ΠΛΑΙΣΙΟ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΣΧΗΜΑΤΑ
ΑΝΤΙ - ΕΙΣΗΓΗΣΗΣ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥΝΗ

 

Οι προτάσεις αυτές, έχουν το χαρακτήρα εισήγησης προς τα σχήματα μπροστά στις Γ.Σ. του Ιούνη και στηρίχτηκαν κατά το μεγαλύτερο μέρος σε κείμενα που έχουνε κυκλοφορήσει ως Παρεμβάσεις το προηγούμενο χρονικό διάστημα. Η τελική ευθύνη και απόφαση για τη στάση που θα διαμορφωθεί σε κάθε σύλλογο ανήκει αποκλειστικά στο κάθε σχήμα και ομάδα.

 

ΘΕΜΑ 1ο : ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΟ - ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ

Είναι η τρίτη συνεχόμενη φορά που η συντηρητική πλειοψηφία της ΔΟΕ (ΠΑΣΚ - ΔΑΚΕ) επιχειρούν να ψηφίσουν οργανωτικές - καταστατικές αλλαγές με αντικειμενικό σκοπό να εναρμονίσουν και το οργανωτικό μοντέλο με τη γενικότερη πολιτική μετάλλαξη του συνδικάτου σε όργανο υποταγής και συμβιβασμού.

Ο κύριος στόχος είναι η ακύρωση του βασικού κυττάρου δημοκρατίας, των Γενικών Συνελεύσεων, του μόνου χώρου ουσιαστικής έκφρασης των συναδέλφων. Γιατί οι Γενικές Συνελεύσεις, σε κρίσιμες καταστάσεις, είναι ο χώρος όπου μπορούν να απελευθερωθούν και να πλειοψηφίσουν αποφάσεις αγωνιστικές.

Με το πρόσχημα ότι δεν υπάρχουν απαρτίες στις συνελεύσεις, άρα δεν μπορεί να πάρει απόφαση η ολομέλεια προέδρων, επιχειρούν τη θέσπιση ενός ακόμη οργάνου στη συνδικαλιστική, γραφειοκρατική πυραμίδα, του λεγόμενου Γενικού Συμβουλίου. Αυτό θα αποφασίζει για το περιεχόμενο και τις μορφές αγώνα, χωρίς καμιά δέσμευση προς τη βάση των εκπαιδευτικών, χωρίς την ανάγκη σύγκλισης και αποφάσεων συνελεύσεων. Επί της ουσίας είναι ένα κοινοβουλευτικού τύπου όργανο, φίμωσης της άποψης των εκπαιδευτικών, κατάργησης των συνελεύσεων.

Σε αυτό που διαφωνούν ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ είναι στον τρόπο εκλογής του. Και οι δυο μιλάνε για συγκρότηση με βάση τα πενταμελή περιφερειακά συμβούλια, με βάση τις 13 περιφέρειες που το ίδιο το κράτος έχει χωρίσει τη χώρα, με τα 11 μέλη της ΔΟΕ που θα εκλέγονται όπως σήμερα, αλλά διαφωνούν για τον τρόπο εκλογής των πενταμελών περιφερειακών συμβουλίων. Η μεν ΠΑΣΚΕ μιλάει για εκλογή από τους αντιπροσώπους ανά περιφέρεια στη Γ.Σ. του κλάδου, η δε ΔΑΚΕ για εκλογή από τους τοπικούς συλλόγους κάθε περιφέρειας με καθολική ψηφοφορία.

Η υπαρκτή κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος είναι πρώτα και κύρια κρίση περιεχομένου. Το συνδικάτο έχει μετατραπεί σε ιμάντα μεταφοράς της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής στους εκπαιδευτικούς. Οι αποφάσεις του προλειαίνουν το έδαφος για τις επικείμενες αλλαγές που θα προωθήσει η κυβέρνηση, ενώ στην καλύτερη περίπτωση διαπραγματεύεται τους όρους χειροτέρευσης της θέσης των εργαζομένων. Απονέκρωσε κάθε μαζική διαδικασία, σαμποτάροντας ανοιχτά η πλειοψηφία τις συνελεύσεις, παραχαράζοντας ή αγνοώντας αποφάσεις.

Η απάντηση στην υπαρκτή κρίση είναι η αλλαγή του περιεχομένου της πάλης του συνδικάτου με κριτήριο τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εργαζομένων, η αποφασιστική ενίσχυση των Γενικών Συνελεύσεων.

Δεν αποδεχόμαστε ένα μοντέλο συνδικαλισμού που εναρμονίζεται με το μοντέλο του κράτους. Κινούμαστε στη λογική του οριζόντιου συντονισμού των συλλόγων, των Γενικών Συνελεύσεων , των Επιτροπών Αγώνων, στην ανάληψη κοινών πρωτοβουλιών σε τοπικό επίπεδο.

Δεν αποδεχόμαστε ενδιάμεσα όργανα που καταργούν τις Γ.Σ. Αντίθετα παίρνουμε όλα τα μέτρα για την ενδυνάμωση των Συνελεύσεων. Π.χ. συνελεύσεις με άδεια, στάση εργασίας, απαρτίες με βάση το καταστατικό κάθε συλλόγου κ.λπ. Η ολομέλεια προέδρων να γίνει ολομέλεια των αντιπροσώπων των Γενικών Συνελεύσεων.

Κυρίως παίρνουμε όλα τα μέτρα για να καταψηφιστούν στις συνελεύσεις οι προτάσεις της πλειοψηφίας της ΔΟΕ.

ΘΕΜΑ : ΙΠΕΜ - ΔΟΕ

Δεν τρέφουμε καμιά αυταπάτη για το ρόλο και το χαρακτήρα του ΙΠΕΜ - ΔΟΕ όπως και των αντίστοιχων ινστιτούτων σε ΟΛΜΕ, ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ κ.λπ. Αποστολή τους είναι η επεξεργασία, η εμπέδωση της πολιτικής της κυβέρνησης και της Ε.Ε. από τους εργαζόμενους. Στο σύνολο σχεδόν του έργου τους χρησιμοποιούν τη φιλοσοφία, τις μεθόδους και τα κριτήρια του κράτους και της Ε.Ε. για να διαμορφώσουν θέσεις που τις παρουσιάζουν ως προτάσεις των εργαζομένων. Η επιστημονικότητά τους δεν είναι ουδέτερη, όπως ουδέτερη δεν είναι και η επιστήμη συνολικά. Διαπνέεται από ταξικά κριτήρια, είναι δέσμια των Κοινοτικών Πακέτων που απομυζούν.

Στα χρόνια της λειτουργίας του ΙΠΕΜ - ΔΟΕ δεν έχει να παρουσιάσει έργο για τα συμφέροντα της εκπαίδευσης, των μαθητών, των εκπαιδευτικών. Το κορυφαίο του έργο είναι η συνεργασία με το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, δηλαδή το φορέα της κυβερνητικής πολιτικής, για να συμμετάσχει σε κάποια ενέργεια του 2ου Κ.Π.Σ. για τις νέες τεχνολογίες. Δηλαδή να συμμετάσχει στην υλοποίηση της πολιτικής της Ε.Ε.

Πότε το ΙΠΕΜ -ΔΟΕ στήριξε π.χ. το αίτημα για μείωση της αναλογίας των μαθητών σε 1 - 20 ανά τμήμα; Πότε ασχολήθηκε με τις επιπτώσεις της αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης των ν. 2525 & 2640 στο σχολείο; Ποτέ. Γιατί είναι άλλος ο χαρακτήρας και ο προσανατολισμός του.

ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ ψήφισαν από κοιινού ως πρόεδρο τον καθηγητή κ. Δήμου. Τον υπεύθυνο της πρότασης για το σύστημα πρόσληψης των εκπαιδευτικών με διαγωνισμό και μόρια. Τον άνθρωπο που ανοιχτά δηλώνει υπέρ της "μεταρρύθμισης". Αυτή είναι και η λογική λειτουργίας του ΙΠΕΜ που χαρακτηρίζει και την πλειοψηφία ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ.

Όσο για το πώς εκπροσωπούνται εκεί οι παρατάξεις, η απουσία της "αντιπροσωπευτικότητας" στη συγκρότηση του Συμβουλίου του ΙΠΕΜ - ΔΟΕ, που τόσο κόπτονται γι αυτήν ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ στη συγκρότηση του Δ.Σ. της ΔΟΕ, φανερώνει και πώς την εννοούν.

