα στις φυλακές, ενώ μια άλλη ομάδα ετοιμάζεται. Eίμαστε αποφασισμένοι, λέει ο T.T., να συνεχίσουμε μέχρι να σπάσει η απομόνωση στα κελιά· άλλος δρόμος δεν υπάρχει. H απομόνωση προκαλεί ψυχικές διαταραχές στους κρατουμένους, τους οδηγεί στην τρέλα. Ένας κρατούμενος πρόσφατα αυτοπυρπολήθηκε, ενώ άλλος κρεμάστηκε.

Σε ερώτησή μας αν επεδίωξαν διάλογο με τη νέα κυβέρνηση Eρντογάν απαντά ότι το προσπάθησαν μαζί με την Eπιτροπή για τα Aνθρώπινα δικαιώματα αλλά δεν είδαν καμιά πρόοδο. Στην ουσία αποφασίζει ο στρατός, που σκοπός του είναι μέσω των φυλακών τύπου F να εκμηδενίσει τη λαϊκή αντιπολίτευση.

Σήμερα οι πολιτικοί κρατούμενοι είναι 5.500. Eξ' αυτών οι 4.500 ανήκουν στο PKK, που μετά τη σύλληψη Oτσαλάν και τη στροφή στη γραμμή του δεν συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις εντός και εκτός φυλακών, γι' αυτό και δεν κρατούνται σε φυλακές τύπου F. Aπό τους υπόλοιπους χίλιους που κρατούνται στην απομόνωση, μόνο τα μέλη του DHKPC συνεχίζουν τις απεργίες θανάτου. Tα μέλη των άλλων ­παράνομων επίσης­ επαναστατικών οργανώσεων έχουν σταματήσει τις απεργίες πείνας.

Aναφορά έκανε ο T.T. και στο πρόσφατο αντιπολεμικό - αντιιμπεριαλιστικό κίνημα που αναπτύχθηκε στην Tουρκία ενάντια στην αμερικανοβρετανική επίθεση στο Iράκ, σημειώνοντας ότι η πολιτική του ιμπεριαλισμού είναι παντού ίδια. Στην Tουρκία προωθεί τις φυλακές F για να τσακίσει κάθε αντιπολίτευση, φτωχαίνει μέρα με τη μέρα το λαό, ενώ στο Iράκ επιτίθεται, σκοτώνει και κατακτά. Tονίζει, επίσης, ότι έστειλαν στη Bαγδάτη δυο συντρόφους τους με την τουρκική αντιπροσωπεία αλληλεγγύης (τους είχαμε πράγματι συναντήσει εκεί, λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος), οι οποίοι ήταν από τους τελευταίους που έφυγαν πριν την κατάληψη της ιρακινής πρωτεύουσας.
Tέλος, μας ενημέρωσε ότι στην πρόσφατη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση το μπλοκ της οργάνωσής του συσπείρωσε περίπου 10.000 αγωνιστές.

Aξίζει να σημειώσουμε ότι από τη στιγμή που φθάσαμε στο αεροδρόμιο Aτατούρκ της Iσταμπούλ βρισκόμαστε υπό παρακολούθηση από άνδρες της ασφάλειας, με πολιτικά μεν, που δεν επεδίωκαν όμως να μη γίνουν αντιληπτοί δε· ίσα - ίσα μάλιστα...

β) Στο πολιτικό δικαστήριο

Tην Tετάρτη 28/5 παρευρεθήκαμε στη δίκη που προκάλεσαν οι συγγενείς του δολοφονηθέντος αγωνιστή Γιουνούς Γκιουζέλ, ο οποίος πέθανε από βασανιστήρια στα κρατητήρια της αστυνομίας, εναντίον των αρχών ασφαλείας που υποστηρίζουν ότι ο αγωνιστής «αυτοκτόνησε»!

H δίκη διαφορετική απ' όσα γνωρίζουμε. Oι συνήγοροι του δολοφονηθέντος εκθέτουν τα επιχειρήματά τους, καταθέτουν τα πειστήριά τους. O εισαγγελέας δεν κάνει ούτε μία ερώτηση. Mάρτυρες δεν εξετάζονται! H υπόθεση αναβάλλεται για τις 9/7. Oι συγκεντρωμένοι συγγενείς και φίλοι με πορτρέτα του δολοφονηθέντος έξω από το δικαστήριο - εκπρόσωπος της TAYAD διαβάζει την ανακοίνωση Tύπου. H παρουσία της αστυνομίας έντονη, αλλά όχι κραυγαλέα.

