το μέλλον του κινήματος δεν ανήκει

σ΄αυτούς που ευθύνονται

για τις ήττες του χτες

Στις τελευταίες απεργιακές κινητοποιήσεις εκδηλώθηκε για άλλη μια φορά η προσπάθεια της συνδικαλιστικής ηγεσίας, της ηγεσίας της υποταγής και της ήττας, να ολοκληρώσει τη στρατηγική επιλογή της καθήλωσης και του διασυρμού των αγώνων στην εκφυλιστική και ουσιαστικά ανύπαρκτη «απεργία» της ΑΔΕΔΥ της 20 Νοέμβρη. Επέλεξε έτσι να κλείσει οριστικά απ’ την πλευρά της το κεφάλαιο των αγώνων του φθινοπώρου, αγώνων.. που ποτέ πραγματικά δεν πίστεψε, ούτε έδωσε ποτέ στο όνομα των πραγματικών αναγκών και συμφερόντων του κλάδου και της εκπαίδευσης.

Είναι απαραίτητη η εκτίμηση της μέχρι τώρα πορείας και ο σχεδιασμός των επόμενων βημάτων ,στόχων και στρατηγικών του κινήματος.

Οι εκπαιδευτικοί αγανακτισμένοι από την οξύτητα των προβλημάτων και την προκλητική κοροϊδία της κυβέρνησης, συνειδητοποίησαν τις δραματικές αλλαγές που επιχειρούνται σε βάρος της εκπαίδευσης και του δημόσιου σχολείου, αλλά και την αντιδραστική εξέλιξη του μισθολογίου που εισάγει νέο κύκλο λιτότητας και συνδέει το μισθό με την αξιολόγηση, πήραν μέρος στις κινητοποιήσεις με εντυπωσιακά ποσοστά στο πρώτο απεργιακό βήμα. Συμμετείχαν μαζικά και δυναμικά παρά τις σοβαρές επιφυλάξεις τους για το ρόλο της συνδικαλιστικής ηγεσίας, για τη μορφή και το περιεχόμενο που προσέδιδε στους αγώνες, για την προβοκατόρικη εμπλοκή της σε αντιπαράθεση με "θυρωρούς άλλων κλάδων", για την επιδερμική και σε δευτερεύοντα στοιχεία κριτική της στην κυβερνητική πολιτική, για την πλήρη άρνησή της να καταγγείλει τα φαινόμενα απαξίωσης της δημόσιας εκπαίδευσης και της καταστρατήγησης των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών.

Η αρχική φάση των αγώνων έδειξε για μια ακόμη φορά τόσο τις αστείρευτες δυνατότητες των μαχόμενων εκπαιδευτικών όσο και την αντιδραστική στάση του υποταγμένου συνδικαλισμού.

Oι δεκάδες χιλιάδες απεργοί εκπαιδευτικοί που σήκωσαν το βάρος της απεργιακής κινητοποίησης βρέθηκαν αντιμέτωποι από κείνο το σημείο με τη συνδικαλιστική ηγεσία που έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για την αποκλιμάκωση και τον εκφυλισμό του αγώνα. Η πλειοψηφία της ΔΟΕ (ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ) έκανε τάχα πως κλιμάκωσε τον αγώνα, εξαγγέλοντας το δεύτερο βήμα έναν ολόκληρο μήνα μετά τοποθετώντας την αντίστασή μας στην απεργοκτόνα εκφυλιστική ομπρέλλα της ΑΔΕΔΥ που εκτός των άλλων φέρνει βαρύτατες ευθύνες για την ανοχή -συνενοχή που επέδειξε στις αντιδραστικές ρυθμίσεις του μισθολογίου Χριστοδουλάκη. Ταυτόχρονα έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να σπείρουν την απογοήτευση και να οδηγήσουν σε αγωνιστική παραίτηση. Στην κρίσιμη περίοδο που αναπτύσσονταν οι ατίθασοι και ανεξέλεγκτοι απεργιακοί αγώνες πολλών κλάδων, με κύρια αιχμή αντίστασης την απεργία των ΟΤΑ, δεν επεδίωξαν συντονισμό, δεν εξέφρασαν αλληλεγγύη, παρακολούθησαν απαθείς την κυβέρνηση να χτυπά απεργούς, να συκοφαντεί και να ποινικοποιεί τους αγώνες, να απογοητεύει τον κόσμο της εργασίας.