Εμείς έχοντας μια ριζικά διαφορετική λογική για το συνδικαλιστικό κίνημα και το πώς αυτό διαμορφώνει αντίληψη, επεξεργάζεται λογική και διεκδικεί, δεν ψηφίζουμε τη συγκεκριμένη πρόταση που από κοινού διαμόρφωσαν ΠΑΣΚ - ΔΑΚΕ.

 

ΘΕΜΑ 2ο : ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ ΤΗΣ ΔΟΕ

ΚΑΤΑΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ

Μέσα στον κυκεώνα της κυβερνητικής επίθεσης σε όλα τα μέτωπα το Δ.Σ. της ΔΟΕ κινήθηκε στον αστερισμό της συναίνεσης και της υποταγής.

Αποδέχτηκε τον αιματοβαμμένο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ ως τρόπο διορισμού, γυρίζοντας την πλάτη στην εργασιακή αξία των πτυχίων, αλλά και στο αίτημα διορισμού ΟΛΩΝ των αναπληρωτών.

Υπονόμευσαν σταθερά κάθε προσπάθεια για Γενικές Συνελεύσεις που θα μπορούσε να οδηγήσει σε αγωνιστικές, απεργιακές αποφάσεις.

Παρά την αρχική θετική απόφαση για την αξιολόγηση - χειραγώγηση αρνήθηκαν να προχωρήσουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις.
Σε μια νύχτα ξεπούλησαν, πριν καν ψηφιστεί ο νόμος, τη θέση για απόσυρση του πολυνομοσχεδίου μιλώντας για βελτιωτικές προτάσεις με βάση αυτό.

Δεν πήραν καμιά απόφαση για το πώς θα αντιμετωπίσουμε στην πράξη τους αξιολογητές.

Δεν καταδίκασαν το αντιασφαλιστικό έκτρωμα της κυβέρνησης, μιλώντας για θετικά και αρνητικά.

Αποφασίστηκε μια και μοναδική 24ωρη απεργία και όλες οι υπόλοιπες κινητοποιήσεις έγιναν με βάση την ΑΔΕΔΥ. Έτσι κήρυξαν τον κλάδο σε αγρανάπαυση επιχειρώντας να επιβάλλουν καθεστώς εργασιακής ειρήνης την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση κλιμάκωνε την επίθεση.

Αντιμετώπισαν τον αγωνιστικό συντονισμό και τις στάσεις εργασίας των συλλόγων για την αξιολόγηση και το ασφαλιστικό ως εχθρική ενέργεια την ίδια στιγμή που οι ίδιοι διαπραγματεύονταν τη χειροτέρευσης της θέσης μας στη Μητροπόλεως.

Σε αντιδιαστολή με αυτή την τακτική, οι Κινήσεις - Παρεμβάσεις - Συσπειρώσεις από την αρχή της χρονιάς επισημαίναμε:

1. Η φετινή χρονιά ξεκινά στον απόηχο των μεγάλων κινημάτων ενάντια στην αντιασφαλιστική πολιτική της κυβέρνησης και της μεγαλειώδους σύγκρουσης στη Γένοβα ενάντια στην "παγκοσμιοποίηση" της εκμετάλλευσης και της αγοράς. Κινήματα που ξαναγέννησαν την ελπίδα και την προοπτική στους εργαζόμενους και σκόρπισαν το φόβο στους κρατούντες. Που αμφισβήτησαν τους μονόδρομους της Ε.Ε. - ΟΝΕ, της αγοράς, την παντοδυναμία του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του.

Ξεκινά, όμως, και κάτω από το βάρος της συντηρητικής κυβερνητικής πολιτικής που προσπαθεί να εφαρμόσει και να βαθύνει τις αντεργατικές τομές που επιχειρεί. Η εφαρμογή του νόμου Γιαννίτση για τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, ο αντιασφαλιστικός μεσαίωνας, οι ιδιωτικοποιήσεις, η λιτότητα είναι η βάση της κυβερνητικής πολιτικής. Κι όλα αυτά στο άνομα της "ανταγωνιστικότητας" μέσα στην ΟΝΕ, της νέας "μεγάλης ιδέας" όπως είναι η Ολυμπιάδα.

Αυτή είναι η πραγματικότητα παρά τη μασκαράτα του "κοινωνικού προσώπου" που καλλιεργεί. Μια κοινωνική πολιτική που μοιράζει "φύκια για μεταξωτές κορδέλες", όπως είναι τα πεντοχίλιαρα που είχε υποσχεθεί προεκλογικά και τα ξαναμοιράζει πάλι.
Την ίδια στιγμή, φύλακας - άγγελος της κυβερνητικής πολιτικής είναι ο εντεινόμενος αυταρχισμός όπως εκφράζεται με τον "τρομονόμο", το νόμο για την απαγόρευση των διαδηλώσεων, την κρατική καταστολή που αναμένεται να πολλαπλασιαστεί μπροστά και στο 2004.

2. Στην εκπαίδευση η κατάσταση έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Η χρεοκοπία της περίφημης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης είναι πασιφανής και για τον πιο δύσπιστο.

Οι χιλιάδες μαθητές που πετάχτηκαν έξω από το "ενιαίο" Λύκειο, η άνθιση των φροντιστηρίων, οι χιλιάδες αδιόριστοι συνάδελφοι που θα μείνουν εκτός εκπαίδευσης -παρόλο που αρκετοί από αυτούς δουλεύουν σήμερα ως αναπληρωτές στα σχολεία μας- εξαιτίας των λειψών διορισμών και του διαγωνισμού της ντροπής είναι κάποια ορατά αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής, αποδείξεις για την αποτυχία των νόμων 2525 & 2640.

Το υπουργείο Παιδείας, παρά τις εξορθολογικοποιήσεις που επιχειρεί στις ακραίες εκφάνσεις των νόμων, συνεχίζει την ίδια πολιτική, βαθαίνει σε αντιδραστική κατεύθυνση τη "μεταρρύθμιση" με νέους νόμους και Π.Δ.

Νέος νόμος για την αξιολόγηση βρίσκεται προ των πυλών. Νόμος που συνδέει την επίδοση των μαθητών και των σχολείων με την εξέλιξη των εκπαιδευτικών και τη χρηματοδότηση της εκπαίδευσης, που ξαναβάζει τους σύγχρονους ιεροεξεταστές στην τάξη, που συνδέει το μισθό- τη βαθμολογική εξέλιξη με την απόδοση, που μετατρέπει τη γνώση σε κονσέρβα και εμπόρευμα.

Οι αλλαγές στο εξεταστικό του Λυκείου δεν αναιρούν ούτε την εξεταστική λογική του σχολείου, ούτε αποτρέπουν τη βίαιη "τακτοποίηση" των μισών μαθητών στα Τ.Ε.Ε. της κατάρτισης. Χιλιάδες αδιόριστοι-αναπληρωτές θα βρεθούν εκτός δημόσιας εκπαίδευσης σαν ξεζουμισμένες λεμονόκουπες. Το νέο σύστημα πρόσληψης στηρίζεται πλήρως στην ατομική επιλογή εξοβελίζοντας το συλλογικό δικαίωμα στην εργασία και την εργασιακή αξία των πτυχίων.

Τα τριαντάρια τμήματα είναι πλέον καθεστώς, σχολεία κλείνουν ή υποβιβάζεται η οργανικότητά τους.

Τα ολοήμερα "παιδοφυλακτήρια" των ελαστικών ωραρίων, της ανταποδοτικότητας συνεχίζονται. Τα νέα αναλυτικά προγράμματα, τα νέα βιβλία ακόμα και η αναγκαία εισαγωγή των νέων τεχνολογιών στην εκπαίδευση γίνονται με τέτοιο τρόπο που προωθούν τον κατακερματισμό της γνώσης, τον απόλυτο έλεγχό της από τους κρατούντες, την αξιολόγηση- συμμόρφωση των εκπαιδευτικών. Όλα αυτά τείνουν να διαμορφώσουν το ευέλικτο σχολείο της αγοράς και του κέρδους, με υποταγμένους- απασχολήσιμους εκπαιδευτικούς και καταρτήσιμους μαθητές.