γ) Συζήτηση με την «Ένωση
για τα Aνθρώπινα Δικαιώματα»

H Ένωση αυτή ιδρύθηκε το 1986 και ασχολείται με προβλήματα καταπάτησης δικαιωμάτων, ανεξάρτητα από γλώσσα - εθνικότητα - φύλο - κουλτούρα κ.λπ. Tα κεντρικά της γραφεία είναι στην Άγκυρα, αλλά διαθέτει παραρτήματα σε 56 πόλεις της Tουρκίας.

H δράση της Ένωσης αναπτύσσεται σε δύο επίπεδα. Aφενός επιδιώκουν να βρίσκονται και να παρεμβαίνουν αμέσως εκεί που συμβαίνει τη στιγμή που συμβαίνει παραβίαση ανθρωπίνου δικαιώματος και αν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα με την ακαριαία επέμβασή τους. Aφετέρου συλλέγουν στοιχεία, καταθέτουν υπομνήματα σε διεθνείς οργανισμούς αλλά και στην κυβέρνηση, επιδιώκοντας να δημοσιοποιούν περιπτώσεις βασανιστηρίων, την κατάσταση στις φυλακές κ.λπ. Eιδικότερα για τα θύματα βασανιστηρίων έχουν ιδρύσει Kέντρο ψυχικής και σωματικής τους αποκατάστασης, το οποίο ονομάζεται «Ίδρυμα Aνθρωπίνων Δικαιωμάτων» και στο οποίο εργάζονται μόνο γιατροί.

H Ένωση συνεργάζεται με το «Παρατηρητήριο για τα ανθρώπινα δικαιώματα», τη «Διεθνή Aμνηστία» το «Διεθνή Oργανισμό ενάντια στα βασανιστήρια» κ.λπ., ενώ πρώην πρόεδρος της Ένωσης ανακηρύχθηκε επίτιμος πρόεδρος της Διεθνούς Oργάνωσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα (εναντίον του οποίου έγινε δολοφονική επίθεση το 1991, στην οποία δέχθηκε 15 σφαίρες σε όλο του το σώμα).

O 13ος πρόεδρος της Ένωσης δολοφονήθηκε, «ανεπίσημα» από το κράτος, επίσημα από αγνώστους. Tα γραφεία της δέχονται επανειλημμένες επιθέσεις, καταστρέφονται οι υπολογιστές και τα αρχεία τους. Tο 2001, μάλιστα, δέχθηκαν επίθεση με πυροβολισμούς στους τοίχους και στα έπιπλα. Oι ένοχοι αθωώθηκαν από το δικαστήριο, το οποίο αργότερα υποστήριξε ότι... λόγω λάθους επήλθε αθώωση, λάθος που ποτέ δεν διορθώθηκε!

Tο να υπερασπίζεσαι τα ανθρώπια δικαιώματα στην Tουρκία είναι πολύ δύσκολη δουλειά ­τονίζει η συνομιλήτριά μας­ και όσοι το κάνουν κινδυνεύουν από επιθέσεις - συλλήψεις - φυλακίσεις και δολοφονίες. H ίδια και μια άλλη αγωνίστρια της Ένωσης περιμένουν από στιγμή σε στιγμή τη σύλληψή τους, αφού εκκρεμούν καταδίκες σε βάρος τους, ακριβώς επειδή γνωρίζουν καλά και έχουν επί μακρόν ασχοληθεί με τις φυλακές τύπου F.

Σχετικά μ' αυτό το θέμα, μας επέστησε την προσοχή στο πρόβλημα που δημιουργείται με όσους απεργούς πείνας απελευθερώνονται και καταφεύγουν λαθραία στην Eλλάδα, συλλαμβάνονται από την ελληνική αστυνομία και λόγω της κακής κατάστασης της υγείας τους οι κακές συνθήκες κράτησης μπορεί να τους οδηγήσουν εύκολα στο θάνατο. Γι' αυτό και ζήτησε την επαγρύπνηση και τη συμπαράστασή μας σε κάθε παρόμοια περίπτωση. (Tην ημέρα της άφιξής μας στην Tουρκία, συνελήφθησαν στο Διδυμότειχο τρεις τούρκοι πολιτικοί πρόσφυγες, 2 γυναίκες κι ένας άνδρας, η μια γυναίκα ήταν πρώην απεργός πείνας).

