ΓΙΑΤΙ ΔΙΩΚΕΤΑΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΕΡΙΦΗΣ ;

Προκαλώ όλους τους διώκτες και συκοφάντες μου να με
συλλάβουν και να με καταδικάσουν για αυτό που πραγ-
γματικά είμαι και όχι γι ' αυτό που θέλουν να είμαι.

Γ. Σερίφης: Δήλωση έξω από το Εφετείο 29/10/02

Η δίωξη σε βάρος του γνωστού συνδικαλιστή και αγωνιστή της αντιδικτατορικής αντίστασης Γ. Σερίφη για δήθεν συμμετοχή στη 17Ν είναι ένα γεγονός εξαιρετικής σημασίας για το μέλλον των κοινωνικών και πολιτικών ελευθεριών αλλά και για το κοινωνικό - επαναστατικό κίνημα. Την ώρα που επιτροπή του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας πρότεινε την παρασημοφόρηση του σφαγέα του Πολυτεχνείου Δερτιλή ένας αγωνιστής της αντιδικτατορικής αντίστασης βρισκόταν ήδη στη φυλακή με ανυπόστατες κατηγορίες περί δήθεν συμμετοχής στη 17Ν. Οι συνειρμοί αυτοί όσο κι αν είναι ανατριχιαστικοί έχουν να δείξουν πολλά για το πνεύμα των εκσυγχρονιστικών καιρών που ζούμε. Τη γενικευμένη κοινωνική και πολιτική αφασία και το σβήσιμο της ιστορικής μνήμης που επικρατεί στην εποχή του συναινετικού εκσυγχρονισμού φαίνεται πως διαδέχεται η προσπάθεια ανασκευής της ιστορίας . Το έδειξε άλλωστε το πολιτικό κλίμα που στήθηκε με αφορμή την εξάρθρωση της 17Ν. Έχουμε μια πολιτική επιχείρηση που στοχεύει στη συνολική απαξίωση μιας ολόκληρης εποχής , των αγώνων και των αξιών του εργατικού κινήματος που έβαλαν τη σφραγίδα τους στη φυσιογνωμία της. Την ώρα που μέσα από ένα σκηνικό γκεμπελικής προπαγάνδας των λεγόμενων Μ.Μ.Ε. επιδιώκεται να εμφανιστούν ως '' μήτρα της τρομοκρατίας '' ο Μάης του '68, ιστορικά επαναστατικά ρεύματα , το διεθνές αντιμπεριαλιστικό και επαναστατικό κίνημα , ο αντιδικτατορικός αγώνας και οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες της μεταπολίτευσης , είναι πολιτικό παρεπόμενο πρόσωπα σύμβολα αυτών των αγώνων να θεωρούνται '' τρομοκράτες '' στα πλαίσια της προσπάθειας απαξίωσής τους. Οι ιδέες της κοινωνικής επανάστασης εξισώνονται με την εγκληματική δράση κατά τη διατύπωση του πρώην κομμουνιστή και νυν φιλελευθέρου Χόρχε Σεμπρούν ότι '' ο λόγος της επανάστασης οδηγεί στην πράξη της τρομοκρατίας''.(Η αναφορά στο βιβλίο του Η επιστροφή του Νετσάγιεφ) Γνωστοί ακροδεξιοί , εκπρόσωποι μυστικών υπηρεσιών και της ασφάλειας μαζί με παλιούς επιτρόπους των χουντικών στρατοδικείων πρωταγωνιστούν στο κλίμα της νοσηρής τρομολαγνείας με το οποίο επιδιώκεται η εδραίωση ενός νέου μακαρθισμού στην ελληνική κοινωνία .

Η δίωξη του Γ. Σερίφη έχει αναμφίβολα πολιτικό χαρακτήρα , αποτελεί προσπάθεια ποινικοποίησης των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων που ξεφεύγουν από τον αστερισμό της συναίνεσης και των αντίστοιχων χώρων που λειτουργούν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο έξω από το πλαίσιο της αστικής πολιτικής. Είναι μια προσπάθεια να παρθεί έστω και καθυστερημένα η ρεβάνς για τους μεγάλους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες της μεταπολίτευσης, για τις άγριες απεργίες και την ασυμβίβαστη προσωπική στάση όλων όσων συνέχισαν ν' αγωνίζονται και παραμένουν πιστοί στις αξίες τους χωρίς να επιδιώκουν την εξαργύρωση με αξιώματα και ένταξη τους στους κόλπους της εξουσίας. Πάνω απ' όλα είναι για να δοθεί το μήνυμα για το μέλλον. Η κοινωνική και πολιτική ανυπακοή και προπαντός η αντίσταση στις πολιτικές του κεφαλαίου και της Νέας Τάξης Πραγμάτων θα τιμωρείται ώστε να μην υπάρχουν περιθώρια ανατροπής τους. Είναι το ίδιο ακριβώς πνεύμα που ονομάζει τρομοκράτη τον Παλαιστινιακό λαό στον αγώνα του για την ελευθερία , που δικαιολογεί τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα σ' όλο τον πλανήτη από τη Γιουγκοσλαβία και το Αφγανιστάν ως το Ανατολικό Τιμόρ και τη Λατινική Αμερική.

