ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΟΡΓΙΣΤΟΥΜΕ

Οι εργαζόμενοι δεχόμαστε βαθιά και ολομέτωπη επίθεση στο εισόδημα, στα δικαιώματα, στην επαγγελματική μας αξιοπρέπεια, στην επιστημονική μας συγκρότηση. Ταυτόχρονα όμως διαπιστώνουμε καθημερινά την τεράστια αναντιστοιχία που υπάρχει ανάμεσα στην επίθεση που δεχόμαστε και στο ανάστημα που ορθώνουμε συλλογικά και ατομικά.

Είναι αποδεκτό πως το συνδικαλιστικό κίνημα ως κομμάτι και καθρέφτης της κοινωνίας δεν θα περίμενε και δε θα μπορούσε από μόνο του να αποκαταστήσει τη χαμένη τιμή της ιστορίας. Τα όρια του συνδικαλισμού έτσι κι αλλιώς είναι συγκεκριμένα. Όμως τα τελευταία χρόνια ένα μεγάλο κομμάτι των «συνδικαλιστών» έχει ξεπεράσει κάθε όριο και έχει κάνει τη φιλοσοφία «όλα για τον εαυτό μου και την εξέλιξη μου» υπέρτατο ιδανικό, ικανό να διαμορφώσει μια νέα συνομοταξία σήμερα συνδικαλιστών, αύριο διοικητικών και όχι μόνο στελεχών, που συνειδητά και πολλές φορές απροκάλυπτα, λειτουργεί διαλυτικά, καλλιεργεί για τον εαυτό της και τους παρατρεχάμενους τη λογική «εγώ ελπίζω να τη βολέψω» και αναδεικνύει τα χαρακτηριστικά της γλοιώδης συμπεριφοράς, της διγλωσσίας, της ελαστικής συνείδησης και της εξαργύρωσης των αγώνων και της αγωνίας των εκπαιδευτικών, στο βωμό των δικών της στόχων και επιδιώξεων.

Εάν για όλα αυτά υπήρχαν αντιρρήσεις και αμφιβολίες από ορισμένους συναδέλφους, πιστεύουμε πως τα πρόσφατα γεγονότα, οι «επιλογές» των νέων στελεχών και η διοικητική συμπεριφορά και δράση των πρώην «συνδικαλιστών» και νυν υπηρεσιακών παραγόντων αποκαλύπτουν δυστυχώς την αλήθεια όλων αυτών που αναφέρουμε. Συγκεκριμένα:

Το παραμύθι της αξιολόγησης δοκιμάστηκε γερά στις κρίσεις του καλοκαιριού, όπου το κόμμα που κυβερνά κράτησε για τον εαυτό του την μερίδα του λέοντος και …τα κόκαλα παραχωρήθηκαν στους ομοτράπεζους της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στις κρίσεις αυτές αποδείχτηκε πως μόνο οι εκπαιδευτικοί του συγκεκριμένου χώρου είναι «άξιοι- φιλομαθείς-ικανοί ηγέτες και κυρίως οι άριστοι», σύμφωνα με τις δηλώσεις του κ. Γκεσούλη. Γι’ αυτό κατάφεραν να εξασφαλίσουν το σύνολο των περιφερειαρχών, των διευθυντών εκπαίδευσης, τη συντριπτική πλειοψηφία των προϊσταμένων γραφείων και το πολύ μεγάλο μέρος των διευθυντών. Τέτοια αξιοκρατία και αντικειμενικότητα πραγματικά μας προβληματίζει και μας υποχρεώνει ταπεινά να σκύψουμε το κεφάλι στους νέους σοφούς ηγέτες της εκπαίδευσης. Το πιο περίεργο όμως, που έντονα συζητήθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα είναι, πως οι περισσότεροι που κατάλαβαν τις σημαντικότερες θέσεις είναι «συνδικαλιστές», αιρετοί - πρόεδροι συλλόγων (πράσινοι και μπλε), γραμματείς νομαρχιακών οργανώσεων (φυσικά του ΠΑΣΟΚ), που απροκάλυπτα χρησιμοποίησαν τη θέση τους σαν βατήρα για την προσωπική εξέλιξή τους. Δικαιολογημένα λοιπόν οι συνάδελφοι αγανακτούν με τη στάση των «συνδικαλιστών», αφού όλο και περισσότερο αποδεικνύεται πως η αιρετή τους ιδιότητα χρησιμοποιείται για να διευκολυνθούν, ώστε να κάνουν το μεγάλο άλμα στις μικρές ή μεγάλες θέσεις εξουσίας, με τα οικονομικά και άλλα ευεργετήματα.

Εξαργυρώνουν την «προσφορά τους» στην επέκταση της κρίσης και της διάλυσης του συνδικαλιστικού κινήματος και με τη συναίνεση, τη φιλοκυβερνητική στάση και την αποσυσπείρωση των εκπαιδευτικών, καλλιεργούν και επιβάλουν το βασικό δόγμα της εκσυγχρονιστικής τακτικής που είναι η κυριαρχία του ατομικού εις βάρος του συλλογικού.

Δείχνουν το δρόμο με τη δική τους στάση και πιστεύουν πως ολόκληρος ο κλάδος θα ακολουθήσει τη δική τους πορεία προς «τον πάτο του βαρελιού».