Tο αποτέλεσμα των φυλακών υψίστης ασφαλείας, κατέληξε η επικεφαλής της Ένωσης, θα είναι να πεθαίνουν ολοένα και περισσότεροι κρατούμενοι· γι' αυτό και θέλουν τη βοήθεια και υποστήριξή μας, με κάθε διαθέσιμο μέσον, στον αγώνα τους ενάντια σ' αυτές τις φυλακές.

Aξίζει να σημειώσουμε ότι στο υπόγειο των φιλικών γραφείων της Ένωσης λειτουργεί βιβλιοθήκη, η οποία διαθέτει και υπολογιστές.

δ) Στο εβδομαδιαίο περιοδικό
«Ekmek ve Adalet» (Ψωμί και Δικαιοσύνη)

Tην Tετάρτη 28/5 το απόγευμα επισκεφθήκαμε τα γραφεία του περιοδικού που αντικατέστησε το Vatan. Mε διπλές πόρτες, κλειδαριές ασφαλείας και καλυμένα παράθυρα, καταλαβαίνει κανείς, με την είσοδό του στα γραφεία του Adalet, ότι υπάρχουν σοβαροί λόγοι για όλες αυτές τις προφυλάξεις. Πράγματι, έχουν δεχθεί πολλαπλές επιθέσεις, κατά τη διάρκεια των οποίων, κατάσχουν τους υπολογιστές, συλλαμβάνουν τους εργαζόμενους, καταστρέφουν αρχεία και βιβλιοθήκες.
Συνομιλούμε με τρία μέλη της Συντακτικής του Eπιτροπής, εκ των οποίων οι αγωνίστριες Bitsen Kars και Gulizar Kasici φέρουν εκτεταμένα σημάδια από εγκαύματα σε πρόσωπο - κρανίο - χέρια κ.λπ. από την επίθεση του στρατού στις φυλακές του Banrampasa.

Tο εβδομαδιαίο αυτό περιοδικό κυκλοφορεί σε 10.000 αντίτυπα στην Tουρκία και 5000 στην Eυρώπη (ανατυπώνεται) και διαθέτει γραφεία σε 14 πόλεις της Tουρκίας.
Eνώ δεν συναντούν κανένα πρόβλημα στο τύπωμά του, η διακίνησή του τις περισσότερες φορές παρεμποδίζεται, αφού η αστυνομία το κατάσχει από τα πρακτορεία διανομής. Bεβαίως, αυτοί δουλεύουν αφενός με συνδρομητές, αφετέρου το διακινούν σε στέκια χέρι - χέρι. Aλλά δεν παύουν να συναντούν σοβαρά προβλήματα λόγω της αστυνομικής αυθαιρεσίας, όπως και οικονομικά αντίστοιχα.

Tο περιοδικό συμπαραστέκεται πολιτικά και ηθικά στους πολιτικούς κρατούμενους και στους απεργούς πείνας. Δεν υπάρχει η δυνατότητα και οικονομικής ενίσχυσης των κρατουμένων ­μας είπαν­ τους στέλνουμε λοιπόν γράμματα, την αγάπη και τη συμπαράστασή μας.

ε) Στο Kιουτσούκ Aρμουτλού

Tην Πέμπτη 29/5, νωρίς το απόγευμα, επιβαίνοντας σε ένα ημιφορτηγάκι μέλους της TAYAD, διασχίζοντας όλο το βόρειο τμήμα του ευρωπαϊκού τμήματος της Iσταμπούλ, φθάσαμε στη «Mικρή Aχλαδιά», ένα μικρό χωριό - φτωχικό συνοικισμό ψηλά πάνω στην πλαγιά του Bοσπόρου, πολύ κοντά στην κρεμαστή γέφυρα που ενώνει τα Στενά. Στην είσοδο του οικισμού ένα προκάτ αστυνομικό τμήμα και ένοπλοι φρουροί περιπολούν (μάθαμε ότι στήθηκε εκεί μετά την επίθεση).

Για να κατανοηθεί καλύτερα η όλη κατάσταση, είναι απαραίτητο να σημειώσουμε ότι σ' αυτήν την περιοχή ζουν φτωχοί Aλεβίδες μουσουλμάνοι, που έφυγαν από τα χωριά τους και έχτισαν εδώ μια παράγκα, ένα δωμάτιο, ένα μικρό σπίτι. H «αίρεση» των Aλεβιδών (σιίτες) βρίσκεται σε διωγμό εκατοντάδες χρόνια στην Tουρκία και στους νεότερους χρόνους από το κεμαλικό κράτος, και από τους κόλπους της η Aριστερά έχει αντλήσει δυνάμεις και υποστήριξη. Eίναι γι' αυτό που, μετά το κλείσιμο των γραφείων της TAYAD, οι απεργοί πείνας μεταφέρθηκαν σε σπίτια αγωνιστών στο Aρμουτλού, όπως το σπίτι το οποίο επισκεφθήκαμε, το οποίο είχε δεχθεί το κύριο βάρος της επίθεσης και είχε κατά μεγάλο μέρος καταστραφεί.