Στις τάξεις των απεργών εκπαιδευτικών, και πριν και μετά τη 48ωρη, έγινε φανερό πως δεν υπάρχει διάθεση από την ηγεσία του κλάδου να διεκδικήσει μέχρι τέλους το αυτονόητο: να ζούμε δηλαδή αξιοπρεπώς μόνο από τη δουλειά μας, σε ένα δημόσιο δωρεάν σχολείο με παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία, σταθερή δουλειά και αξιοπρεπείς εργασιακές σχέσεις.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Γενικών Συνελεύσεων που έγιναν με απαρτία μετά την 48ωρη, καταψήφισαν το περιεχόμενο και τις μορφές αγώνα που ταυτίστηκαν με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και απαίτησαν διεκδικητικό πλαίσιο με άλλο περιεχόμενο, που να ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες και κατέγραψαν αποφάσεις για μορφές αγώνα που να έχουν διάρκεια, νικηφόρα προοπτική και διαχείριση από την ίδια τη βάση των εκπαιδευτικών.

Κυρίαρχη αναδείχτηκε η αντιπαράθεση γύρω από το ζήτημα του νέου μισθολογίου και της ΑΔΕΔΥ. Οι Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων, κόντρα σε ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ -ΕΣΑΚ-ΣΥΝ, απέρριπταν τη λογική του νέου και ενιαίου μισθολογίου και την εκχώρηση στην ΑΔΕΔΥ της μισθολογικής μας διαπραγμάτευσης και απαιτούσαν ενιαία κλαδική συλλογική εφ΄ όλης της ύλης σύμβαση εργασίας για όλη την εκπαίδευση.

Δείγμα της προκλητικής αναντιστοιχίας του υποταγμένου συνδικαλισμού με τη βάση των εκπαιδευτικών είναι ότι, ακόμα και μετά τα όσα προηγήθηκαν στις Γενικές Συνελεύσεις, το Δ.Σ. της ΔΟΕ αποφάσισε τη συνέχεια τάχα του αγώνα με συμμετοχή στην 24ωρη της ΑΔΕΔΥ στις 20 Νοέμβρη, απόφαση που όσοι την πήραν (ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ ,ΕΣΑΚ), την κράτησαν σχεδόν μυστική!

Σήμερα, οι ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ έκλεισαν οριστικά στο Δ.Σ. της ΔΟΕ κάθε αγωνιστική προσδοκία αφού ψέλλισαν ειρωνικά.. κάποιες προτάσεις για 24ωρη ή 48ωρη κυλιόμενη ανά γεωγραφικό διαμέρισμα απεργία!

Τα αναγκαία συμπεράσματα από τους

αγώνες της περιόδου.

Η αποδοχή, χωρίς όρους από την πλευρά της συνδικαλιστικής ηγεσίας, τόσο της πολιτικής της λιτότητας, όσο και της υπαγωγής της εκπαίδευσης στις ανάγκες και στους σχεδιασμούς της αγοράς, ήταν δεδομένο ότι θα επιφέρει την πλήρη συνθηκολόγηση και ενσωμάτωση της ΔΟΕ και την αναμενόμενη προσπάθεια της να σπείρει την απογοήτευση στις τάξεις των απεργών για να καλύψει τις τεράστιες ευθύνες της.

Ένα περιεχόμενο αγώνων συντεχνιακό, περιορισμένο, δήθεν «ρεαλιστικό» και χωρίς αμφισβήτηση της κυβερνητικής πολιτικής με το οποίο επεδίωξαν οι κυρίαρχες συνδικαλιστικές δυνάμεις (ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ) να πετύχουν το «εφικτό», δηλαδή μερικά ψίχουλα, που πίστευαν πως λόγω και της προεκλογικής περιόδου ήταν διατεθειμένη η κυβέρνηση να παραχωρήσει, αποδείχτηκε ότι ούτε εμπνέει ούτε νικά ούτε ανοίγει το δρόμο για ανατροπές.