Μάλιστα η αγωνία των νέων στελεχών, πρώην «συνδικαλιστών», να φανούν αρεστοί στους πολιτικούς προϊσταμένους τους είναι τόσο μεγάλη, που «βασιλικότεροι του βασιλέως» προωθούν ένα ασφυκτικό πλαίσιο και αντιμετωπίζουν με απαξιωτικό τρόπο τους εκπαιδευτικούς. Πρωτοστάτησαν και πρωτοστατούν στη μετατόπιση των ευθυνών για τα προβλήματα στην εκπαίδευση από το υπουργείο και την κυβερνητική πολιτική στους εκπαιδευτικούς, που αντιμετωπίζονται ως τεμπέληδες και φυγόπονοι. Γι’ αυτό, όλοι αυτοί που έχουν να μπουν σε σχολική τάξη μερικές δεκαετίες, θεωρούν πως τα θέματα λειτουργίας που απασχολούν τα σχολεία είναι: η παραμονή των εκπαιδευτικών στο σχολείο κάθε μέρα όλο το εργασιακό ωράριο, η κατάργηση των σχολικών περιπάτων, η ώρα που θα χτυπάει το κουδούνι, το πόσο τυπικοί θα είναι οι εφημερεύοντες. Μάλλον κρίνουν από τους εαυτούς τους και από τις δικές τους μικρές εμπειρίες από το σχολείο, γιατί αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί η επιμονή τους και η επίκληση καθηκόντων που είτε είναι σε αντίθεση με το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο είτε είναι αυτονόητα και εφαρμόσιμα από το σύνολο των εκπαιδευτικών της τάξης και της κιμωλίας. Όλοι αυτοί όπως φαίνεται έχουν επιλεκτική μνήμη, γι’ αυτό ξέχασαν αμέσως τα «ψεύτικα τα λόγια και τα μεγάλα» που έλεγαν μασκαρεμένοι όταν προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να υφαρπάξουν τη ψήφο των συναδέλφων. Τώρα δεν λογαριάζουν τίποτα, δεν σκέπτονται τίποτα, παρά μόνο την «καρέκλα τους» και την προώθηση της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής που υπηρετούν.

Το πιο επικίνδυνο όμως είναι πως όλοι αυτοί θα είναι οι αξιολογητές των εκπαιδευτικών αν περάσουν τα σχέδια του υπουργείου. Αυτοί θα μας κρίνουν, από αυτούς θα εξαρτάται η υπηρεσιακή μας εξέλιξη, η δουλεία και τα δικαιώματα μας.

Ο παραλογισμός και το θράσος ορισμένων διοικητικών στελεχών, είναι τόσο μεγάλος, που παρά την τωρινή τους θέση ως εκπροσώπων της διοίκησης και της κυβερνητικής εξουσίας παραμένουν στις συνδικαλιστικές τους θέσεις. Αυτό όσο κι αν ακούγεται απίθανο και αδιανόητο είναι πραγματικότητα. Φαίνεται οι συγκεκριμένοι «ηγέτες», έχοντας διπλή προσωπικότητα φορώντας το κουστούμι και την γραβάτα την ημέρα θα υπερασπίζονται το δίκιο του εργοδότη και το βράδυ στον ύπνο τους φορώντας την παραδοσιακή τραγιάσκα του «συνδικαλιστή» θα ξιφουλκούν με τον εαυτό τους.

Τίποτε άλλο παρά θαυμάστε τους και αναλογιστείτε την κατάπτωση του συνδικαλιστικού κινήματος αν ανεχθεί αυτή την κατάσταση.

Αν ανεχθεί οι αξιολογούμενοι εκπαιδευτικοί να εκπροσωπούνται στα συνδικαλιστικά όργανα από τους προϊσταμένους.

Αν ανεχθεί εργαζόμενοι και «αφεντικά» όχι μόνο να είναι στα ίδια συνδικάτα, αλλά τα «αφεντικά» να εκπροσωπούν τους εργαζόμενους. Αυτό είναι παγκόσμια πρωτοτυπία και σίγουρα αν το επιτρέψουμε, μία από τις πιο μαύρες σελίδες του συνδικαλιστικού κινήματος.

Συνάδελφοι ο στρουθοκαμηλισμός δεν βοηθάει πια.

Είναι καιρός να βγούμε από το σφιχτό κλοιό όλων αυτών που καταρρακώνουν την έννοια του συνδικαλισμού και υποτιμούν τη νοημοσύνη μας.

Είναι καιρός να σβήσουμε την φράση «εγώ ελπίζω να τη βολέψω» και να την αντικαταστήσουμε με το «εμείς μπορούμε να νικήσουμε».

Είναι καιρός να ξανακερδίσουμε την εμπιστοσύνη στο συλλογικό αγώνα, στην αξιοπρέπεια και στη δύναμη του κλάδου.

Ξεπερνώντας τις κομματικές παρατάξεις, τους «συνδικαλιστές» της συναλλαγής, της εργασιακής αγρανάπαυσης και του προσωπικού συμφέροντος, να διαμορφώσουμε τις προϋποθέσεις για ένα άλλο συνδικαλιστικό κίνημα. Οι ευθύνες τώρα πια μπροστά στον εργασιακό μεσαίωνα που ετοιμάζουν είναι συλλογικές, αλλά και προσωπικές.

Ας κάνουμε τώρα το μεγάλο βήμα. Ας συνειδητοποιήσουμε πως ήρθε ο καιρός να περάσουμε από τα λόγια στα έργα.

Η μεγάλη πλειοψηφία του κλάδου αγωνιά, έχει αξιοπρέπεια, αγωνίζεται και ελπίζει.

Σ’ αυτήν πιστεύουμε κι από αυτήν περιμένουμε να μετατρέψει το θυμό της σε καθημερινό αγώνα.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Επιστροφή

Περιεχόμενα