Η κατηγορία σε βάρος του συγκεκριμένου αγωνιστή στηρίζεται σε μαρτυρίες συγκατηγορουμένων του που τον παρουσιάζουν ως στρατολόγο τους στη συγκεκριμένη οργάνωση. Είναι ομολογίες που πάρθηκαν μέσα από αδιευκρίνιστες συνθήκες και παρουσιάζουν σοβαρές αντιφάσεις μεταξύ τους . Κυρίως πάρθηκαν με το καθεστώς του τρομονόμου για επίδειξη πνεύματος συνεργασίας και μεταμέλειας προκειμένου όσοι επιδεικνύουν το αντίστοιχο πνεύμα να τύχουν των ευνοϊκών ρυθμίσεων του νόμου. Έτσι όποιος καταδίδει κάποιον αρκεί απλά και μόνον η μαρτυρία του για να κατηγορηθεί αυτός ο κάποιος χωρίς την ύπαρξη άλλων αποδεικτικών στοιχείων. Αυτή είναι η περίπτωση του Γ. Σερίφη. Την ώρα που η βασική αρχή του '' ένοχος ένοχον ου ποιεί '' είναι και τώρα τουλάχιστον αποδεκτή, φαίνεται ότι είναι από περιττή ως επικίνδυνη η εφαρμογή της γι' αυτούς που θεωρούνται εχθροί της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων. Η τάση προς τον ολοκληρωτισμό και την ωμή καταστολή είναι φανερή σ' αυτές τις πρακτικές. Η σύλληψη και προφυλάκιση του Γ. Σερίφη αποτελεί ένα στοίχημα για τους κατασταλτικούς μηχανισμούς , ένα διακύβευμα για την κρατική εξουσία που δεν κλείνει τον κύκλο της καταστολής , αντίθετα τον ανοίγει προς συγκεκριμένους κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους. Ο ίδιος το είπε πολύ καθαρά στη δήλωσή του έξω από το Εφετείο: '' Γιατί εμένα : … θέλουν να χτυπήσουν τον αγώνα για την ανάπτυξη ακηδεμόνευτου ταξικού κινήματος και θέλουν να φιμώσουν και να χτυπήσουν την Επαναστατική Αριστερά και τον αντιεξουσιαστικό και αναρχικό χώρο.''( Ελευθεροτυπία 29/10/02 σελ.59.) Ακριβώς εδώ βρίσκεται ο πολιτικός χαρακτήρας της δίωξης. Στην εποχή του '' πολέμου κατά της τρομοκρατίας '' που εξαγγέλθηκε από τον πλανητάρχη με αφορμή τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη καμία χώρα δεν μένει έξω απ΄αυτό το κλίμα. Η κοινωνική αμφισβήτηση και διαμαρτυρία δεν είναι πλέον γραφική , αναχρονιστική και ξεπερασμένη, όπως στιγματίζονταν στη δεκαετία του ' 90. Σήμερα γίνεται επικίνδυνη και συνώνυμη της εγκληματικής δράσης. Ο ''πόλεμος κατά της τρομοκρατίας'' ακριβώς αυτή τη νέα πραγματικότητα εκφράζει. Είναι ο πόλεμος των καταπιεστών ενάντια στους καταπιεσμένους , όταν αυτοί δεν κάθονται φρόνιμα , όπως άλλωστε δεν ήταν καθόλου φρόνιμος και ο συγκεκριμένος αγωνιστής στη μέχρι τώρα πορεία της ζωής του.