3. Η συσσώρευση προβλημάτων και η αίσθηση ότι βασικά ζητήματα είναι "τετελεσμένα" και δεν μπορούν να ανατραπούν δρουν παραλυτικά στις διαθέσεις πολλών συναδέλφων. Η συλλογική δράση υποχωρεί, ενώ ο συνδικαλισμός βρίσκεται σε ανυποληψία. Μέρος του προβλήματος είναι και ο σημερινός υποταγμένος, κρατικός- κυβερνητικός συνδικαλισμός. Με το περιεχόμενο του, τη λειτουργία του τροφοδοτεί την απάθεια, την υποταγή, την ατομικότητα προωθεί την κυβερνητική πολιτική μέσα στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Απαιτείται ένα νέο εκπαιδευτικό κίνημα στα χέρια των ίδιων των εκπαιδευτικών με κριτήριο του περιεχομένού του τα δικαιώματα και τις ανάγκες, μορφές στηριγμένες στη συλλογικότητα, τις Γ.Σ., τον οριζόντιο συντονισμό τους, τις επιτροπές αγώνα που διεκδικεί μαχητικά ως τη νίκη.

4. Μπροστά στο πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης που φέρνει την περιφερειακή "αποκέντρωση" - συγκέντρωση, την αξιολόγηση - χειραγώγηση, την επιμόρφωση- συμμόρφωση, τις επιχειρούμενες αντιασφαλιστικές τομές, την καθήλωση των μισθών, την επιχειρούμενη εφαρμογή της σύνδεσης μισθού - αξιολόγησης, την πλήρη εφαρμογή του 2525 και τη συνολική αντεργατική επίθεση είναι ανάγκη να δώσουμε συνολικά, συντονισμένα, αποφασιστικά τη μάχη ως τη νίκη για:

Κατάργηση των ν. 2525&2640. 2χρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή, 12χρονο δημόσιο, δωρεάν σχολείο, χωρίς διαχωρισμούς και εξεταστικούς φραγμούς για όλα τα παιδιά.

Όχι στην αξιολόγηση - χειραγώγηση. Κατάργηση τώρα του νέου πολυνομοσχεδίου. Κανένας αξιολογητής στην τάξη. Καμιά συμμετοχή σε επιτροπές αξιολόγησης. Παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία στα σχολεία με αποφασιστικό ρόλο και λόγο στη σχολική κοινότητα και το σύλλογο διδασκόντων.

Ανατροπή του "ενιαίου" μισθολογίου. Πραγματικές αυξήσεις ώστε να ζούμε αξιοπρεπώς από ένα μισθό. Μισθός πρωτοδιόριστου ίσος με 350.000. Ενσωμάτωση όλων των επιδομάτων στο βασικό μισθό (εκτός χρονοεπιδόματος και οικογενειακού που να δίνεται και στους δύο). Όχι στη σύνδεση μισθού- απόδοσης- αξιολόγησης. Ελεύθερες Συλλογικές Συμβάσεις για όλα τα ζητήματα των αγωνιζόμενων κλάδων χωρίς τη διαμεσολάβηση της ΑΔΕΔΥ.

Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων. Κανένας νέος νόμος που να κινείται σε αντιασφαλιστική λογική. Όχι στο διάλογο - κοροϊδία. Μείωση των ορίων συνταξιοδότησης (55 χρονών ή 25 χρόνια δουλειά). Κατάργηση των εργατικών ασφαλιστικών εισφορών. Να δοθούν πίσω τα κλεμμένα στα ασφαλιστικά ταμεία.

Μαζικοί διορισμοί εκπαιδευτικών. Επαναφορά της επετηρίδας. Να γίνει τώρα τέτοιος αριθμός διορισμών ώστε να διοριστεί από την επετηρίδα και ο τελευταίος αναπληρωτής που έχει επιγράψει έστω και μια σύμβαση. Όχι στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ. 20 μαθητές ανά τμήμα. Αναβάθμιση της οργανικότητας όλων των σχολείων και νηπιαγωγείων με βάση το 1/20

 

ΘΕΜΑ 3ο : ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ - ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ

 

Α) Αποκέντρωση - Αξιολόγηση - Επιμόρφωση ( Ν. 2986/2002)

 

Είκοσι χρόνια μετά την κατάργηση του επιθεωρητισμού, η ίδια κυβέρνηση που τον κατάργησε ξαναφέρνει τους ιεροεξεταστές στην τάξη. Οι επιθεωρητές επιστρέφουν, με "άλλο όνομα" και "άλλα ρούχα". Ντυμένοι με τα "νέα" ιερά άμφια του επιστημονισμού, κάτω από τις σημαίες του εκσυγχρονισμού και της νεοφιλελεύθερης πίστης ότι το "αόρατο χέρι" της αγοράς θα οδηγήσει σε καλύτερα σχολεία. Πολιτική τους πυξίδα, οι εκπαιδευτικές κατευθύνσεις που προωθούν η Ε.Ε. και ο Ο.Ο.Σ.Α., σύμμαχοί τους το πανεπιστημιακό κατεστημένο, τα ΜΜΕ και η συνδικαλιστική αριστοκρατία, ευαγγέλιο τους η δικτατορία των δεικτών, της ποσοτικοποίησης και μέτρησης της εκπαιδευτικής πράξης. Όραμά τους, ο ασφυκτικός έλεγχος, η υποταγή των εκπαιδευτικών, η κατηγοριοποίηση των σχολείων, η πλήρης κυριαρχία των ιδιωτικών συμφερόντων σε συνδυασμό με τον πιο σκληρό κρατικό έλεγχο των ζωντανών συντελεστών της εκπαίδευσης : των εκπαιδευτικών και των μαθητών.

Τέσσερα χρόνια μετά την ψήφιση του αντιεκπαιδευτικού νόμου 2525 και ενώ οι ψηφισμένες νομοθετικές διατάξεις και τα προεδρικά διατάγματα του Αρσένη για την αξιολόγηση έμειναν ανενεργά κάτω από τις αντιδράσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας, η ίδια κυβέρνηση προωθεί για ψήφιση και εφαρμογή, το ίδιο στην ουσία (με μικρές αλλαγές) νομοθετικό πλαίσιο. Βασικοί άξονες του νέου νόμου, η αξιολόγηση - χειραγώγηση των εκπαιδευτικών, η ανατροπή των εργασιακών τους σχέσεων, η οικοδόμηση μιας διοικητικής πυραμίδας ακόμα πιο κάθετης ιεραρχικής και συγκεντρωτικής και η παράδοση της επιμόρφωσης στους ιδιώτες

 

ΝΕΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΕΛΕΓΧΟΥ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΓΗΣ

 

Oι εκπαιδευτικοί ελέγχονται διοικητικά και μάλιστα κάτω από το θεσμικό καθεστώς του ασφυκτικού και ιδιαίτερα αυταρχικού Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα. Θα λέγαμε μάλιστα ότι η ιδιαιτερότητα της εργασίας τους, τους καθιστά πιο ευάλωτους στο διοικητικό έλεγχο αλλά και σε τυχόν αυθαιρεσίες. Επιπλέον, το βιβλίο του δασκάλου, το σχολικό βιβλίο, το ωρολόγιο πρόγραμμα, η διδακτέα ύλη και το αναλυτικό πρόγραμμα με την απαραίτητη συνοδεία των βοηθημάτων που αφθονούν στο εμπόριο αποτελούσαν και αποτελούν τον "αόρατο επιθεωρητή".

Αυτός ο μηχανισμός ελέγχου, παρά την εξαιρετική αποτελεσματικότητά και την καθολική εμπέδωσή του από το εκπαιδευτικό σώμα, δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται στο σημερινό μοντέλο εργασιακού ελέγχου και στο ρόλο που επιφυλάσσεται για τους εκπαιδευτικούς. Τα περιθώρια επιλογών που έθετε στην εκπαιδευτική πράξη μάλλον θεωρούνται σήμερα υπερβολικά. Έτσι στο νέο μηχανισμό παιδαγωγικού ελέγχου, στους παραπάνω παράγοντες έρχονται να προστεθούν :

Η συνεχής καθημερινή άμεση επιθεώρηση - επιτήρηση από ένα απρόσωπο και πολυσύνθετο αξιολογικό μηχανισμό. Όλη αυτή η ιεραρχική πυραμίδα, αποτελεί στην ουσία ένα πολύπλοκο μηχανισμό ελέγχου, μια δαπανηρή κρατικοδίαιτη, μη παραγωγική εκπαιδευτική γραφειοκρατία, που σχεδόν αποκλειστική λειτουργία έχει την επιτήρηση, τον έλεγχο και την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών : ο ένας αξιολογεί τον άλλο και όλοι μαζί το δάσκαλο !