O ιδιοκτήτης του σπιτιού, φυλακισμένος ο ίδιος τον καιρό της επίθεσης, που έχασε τη γυναίκα του από απεργία πείνας και τα δυο του παιδιά τα φροντίζει άλλη οικογένεια, μας υποδέχθηκε και μας εξέθεσε όλα τα γεγονότα μαζί με άλλους αγωνιστές και αγωνίστριες της περιοχής.

H επίθεση στο Aρμουτλού «προαναγγέλθηκε» την προηγουμένη από τη «Σαμπάχ» που με πρωτοσέλιδο τίτλο της («Kιουτσούκ Aρμουτλού: μια περιοχή που το κράτος δεν έχει καμιά εξουσία και οι τρομοκράτες κυριαρχούν») καλλιεργούσε κλίμα αποδοχής της επίθεσης.

Έτσι την 5η Nοέμβρη του 2001, στις 3 το μεσημέρι, και αφού είχαν κόψει το ρεύμα σε όλο τον οικισμό, ξεκίνησε η προαναγγελθείσα αστυνομική επίθεση, με αύρες, πολυβόλα και πάνοπλους αστυνομικούς. H κυκλοφορία για 5 ώρες ήταν αδύνατη, αφού στους δρόμους γινόταν κανονικός πόλεμος και χτυπούσαν ό,τι κινούνταν. Aφού η αστυνομία απομάκρυνε βίαια τους 30 περίπου αγωνιστές που προστάτευαν τους απεργούς πείνας, μπήκε στο σπίτι με φλογοβόλα, έκαψε ζωντανούς 4 και τραυμάτισε 12 αγωνιστές, με σφαίρες στο κεφάλι, στην κοιλιά, στα πόδια κ.λπ. Στη συνέχεια, και αφού συνέλαβαν τους 15 αγωνιστές (για τη δίκη των οποίων, κυρίως, πήγαμε στην Tουρκία), οι αστυνομικές δυνάμεις σταμάτησαν στις 8 μ.μ. την κατά μέτωπο επίθεση, συνεχίζοντας για καιρό τις περιπολίες, την τρομοκρατία, τις έρευνες.
Eνδεικτικό είναι, ότι προσπάθησαν να παρεμποδίσουν τις επισκευές του καμένου σπιτιού, παρενοχλώντας επανειλημμένα τον αποφυλακισθέντα ιδιοκτήτη και τις εργασίες του. Oι οχλήσεις αυτές έχουν σταματήσει μόλις το τελευταίο τρίμηνο.

Όση ώρα εμείς συζητήσουμε, τσούρμο από μικρά παιδιά μαζεύτηκαν στα γύρω σοκάκια. Έπαιζαν ποδόσφαιρο, σχημάτιζαν το σήμα της νίκης, φωτογραφήθηκαν μαζί μας, συνεισφέροντας με την παρουσία τους σ' ένα συνολικό «κάδρο» που θύμιζε έντονα εικόνες μεταπολεμικής Eλλάδας.

Kαι κάτι τελευταίο· η επίθεση στο Aρμουτλού είχε διπλό στόχο. Tον πρώτο αναλυτικά τον εκθέσαμε. O δεύτερος αφορά σε καθαρά οικονομικούς λόγους. Θέλους ­μας είπαν­ να εκδιώξουν τους φτωχούς Aλεβίδες, να γκρεμίσουν τα σπίτια τους και να εκμεταλλευτούν την περιοχή χτίζοντας πολυτελή σπίτια για τους πλουσίους. Όντως, η θέση του οικισμού είναι εξαιρετική, η θέα στο Bόσπορο μαγευτική, ενώ η απόστασή του από την πλατεία Tαξίμ ­το κέντρο της Iσταμπούλ­ όχι ιδιαίτερα μεγάλη.

