Επιστροφή- διαγωγή κοσμία -
Πόλεμος, πετρέλαιο, τρομοκρατία
του Ακρίτα Καλούση, 5ο Δ.Σ. Περάματος
Νέα παγκόσμια κυριαρχία των Η.Π.Α. σε ολόκληρο τον πλανήτη. Μια κυριαρχία επιβολής, δια στρατιωτικού νόμου, της παγκόσμιας χούντας των Η.Π.Α., της νέας τάξης πραγμάτων, της εκκαθάρισης ολόκληρων λαών στο όνομα της αντιμετώπισης της "τρομοκρατίας". Οι Η.Π.Α. με τη θεαματική υποστήριξη της Ε.Ε. συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας κυβέρνησης, επιτέθηκε ενάντια σε ένα ολόκληρο λαό που ζούσε στη φτώχεια και την ανέχεια, στο όνομα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας. Αφού σε διάστημα ενός χρόνου δε βρέθηκε ο αρχιτρομοκράτης, παρ' όλους του βομβαρδισμούς, η τακτική παραμένει η ίδια, όπως και οι αιτίες που γεννούν αυτή την τακτική.
Αφού τελείωσαν με το Αφγανιστάν και τους δρόμους φυσικού αερίου, ήρθε η σειρά για την άμεση βοήθεια στο μεγάλο συνεταίρο στην Μ. Ανατολή, το Ισραήλ, προσφέροντας την αμέριστη συμπαράσταση τους στην εξολόθρευση ενός άλλου λαού αυτή τη φορά, του παλαιστινιακού. Όλοι γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες της σφαγής βλέποντας τις εικόνες διωγμού των Παλαιστινίων από την κυβέρνηση του αιμοσταγή δολοφόνου Αριέλ Σαρόν, ο οποίος απολαμβάνει την ανοχή των δήθεν δημοκρατών της Ε.Ε. και την υποστήριξη των Η.Π.Α.
Ο καιρός όμως δείχνει προς τα νοτιανατολικά και προς το Ιράκ, για μία ακόμη φορά τα τελευταία δέκα χρόνια. Μια ιστορία παλιά, που κρατάει από πατέρα σε γιο και επαναλαμβάνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Είναι βλέπετε τα χρυσοφόρα κοιτάσματα και το χαμηλό κόστους εξόρυξης και μεταφοράς του πετρελαίου της περιοχής. Πετρέλαιο, που την τελευταία δεκαετία γίνεται ακόμη πιο αναγκαίο, ιδιαίτερα για τις αναπτυγμένες βιομηχανικά χώρες, που τους είναι δυσεύρετο σε τέτοιο χαμηλό κόστος. Βέβαια ο ανταγωνισμός, για το ποιος θα ελέγχει το πετρέλαιο αυτό, έχει φέρει σε έντονη αντιπαράθεση τις Η.Π.Α. με την Γερμανία, την Ρωσία και την Γαλλία. Αντιπαράθεση που μερικές φορές κάνει τις ευρωπαϊκές χώρες να μοιάζουν με υπερασπιστές της μη επίθεσης στο Ιράκ.
Τα ερωτήματα παραμένουν αμείλικτα: Εμείς τι κάνουμε ; Οι εργαζόμενοι τι κάνουν; Θα παρακολουθούμε αμίλητοι από την τηλεόραση όλα αυτά που συμβαίνουν χωρίς να αντιδράμε; Θα αφήσουμε την κυβέρνηση να λαμβάνει αποφάσεις και να δίνει στήριξη σε τέτοιου είδους ενέργειες; Ποιος είναι ο ρόλος των συλλόγων, των συνδικάτων, του κινήματος; Θα μπορέσουμε να αντισταθούμε και να δημιουργήσουμε ένα κίνημα πραγματικά αντιπολεμικό; Να αντιστρατεύεται τόσο τα αίτια (κυριαρχία πάνω σε πλουτοπαραγωγικές πηγές) όσο και τις μορφές που παίρνει κάθε φορά αυτός ο πόλεμος(οικονομική διείσδυση, στρατιωτική κατοχή);
Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δεν είναι δυνατό να δοθούν ως έτοιμες συνταγές και να χρησιμοποιηθούν σε κάθε περίπτωση. Χρειάζεται να ανοιχτούμε σε αντιπολεμικές κινήσεις στη δουλειά, στη γειτονιά, στη πόλη. Να γίνει αντικείμενο διδασκαλίας στα σχολειά, όπως έκανε φέτος ο σύλλογος μας με αφορμή το παλαιστινιακό. Χρειάζεται να ενισχύσουμε κάθε μορφή συλλογικότητας που αντιπαρατίθεται σε τέτοιου είδους λογικές και πρακτικές. Χρειάζεται πάνω απ¨ όλα να γρηγορούμε και να μην αφηνόμαστε στη λειτουργία του συλλογικού μέσω αντιπροσώπων, αλλά να επιδιώκουμε την λειτουργία του συλλογικού με την συμμετοχή και άμεση δράση.