Το σύστημα μετρήσιμων δεικτών και κριτηρίων : Η αξιολογική διαδικασία για να εδραιωθεί ως "αντικειμενική και αδιάβλητη" και να καταστεί λειτουργική και αποδεκτή, έχει ανάγκη από μια θεωρία και μια αντίστοιχη πρακτική κατακερματισμού της εκπαιδευτικής λειτουργίας σε διακριτούς παράγοντες που θα μπορούν να εκφραστούν και να αξιολογηθούν με βάση μια αριθμητική κλίμακα. Η θεωρία των δεικτών ποιότητας, αποτελεί ευθύνη του Κ.Ε.Ε. που θα αξιοποιήσει τόσο τις αντίστοιχες μελέτες του Ο.Ο.Σ.Α. και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Έτσι η σχολική καθημερινότητα, η ζωντανή εκπαιδευτική πράξη, θα γίνεται αντιληπτή όχι σαν μια σύνθετη λειτουργία, αλλά σαν ένα άθροισμα μετρήσιμων πράξεων, συμπεριφορών και σχέσεων. Η δύναμη της "δικτατορίας των δεικτών" θα αποτελεί μαζί με το αναλυτικό πρόγραμμα και τη διδακτέα ύλη τα ισχυρά εργαλεία καθημερινού και αδυσώπητου "αόρατου ελέγχου", αυτοπεριορισμού και αυτολογοκρισίας της εκπαιδευτικής πράξης.

Το σύστημα αμοιβών - ποινών (σύνδεση μισθού - απόδοσης, "οι ανεπαρκείς θα τίθενται εκτός σχολείου κλπ). Το νέο θεσμικό πλαίσιο θέτει τα θεμέλια για την ανάπτυξη ενός ιδιαίτερα αυταρχικού συστήματος αμοιβών - ποινών, αφήνοντας τα χειρότερα για μετά. Συνδέεται ξεκάθαρα η αξιολόγηση με τη μονιμοποίηση, την υπηρεσιακή εξέλιξη (βαθμολογική - μισθολογική) και την επιλογή στελεχών της εκπαίδευσης. Επιπλέον, οι υπουργικές αποφάσεις και τα προεδρικά διατάγματα που θα πλαισιώσουν το νόμο, θα συμπληρώσουν τη λίστα "αμοιβών - ποινών".

Η εκπαίδευση στην υπηρεσία της αγοράς

Δεν πρόκειται για ελληνική πρωτοτυπία. Η κρίση του σχολικού θεσμού, η σχολική αποτυχία και η διάψευση των προσδοκιών των λαϊκών στρωμάτων από την εκπαίδευση, χρεώνονται από την κυρίαρχη ιδεολογία στους εκπαιδευτικούς και τους εκπαιδευόμενους. Η αξιολόγηση και οι σκληροί εξεταστικοί φραγμοί, εμφανίζονται ως μια "φυσική" και "απαραίτητη" λειτουργία. Απαραίτητη όμως για ποιόν ;

Η δυναμική της παγκοσμιοποίησης, οι ραγδαίες αλλαγές στην αγορά εργασίας, το μοντέλο του εργαζόμενου - "απασχολήσιμου", η επίθεση στα εργασιακά - κοινωνικά δικαιώματα, η αποδόμηση του κράτους πρόνοιας, διαμορφώνουν ένα νέο τοπίο, αλλάζουν ριζικά τα δεδομένα στις σφαίρες της παραγωγής, της διανομής και της κατανάλωσης.

Σε συνθήκες παγκόσμιας κυριαρχίας των δυνάμεων της αγοράς, τα εκπαιδευτικά συστήματα κατηγορήθηκαν ως σπάταλοι και γραφειοκρατικοί μηχανισμοί που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των "υπαλλήλων" τους, δεν αποδίδουν λόγο στους "πελάτες" τους και "δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες της οικονομικής ανάπτυξης".

Η δημόσια εκπαίδευση καλείται να υποταχθεί ακόμη περισσότερο στην καπιταλιστική οικονομία, να αποκτήσει περισσότερο επιλεκτική λειτουργία, να απεμπολήσει το δημόσιο χαρακτήρα της υπέρ των ιδιωτικών συμφερόντων, να χάσει το όποιο ανθρωπιστικό πρόσωπο έχει μέχρι σήμερα διασώσει. Για μια τέτοια εκπαίδευση χρειάζονται εκπαιδευτικοί πειθαρχημένοι, στους οποίους θα αποδοθεί η ευθύνη για τα άνισα αποτελέσματα που απορρέουν από την κοινωνική λειτουργία του σχολείου, που δεν θα αντιδρούν σε αυτή την "ποιότητα εκπαίδευσης" και που οι όποιες πρωτοβουλίες και "καινοτομίες" τους θα περιορίζονται αυστηρά μέσα στα πλαίσια μιας λειτουργίας του σχολείου με κριτήρια ιδιωτικοοικονομικά.

Σ' αυτά τα πλαίσια, η νέα κυρίαρχη πολιτική για την εκπαίδευση, μείγμα θέσεων νεοφιλελεύθερης και νεοσυντηρητικής έμπνευσης, περιγράφει το σχολείο ως επιχείρηση που επιδιώκει το μέγιστο αποτέλεσμα με το ελάχιστο δυνατό κόστος, αναδεικνύει τη διαχείριση (management) σε εργαλείο μετασχηματισμού και εμπεριέχει ως κεντρικό στοιχείο την αξιολόγηση - επιθεώρηση της απόδοσης των μαθητών και των εκπαιδευτικών. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, η σχολική πραγματικότητα μπορεί να "μεταφραστεί" σε ταξινομίες, λίστες ελέγχου και δείκτες απόδοσης.

 

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ;
ΟΧΙ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ !

Επειδή η αξιολόγηση :

  1. Όχι μόνο δεν θα βελτιώσει την εκπαιδευτική διαδικασία, αλλά αντίθετα, θα αφυδατώσει την εκπαιδευτική πράξη από τον αυθορμητισμό, την πρωτοβουλία και τη δυνατότητα του διαφορετικού.

  2. Όχι μόνο δεν θα βελτιώσει την εικόνα του εκπαιδευτικού, αλλά θα συμβάλλει στην πλήρη απαξίωση του κοινωνικού του ρόλου, στην υποταγή και χειραγώγησή του.

  3. Όχι μόνο δεν είναι μια "ουδέτερη" και "αντικειμενική" διαδικασία, αλλά αντίθετα, μέσω του ασφυκτικού διοικητικού ελέγχου και των κυρώσεων, στοχεύει στην επιβολή των κυρίαρχων αξιών και παιδαγωγικών μεθόδων.

  4. Είναι μια διαδικασία μετρήσιμη, με κριτήρια, μέτρα και σταθμά που καθορίζονται αυθαίρετα από την εκάστοτε εξουσία. "Ποσοτικοποιεί" δηλαδή παράγοντες όπως η διδακτική ικανότητα, η επιστημονική συγκρότηση, η παιδαγωγική κατάρτιση, η μεταδοτικότητα, η επικοινωνία με τους μαθητές κλπ. Αυτά όμως δεν είναι ποσοτικά μεγέθη που μπορούν να μετρηθούν με μεθόδους και κριτήρια "αντικειμενικά" και "αξιοκρατικά". Είναι επομένως μια διαδικασία υποκειμενική και αυθαίρετη.

  5. Είναι μια διαδικασία αυταρχική που αλλάζει δραματικά το κλίμα στη σχολική τάξη αλλά και στο σύλλογο διδασκόντων : η συνεργασία και το ομαδικό πνεύμα δίνουν τη θέση τους στον ανταγωνισμό και τη δουλοπρέπεια, η ελεύθερη σκέψη και η όποια παιδαγωγική αυτονομία αντικαθίστανται από την πλήρη υποταγή και τον ασφυκτικό έλεγχο.

  6. Αποτελεί σημαντικό μοχλό της αντιδραστικής αναδιάρθρωσης του σχολείου, με βάση τις απαιτήσεις της αγοράς. Οδηγεί στην κατηγοριοποίηση και τον ανταγωνισμό των σχολικών μονάδων και στην αναζήτηση οικονομικών πόρων από ιδιώτες. Αποτελεί κεντρικό μηχανισμό για την εμπέδωση της ταξικής λειτουργίας του σχολείου, στην κατεύθυνση της διευρυμένης αναπαραγωγής των κοινωνικών ανισοτήτων και την εγχάραξη της κυρίαρχης ιδεολογίας.

  7. Προβάλλει το εκπαιδευτικό έργο ως προσωπική υπόθεση των εκπαιδευτικών. Επιδιώκει έτσι να τους ενοχοποιήσει στα μάτια ων μαθητών τους και της κοινής γνώμης για την κρίση της εκπαίδευσης. Οι κοινωνικοί και εκπαιδευτικοί παράγοντες ουσιαστικά δεν αποτελούν αντικείμενο της αξιολόγησης.