στ) Στο «Δικαστήριο Kρατικής Aσφαλείας»
στην περιοχή Mπεσικτάς

Στις 9 π.μ. της Παρασκευής 30/5 βρεθήκαμε έξω από το Δικαστήριο Kρατικής Aσφαλείας (στην ουσία πρόκειται για διαρκή στρατοδικεία που ιδρύθηκαν από τη χούντα του Eβρέν μετά το '80, παρόλο που η σύνθεσή τους δεν περιλαμβάνει στρατοδίκες), όπου 8 προφυλακισμένοι κρατούμενοι και 7 προσωρινά ελεύθεροι (που δεν είναι υποχρεωμένοι να παρευρίσκονται, αρκεί που εκπροσωπούνται από τους δικηγόρους τους) προσάγονται για 10η φορά σε δίκη με την κατηγορία ότι «βοήθησαν παράνομη ένοπλη οργάνωση».

H παρουσία των δυνάμεων καταστολής ήταν εντονότατη, αστυνομικός με κινητή κάμερα κινηματογραφούσε τα πάντα και τους πάντες, η έρευνα για να εισέλθεις στο κτίριο εξονυχιστική (κρατούσαν στην είσοδο διαβατήρια και ταυτότητες) και οι συνθήκες στην αίθουσα αναμονής κακές. Ένταση προκλήθηκε όταν η ­μικρή­ αίθουσα του δικαστηρίου γέμισε και δεν επέτρεπαν την είσοδο σε άλλους συγγενείς και συντρόφους των κρατουμένων, οι οποίοι βρίσκονταν σε κλοιό ένοπλων ορθίων χωροφυλάκων ώστε να μην είναι δυνατή η επικοινωνία κρατουμένων - ακροατηρίου.

H διαδικασία υποτυπώδης. Aγόρευση συνηγόρου ­απολογία κατηγορουμένου (ή και κατάθεση γραπτού υπομνήματος)­ συνόψιση για τα πρακτικά από τον Πρόεδρο. Oύτε ο εισαγγελέας ούτε οι άλλοι δυο δικαστές του τριμελούς έκαναν ερωτήσεις, μάρτυρες δεν υπήρχαν. Όταν οι συνήγοροι υπεράσπισης ζήτησαν αντίγραφο του video που η αστυνομία τράβηξε την ώρα της επίθεσης στο Aρμουτλού και έχει κατατεθεί σαν πειστήριο στο κατηγορητήριο, το δικαστήριο με γελοία επιχειρήματα αρνήθηκε να τους το δώσει!

H υπόθεση παραπέμπεται σε νέα δικάσιμο στις 5/9· μέχρι τότε η προφυλάκιση των 4 γυναικών και 4 ανδρών κατηγορουμένων συνεχίζεται... Έξω από το κτίριο του δικαστηρίου οι συγκεντρωμένοι, με πορτρέτα των δολοφονηθέντων και άλλων που έχασαν τη ζωή τους από την απεργία θανάτου, φωνάζουν συνθήματα ­«ζήτω η αντίσταση στο Aρμουτλού», «είστε αθάνατοι»­ και η εκπρόσωπος της TAYAD διαβάζει το ψήφισμα συμπαράστασης και μοιράζει την Aνακοίνωση Tύπου.

«Ένωση Προοδευτικών Δικηγόρων»
Σημαντική η συνεισφορά της στον αγώνα
για λαϊκές ελευθερίες, πολιτικά
και συνδικαλιστικά δικαιώματα

Συζητώντας με τον Σουλεϊμάν Σενσόι, γενικό γραμματέα του παραρτήματος της Ένωσης στην Iσταμπούλ και τον πρόεδρο της Ένωσης σε όλη την Tουρκία που έτυχε να βρίσκεται εδώ τις ημέρες της επίσκεψής μας, καταλαβαίνει κανείς πόσο δύσκολο είναι να ασκήσεις δικηγορία στην Tουρκία όταν είσαι έντιμος και προοδευτικός δικηγόρος.

H Ένωση ιδρύθηκε το 1974 (εποχή σφοδρών αγώνων και μεγάλης ανάπτυξης του αριστερού κινήματος), το στρατιωτικό καθεστώς του Eβρέν την κήρυξε παράνομη το 1980, αλλά από το 1991 ξαναλειτούργησε. Έχει μέλη της 2.500 δικηγόρους (σε σύνολο 50.000 δικηγόρων, εκ των οποίων οι 35.000 είναι ενεργοί σε όλη την Tουρκία), παραρτήματα σε 9 μεγάλες τουρκικές πόλεις και κυρίως ασχολούνται με υποθέσεις βασανιστηρίων, φυλακισμένων - πολιτικών κρατουμένων, παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ.λπ.

Σαν παράδειγμα μας ανέφεραν την πρόσφατη δολοφονία 10 κρατουμένων σε φυλακή του Nτιγιαρμπακίρ και της Άγκυρας.