Ο Γ. Σερίφης βρίσκεται στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες ήδη από τη δεκαετία του ' 60. Μέλος της νεολαίας των Λαμπράκηδων θα βρεθεί μετανάστης εργάτης αρχικά στην Αυστραλία και αργότερα στη Γερμανία με την επιβολή της δικτατορίας. Παίρνει μέρος στην αντιδικτατορική αντίσταση από τις γραμμές της οργάνωσης ''Κίνημα της 20ης του Οχτώβρη'' και αναπτύσσει έντονη αντιδικτατορική δράση μεταξύ των ελλήνων εργατών της Γερμανίας. Μια δράση που θα του στοιχίσει δύο φορές την ερήμην καταδίκη του από τα χουντικά στρατοδικεία. Στους διώκτες του την περίοδο της δικτατορίας περιλαμβάνονται γνωστοί χουντικοί αστέρες όπως οι Χατζηζήσης , Καραθανάσης. Με τη μεταπολίτευση επιστρέφει το 1976 στην Ελλάδα και ένα χρόνο αργότερα αναπτύσσει πρωτοπόρα δράση στη μεγάλη απεργία της Α.Ε.G.το 1977, απεργία που κράτησε 77 μέρες. Η ανυποχώρητη στάση του και η υπεράσπιση των πρακτικών της ταξικής αυτονομίας τον βάζουν στο στόχαστρο της εργοδοσίας που τον απολύει από τη δουλειά του και των κατασταλτικών μηχανισμών του μεταπολιτευτικού καραμανλικού κράτους. Mε τα γεγονότα στου Ρέντη τον Οχτώβρη του 1977( προσπάθεια τοποθέτησης εκρηκτικού μηχανισμού στο εργοστάσιο της Α.Ε.G.από ομάδα του Ε.Λ.Α.) και τη δολοφονία του Χρ.Κασίμη ο Γ.Σερίφης πέφτει θύμα μιας άθλιας σκευωρίας, οργανωμένης από μεταπολιτευτικό αστικό κράτος και τον εν ζωή τότε χουντικό μηχανισμό της αστυνομίας. Θα κατηγορηθεί για συμμετοχή στη συμπλοκή στο εργοστάσιο του Ρέντη και για το φόνο του Χρ. Κασίμη , που σύμφωνα με τον ισχυρισμό του παλιού του διώκτη από τη χούντα Χ. Καραθανάση '' τον σκότωσε για να του κλείσει το στόμα ''. Μια μικρή λεπτομέρεια στην όλη υπόθεση είναι ότι τα όπλα των αστυνομικών που πήραν μέρος στη συμπλοκή δεν ελέγχθηκαν ποτέ βαλλιστικά , παρά το συμπέρασμα του διεθνούς φήμης Ιταλού Ιατροδικαστή Ντουράντε ότι το τραύμα στο κεφάλι του Χρ. Κασίμη προήλθε από όπλο μεγάλου διαμετρήματος , όπως είναι τα όπλα που χρησιμοποιεί η αστυνομία … Είναι η εποχή που το εργατικό κίνημα δέχεται τη μεγάλη επίθεση του μεταπολιτευτικού αστικού κράτους με τον αντεργατικό νόμο 330/76 και γενικότερα με την αυταρχική θωράκιση του κράτους με τον πρώτο αντιτρομοκρατικό νόμο (774/78), με τους οποίους επιδιώκεται η καταστολή του εργατικού και κοινωνικού ριζοσπαστισμού της πρώιμης μεταπολίτευσης.( Κίνημα του εργοστασιακού συνδικαλισμού και οι μεγάλες απεργίες σε εργοστάσια της εποχής όπως ο Πίτσος , η Ιζόλα , ο Σκαλιστήρης , η Λάρκο τα ορυχεία του Μαδέμ Λάκκο στη Χαλκιδική , η Α.Ε.G. Αναπτύσσεται μια νέα μορφή συνδικάτου, το εργοστασιακό σωματείο που έσπασε την κοινωνική ειρήνη της εποχής ). Στο πρόσωπό του την εποχή εκείνη αναπτύχθηκε ένα διεθνές κίνημα συμπαράστασης που παρά την άγρια τρομοκρατία και καταστολή που δέχθηκε , οδήγησε στην αποκάλυψη της σκευωρίας κατά τη διάρκεια της δίκης και στην πανηγυρική αθώωσή του στις 3/1/79 από το Κακουργιοδικείο του Πειραιά.