  8. Είναι μοχλός ανατροπής των εργασιακών σχέσεων και καταπάτησης βασικών εργασιακών δικαιωμάτων που έχουν κατακτηθεί με πολύχρονους και αιματηρούς αγώνες. Μπλοκάρει τη μονιμοποίηση και τη μισθολογική - βαθμολογική εξέλιξη και θέτει τις βάσεις για την άρση της μονιμότητας.

  9. Επιδιώκει να χειραγωγήσει ιδεολογικά τους εκπαιδευτικούς, ελέγχοντας τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς - και κατ' επέκταση των μαθητών - σύμφωνα με τις κυρίαρχες αξίες και πρότυπα. Μετατρέπει τους εκπαιδευτικούς σε "άβουλους και μοιραίους", "yes men", υπαλλήλους που πάσχοντας από μόνιμη οσφυοκαμψία ευθυγραμμίζονται με την εκπαιδευτική πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης και την επίσημη κρατική διδακτική.

  10. Περιορίζει την παιδαγωγική ελευθερία και αυτονομία των εκπαιδευτικών στην εκτέλεση του εκπαιδευτικού έργου, συρρικνώνοντας δραστικά τις όποιες δυνατότητες για εναλλακτικές μορφές διδασκαλίας και εκπαιδευτικές καινοτομίες.

  11. Προκαλεί ανταγωνισμούς και συγκρούσεις μεταξύ των εκπαιδευτικών, κατατάσσοντάς τους σε κατηγορίες : "ανεπαρκείς", "επαρκείς", "πολύ επαρκείς". Οδηγεί σε θεατρινισμούς με τις επισκέψεις των Σχολικών Συμβούλων στις τάξεις για τη σύνταξη των ατομικών αξιολογικών εκθέσεων και στην αυλοκολακεία για θετικές εκθέσεις από τους διευθυντές.

  12. Είναι μια διαδικασία που όχι μόνο δεν θα προωθήσει τη διαφάνεια και την "αξιοκρατία", αλλά θα οικοδομήσει ένα νέο πρωτόγνωρο καθεστώς διαπλοκής και αλληλοτροφοδότησης των κομματικών - διοικητικών και αξιολογικών μηχανισμών. Το ρουσφέτι θα κυριαρχήσει και οι τάσεις διάλυσης και υποταγής κάθε συλλογικής δράσης θα ενισχυθούν.

  13. Θέτει τα θεμέλια μιας ιστορικής διάσπασης του εκπαιδευτικού σώματος με την κατηγοριοποίηση σε "στελέχη - αξιολογητές" και "εκπαιδευτικούς - αξιολογούμενους". Ταυτόχρονα, η διαπλοκή του κομματικού - κυβερνητικού μηχανισμού με την αξιολογική ιεραρχία, απειλεί να εγκαθιδρύσει μια ιδιόμορφη "δικτατορία των αξιολογητών" στα εκπαιδευτικά συνδικάτα, οδηγεί στο οξύμωρο σχήμα οι αξιολογούμενοι εκπαιδευτικοί να εκπροσωπούνται (έκοντες - άκοντες) στα συνδικαλιστικά όργανα από τους αξιολογητές τους !

ΓΝΩΣΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ !

Απέναντι στη λογική του ασφυκτικού ελέγχου, της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, της διαπλοκής του αξιολογικού μηχανισμού με τον κυβερνητικό μηχανισμό, είναι απαραίτητο να αναπτυχθεί ένα κίνημα με πολυδιάστατα χαρακτηριστικά :

Από αυτή την αφετηρία πρέπει να αναζητήσουμε και να επιδιώξουμε τη μεγαλύτερη συγκέντρωση των δυνάμεων εκείνων που διαφωνούν συνολικά με την επιχείρηση επιβολής της αξιολόγησης, να δημιουργήσουμε εστίες αντίστασης και δράσης, με στόχο την αναχαίτιση και ανατροπή της, αλλά και τη διαμόρφωση ενός ρεύματος μορφωτικής και πολιτιστικής αντεπίθεσης, που θα διεκδικεί και θα κατοχυρώνει στην πράξη ένα άλλο ρόλο για τον εκπαιδευτικό και την ίδια την εκπαίδευση.

Ταυτόχρονα το μεγάλο ΟΧΙ στην αξιολόγηση φέρνει πιο κοντά, κάνει πιο επίκαιρη από ποτέ τη συζήτηση για το τι σχολείο θέλουμε, για ποιου τα συμφέροντα, σε ποια κοινωνία. Μια συζήτηση για τη διαμόρφωση ενός μάχιμου εκπαιδευτικού, κοινωνικού προγράμματος εφ΄ όλης της ύλης. Ενός προγράμματος με τα μάτια στο μέλλον, την καρδιά και τη μάχη στο παρόν, κριτικού για τη σημερινή πραγματικότητα και για το παρελθόν της εκπαίδευσης. Ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί να σκιαγραφηθεί από την απαίτηση:

Είναι επίκαιρο και αναγκαίο όσο ποτέ, απέναντι στα ιεραρχικά πυραμιδωτά σχήματα διοίκησης και ελέγχου, να αντιπαραθέσουμε τη λογική των δικτύων, της οριζόντιας επικοινωνίας, επαφής και ισότιμης συνεργασίας. Δίκτυα που θα στηρίζονται, όχι στη δύναμη των ιδιωτικών εταιρειών εκπαιδευτικού λογισμικού, αλλά στη δυναμική που μπορεί να αναπτύσσουν οι σχολικές κοινότητες και η συνεργασία των εκπαιδευτικών.

Ουσιαστικός ρόλος στο σύλλογο διδασκόντων και την εκπαιδευτική κοινότητα για τον προγραμματισμό και την αποτίμηση της εκπαιδευτικής πράξης, για την αντιμετώπιση των μαθησιακών προβλημάτων με εσωτερική χρήση των συμπερασμάτων.
Παιδαγωγική ελευθερία, δημοκρατία στα σχολεία.

Απέναντι στην αντίληψη που θέλει οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί να υπηρετούν τις ανάγκες του σχολείου, να αγωνιστούμε για ένα σχολείο που θα υπηρετεί τις ανάγκες των μαθητών και των εκπαιδευτικών

Έτσι ώστε απέναντι στην κυρίαρχη δυναμική της υποταγής - χειραγώγησης και απαξίωσης, να ορθωθεί το αντίπαλο δέος της ζωντανής μαχόμενης εκπαίδευσης και να δώσει με αυτοπεποίθηση τις μεγάλες και μικρές μάχες του, στη γενική συνέλευση, στην απεργία και τη διαδήλωση, αλλά και μέσα στο σύλλογο διδασκόντων και τη σχολική τάξη.

 

B) Μετεκπαίδευση

Με το νόμο 2327/95 η μετεκπαίδευση απέκτησε ως βασικό χαρακτηριστικό της την εξομοίωση των πτυχίων των διετούς φοίτησης εκπαιδευτικών με αυτά των ΑΕΙ. Ουσιαστικά μέσω των διδασκαλείων η κυβέρνηση υλοποιεί το Π.Δ. 130/90 και ταυτόχρονα απομυζά κοινοτικά κονδύλια που προβλέπονται για τέτοιες διαδικασίες.

Αυτή καθαυτή η επιλογή, που είχε τη σύμφωνη γνώμη της ΔΟΕ, άνοιξε το δρόμο για την ουσιαστική κατάργηση της μετεκπαίδευσης, μια ιστορική κατάκτηση του εκπαιδευτικού κινήματος, αφού με τη λήξη της εξομοίωσης έληγε και η χρησιμότητά της για την κυβέρνηση.

Μετά από αυτό ανοίγονταν τρεις δρόμοι: Το οριστικό κλείσιμο των διδασκαλείων, η μετατροπή τους σε κλειστά μεταπτυχιακά, ή συνέχιση της μετεκπαίδευσης με άλλο χαρακτήρα.

Η κυβέρνηση έχει ήδη αποφασίσει, όπως αποδεικνύεται και από την απάντηση του υφυπουργού Παιδείας σε σχετική ερώτηση της βουλευτού Σχοιναράκη. Το υπουργείο προτίθεται να μετατρέψει τη μετεκπαίδευση σε μεταπτυχιακό τύπου κύκλο.