Με μορφές πάλης που έχουν τη λογική της τουφεκιάς στον αέρα, που γίνονται αποσπασματικά, που αντί να κλιμακώνονται γίνονται κυλιόμενες 24ωρες ανά γεωγραφικό διαμέρισμα, που αντί να συντονίζονται με τους άλλους αγωνιζόμενους κλάδους, εγκλωβίζονται στην απεργοκτόνα τακτική της ΑΔΕΔΥ, νικηφόρα δράση δεν υπάρχει.

Με τη διαχείριση των απεργιών από τους γραφειοκράτες ενάντια στη δημοκρατία της βάσης, χωρίς απεργιακές επιτροπές, απεργιακά ταμεία και ανεξάρτητο κέντρο αγώνα, προοπτική δε μπορεί να υπάρξει.

Με εικονικές απεργίες, τύπου ΑΔΕΔΥ (20/11), που ακόμα κι αυτοί που την αποφάσισαν την κρατούσαν «μυστική, μη ανακοινώσιμη», είναι λογικό όχι μόνο να ξεφουσκώσει η αγωνιστική κινητικότητα, αλλά να νιώθουν για μια ακόμη φορά προδομένοι οι χιλιάδες απεργοί.

Αποδείχτηκε δηλαδή, αυτό που χρόνια τώρα τονίζουν οι ριζοσπαστικές δυνάμεις του κλάδου και το ανεξάρτητο ταξικό ρεύμα: πως το σύστημα δεν είναι διατεθειμένο να κάνει ούτε μικροπαραχωρήσεις όταν δεν έχει απέναντι του ένα κίνημα που με αποφασιστικότητα συγκρούεται με την κυρίαρχη πολιτική, διεκδικεί με ίσους όρους τη νίκη και την ικανοποίηση των συνολικών αιτημάτων του.

Καθοριστικό ρόλο σ’ αυτή την εξέλιξη έπαιξαν από κοινού οι δυο παρατάξεις ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ που όχι μόνο δεν πάλεψαν για να δημιουργηθεί απεργιακό κλίμα, αλλά υπονόμευσαν ακόμα και τις κινητοποιήσεις που οι ίδιες αποφάσιζαν. Ήρθε η ώρα να ξεκόψουμε οριστικά απ’ αυτούς, γιατί κι αυτοί έχουν ξεκόψει προ πολλού από τα δικά μας συμφέροντα.

Είμαστε εδώ !!

ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ - ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ- ΝΙΚΗΦΟΡΟΙ ΑΓΩΝΕΣ.

Οι στρατηγικής σημασίας αναδιαρθρώσεις στην εργασία και στην εκπαίδευση είναι δεδομένο πως προεκλογικά και μετεκλογικά θα στηριχθούν από το σύνολο σχεδόν του πολιτικού και συνδικαλιστικού προσωπικού. Γι’ αυτό επίμονα θα ενισχύουν τις τάσεις της μοιρολατρίας και του αναχωρητισμού, επιδιώκοντας να συνταχθούμε με το σύστημα, ν’ αποδεχθούμε τη μοίρα μας και το «κακό το ριζικό μας», περιμένοντας τη μεγάλη στιγμή της αποκάλυψης.

Πώς απαντάμε σ΄ αυτό που ετοιμάζουν; Οφείλουμε τώρα οργανωμένα να σχεδιάσουμε το ριζικό αναπροσανατολισμό της δράσης μας, αξιοποιώντας τις δυνάμεις του κλάδου, δίνοντας νέα πνοή στους μελλοντικούς αγώνες, που θα έρθουν σύντομα, με περιεχόμενο και μορφή που θα ταιριάζει στην επίθεση που δεχόμαστε, στην οργή των εκπαιδευτικών και στις ανάγκες της εποχής μας.