Η δεύτερη επίθεση των κατασταλτικών μηχανισμών στο πρόσωπο του Γ. Σερίφη γίνεται δέκα χρόνια αργότερα , όταν με την δολοφονική απόπειρα εναντίον του προέδρου της Γ.Ε.Σ.Ε.Ε. Γ.Ραυτόπουλου από την '' 1η Μάη '' κατηγορήθηκε , όχι ανοιχτά από τις διωκτικές αρχές, αλλά από εκπροσώπους της κίτρινης ''δημοσιογραφίας'' ότι είναι αυτός που μαζί με άλλους έκανε την επίθεση. Το ακλόνητο άλλοθι που διέθεται σ' αυτή την περίπτωση - παραβρίσκονταν την ώρα της επίθεσης σε διαπραγματεύσεις του σωματείου του για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας - ανέδειξε το μέγεθος της σκευωρίας και συκοφαντίας που ανέλαβε να φέρει σε πέρας η κίτρινη ''δημοσιογραφία''. Ανέδειξε το ρόλο του τύπου σε τέτοιες υποθέσεις , ο οποίος λειτουργεί ως προέκταση της αστυνομίας , χωρίς να έχει την παραμικρή διάθεση ελέγχου απέναντι στις πληροφορίες που του διοχετεύονται και απλά νομιμοποιεί την κρατική καταστολή, σπιλώνοντας ηθικά όσους πρόκειται να γίνουν θύματά της. Ίδιος είναι ο ρόλος του και στις σημερινές συνθήκες. Τα τηλεοπτικά παράθυρα του κιτρινισμού και της αστυνομικής προπαγάνδας προώθησαν ένα ολόκληρο καλοκαίρι την ηθική του σπίλωση, εποχή που σύμφωνα με τις διωκτικές αρχές η λεγόμενη κοινή γνώμη ήταν ανώριμη να δεχτεί τη σύλληψη του Γ. Σερίφη. Έτσι προετοίμασαν το κλίμα για τη σύλληψη του.

Η αλληλεγγύη στο πρόσωπο του Γ.Σερίφη είναι υποχρέωση του εργατικού κινήματος , όλων των συνιστωσών της Αριστεράς και κάθε ανθρώπου που συναισθάνεται στις σημερινές συνθήκες την αναγκαιότητα υπεράσπισης των κοινωνικών και πολιτικών ελευθεριών . Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους προσπαθούν ν' ανοίξουν και πάλι τον κύκλο των παλιών συνήθων υπόπτων μετά την αποτυχία καταδίκης όλων τους , να συνδέσουν την αριστερά και ειδικά την αντικαπιταλιστική της πτέρυγα ,αλλά όχι μόνον αυτή , με την τρομοκρατία ,να την στιγματίσουν ως θερμοκήπιο και προθάλαμο αυτών των πρακτικών και να παρουσιάσουν την συνολική αμφισβήτηση του συστήματος ως συνώνυμο της εγκληματικής δράσης. Πάνω απ' όλα να πετύχουν τις καταδίκες αγωνιστών.

Η κυβέρνηση του Π.Α.Σ.ΟΚ. έχει σοβαρότατες πολιτικές ευθύνες για την όλη εξέλιξη της υπόθεσης , δεν σέρνεται από τις Η.Π.Α. ούτε υποκύπτει απλά στις πιέσεις τους. Συμμαχεί και συνεργάζεται μαζί τους σε νομοθετικό , αστυνομικό και τεχνικό επίπεδο για το χτύπημα των κοινωνικών και πολιτικών αντιστάσεων και συμμετέχει στη διεθνοποίηση του πλαισίου της καταστολής. Το πρόσφατο ταξίδι του Χρυσοχοϊδη στις Η.Π.Α., με το οποίο ήρθε και το ένταλμα για τον Γ. Σερίφη και η εκεί συνεργασία με τη CIA και το FBI δείχνει ασφαλώς την πολιτική της βούληση για την εξόντωση του συγκεκριμένου αγωνιστή και για ένταξη της χώρας στη νέα ιερά συμμαχία του '' πολέμου κατά της τρομοκρατίας ''. Το πνεύμα του Γκουαντανάμο χρωματίζει όλο και πιο πολύ τους εκσυγχρονιστικούς καιρούς μας. Η πιο επικίνδυνη εξέλιξη, πέρα από την προσπάθεια καταδίκης του , είναι αυτή που πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας (Ελευθεροτυπία ,8/12/02,σελ.18.) για την έκδοση υπόπτων στις Η.Π.Α. ακόμη και για μη πολιτικά εγκλήματα μέσα από διακρατική συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Χαρακτηριστικό σ' αυτή την εξέλιξη είναι η αξίωση που προβάλλεται από πλευράς των Αμερικανών να υπάρχει αποσύνδεση της παραγραφής από την έκδοση , ώστε να εκδίδονται ύποπτοι για αδικήματα τα οποία έχουν παραγραφεί με βάση το δίκαιο της χώρας στην οποία διαπράχθηκαν. Εδώ τα πράγματα είναι εφιαλτικά και η εμπειρία από την υπόθεση Οτσαλάν δεν επιτρέπει κανένα εφησυχασμό.

ΧΡ. ΡΕΠΠΑΣ

Επιστροφή

Περιεχόμενα