Αυτή τη θέση, σύμφωνα και με την πάγια τακτική τους, έτρεξαν να μετατρέψουν σε πρόταση προς τον κλάδο ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Εξειδίκευση βίδας και μεταπτυχιακός τίτλος.

Στην ουσία το τι ακριβώς είναι ο μεταπτυχιακός κύκλος δεν αφορά ξεχωριστά το κάθε Π.Τ αλλά διέπεται από νόμο. Τα μεταπτυχιακά είναι κλειστά, δηλαδή έχουν περιορισμένες θέσεις, έχουν υποχρεωτική καταβολή διδάκτρων και μπαίνουν στη διαδικασία χορήγησης εκπαιδευτικών αδειών με τη μεσολάβηση του ΚΥΣΠΕ σήμερα, του Π.Ι. μετά την εφαρμογή του νέου νόμου.
Το περιεχόμενο τους είναι στενή εξειδίκευση για ένα μέρος κάποιου θέματος.

Έτσι με τον τρόπο αυτό δημιουργείται μια νέα κατηγοριοποίηση στον κλάδο, ένας θεσμός που θα απευθύνεται, όπως επί χούντας, στη διαμόρφωση στελεχών της εκπαίδευσης με το ρόλο που αυτά θα έχουν στη διαδικασία της αξιολόγησης.

Για μας η μετεκπαίδευση πρέπει να συνεχιστεί αλλά με διαφορετικό περιεχόμενο και φιλοσοφία.

Να είναι μαζική, να έχουν το δικαίωμα όλοι οι εκπαιδευτικοί κάθε 5 έως 7 χρόνια να συμμετέχουν σε αυτή, με πλήρη απαλλαγή από τα διδακτικά τους καθήκοντα, να είναι διετής και ο τίτλος της να μην έχει καμιά κατηγοριοποιητική διάσταση.

Να ασχολείται με την προσέγγιση στις νέες παιδαγωγικές και κοινωνιολογικές θεωρίες, τις νέες μεθόδους διδασκαλίας, να έχει ως κύριο συστατικό της την ερευνητική διάσταση, να επιτρέπει στους εκπαιδευτικούς να έρθουν σε επαφή με άλλα αντικείμενα πέρα από τις καθημερινές ανάγκες της τάξης.

Να έχουν αποφασιστικό ρόλο και δικαίωμα βέτο στη διαμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών.

 

ΘΕΜΑ 4ο : Οικονομικά - Ασφαλιστικά - Συνταξιοδοτικά

Α) Ασφαλιστικά - Συνταξιοδοτικά

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ (ξανά !) ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

 

H ιστορία μπορεί να επαναληφθεί σαν τραγωδία "αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς". Mετά την περσινή νικηφόρα αντίσταση των εργαζομένων ενάντια στην επέλαση Γιαννίτση (διάβαζε κυβέρνηση - κεφάλαιο - EE) οι αναμορφωτές του ασφαλιστικού γυρίζουν με επικοινωνιακά τρικ στον τόπο του εγκλήματος. Έχουν προηγηθεί δεκάδες σεμινάρια στελεχών σε ΓΣEE και AΔEΔY, μια ολόκληρη συνωμοσία των κονδυλοφόρων των ΜΜΕ ώστε η νέα ασφαλιστική επίθεση να πέσει στα μαλακά.

Tα νέα μέτρα, ωστόσο, τα οποία παρουσιάζονται σε δόσεις, σύμφωνα και με το δόγμα της καλύβας του Xότζα, δε διαφέρουν ουσιαστικά από τα παλαιότερα. Αποτελούν την εξειδικευμένη συνέχεια των αντιασφαλιστικών νόμων της Ν.Δ., του λεγόμενου μινι ασφαλιστικού του 97, των διαβόητων εκθέσεων Σπράου και Τήνιου, του πλαισίου Γιαννίτση του περασμένου Μαρτίου.

Στο βάρβαρο κοινωνικό μοντέλο που ζούμε είναι μόνιμη η προσπάθεια για τη μείωση του μισθολογικού και μη μισθολογικού κόστους εργασίας (sic) με άλλα λόγια η λιτότητα διάρκειας, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η μετακύλιση των υποχρεώσεων κράτους και εργοδοτών για την κοινωνική ασφάλιση στους εργαζόμενους, με σκοπό την εκτίναξη της κερδοφορίας των επιχειρήσεων.

Στην κοινωνία που η εργασία γίνεται λάστιχο, που η ανεργία εκτινάσσεται στα ύψη, που οι μετανάστες γίνονται θύματα της πιο σκληρής εκμετάλλευσης, στην κοινωνία του εκπαιδεύσιμου, του απασχολήσιμου ταιριάζει μόνο ο ασφαλίσιμος!!!

Σε αυτή τη λογική κινούνται τα μέτρα Ρέππα, αυτά αποφάσισαν οι 15 της Ε.Ε. στη Βαρκελώνη πολιορκούμενοι από 500.000 διαδηλωτές. Με την υπογραφή Σημίτη κατέληξαν οι 15: στην ανάγκη παράτασης του εργασιακού βίου, στη μείωση των συντάξιμων αποδοχών, στη δραστική απόσυρση του κράτους από τη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών συστημάτων, στην αναγνώριση των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών σε ισότιμους εταίρους στην κοινωνική ασφάλιση.

Ήδη η κυβέρνηση προσανατολίζεται να ψηφίσει τον αντιασφαλιστικό νόμο μέσα στον Ιούνη.

 

"παγωμένες" προτάσεις έτοιμες προς τέλεια "απόψυξη"

OΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ

Λιγότερα:

α) Tο ποσοστό αναπλήρωσης της κύριας σύνταξης από το 80% του τελικού μισθού, που ισχύει για τους προσληφθέντες από το 1982-1992, μειώνεται σταδιακά στο 70% μετά το 2008.

β) Aλλάζει προς το χειρότερο τη βάση υπολογισμού της σύνταξης. Για αυτούς που προσλήφθηκαν ως και το 1992 η σύνταξη υπολογίζεται με βάση τον καταληκτικό μισθό. Έτσι μετά το 2008 για κάθε χρόνο θα προστίθεται και ένα έτος για να φτάσουμε το 2012 να υπολογίζεται η σύνταξη με βάση το μέσο όρο της τελευταίας πενταετίας. Eδώ έχουμε επέκταση των νόμων της N.Δ. που ισχύουν για τους εισερχόμενους στο δημόσιο από το 1992 και μετά.

H κυβέρνηση, για να χρυσώσει το χάπι, στο μεν πρώτο μέτρο αντιπροτείνει την αύξηση για τους ασφαλισμένους μετά την 1.1.1993 της σύνταξης από το 60%, που ισχύει σήμερα, στο 70% "πετυχαίνοντας" έτσι την "εξίσωση" των νέων και των παλιών στη μέση.

H αλήθεια όμως είναι πως η σύνταξη υπολογίζεται μόνο πάνω στο βασικό μισθό και το χρονοεπίδομα αφού αφαιρεθούν όλα τα υπόλοιπα επιδόματα. Έχουμε δηλαδή μια πολύ μικρή βάση υπολογισμού. Για να χρυσωθεί το χάπι ο Pέππας έβαλε στο τραπέζι τις περίφημες 60.000 δρχ για του Δ.Υ. Tο επίδομα των 60.000 θα υπολογίζεται (αφού βεβαίως ο εργαζόμενος πληρώσει τις εισφορές του) μαζί με το βασικό και το χρονοεπίδομα για τη σύνταξη και δεν το παίρνουμε τώρα στο μισθό.

Πρόκειται για μια πονηρή "φάκα".

Γ) Μειώνονται κατακόρυφα οι συντάξεις και με τη μείωση και τον τρόπο υπολογισμού των επικουρικών ταμείων. Σήμερα το 37% περίπου των συντάξιμων αποδοχών στο δημόσιο αποτελείται από τα επικουρικά ταμεία. Σε άλλα ταμεία φτάνει το 60% ΤΣΜΕΔΕ, ή στο 45% στους οικοδόμους. Η δραστική περικοπή στο 20% ανώτατο όριο αποτελεί λεηλασία των συντάξεων. Μάλιστα το 20% είναι ανώτατο όριο, όχι εγγυημένο όριο. Τι σημαίνει; Όπως στο πρώτο εξάμηνο του 2001 έχασαν τα ταμεία μισό τρις δρχ από την πτώση του χρηματιστήριου, έτσι το τζογάρισμα των αποθεματικών μπορεί να οδηγήσει σε περιόδους κρίσης στην "εξαφάνιση" αυτού του 20%. Μην ξεχνάμε το "κανόνι" της Enron, της μεγαλύτερης εταιρείας που διαχειριζόταν αποθεματικά ταμείων στις ΗΠΑ. Ο Μπους, μέτοχος της φούσκας φυσικά δεν έχασε, αυτοί που έχασαν είναι οι ασφαλισμένοι που δεν θα πάρουν σύνταξη.

