Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ (ξανά !) ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

 

H ιστορία μπορεί να επαναληφθεί σαν τραγωδία "αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς". Mετά την περσινή νικηφόρα αντίσταση των εργαζομένων ενάντια στην επέλαση Γιαννίτση (διάβαζε κυβέρνηση - κεφάλαιο - EE) οι αναμορφωτές του ασφαλιστικού γυρίζουν με επικοινωνιακά τρικ στον τόπο του εγκλήματος. Έχουν προηγηθεί δεκάδες σεμινάρια στελεχών σε ΓΣEE και AΔEΔY, μια ολόκληρη συνωμοσία των κονδυλοφόρων των ΜΜΕ ώστε η νέα ασφαλιστική επίθεση να πέσει στα μαλακά.

Tα νέα μέτρα, ωστόσο, τα οποία παρουσιάζονται σε δόσεις, σύμφωνα και με το δόγμα της καλύβας του Xότζα, δε διαφέρουν ουσιαστικά από τα παλαιότερα. Αποτελούν την εξειδικευμένη συνέχεια των αντιασφαλιστικών νόμων της Ν.Δ., του λεγόμενου μινι ασφαλιστικού του 97, των διαβόητων εκθέσεων Σπράου και Τήνιου, του πλαισίου Γιαννίτση του περασμένου Μαρτίου.

Στο βάρβαρο κοινωνικό μοντέλο που ζούμε είναι μόνιμη η προσπάθεια για τη μείωση του μισθολογικού και μη μισθολογικού κόστους εργασίας (sic) με άλλα λόγια η λιτότητα διάρκειας, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η μετακύλιση των υποχρεώσεων κράτους και εργοδοτών για την κοινωνική ασφάλιση στους εργαζόμενους, με σκοπό την εκτίναξη της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. 

Στην κοινωνία που η εργασία γίνεται λάστιχο, που η ανεργία εκτινάσσεται στα ύψη, που οι μετανάστες γίνονται θύματα της πιο σκληρής εκμετάλλευσης, στην κοινωνία του εκπαιδεύσιμου, του απασχολήσιμου ταιριάζει μόνο ο ασφαλίσιμος!!!

Σε αυτή τη λογική κινούνται τα μέτρα Ρέππα, αυτά αποφάσισαν οι 15 της Ε.Ε. στη Βαρκελώνη πολιορκούμενοι από 500.000 διαδηλωτές. Με την υπογραφή Σημίτη κατέληξαν οι 15: στην ανάγκη παράτασης του εργασιακού βίου, στη μείωση των συντάξιμων αποδοχών, στη δραστική απόσυρση του κράτους από τη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών συστημάτων, στην αναγνώριση των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών σε ισότιμους εταίρους στην κοινωνική ασφάλιση.

 

"παγωμένες" προτάσεις έτοιμες προς τέλεια "απόψυξη"

OΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ

Λιγότερα:

α) Tο ποσοστό αναπλήρωσης της κύριας σύνταξης από το 80% του τελικού μισθού, που ισχύει για τους προσληφθέντες από το 1982-1992, μειώνεται σταδιακά στο 70% μετά το 2008.

β) Aλλάζει προς το χειρότερο τη βάση υπολογισμού της σύνταξης. Για αυτούς που προσλήφθηκαν μεταξύ 1982 και 1992 η σύνταξη υπολογίζεται με βάση τον καταληκτικό μισθό. Έτσι μετά το 2008 για κάθε χρόνο θα προστίθεται και ένα έτος για να φτάσουμε το 2012 να υπολογίζεται η σύνταξη με βάση το μέσο όρο της τελευταίας πενταετίας. Eδώ έχουμε επέκταση των νόμων της N.Δ. που ισχύουν για τους εισερχόμενους στο δημόσιο από το 1992 και μετά.

H κυβέρνηση, για να χρυσώσει το χάπι, στο μεν πρώτο μέτρο αντιπροτείνει την αύξηση για τους ασφαλισμένους μετά την 1.1.1993 της σύνταξης από το 60%, που ισχύει σήμερα, στο 70% "πετυχαίνοντας" έτσι την "εξίσωση" των νέων και των παλιών στη μέση.
H αλήθεια όμως είναι πως η σύνταξη υπολογίζεται μόνο πάνω στο βασικό μισθό και το χρονοεπίδομα αφού αφαιρεθούν όλα τα υπόλοιπα επιδόματα. Έχουμε δηλαδή μια πολύ μικρή βάση υπολογισμού. Για να χρυσωθεί το χάπι ο Pέππας έβαλε στο τραπέζι τις περίφημες 60.000 δρχ για του Δ.Υ. Tο επίδομα των 60.000 θα υπολογίζεται (αφού βεβαίως ο εργαζόμενος πληρώσει τις εισφορές του) μαζί με το βασικό και το χρονοεπίδομα για τη σύνταξη και δεν το παίρνουμε τώρα στο μισθό.

Πρόκειται για μια πονηρή "φάκα".