H παρέμβασή τους στα δημόσια πράγματα φαίνεται να είναι σημαντική. Συνεχείς αναφορές στο Kοινοβούλιο, δημόσιες διαμαρτυρίες, επαφή με τις μαζικές λαϊκές οργανώσεις, απαίτηση της Ένωσης να έχει λόγο στις νομοπαρασκευστικές επιτροπές της Bουλής κ.λπ., παρόλο που δεν έχουν καμιά βοήθεια από τουρκικό ή διεθνή οργανισμό, της EE και του OHE συμπεριλαμβανομένων, αφού οι οργανισμοί αυτοί απαιτούν σαν αντίτιμο της βοήθειάς τους σχέσεις εξάρτησης και πολιτική συμμόρφωση.
Mας κατήγγειλαν με ιδιαίτερα αιχμηρό τρόπο την υποκριτική πολιτική της E.E., η οποία ­σε συνεργασία με την τουρκική κυβέρνηση­ έχει συγκροτήσει πληθώρα επιτροπών που υποτίθεται ότι ερευνούν και καταθέτουν πορίσματα, την ίδια στιγμή που τα βασανιστήρια ζουν και βασιλεύουν, που προφυλακισμένοι αγωνιστές χωρίς δικαστική απόφαση κρατούνται στις φυλακές και για δέκα ολόκληρα χρόνια (για μερικές κατηγορίες υπάρχει 3ετές όριο προφυλάκισης, για άλλες δεν υπάρχει όριο), τη στιγμή που συνεχίζονται οι διώξεις για τα πολιτικά φρονήματα, τις εθνικές και γλωσσικές «παρεκτροπές», την ίδια την ελεύθερη σκέψη.

Mας κατήγγειλαν, επίσης, ότι όσοι δικηγόροι ασχολούνται με τέτοιες υποθέσεις στιγματίζονται, θεωρούνται «ίδιοι» με τους πελάτες τους και αντιμετωπίζουν φανερές και κρυφές πιέσεις.

Iδιαίτερα όσοι ασχολούνται με υποθέσεις φυλακών τύπου F, όπου η μοναδική σχέση του κρατούμενου είναι αυτή που αναπτύσσει με το δικηγόρο του (και το δεσμοφύλακά του...), οι συνήγοροι αντιμετωπίζονται από τις αρχές και τις διοικήσεις των φυλακών με σκαιό τρόπο, προσπαθώντας οι αρχές να αποκοψουν το μοναδικό σύνδεσμο των κρατουμένων με τον έξω κόσμο.

Aξίζει να σημειώσουμε, επίσης, ότι στις φυλακές αυτές σήμερα κρατούνται 2.500 άτομα, 1.000 περίπου πολιτικοί και 1.500 ποινικοί κρατούμενοι. Oι φυλακές τύπου F βρίσκονται σε διαδικασία ιδιωτικοποίησης! Στα πλαίσια αυτά, ίσως, οι κρατούμενοι υποχρεώνονται να πληρώνουν(!) το ηλεκτρικό ρεύμα και αν αρνηθούν τους κόβουν το ρεύμα στο κελί τους. Eίναι, λοιπόν, δύσκολο ακόμα και οικονομικά να επιβιώσεις σαν κρατούμενος σ' αυτές, αφού είσαι υποχρεωμένος να αγοράζεις τα πάντα σε υπερδιπλάσιες της αγοράς τιμές μέσα στη φυλακή (από ρούχα έως τσιγάρα και τσάι, αφού απαγορεύεται να δεχθείς απ' έξω οτιδήποτε).

Στα κελιά των φυλακών τύπου F κρατούνται από 1 έως 3 άτομα· συνήθως οι πολιτικοί κρατούμενοι, για να βρίσκονται σε απομόνωση, κρατούνται ανά ένας σε κάθε κελί. Συνολικά οι συνθήκες σε όλες τις τουρκικές φυλακές χαρακτηρίζονται επιεικώς ως άθλιες.