Aργότερα:

H συνταξιοδότηση ανεβαίνει στα 37 χρόνια, χωρίς όριο ηλικίας. H κυβέρνηση Σημίτη, πιστή στα δόγματα της αγοράς για αύξηση του παραγωγικού χρόνου, ανεβάζει κι άλλο τα όρια ηλικίας για τη σύνταξη. Υπό προϋποθέσεις το όριο μπορεί να γίνει 67 χρονών με αύξηση των συντάξιμων αποδοχών κατά 3%.

H συνταξιοδότηση σύμφωνα με την πρόταση Pέππα έχει ως εξής

 

Για τους ασφαλισμένους από 1.1.1983 - 31.12.1992.

Άνδρες Hλικία Γυναίκες Hλικία
15 65 15 60
35 58 35 58
35 XOH2 35 XOH2
37 XOH* 37 XOH

Mετά την 1.1.1993.

Άνδρες Hλικία Γυναίκες Hλικία
15 65 15 65
37 XOH 37 XOH

* XOH: Xωρίς όριο ηλικίας.

Eίναι φανερό πως η συνταξιοδότηση στα 65 με δεκαπενταετία σημαίνει πραγματική σύνταξη πείνας. Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι θα παρακαλούν να κάθονται περισσότερα χρόνια στη δουλειά, αφού η σύνταξη με τον τρόπο υπολογισμού της θα είναι ψίχουλα.

Eδώ παρατηρούμε καταρχήν πως η περίφημη ισότητα των δύο φύλων έγινε σε βάρος όλων των εργαζομένων, αφού και η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως "παραγωγική μηχανή" που πρέπει να δουλεύει περισσότερο.

Kατά δεύτερο λόγο, πως ιδιαίτερα για τους ασφαλισμένους μετά το 1982, τα όρια αυξάνουν στα 37 χρόνια από 35 που είναι σήμερα.

Φυσικά καταργείται κάθε μορφής πρόωρης συνταξιοδότησης, για όσους δεν θεμελιώσουν το δικαίωμα ως 31/12/2007

 

Xειρότερα:

 Εισάγονται τα λεγόμενα επαγγελματικά συμβόλαια που μαζί με την κεφαλαιοποίηση των επικουρικών ταμείων θα οδηγήσουν στην επέλαση των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών.

Ουσιαστικά μιλάμε για τριζωνικό ασφαλιστικό σύστημα, όπως στη Χιλή του Πινοσέτ, με προίκα στις ιδιωτικές ασφαλιστικές, σε αναπτυξιακά δωράκια στο κεφάλαιο και στο χρηματιστήριο των 2/3.

Προχωράν σε ενιαίο ταμείο μισθωτών μετά το 2008 και σε ενοποιήσεις ταμείων με κοινή συνισταμένη την εξίσωση προς τα κάτω.

Η χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης είναι η άλλη μεγάλη "αμαρτία". Κουβέντα δεν γίνεται για την επιστροφή των κλεμμένων. Τα λεφτά αυτά είναι δικά μας και τα δώσαμε από τον ιδρώτα και την απλήρωτη εργασία μας. Σε 21 τρις υπολογίζονται τουλάχιστον και από αυτά τα 15 τρις κλάπηκαν μετά το 1975. Τα 430δις που υπόσχεται στο ΙΚΑ η κυβέρνηση δεν φτάνουν ούτε για "ζήτω". Με αυτή την ενέργεια κάνει φανερό ότι δεν προτίθεται να δώσει δεκάρα τσακιστή από τα χρήματα που χάρισαν για την ανάπτυξη των επιχειρήσεων μέσω δανείων από τις εισφορές μας τόσων χρόνων. Πάλι οι εργαζόμενοι θα κληθούν να πληρώσουν τη "νύφη". Όσο για τους Δ.Υ. οι περικοπές στα προβλεπόμενα για την κοινωνική ασφάλιση από τον κρατικό προϋπολογισμό φανερώνει ότι θα χτυπηθεί στο απώτερο μέλλον και η κύρια σύνταξη, το λεγόμενο 70% της τελευταίας πενταετίας.

Όσο για την πρόνοια, την υγεία ο πρόσφατος νόμος Παπαδόπουλου, οι περικοπές στις δαπάνες, η ιδιωτικοοικονομική λειτουργία τους δείχνει το χαρακτήρα της συνολικής επίθεσης.

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ

 Κομπάρσοι στην ακριβοπληρωμένη παράσταση "κοινωνικού διαλόγου" οι εκπρόσωποι του υποταγμένου συνδικαλισμού ΓΣΕΕ -ΑΔΕΔΥ, που έσυραν το χορό της στήριξης των αντιασφαλιστικών προτάσεων της κυβέρνησης. Ως γνήσιοι κυβερνητικοί υπάλληλοι έκαναν προτάσεις στη βάση της κατηγοριοποίησης των εργαζομένων των νόμων Σιούφα, αυτών που απαιτούσαν την κατάργηση τους την περασμένη άνοιξη, όταν φόρεσαν το κόκκινο ζιβάγκο του αγωνιστή με την κόκκινη φόρμα του πυροσβέστη για να καταστείλουν την εργατική αγανάκτηση, δεν είπαν κουβέντα για τα κλεμμένα, αναμασώντας την καραμέλα της χρηματοδότησης από δω και πέρα. Από κοντά και οι μεγάλες ομοσπονδίες που παρατηρούν αμέτοχες την υποταγή προετοιμάζοντας το δικό τους ρόλο στο ξεπούλημα των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Κι αν τώρα για αντιπολιτευτικούς λόγους ΑΔΕΔΥ, ΔΑΚΕ -ΣΥΝ στη ΓΣΕΕ φοράνε το μανδύα του αγωνιστή με αιτήματα διαπραγμάτευσης των όρων της χασούρας για τους εργαζόμενους, είναι αυτοί με τη συμμετοχή τους στο τραπέζι του διαλόγου πρόσφεραν στήριξη, χρόνο στην κυβέρνηση και έσπειραν την αναμονή, την παγωμάρα στους εργαζόμενους.

Από το συνδικαλισμό της υποταγής δεν έχουν τίποτα να περιμένουν οι εργαζόμενοι.

 Όμως ούτε οι λογικές της κομματικής καταγραφής και εξαργύρωσης, των συμβολικών ενεργειών διαμαρτυρίας του ΠΑΜΕ δεν είναι ο νικηφόρος δρόμος που έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι. Μια λογική που δεν έχει στο κέντρο της τις Γενικές Συνελεύσεις, που δεν προσπαθεί να περάσουν οι αγώνες στα χέρια των εργαζομένων, που βαφτίζει συντονισμό μόνο ότι ελέγχει και συσπειρώσεις γύρω από τον εαυτό τους, μια λογική που δεν βάζει στόχο πανεργατικούς αγώνες διάρκειας, έχει "κοντά πόδια".

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΟΣ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Με αιτήματα που θα αμφισβητούν, θα έρχονται σε ρήξη με τα αντιασφαλιστικά σχέδια και νόμους, με τη λιτότητα, την εργασιακή περιπλάνηση, την ανεργία, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, την καταστολή από τη σκοπιά των εργατικών δικαιωμάτων. Που θα απαιτούν την ανατροπή της αντιασφαλιστικής επίθεσης, της αντιλαϊκής πολιτικής.

Να πάρουν οι εργαζόμενοι την υπόθεση στα χέρια τους μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις, τις επιτροπές αγώνα, τον οριζόντιο συντονισμό των σωματείων και των συνελεύσεων.

Δημιουργώντας αγωνιστικά, απεργιακά βήματα σε κάθε χώρο δουλειάς, απεργιακά γεγονότα σε κάθε ομοσπονδία, διακλαδικό συντονισμό, στην κατεύθυνση του συντονισμένου πανεργατικού αγώνα.

Η περσινή άνοιξη έδειξε τι μπορούν να πετύχουν οι εργαζόμενοι.

Απαιτούμε -Διεκδικούμε:

Αποχώρηση ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ από το διάλογο τώρα.