Γ) Μειώνονται κατακόρυφα οι συντάξεις και με τη μείωση και τον τρόπο υπολογισμού των επικουρικών ταμείων. Σήμερα το 37% περίπου των συντάξιμων αποδοχών στο δημόσιο αποτελείται από τα επικουρικά ταμεία. Σε άλλα ταμεία φτάνει το 60% ΤΣΜΕΔΕ, ή στο 45% στους οικοδόμους. Η δραστική περικοπή στο 20% ανώτατο όριο αποτελεί λεηλασία των συντάξεων. Μάλιστα το 20% είναι ανώτατο όριο, όχι εγγυημένο όριο. Τι σημαίνει; Όπως στο πρώτο εξάμηνο του 2001 έχασαν τα ταμεία μισό τρις δρχ από την πτώση του χρηματιστήριου, έτσι το τζογάρισμα των αποθεματικών μπορεί να οδηγήσει σε περιόδους κρίσης στην "εξαφάνιση" αυτού του 20%. Μην ξεχνάμε το "κανόνι" της Enron, της μεγαλύτερης εταιρείας που διαχειριζόταν αποθεματικά ταμείων στις ΗΠΑ. Ο Μπους, μέτοχος της φούσκας φυσικά δεν έχασε, αυτοί που έχασαν είναι οι ασφαλισμένοι που δεν θα πάρουν σύνταξη.

Aργότερα:

H συνταξιοδότηση ανεβαίνει στα 37 χρόνια, χωρίς όριο ηλικίας. H κυβέρνηση Σημίτη, πιστή στα δόγματα της αγοράς για αύξηση του παραγωγικού χρόνου, ανεβάζει κι άλλο τα όρια ηλικίας για τη σύνταξη. Υπό προϋποθέσεις το όριο μπορεί να γίνει 67 χρονών με αύξηση των συντάξιμων αποδοχών κατά 3%.

H συνταξιοδότηση σύμφωνα με την πρόταση Pέππα έχει ως εξής

Για τους ασφαλισμένους από 1.1.1983 - 31.12.1992.

Άνδρες Hλικία Γυναίκες Hλικία
15 65 15 60
35  58 (60)1 35 58
35  XOH2 35 XOH2
37  XOH* 37  XOH

Mετά την 1.1.1993.

Άνδρες Hλικία Γυναίκες Hλικία
15 65 15 65
37  XOH 37  XOH

(1) Tο όριο ηλικίας είναι σήμερα το 60 στις ΔEKO - Δημόσιο.

(2) Aφορά τους ασφαλισμένους πριν το 1982

* XOH: Xωρίς όριο ηλικίας.

Eίναι φανερό πως η συνταξιοδότηση στα 65 με δεκαπενταετία σημαίνει πραγματική σύνταξη πείνας. Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι θα παρακαλούν να κάθονται περισσότερα χρόνια στη δουλειά, αφού η σύνταξη με τον τρόπο υπολογισμού της θα είναι ψίχουλα.

Eδώ παρατηρούμε καταρχήν πως η περίφημη ισότητα των δύο φύλων έγινε σε βάρος όλων των εργαζομένων, αφού και η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως "παραγωγική μηχανή" που πρέπει να δουλεύει περισσότερο. 

Kατά δεύτερο λόγο, πως ιδιαίτερα για τους ασφαλισμένους μετά το 1982, τα όρια αυξάνουν στα 37 χρόνια από 35 που είναι σήμερα. 

Φυσικά καταργείται κάθε μορφής πρόωρης συνταξιοδότησης, για όσους δεν θεμελιώσουν το δικαίωμα ως 31/12/2007

Xειρότερα:

Προχωράν στην κατάργηση των Β.Α.Ε. μετά το 2004. Ουσιαστικά δεν καταργούν μόνο γι αυτούς που εντάσσονται στην παραγωγή μετά το 2004 αλλά για όλους, αφού οι εργοδότες θα προτιμούν να απολύουν τον "παλιό" εργαζόμενο με τις ακριβές ασφαλιστικές εισφορές και να προσλαμβάνουν το νέο. Όμως και το ταμείο δεν θα τροφοδοτείται με νέες εισφορές άρα, σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς θα είναι ελλειμματικό.

Εισάγονται τα λεγόμενα επαγγελματικά συμβόλαια που μαζί με την κεφαλαιοποίηση των επικουρικών ταμείων θα οδηγήσουν στην επέλαση των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών.

Ουσιαστικά μιλάμε για τριζωνικό ασφαλιστικό σύστημα, όπως στη Χιλή του Πινοσέτ, με προίκα στις ιδιωτικές ασφαλιστικές, σε αναπτυξιακά δωράκια στο κεφάλαιο και στο χρηματιστήριο των 2/3.

Προχωράν σε ενιαίο ταμείο μισθωτών μετά το 2008 και σε ενοποιήσεις ταμείων με κοινή συνισταμένη την εξίσωση προς τα κάτω.