Ø Οι αγώνες αυτοί θα έχουν τη λογική ενός εκπαιδευτικού κινήματος συνολικού, που θα αμφισβητεί τους πυλώνες της κυβερνητικής πολιτικής, θα συγκρούεται με τις μίζερες λογικές του εφικτού, θα προκαλεί ανασχέσεις στις κλιμακούμενες επιθέσεις και θα αποσπά κατακτήσεις.

Ø Οι αγώνες αυτοί θα γίνονται κόντρα στα πολιτικά ή εκλογικά συμφέροντα φιλοκυβερνητικών ή αντιπολιτευτικών σχηματισμών, θα συγκρούονται με τους εργατοπατέρες και τα προσωπικά τους συμφέροντα, θα πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα της εποχής που προωθεί το ατομικό και το «εγώ ελπίζω να τη βολέψω».

Ø Οι αγώνες αυτοί θα λένε ένα βροντερό όχι στον κατακερματισμό, στο συντεχνιασμό, στη γραμμή «του να αρπάξουμε τώρα κάτι σαν κλάδος», στις εθιμοτυπικές 24ωρες τουφεκιές στον αέρα, στον εκφυλισμό και στον απεργιακό εκβιασμό των ηγεσιών.

Ø Οι αγώνες αυτοί θα έχουν τα χαρακτηριστικά της ρήξης και όχι της διαπραγμάτευσης των όρων χειροτέρευσης της θέσης μας. Θα είναι αγώνες που δε θα μένουν στη διεκδίκηση απλά και μόνο δίκαιων αιτημάτων, αλλά θα θέτουν σα στόχο και την ανατροπή της πολιτικής αυτής που γεννάει και οξύνει τα προβλήματα.

Ø Οι αγώνες αυτοί θα συγκροτήσουν ένα κίνημα μαζικό και μαχητικό που θα αρνείται την πεπατημένη λογική που θέλει τα συνδικάτα να ασχολούνται με τα «μικρά» και να αφήνουν την πολιτική και τα «μεγάλα» στους επίδοξους εκπροσώπους πεφωτισμένων ηγεσιών.

Απ΄ τα κάτω...

Οι αναγκαίοι αγώνες στα χέρια των εκπαιδευτικών

ü Ένα κίνημα που θα έχει κέντρο βάρους τον οριζόντιο συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων και κυρίως των αντίστοιχων γενικών συνελεύσεων και γιατί όχι των συλλόγων διδασκόντων, με κεντρικό σχεδιασμό και πανελλαδική δικτύωση.

ü Ένα κίνημα χωρίς αυταπάτες για συμβιβασμούς κορυφής, παλινωδίες και διαπραγματεύσεις κάτω από το τραπέζι. Που φιλοδοξεί να ξεπεράσει τα όρια του κλαδικού αγώνα και να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για διακλαδικό συντονισμό όλων των αντιστεκόμενων τμημάτων, μακριά από την μούχλα της ΑΔΕΔΥ.

ü Ένα κίνημα που οργανωμένα και τολμηρά θα υιοθετεί μαχητικές μορφές πάλης, που θα έχουν το χαρακτηριστικό της διάρκειας και τη δυνατότητα νίκης.

Το δύσκολο αυτό ταξίδι δε το προτείνουμε εμείς, το επιβάλουν οι συνθήκες και η «βαρβαρότητα» της εποχής μας. Αυτό που εμείς τονίζουμε είναι πως αυτός ο αγώνας όσο δύσκολος και να’ ναι, όποια και αν είναι τα τελικά του αποτελέσματα, μπορεί να θέσει τους όρους για ένα κίνημα εργαζομένων που θα είναι ικανό να σηκώσει το βάρος των μεγάλων αναμετρήσεων που μας περιμένουν στην επόμενη περίοδο, μπροστά στα μέτωπα του ασφαλιστικού , της λιτότητας ,των εργασιακών σχέσεων, της παιδείας.

«μόνο οι ταξιδευτές νικάνε τον ορίζοντα,
ολοι οι υπόλοιποι τον φορτώνονται σα φυλακή».

Παρεμβάσεις Κινήσεις Συσπειρώσεις, 1η του Δεκέμβρη του 2003

www.paremvasis .gr

Επιστροφή

Περιεχόμενα