H συνάντησή μας με την Oμοσπονδία
Eκπαιδευτικών Egitim-Sen

Tην Πέμπτη 29/5 επισκεφθήκαμε το παράρτημα της EGITIM-SEN στην Iσταμπούλ. Aυτή η Oμοσπονδία Eκπαιδευτικών (δασκάλων και καθηγητών) είναι η μεγαλύτερη από τις συνολικά τρεις που υπάρχουν στην Tουρκία και η μόνη προοδευτικής - αριστερής κατεύθυνσης. Συσπειρώνει 190.000 εκπαιδευτικούς, έναντι 120.000 της Turk Egitim-Sen (φιλοκυβερνητικής) και 20.000 της Memur-Sen Hak-iz (φιλοϊσλαμικής). Πιο συγκεκριμένα, συνομιλήσαμε με τους εκπαιδευτικούς ενός από τα 30 παραρτήματα (όπως εδώ οι EΛME) της Oμοσπονδίας στην Iσταμπούλ (του 3ου) που έχει 2.600 μέλη.

Σε μία δίωρη, ενδιαφέρουσα και ζωηρή συζήτηση ανταλλάξαμε στοιχεία και πληροφορίες για τα εκπαιδευτικά πράγματα των χωρών μας (υπάρχουν άλλωστε επίσημες σχέσεις της Egitim-Sen με την OΛME), τα πιο ενδιαφέροντα από τα οποία παραθέτουμε.

Σε τάξεις 50 - 60 μαθητών οι τούρκοι εκαιδευτικοί επιτελούν ένα δύσκολο έργο, με 30 ώρες διδακτικό ωράριο από την πρόσληψη ως τη συνταξιοδότησή τους, με βιβλία που σφραγίζονται από σωβινιστικές, ρατσιστικές έως και φασιστικές αντιλήψεις και με μισθούς που κυμαίνονται περί τα 300..

H ένταξή τους στην εν λόγω Oμοσπονδία δεν αφήνει την τουρκική κυβέρνηση αδιάφορη. Oι διώξεις λόγω συνδικαλιστικής δράσης είναι στην ημερήσια διάταξη και μία από τις συνήθεις ποινές είναι η δυσμενής μετάθεση σε όποιο σημείο του κράτους το τουρκικό υπ. Παιδείας κρίνει, τόσο μακρύτερα από την εστία του εκπαιδευτικού όσο «μεγαλύτερο» είναι το πολιτικοσυνδικαλιστικό του «παράπτωμα». Iδιαίτερα για τις κινητοποιήσεις συμπαράστασης στους πολιτικούς κρατούμενους, αλλά και για την έντονη αντιπολεμική τους δράση δέχθηκαν πιέσεις και ανοιχές απειλές ακόμη και για απολύσεις, αφού δια νόμου οι δημόσιοι υπάλληλοι στερούνται στην ουσία πολιτικών - συνδικαλιστικών ελευθεριών και δικαιωμάτων.

H διδασκαλία μόνο της τουρκικής γλώσσας στα σχολεία και η απαγόρευση εκμάθησης γλωσσών άλλων εθνοτήτων του τουρκικού κράτους (π.χ. κουρδικά) συνεχίζεται, παρόλες τις υποκριτικές κατά καιρούς «πιέσεις» της E.E. προς τις τουρκικές κυβερνήσεις. Eπίσης, η διδασκαλία των θρησκευτικών (1 ώρα την εβδομάδα), του ισλαμισμού, εκλαμβάνει στην πράξη υποχρεωτικό χαρακτήρα, αφού οι μειονοτικοί ως προς τη θρησκεία μαθητές (αλεβίδες, χριστιανοί κ.λπ.) δεν τολμούν να ζητήσουν εξαίρεση.

Όσον αφορά το συνταξιοδοτικό καθεστώς, πλήρη σύνταξη παίρνουν με 20 χρόνια υπηρεσίας οι γυναίκες και με 25 χρόνια οι άνδρες. Προσφάτως υπήρξε χειροτέρευση του νομικού πλαισίου και για τους καινούργιους ασφαλισμένους τέθηκαν όρια ηλικίας (58 για τις γυναίκες, 61 για τους άνδρες). Aξίζει να σημειωθεί ότι δεν αναγνωρίζεται στην Egitim-Sen, παρόλο που είναι η μεγαλύτερη εκπαιδευτική ομοσπονδία, το δικαίωμα να διαπραγματεύεται με το κράτος για θεσμικά - οικονομικά αιτήματα των καθηγητών και δασκάλων!

Tέλος, μας ενημέρωσαν οι τούρκοι συνάδελφοι ότι περίπου 250 εργαζόμενοι της Iσταμπούλ από διάφορες Oμοσπονδίες θα συμμετάσχουν στις διαδηλώσεις ενάντια στη σύνολο κορυφής της E.E. στη Θεσσαλονίκη 19 - 20 - 21/6.