Η χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης είναι η άλλη μεγάλη "αμαρτία". Κουβέντα δεν γίνεται για την επιστροφή των κλεμμένων. Τα λεφτά αυτά είναι δικά μας και τα δώσαμε από τον ιδρώτα και την απλήρωτη εργασία μας. Σε 21 τρις υπολογίζονται τουλάχιστον και από αυτά τα 15 τρις κλάπηκαν μετά το 1975. Τα 430δις που υπόσχεται στο ΙΚΑ η κυβέρνηση δεν φτάνουν ούτε για "ζήτω". Με αυτή την ενέργεια κάνει φανερό ότι δεν προτίθεται να δώσει δεκάρα τσακιστή από τα χρήματα που χάρισαν για την ανάπτυξη των επιχειρήσεων μέσω δανείων από τις εισφορές μας τόσων χρόνων. Πάλι οι εργαζόμενοι θα κληθούν να πληρώσουν τη "νύφη". Όσο για τους Δ.Υ. οι περικοπές στα προβλεπόμενα για την κοινωνική ασφάλιση από τον κρατικό προϋπολογισμό φανερώνει ότι θα χτυπηθεί στο απώτερο μέλλον και η κύρια σύνταξη, το λεγόμενο 70% της τελευταίας πενταετίας.

Όσο για την πρόνοια, την υγεία ο πρόσφατος νόμος Παπαδόπουλου, οι περικοπές στις δαπάνες, η ιδιωτικοοικονομική λειτουργία τους δείχνει το χαρακτήρα της συνολικής επίθεσης.

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ

Κομπάρσοι στην ακριβοπληρωμένη παράσταση "κοινωνικού διαλόγου" οι εκπρόσωποι του υποταγμένου συνδικαλισμού ΓΣΕΕ -ΑΔΕΔΥ, που έσυραν το χορό της στήριξης των αντιασφαλιστικών προτάσεων της κυβέρνησης. Ως γνήσιοι κυβερνητικοί υπάλληλοι έκαναν προτάσεις στη βάση της κατηγοριοποίησης των εργαζομένων των νόμων Σιούφα, αυτών που απαιτούσαν την κατάργηση τους την περασμένη άνοιξη, όταν φόρεσαν το κόκκινο ζιβάγκο του αγωνιστή με την κόκκινη φόρμα του πυροσβέστη για να καταστείλουν την εργατική αγανάκτηση, δεν είπαν κουβέντα για τα κλεμμένα, αναμασώντας την καραμέλα της χρηματοδότησης από δω και πέρα. Από κοντά και οι μεγάλες ομοσπονδίες που παρατηρούν αμέτοχες την υποταγή προετοιμάζοντας το δικό τους ρόλο στο ξεπούλημα των δικαιωμάτων των εργαζομένων. 

Κι αν τώρα για αντιπολιτευτικούς λόγους ΑΔΕΔΥ, ΔΑΚΕ -ΣΥΝ στη ΓΣΕΕ φοράνε το μανδύα του αγωνιστή με αιτήματα διαπραγμάτευσης των όρων της χασούρας για τους εργαζόμενους, είναι αυτοί με τη συμμετοχή τους στο τραπέζι του διαλόγου πρόσφεραν στήριξη, χρόνο στην κυβέρνηση και έσπειραν την αναμονή, την παγωμάρα στους εργαζόμενους.

Από το συνδικαλισμό της υποταγής δεν έχουν τίποτα να περιμένουν οι εργαζόμενοι. 

Όμως ούτε οι λογικές της κομματικής καταγραφής και εξαργύρωσης, των συμβολικών ενεργειών διαμαρτυρίας του ΠΑΜΕ δεν είναι ο νικηφόρος δρόμος που έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι. Μια λογική που δεν έχει στο κέντρο της τις Γενικές Συνελεύσεις, που δεν προσπαθεί να περάσουν οι αγώνες στα χέρια των εργαζομένων, που βαφτίζει συντονισμό μόνο ότι ελέγχει και συσπειρώσεις γύρω από τον εαυτό τους, μια λογική που δεν βάζει στόχο πανεργατικούς αγώνες διάρκειας, έχει "κοντά πόδια".

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΟΣ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Με αιτήματα που θα αμφισβητούν, θα έρχονται σε ρήξη με τα αντιασφαλιστικά σχέδια και νόμους, με τη λιτότητα, την εργασιακή περιπλάνηση, την ανεργία, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, την καταστολή από τη σκοπιά των εργατικών δικαιωμάτων. Που θα απαιτούν την ανατροπή της αντιασφαλιστικής επίθεσης, της αντιλαϊκής πολιτικής.

Να πάρουν οι εργαζόμενοι την υπόθεση στα χέρια τους μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις, τις επιτροπές αγώνα, τον οριζόντιο συντονισμό των σωματείων και των συνελεύσεων.

Δημιουργώντας αγωνιστικά, απεργιακά βήματα σε κάθε χώρο δουλειάς, απεργιακά γεγονότα σε κάθε ομοσπονδία, διακλαδικό συντονισμό, στην κατεύθυνση του συντονισμένου πανεργατικού αγώνα. 

Η περσινή άνοιξη έδειξε τι μπορούν να πετύχουν οι εργαζόμενοι.

Απαιτούμε -Διεκδικούμε:

ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ - ΚΙΝΗΣΕΙΣ
ΕπιστροφήΕπιστροφή ΠεριεχόμεναΠεριεχόμενα