Πλήρη δημόσια, ασφαλιστική κάλυψη όλων των εργαζομένων, ανέργων, μεταναστών χωρίς προϋποθέσεις.

Την οριστική απόσυρση των αντιασφαλιστικών κυβερνητικών σχεδίων.

Την κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων που ισχύουν σήμερα.

Την επιστροφή όλων των κλεμμένων από κράτος και εργοδοσία στα ταμεία.

Πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξιμες αποδοχές, μείωση ωρών και χρόνων εργασίας.

Μόνιμη σταθερή δουλειά για όλους. Όχι στη μερική απασχόληση, την ελαστική εργασία, το απαράδεκτο καθεστώς των συμβασιούχων.

Κατάργηση της εργατικής εισφοράς. Να πληρώσουν κράτος και εργοδότες αποκλειστικά.

Κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικής ασφάλισης. Σταμάτημα της διοχέτευσης των αποθεματικών στο χρηματιστήριο.

Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις και λειτουργία με τους κανόνες της αγοράς των δημοσίων οργανισμών.

Πλήρη υγειονομική, ιατρική νοσοκομειακή περίθαλψη για όλους.

 

Β) Μισθολογικά

 

ΝΕΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΜΟΙΒΩΝ -ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΥΝΔΕΣΗΣ ΜΕ ΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ

 

Σε συνθήκες γενικευμένης ανέχειας ζει η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων στη χώρα μας, σύμφωνα με στοιχεία έρευνας της Γιούροστατ.

1. 000.000 βρίσκονται κάτω από το όριο φτώχειας για τρία συνεχόμενα έτη! Οι βασικοί μισθοί είναι οι χαμηλότεροι στην Ε.Ε. και οι αυξήσεις που δίνονται υπολοίπονται όλων των άλλων χωρών

Οι Έλληνες εργαζόμενοι, μαζί με τους Πορτογάλους, κατέχουν το μεγαλύτερο ποσοστό εργαζομένων που βρίσκονται κάτω από το όριο φτώχειας

Λίγο μετά τη "θριαμβευτική" είσοδο στην ΟΝΕ, ο κοινωνικός απολογισμός της ονομαστικής σύγκλισης είναι καταθλιπτικός.

Την ίδια στιγμή τα καθαρά κέρδη των επιχειρηματιών αυξήθηκαν κατά 15% - 24%, ενώ τα ετήσια καθαρά κέρδη ανά εργαζόμενο (που δίνουν μια κάποια εικόνα του βαθμού εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας) ανέρχονται σε 1.734. 000 δραχμές, από 756.000 το 1995 -δηλαδή αύξηση 129,40% με μείωση των θέσεων εργασίας κατά 6,5% την ίδια περίοδο.

Τα στοιχεία που προαναφέρθηκαν αποκαλύπτουν μια καίρια συνιστώσα της κυρίαρχης πολιτικής, αυτή που επιζητά με κάθε τρόπο τη μείωση του κόστους εργασίας για τους εργοδότες.

Είναι γεγονός ότι τη στενωπό των κριτηρίων του Μάαστριχτ που θα εξασφάλιζαν την είσοδο στην ΟΝΕ, τη διαδέχθηκε όχι μια περίοδο μισθολογικής "χαλαρότητας" αλλά η ακόμα μεγαλύτερη στενωπός του "Συμφώνου Σταθερότητας" που υπέγραψαν οι 15 στο Άμστερνταμ, η περίφημη λογική της διατηρησιμότητας την εποχή της ΟΝΕ που εισήγαγε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Αυτή η πολιτική υπηρετείται τόσο από τη σκληρή χωρίς τέλος λιτότητα, όσο και από αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις στην κατεύθυνση της ελαστικοποίησης της εργασίας και της μερικής απασχόλησης, την εκτίναξη της ανεργίας, τις αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα κ.λπ.

Κρίκος αυτών της πολιτικής είναι λιτότητα στους μισθούς, η αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία. Οι αυξήσεις δίνονται με το σταγονόμετρο, , και αρκετές φορές συνδέονται με νέες μορφές έντασης της εκμετάλλευσης όπως είναι το πριμ παραγωγικότητας, η σύνδεση μισθού - απόδοσης κ.λπ. Στους δημόσιους υπάλληλους οι αυξήσεις των μισθών δεν είναι καν αντικείμενο των "συλλογικών συμβάσεων" εργασίας όπως δεν περιλαμβάνονται σε αυτές η ασφάλιση, η υγειονομική περίθαλψη, οι μορφές των εργασιακών σχέσεων.

Ειδικά σε μας τους εκπαιδευτικούς η ύπαρξη του "ενιαίου" μισθολογίου - φτωχολόγιου σε συνδυασμό με τη συνολικότερη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης έχει οδηγήσει στην ελάττωση κατά 40% περίπου της αγοραστικής δύναμης των μισθών μας.
Στις πρόσφατες συζητήσεις για το μισθολόγιο που ξεκίνησε η ΑΔΕΔΥ ο κύριος άξονας περιστράφηκε γύρω από τις μορφές σύνδεσης των μισθών με την παραγωγικότητα και την αξιολόγηση στο δημόσιο. Ο κ. Σκανδαλίδης έθεσε μάλιστα ως προϋπόθεση να μην βαθμολογούνται όλοι με άριστα, ώστε να υπάρχουν κίνητρα (sic) και ανταγωνισμός. Ταυτόχρονα άνοιξε το ζήτημα του νέου συστήματος αμοιβών και όχι μισθολογίου ώστε να διασφαλίζεται και η κατηγοριοποίηση των μισθών με βάση την προσφορά στην κοινωνία και την οικονομία.

Συνένοχος σ' αυτή την πολιτική είναι και ο κρατικός, κυβερνητικός συνδικαλισμός που αποδέχεται τις ιδεολογικές σταθερές που θέτει το σύστημα- ΟΝΕ, ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα, εθνική ανάπτυξη,2004- που υπογράφει δίχρονες συμβάσεις υποταγής (ΓΣΕΕ), συμμετέχει στους "διάλογους" απάτη της κυβέρνησης και του ΣΕΒ, συμμετέχει στις διαπραγματεύσεις- παρωδία των συλλογικών συμβάσεων ( ΑΔΕΔΥ).

Είναι φανερό ότι είναι πλέον αδήριτη ανάγκη η ανάπτυξη ενός κινήματος ανατροπής της εισοδηματικής πολιτικής της κυβέρνησης, ως τμήμα της συνολικότερης προσπάθειας για ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης.

Ένα τέτοιο κίνημα απαιτεί να θέσει άλλα κριτήρια, άλλη λογική στην προμετωπίδα του από αυτά που θέτει το υποταγμένο, συμβιβασμένο συνδικαλιστικό κίνημα.

Να αμφισβητήσει την παραμονή στην ΟΝΕ και τα κριτήρια που αυτή θέτει. Να διεκδικήσει την ανατροπή του οικονομικού συντάγματος που επιβάλλει.

Να έρθει σε ρήξη με τα κριτήρια της "εθνικής ανάπτυξης",της παραγωγικότητας, της ανταγωνιστικότητας κ,λπ. που θέτει η κοινωνία της αγοράς και του κέρδους. Κριτήριο "ανάπτυξης" της κοινωνίας οι ανάγκες και τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Α) Να διεκδικήσει την ανατροπή του μισθολογίου και τη διαμόρφωση συλλογικής σύμβασης εργασίας μέσα από την ανάπτυξη αγώνων.

Β) Απαιτώντας ενσωμάτωση όλων των επιδομάτων στο βασικό μισθό, πραγματικές αυξήσεις ώστε να ζούμε αξιοπρεπώς μόνο από τη δουλειά μας. Αυτό σημαίνει ότι ο μισθός του πρωτοδιοριζόμενου να φτάσει τουλάχιστον τις 350.000 δραχμές ώστε να βρίσκεται πάνω από το όριο φτώχειας. Σχέση εισαγωγικού - καταληκτικού μισθού 1/2

Γ) Να καταργηθεί η εργατική ασφαλιστική εισφορά και όλο το κόστος της κοινωνικής ασφάλισης να το επωμίζεται το κράτος και οι εργοδότες.

Δ) Ακώλυτη μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη. Όχι στο πριμ παραγωγικότητας, στη σύνδεση μισθού -απόδοσης - αξιολόγησης.

Ε) Αφορολόγητο όριο τουλάχιστον ίσο με τις χρονιάτικες αποδοχές του νεοδιόριστου.

ΕπιστροφήΕπιστροφή ΠεριεχόμεναΠεριεχόμενα