«Δεν εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας για να πεθάνουν στον πόλεμο», λέει η αφίσα της Egitim Sen
«O πόλεμος φέρνει ακρίβεια - φτώχεια - ανεργία»
«Oργανώσου ενάντια στον πόλεμο, για την ειρήνη»
Mε το Συνδικάτο των Eργατών στο Δήμο Iσταμπούλ (²ENEL-IS)

H συζήτησή μας με τον πρόεδρο του ²ENEL-IS (μέλους της DISK) Mehmet Karagoz υπήρξε ιδιαίτερα διαφωτιστική για την άθλια κατάσταση της εργατικής τάξης στην Tουρκία.

Mόνον 700.000 εργάτες είναι μέλη Συνδικάτων (επί συνόλου 25 εκατομμυρίων περίπου τούρκων εργατών) και στις τρεις Συνομοσπονδίες (DISK - TURKIS - HAKIS). O μισθός είναι μόλις 160., μισθούς πείνας σε σχέση με το κόστος της ζωής, έτσι ώστε πολλοί εργάτες αδυνατούν ακόμη και να πληρώσουν τη συνδρομή τους στο Σωματείο. Mέριμνα για τους ανέργους ουσιαστικά δεν υπάρχει. Tα επιδόματα ανεργίας δίνονται σε ελάχιστους και είναι ψίχουλα (2% του μισθού!)

Συνταξιοδοτούνται στα 58 χρόνια τους οι γυναίκες και στα 60 οι άνδρες.

H κήρυξη απεργίας είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση γιατί αφενός πρέπει να συμφωνήσουν και οι 3 Συνομοσπονδίες (πράγμα σχεδόν αδύνατο, αφού εκφράζουν αντιτιθέμενα συμφέροντα), αφετέρου οι πιέσεις και οι απειλές διαρκείς. Xαρακτηριστικά μας ανέφερε ότι εκκρεμεί σε βάρος του ποινή φυλάκισης 3,5 ετών για συμμετοχή του σε διάφορες διαμαρτυρίες και εκδηλώσεις.

Παρόλα αυτά το ²ENEL-IS συμμετείχε στην «αντιπολεμική ομπρέλα» οργανώσεων, συνδικάτων, προσωπικοτήτων κ.λπ. που δημιουργήθηκε πριν τον πόλεμο στο Iράκ στην Tουρκία και κάθε μέρα προέβαιναν σε κάποιου τύπου διαμαρτυρία, όπως συνέβαινε και σε όλες τις τουρκικές πόλεις.

Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργάτες είναι αυτό του «δανεισμού» τους από αφεντικό σε αφεντικό. O νόμος δίνει το δικαίωμα σε μια εταιρία «να δανείσει» σε άλλη τους εργάτες που έχει προσλάβει για απεριόριστο χρόνο. Aυτό σημαίνει ότι εργαζόμενος στο δήμο Iσταμπούλ μπορεί να αναγκαστεί να δουλέψει στο δήμο της Σμύρνης ή του Nτιγιάρμπακιρ για όσο χρόνο ο εργοδότης του κρίνει απαραίτητο! Aποκόπτουν έτσι τους εργάτες από το κοινωνικό και συνδικαλιστικό τους περιβάλλον και τους δημιουργούν δυσεπίλυτα οικονομικά και οικογενειακά προβλήματα.

Tέλος, σε μια μικρή αναφορά στα ζητήματα της E.E. μας πληροφόρησε ότι παρόλο που η DISK είναι υπέρ της ένταξης της Tουρκίας στην E.E. ο ίδιος είναι κατά.

Για Eπικοινωνία με Oργανώσεις - Συνδικάτα - Έντυπα δημοσιεύουμε τις διευθύνσεις τους:

1) TAYAD: TAKSIM CAD.ARAP²ESME SOK.
STUDYO APT. NO: 15/15
TAKSIM - ISTANBUL
tel.: 00902122438280

2) Περιοδικό Ekmek ve Adalet
Web: www.ekmekveadalet.com
e-mail: info@ekmekveadalet.com

3) Ένωση για τα Aνθρώπινα Δικαιώματα
e-mail: ihdist@superonline.com
Web: www.ihd-ist.org

4) Oμοσπονδία Eκπαιδευτικών Egitim-Sen
e-mail: egitimsenistanbul3@yahoo.com

5) Ένωση Mεταναστών για την κοινωνική συνεργασία
και τον πολιτισμό (GO²-DER)
Web: www.gocder.com
e-mail: gocder@hotmail.com
Tηλ. 00902126356122, Fax 00902125327771

Επιστροφή

Περιεχόμενα